Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Μαίρη Μπριλή. Η καλεσμένη μου εργάζεται ως λογίστρια. Είναι γραμματέας της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Άνθρωποι στη θάλασσα". Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε διαγωνισμούς ποίησης και διηγήματος. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, υπαρξιακή, λυρική. Ο λόγος της είναι πλούσιος, καλοδουλεμένος, αρμονικός, παραστατικός. Οι εμπνευσμένες προσωποποιήσεις κι οι πρωτότυπες μεταφορές κάνουν τη γραφή της πολύ ζωντανή. Εκφράζεται με μια αγαπητική διάθεση απέναντι σ' οτιδήποτε κι αν περιγράφει. Η πένα της συμπεριφέρεται στοργικά στους ανθρώπους, στα πράγματα, στο περιβάλλον. Εμπνέεται από τη φύση, τα έμψυχα και τα άψυχα, τον έρωτα, τη μυθολογία, την ιστορία. Θα δούμε δέκα εκπληκτικά ποιήματά της!
Δυο πορσελάνινες κούκλες
Στοιβαγμένες, με τα εύθραυστα
λεπτά χεράκια τους,
έστεκαν στο ράφι,
με γυρισμένη την πλάτη
στον θολό καθρέφτη,
δυο πορσελάνινες κούκλες.
Είχαν μια ήπια μελαγχολία
κι ένα φίνο χνώτο
από δύο παρακείμενα
ποτηράκια κονιάκ
που χτυπούσαν με μοσχοβολιά
τη γέρικη καρδιά
του περίτεχνου σκρίνιου τους.
Με ρομαντική διέγερση,
άνετα ζωντάνευε,
μέσα από τα κρυφά περάσματα
των ρόζων στα μπράτσα του,
το ένδοξο παρελθόν τους.
Κι ήταν τόσο έντονη,
λες και ήθελε να ρυμουλκήσει
τις δύο πορσελάνινες κούκλες
με τα θρυλικά προικιά τους
στην ελευθερία του θόλου του.
Αναμνηστικό δίπλωμα ΒΡΑΥΡΩΝΙΑ 2015 – 5ος Διαγωνισμός Ποίησης.
Χιονάνθρωπος
Μικρούλη εσύ
Χιονάνθρωπε,
που μια χειμωνιάτικη νύχτα,
στα ερωτικά σεντόνια
του Βορά με την Διαύγεια,
το ασάλευτο σώμα σου
άστραψες.
Ουράνιας σύλληψης
παιδί εσύ, που από τις κόχες
των άστρων-για μάτια σου-
στον καταψύκτη του λογισμού
την δροσερή φλόγα σου
έκρυψες.
Άκουσε, που με τους χτύπους
της καρδιάς μου, στην πόρτα
του Νου σου ,την μυστική
σύσταση του φέγγους της
ζητώ.
Κι εγώ, που έχω σώμα
από χώμα, μέσα από τις ρίζες μου
στο πιο λαμπρό,
στο πιο ευωδιαστό
άνθος, που με τα χρώματα
μιας χιονοστιβάδας αγάπης μου
θα βάψω..,
'' Αγάπη'' θα γράψω.
Να μην χαθεί ποτέ στη λησμονιά
το εύθραυστο του Νου
και το ευαίσθητο της καρδιάς
Να βρίσκει πάντα από τον Ουρανό στην Γη
τον τόπο να ξαποστάσει.
-ΔΙΑΚΡΙΣΗ- στους ΚΘ Ποιητικούς Αγώνες Δελφών της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών 2014
Παγόδες σε βότσαλα
Ζωγράφιζε παγόδες σε λίμνες
πάνω σε αστραφτερά βότσαλα
που ήταν σαν χαμόγελα καλημέρας
στο περίγραμμα των χειλιών της.
Και είχε μεν, εκείνο το χάρισμα
να τα κάνει τόσο εύθραυστα
-σαν φίνα κινέζικη πορσελάνη-
της έλειπε δε, εκείνο
το φλύαρο γυναικείο χαρακτηριστικό
κι έτσι δεν μου άφησε περιθώρια συζήτησης .
