Η προσκεκλημένη μου, ποιήτρια Μαίρη Θεοδοσίου-Νικολάου, γεννήθηκε και διαμένει στη Λεμεσό. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία κι εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής κι έχει κυκλοφορήσει μια ποιητική συλλογή. Προσωπικά είδα μια γραφή συγκινητική, ουσιαστική, πλημμυρισμένη από όμορφες εικόνες κι ευφάνταστα σχήματα λόγου. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά της!
ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ ΚΑΤΑΔΟΤΗΣ
Η λέξη και τα όριά της
η υποταγή των γραμμάτων
στην έλλογη ακολουθία
η ομαδική δουλειά
το νόημα
και το βάρος του τόνου...
Ελευθερώνω σιωπηλά το βλέμμα
δίχως κανόνες, όρια
ανυπότακτο, προκλητικό
αναλύει λεπτομερώς το ανείπωτο
ενορχηστρώνει το αίσθημα
με μία και μόνο ριπή
ομολογεί
και μας καταδίδει όλους
την ώρα που του διαβάζουν
το αναφαίρετο δικαίωμα
".....to remain silent".
ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΗΓΟΡΟΣ
Το κρεβάτι του Προκρούστη
ήταν ακριβώς στα μέτρα μας
ούτε πιο μικρό
ούτε πιο μεγάλο.
Όπως και ο πόνος μας.
"Τόσος όσος μπορούσαμε ν'αντέξουμε,"είπαν.
Ευτυχώς δηλαδή.
Γιατί όμως, μείναμε
διαμελισμένοι;
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΤΟΣ
Μες τα σεντόνια μου
κάθε βράδυ
γεννιέται μια γυναίκα.
Είναι γυμνή σαν αλήθεια
πλατιά σαν θάλασσα
και σιγοτραγουδά.
Η φωνή της ξορκίζει
όλους τους φόβους.
Μέσα της χωράνε
τα ταξίδια που δεν έκανα.
Με τα μάτια της βλέπω
πέρα απ'τους τοίχους της φυλακής
κι όταν διασχίζει το δωμάτιο
ανοίγει το πάτωμα
κι αναβλύζουν ορίζοντες.
Περπατά πάνω σε σπασμένα γυαλιά
αθετημένων υποσχέσεων
χαμογελά
ενώ σε κάθε της βήμα
φυτρώνει λουλούδι λευκό.
Κι εκεί που μ'αγκαλιάζει
και λέει πως μ'αγαπά
αρχίζει ξαφνικά να μικραίνει
ώσπου σαν έμβρυο επιστρέφει
στην απεραντοσύνη του κρεβατιού.
Την αυγή σαν ξυπνώ
μαζεύω αγκαλιές τα κρίνα
απ'τα χωράφια του δωματίου
και χαϊδεύω τρυφερά
την κοιλιά μου που μεγαλώνει.
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Στο δωμάτιο που μπήκα
συνάντησα τον καθρέφτη.
Κοιταχτήκαμε.
-- Να δηλώσετε κάτι;
-- Το προφανές.
Πίσω του μια καφετιά ράχη
ακουμπισμένη
σε ένα αμήχανο τοίχο
υπέσκαπτε τον μύθο
των παιδικών μου χρόνων
για εκείνο το μυστικό πέρασμα.
Τι απάτη!
Ένας παπαγάλος σε κλουβί
φωνάζει τ'όνομά μου
( αλήθεια πώς το ξέρει)
κοιτάζει τον καθρέφτη
και νομίζει πως είμαι εγώ
ενώ μια καθώς πρέπει σελίδα
από βιβλίο ποίησης
απαγγέλλει στίχους
με διφορούμενο νόημα.
Κρύβω κάτω από τα νύχια
ό,τι πολύτιμο υπάρχει στο δωμάτιο
μα το βράδυ τα κόβω
πάνω από μια χαραμάδα στο πάτωμα.
Απλώνω τα μαλλιά
και ξαπλώνω σκεπασμένη
με μια πολύχρωμη αμφιβολία.
Ευτυχώς που νομίζω
πως τα βράδια κοιμάμαι ακόμα.
ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ
Μερικές φορές διαρρηγνύω
το θολό μου περίγραμμα
το εξαφανίζω ως δια μαγείας.
