Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Πελαγία Φυτοπούλου. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, δημοσιογραφία και θέατρο. Ασχολείται με την οργάνωση θεατρικών παραστάσεων. Έχει παίξει στο θέατρο,την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Κατά τη λογοτεχνική της διαδρομή έχει γράψει θεατρικό έργο,ποίηση και παραμύθια. Διδάσκει δραματουργία και αφηγηματική υποκριτική. Έχει εκδώσει ένα πολιτικό παραμύθι και δυο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι ρεαλιστική κι ανατρεπτική. Η πένα της καταπιάνεται με την κοινωνική ανισότητα, τη βία,την αδικία,την αποξένωση,τις δύσκολες σύγχρονες σχέσεις. Η γραφή της, ευαίσθητη και σκληρή συνάμα, έρχεται σαν τυφώνας να γκρεμίσει το σάπιο κομμάτι του κόσμου. Οι εικόνες της είναι ηχηρές,ο λόγος της στακάτος κι ορμητικός,το συναίσθημα συνομιλεί με το απόλυτο. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΚΟΥΚΟΣ
στη ζωή μου
δε θέλησα ν’ αφήσω
κάτι
πίσω
ούτε στεριά
ούτε θάλασσα
τα βράδια μοναχά
ένα μονόγραμμα στα χείλη μου
σαλεύει
μικρό κήτος εκπαιδεύει
τη βροχή μου
μια φτερούγα Διόσκουρη
ανεμίζει
στο ύστερο της τύχης
που ξέχασα να κουρντίσω
οι τρόφιμοι με λένε
Κούκο
γιατί περνώ πρόστυχα
τον τοίχο
τους διασκεδάζει έπειτα
ένας χωρικός να μελοποιεί
την αδιάλλακτη ανυπαρξία μου
ένα βαλσάκι του '30
εγώ τους λέω παραμύθια
για να μ’ ευχαριστήσουν οι αθεόφοβοι
κατουράνε τις αλυσίδες τους
να γίνει το ποδάρι τους
κυπαρίσσι σκαλιστό
να 'χω κι εγώ κάπου να κλάψω
στις ντουζιέρες μοιράζουν σταυρουδάκια
και οι ψείρες σαλιώνουν τα καρφιά
(ποιητική συλλογή ΚΟΥΚΟΣ – θράκα 2016)
ΣΥΜΠΤΩΣΗ
απόψε κάποιοι δε θα κοιμηθούν
περιμένουν
αδελφό να τους πυροβολήσει
ή έστω
έναν περαστικό ν’ ανάψει το φως
σε χαλεπούς καιρούς ακόμη και αυτό
μπορεί να σε σκοτώσει
απόψε τοποθετούν στον ουρανό
παιδικά καθίσματα
(ΚΟΥΚΟΣ 2016)
ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ
ναι, ναι σφουγγάρισα
έπλυνα ναι
οι νυχιές στον τοίχο
είναι η γδαρμένη απ’ τη νοσταλγία
αφηρημάδα σου
το ξέρω ότι είσαι νεκρός
μα φαίνεται ακόμα λερώνεις
κι αυτό πικρό
τα ποντίκια το φτύνουν
σκεπάσου τουλάχιστον
τώρα ταΐζω και ανθρώπους
(ΚΟΥΚΟΣ 2016)
ΣΙΒΙΛΑΙΖΕΣΙΟΝ
Θάψαμε τον άνθρωπο
Μέσα στον άνθρωπο
Κολυμπάμε ο ένας
Μέσα στο γαστρικό μανίκι του άλλου
Ιδιωτική παραλία
Το κάνουμε με κομψότητα
Ο χειμώνας είναι βαρύς
Και τα καλοκαίρια ατελείωτα
Δεν γίνεται αλλιώς
Τα οστά λυγάνε
Διστάζουν
Ο φόβος ταΐζει τους εργάτες του
Κι όπως όλοι οι φοβισμένοι
Είμαστε λιγάκι αναιδείς,
πιστεύουμε στον άνθρωπο
(ποιητική συλλογή ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ- 2019- Ενύπνιο)
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΦ
κύριε Παυλόφ σήμερα
σκότωσα τον σκύλο σας
γιατί δεν έκανε αυτά
που είπατε ότι θα κάνει
κάνατε λάθος κύριε Παυλόφ
να βάλετε σκύλους στο πείραμά σας
ανθρώπους έπρεπε να βάλετε
τα καταφέρνουν καλύτερα στην ταπείνωση
(ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ 2019, ΕΝΥΠΝΙΟ)
ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
από τότε