Χαμήλωσε το θαμπό βλέμμα στον λεπτό
μελαγχολικό κύκνο του λαιμού της , μόλις με είδε
σαν να ήθελε να κοιμηθεί
στο μαξιλάρι της πλάτης της
κι αγόρασα εκείνο με την παγόδα
και το αγκυροβολημένο πλοίο
στην άλλη όψη του.
Έφυγε με το υπόλοιπα
στο βαθούλωμα της ομπρέλας της
πάνω στον ρυθμό που έδιναν
τα ξύλινα πέδιλα, με το κιμονό της
ν’ ανεμίζει ανέμελα.
Πολλές φορές που κοιτάζω
το μοναχικό βότσαλο ανακαλώ στη μνήμη
έτσι αστραφτερά όλα εκείνα που άφησε
στην παραλία που τη γνώρισα,
μαζί με τη μορφή της
όχι όμως σαν γυναίκα,
αλλά σαν λίμνη.
από την ποιητική συλλογή : ( Άνθρωποι στη θάλασσα)
Το πρώτο ραντεβού
Σαν φρεσκολουσμένο παιδί
ξεπήδησε σήμερα
από την υγρασία της μνήμης
εκείνο το Πρώτο ραντεβού.
Και δεν είχε ενιαίο σώμα.
Μόνο μέλη.
Χέρια,
μάτια,
μαλλιά
και χείλη.
Αρκετά ν' αφήσουν
μια βελούδινη αίσθηση
εκείνου του Πρώτου φιλιού.
Τιμητική Διάκριση 5ου Διαγωνισμού Ποίησης και Φωτογραφίας Δήμου Κορδελιού Εύοσμου.
Θαλασσινά Παιχνίδια
Σαν μια προπέλα
που πήρε μπρος
εντός σου ξαφνικά,
όλα τα παιχνίδια
που είχα ξεχάσει
και μάζεψες εσύ
ήρθες να μου ξεβράσεις,
Θαλασσάκι μου.
Κι όπως είδα
στο δίχτυ με το παρελθόν μου
ένα ανέμελο παιδί να κολυμπά
σ’ ένα φουσκωτό αλογάκι,
να πνιγώ κόντεψα
στων αναδυομένων
αισθημάτων μου
το κλάμα.
Στάθηκες μπρος μου,
εσύ Θαλασσάκι,
μ’ ένα γεμάτο νεροπίστολο
σαν μα ήθελες
να μου θυμίσεις
πως από το διάφανο στόμα σου
να πυροδοτείς ήξερες
μόνο
Νερό.
Καθάριο ,
σκέτο Κρύσταλλο.
Α΄ΕΠΑΙΝΟΣ στον 6ο διαγωνισμό Ποίησης και Φωτογραφίας Δήμου Κορδελιού Εύοσμου.
Ένας οικείος κήπος
Μου ήταν τόσο οικείος
εκείνος ο μικρός κήπος
της παλιάς μονοκατοικίας.
Με τις γερμένες πλάτες τους
οι πλίνθοι προστάτευαν
το καστανό χώμα
μην το παρασύρει η μπόρα
από τις τριανταφυλλιές
και με τις πρώτες -πρώτες
φθινοπωρινές ψιχάλες,
των μοναχικών μου περιπάτων
στους στρωμένους με γιασεμιά
και ροδοπέταλα διαδρόμων του
έστρεφα το βλέμμα
στον βυσσινί ουρανό
της ανοιχτής μου ομπρέλας.
Ν' ακούσω τις σταγόνες
που έπεφταν σαν νότες σε τσέλο.
Να πιάσω την μελωδία σου.
Εσύ είχες οικειοποιηθεί
την βροχή.
Έπαινος στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2015 από το ΧΑΡΟΚΟΠΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ .. υπό την έγκριση της Ελληνικής Επιτροπής για την UNESCO.
Η Κύπρη του Έρωτα , η θεά Αφροδίτη
Στάθηκα απέναντι από της λευκότητάς σου
τον ακέραιο κορμό
και από το άνθος της κεφαλής σου
να αφουγκραστώ
της άηχης φωνής σου το μεγαλείο
Θεά του έρωτα.