Χωρίς διαχωριστικά σύνορα
απροστάτευτη
δίχως άμυνες
διαχέομαι στους γύρω.
Ανεξήγητο πραγματικά.
Μπορεί όμως να είναι
και ποίηση.
ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΙΩΒ
Δεν αποζητώ καμία έξοδο
από την κοιλιά του κήτους.
Ακόμα κι αν το σκοτάδι
με καταπίνει καθημερινά αμάσητο
και με αποβάλλει αναίσθητο
στ'αχώνευτα
η υπομονή μου με συνεφέρνει
τελικά.
Έτσι κι αλλιώς
έξω η θάλασσα αλυχτά
για τον πνιγμό μου.
ΝΕΟΝ ΦΩΤΙΣΜΟΣ
Λόγια
σε τρελλή τροχιά γύρω απ' το μυαλό.
Πότε πότε σταματούν
σωριάζονται
ασπόνδυλα σώματα στο πάτωμα
ένα πλήθος που αγκομαχά.
Δεν ξεχωρίζω πια τι λένε
εξόν από μια λέξη.
Όπως κι αν τα τακτοποιήσω
κοιτούν θολωμένα
μιλούν με άναρθρες κραυγές.
Μόνη παράμερα στέκει
εκείνη η μία λέξη
πεισμωμένη
ξεκάθαρη
συμπαγής
επιμένει να βγαίνει
πατώντας επί των άλλων
λέξεων πτωμάτων
ξανά
και
ξανά
και
ξανά.
Κιτρινοπράσινη
ποζάρει
σε νεον φωτισμό
και αναβοσβήνει
"Τέλος"
"Τέλος"
"Τέλος".
ΑΝΕΛΠΙΔΟ
Η λύπη
έχει μακριά μαύρα μαλλιά.
Σκεπάζουν τους ώμους, την καρδιά
τα άδεια χέρια, τ' ακίνητα πόδια.
Σαν τα χτενίζω κάθε βράδυ
δε γυαλίζουν
είναι μουντά
και μεγαλώνουν.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Η απουσία
μεγάλο πράγμα.
Θεριεύει λεπτό το λεπτό
γιγαντώνεται
διαστέλλεται σαν σύμπαν
τρώει τον εαυτό της
εμάς
και ό,τι βρίσκεται γύρω.
Μαζί με τη σιωπή
απλώνονται μέσα μας
σκορπίζουν σε κάθε γωνιά.
Σαν ερπετά
κουλουριάζονται στην ψυχή
και σαν μπαλόνια
φουσκώνουν
πρήζονται
ώσπου, τελικά, εκρήγνυνται
εκσφενδονίζοντας
τα κομμάτια μας σε τροχιά
γύρω από απομακρυσμένους πλανήτες
τιμωρημένους σε εξορία
από αστέρια αγάπες
που χάθηκαν πέφτοντας.
ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Κάθε καλοκαίρι
ένα κύμα μας περίμενε
έξω από το σπίτι
με ξεκινημένη τη μηχανή.
Καβαλούσαμε την μπλε του σέλα
και χανόμασταν καλπάζοντας
στην ίδια θάλασσα της φυγής.
Στην άμμο καρτερούσαν
οι χρωματιστές καρέκλες
στο μωσα'ι'κό της ζωής
και οι πετσέτες
που μαζί με την αρμύρα
σκούπιζαν και τη σκόνη του καιρού
απ' τα ονόματά μας.
Γυαλισμένα
το ένα δίπλα στο άλλο
έμεναν χαραγμένα από εκείνη
την ορκισμένη φιλία μιας εφηβείας
απεριορίστου χρόνου
που παίζει ακόμα δίσκους βινυλίου
και συναντιέται κρυφά στους στίχους
παλιών αγαπημένων της τραγουδιών.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαίρη Θεοδοσίου-Νικολάου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου όπου και ζει. Σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Αγγλική φιλολογία και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Παρακολούθησε τα Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής της ποιήτριας και δοκιμιογράφου Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου και συμμετείχε με ποίηση και πεζό στον τόμο Συν(γ)ραφές, εκδόσεις «Τεχνοδρόμιον» 2018. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και ηλεκτρονικά περιοδικά. Η συλλογή “Μπορεί και να ήθελε να αγγίξει τη θάλασσα” (Εκδόσεις Ρώμη 2020) είναι η πρώτη της προσωπική συλλογή.