που έκλεισαν τις πόρτες
μιλάω μόνη
και μου απαντούν χιλιάδες
νοσηρά κλαδιά
οι λέξεις ανοιγοκλείνουν
το στόμα μου
χωρίς τη θέλησή μου
κι εγώ αναπόφευκτα
σαλιώνω το δέρμα τους
σημαδεύω κόκκαλο
οι χιλιάδες παίρνουν
την θέση τους
στο στρογγυλό γυάλινο πάρκο
κάθομαι τελευταία
το κόκκαλο στη μέση
μοναδικός ήχος το δόντι που δακρύζει
(ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ 2019)
ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ
Οι γείτονές μου, αχ
οι γείτονές μου
τις Κυριακές τρώνε κεράσια
οι γείτονες τρώνε
τις Κυριακές τρώνε και
πηγαίνουν στην εκκλησία
πηγαίνουν και τρώνε
και κρατούν πέτρες
τρώνε και κρατούν
και τι ωραία τρώνε
τις πέτρες
κρατούν
κεράσια τρώνε
αχ, οι γείτονές μου
με τις πέτρες τις Κυριακές
μοιάζουν Κυριακές μοιάζουν
Άνθρωποι
τις Κυριακές
κρατούν πέτρες
Αλήθεια γιατί δεν τις ρίχνετε;
Φοβάστε μήπως με πετύχουν
στο σαπισμένο δόντι
και βγουν από κει μέσα
άνθρωποι;
Άνθρωποι δικοί σας;
(ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ 2019)
Η ΜΗΧΑΝΗ
Αυτός είπε πως η υδρόγειος
Είναι ένα στομάχι
Εμείς η ανθρωπότητα
Είμαστε ένα στομάχι
Ένα μικρό Γκουαντάναμο
Μια καλοδουλεμένη μηχανή
Έτσι είπε
Δεν έχει θεό
Η μηχανή
Δικαιολογημένα
Αν κρίνει κανείς την αξία της λευκής σάρκας
Η μαύρη εμπίπτει στα αφορολόγητα
Τώρα τελευταία δεν πηγαίνει στα εργαστήρια
Η μηχανή τα 'παιξε
Έτσι λέει
Και κάνει πράγματα παράξενα
Και αστεία
Βλέπεις κουνέλι
Με κοριτσίστικα μαλλιά
Ή άντρα με προβοσκίδα
Έτσι λέει
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως
Παρουσιάστηκε στα άκρα
Η μηχανή δεν τα ξεχωρίζει πια
Εδώ είναι το αστείο λέει
Γέροι κυκλοφορούν
Με γυμνασμένα μπράτσα
Και νεογέννητα σέρνουν
Πόδια κουρασμένα
Και γερασμένα
Πολύ γερασμένα
Όπως τα δέντρα σε σύγχρονα ποιήματα
Έτσι λέει
(ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ-ΕΝΥΠΝΙΟ 2019)
ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ
Έψαχνε τη σκρόφα και την κατάρα,
το μάγουλο του σκορπιού
τα μάτια του κολυμπούσαν στο αίμα
γεννήθηκε όντας πολλοί.
«Πού πηγαίνετε;», ρώτησα
«Οι άλλοι στον προορισμό τους κι εγώ στο διάολο»
«Να τραγουδήσω , Κύριε;»
«Το ρωτάς!»
«Τι θέλετε;»
«Του πένθους σου τη νιότη»
(ΑΝΕΚΔΟΤΟ)
Franz
If man is still alive
If woman can survive
they may find
a possibility to die
so, don’t kill the cockroach
you kill a poem
(τραγούδι ανέκδοτο)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Πελαγία Φυτοπούλου γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1972. Σπούδασε παιδαγωγικά, δημοσιογραφία και θέατρο. Ανέβασε παραστάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βία, τον παραλογισμό της εξουσίας, ποιητικές συνθέσεις και παραμύθια. 'Επαιξε στο θέατρο , την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Γράφει θεατρικό έργο, ποίηση και παραμύθια. Διδάσκει δραματουργία και αφηγηματική υποκριτική.
Έργα της που έχουν εκδοθεί:
''Το ραβδί των καλλικαντζάρων''-Ίαμβος 2012- πολιτικό παραμύθι
''ΚΟΥΚΟΣ'' θράκα 2016- ποίηση
''ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ'' Ενύπνιο- 2019