Όταν με την δύναμη της σκέψης
‘’ Πού βρίσκονται τα πάνω
και τα κάτω άκρα σου; ‘’
ρώτησα.
Και ένοιωσα…
σαν από την απεραντοσύνη
των σωμάτων του Σύμπαντος
πως με κατάλαβες
αλλά δεν σε ένοιαζε
Θεά της ομορφιάς.
Γιατί ποιος θα ήθελε να μάθει
τη ρίζα των σκορπισμένων φύλλων
που βρίσκονται στην αξίνα
ενός γεωργού
όταν σαν μοναδικό ‘’ χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος’’
θαυμάζεται ο τόπος του στη Γη
ενώ το όνομά του λάμπει στον Ουρανό
σαν Άστρο;
Α’ Βραβείο 6ου Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού (Ε.Π.Ο.Κ)ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Θάλασσα II.
Είναι φορές που ρίχνει
το γαλάζιο βλέμμα της καταπάνω σου
‘’ κάνε με δική σου ‘’ σαν να σου λέει.
Τότε πετάς τα ρούχα σου
και σε ξεσηκώνει
στην απεραντοσύνη του κορμιού της.
Αλλά είναι και φορές που θέλεις
να φορέσεις όλα σου τα ρούχα
για να μη σε βρει
η ψύχρα του κόλπου της
και απομακρύνεσαι.
Είναι τότε που χειρότερα μαστιγωτική κι από τον έρωτα γίνεται.
Σε μεθάει
Με θύμησες
Μπορεί την γεύση της αλμύρας της
να σου στείλει στα χείλη
και την επιθυμία της θερμοκρασίας της
να γυρεύεις στο κορμί σου
και αυτό
Γιατί ποτέ δεν σε έχει ξεδιψάσει
Η θάλασσα
Άνθρωπε.
ποιητική συλλογή: Άνθρωποι στη Θάλασσα
Στους Δελφούς
Με ένα άνθος στο Νου,
κι όχι με δάφνες στο στόμα
να δαμάζει το τέρας στους Δελφούς,
συνάντησα την Πυθία.
« Καθώς πανάρχαια αρχή είναι
στο ταξίδι του χρόνου μέσα
εμείς να επιστρέφουμε,
άνθρωπέ μου » είπε « τι θέλεις ;»
Και ξέχασα τι ήθελα να τη ρωτήσω,
όπως ξέχασαν τα μαύρα πανιά
ν’ αλλάξουν κατά την επιστροφή
του Θησέα από την Κρήτη.
Είδα όλους τους χρησμούς
στη στάχτη των στιγμών τους
να έχουν κάψει τις ενοχές,
και τα ολοκληρωμένα να συνομιλούν
με τα ανολοκλήρωτα,
ώστε στα ίδια λάθη να μην επιστρέψουν.
Ήταν τόσο μαγευτική η ομορφιά
της γαλήνης της,
στον ομφαλό της Γης ,
που δεν ήξερα
αν ήταν η μορφή της Ιέρειας ή
η αδάμαστη φαντασία μου.
Αλλά στο κάτω-κάτω
και η γαλήνη
μια μορφή δεν είναι;
Βραβείο Πρωτοτυπίας στον Ε’ Παγκόσμιο Διαγωνισμό ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Τα ποιήματα
Μερικές φορές τα ακούς
σαν παλιές γειτόνισσες
που έσυραν τις καρέκλες τους
στην βολική σκιά
έξω από την αυλή σου.
Κλέβουν βελονιές
από το μπαούλο της προίκας
και μυστικά συνταγών
από δικά τους κεράσματα.
Τελειώνοντας τη συνομιλία τους
αφήνουν ένα υπόλοιπο
στο μικρό πιατάκι
και καληνυχτίζονται
στην εξώπορτα.
Βιογραφικό σημείωμα Μαίρης Μπριλή
Λογίστρια και γραμματέας της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή ,που τιτλοφορείται Άνθρωποι στη Θάλασσα’’. Έχω γράψει διηγήματα με διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
