Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μέμη Πουρνή. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στα Ιωάννινα και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στην Αθήνα. Μιλά αγγλικά και γερμανικά.Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.Κείμενα,διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει εργαστεί ως ιδιωτική υπάλληλος κι εκπαιδευτικός. Έχει ασχοληθεί με φιλαναγνωστικές δραστηριότητες κι έχει εργαστεί εθελοντικά σε δανειστική κοντά στον τόπο διαμονής της. Φέτος,το 2022,κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δρόμων η πρώτη της ποιητική συλλογή. Τιτλοφορείται "Οι άκανθες των αιώνων". Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, ανθρωποκεντρική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, πολύχρωμος, γλαφυρός. Εμπνέεται από μορφές και γεγονότα της αρχαιότητας,από τα διαχρονικά αιτήματα της ύπαρξης, αλλά κι από τις πληγές της σύγχρονης κοινωνίας. Θα μοιραστώ μαζί σας δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΟΙ ΑΚΑΝΘΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
I.
ΧΘΕΣ
Ο ΑΝΔΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΤΥΗ
Χόρευε ή στροβιλιζόταν;
Όπως και να ’χει, έφτασε στο σήμερα
ντυμένος κι ακίνητος στην αιωνιότητα.
Μάλλον δε ελληνοπρεπής παρά Έλλην.
Χαμένος σ’ έναν άχρονο ρυθμό.
Άχειρ, σαν άνθρωπος μπροστά στο πεπρωμένο.
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ
Ι.
Ένας γαλάζιος κύκλος από το στρογγυλό φινιστρίνι, καθώς οδεύουμε προς Συρακούσες.
Στον μυχό της Ορτυγίας σγουρές τολύπες καπνού από τις αθηναϊκές τριήρεις υψώνονται στον αιθέρα αντάμα με την πρωινή ομίχλη του Μάρτη.
Κι όμως δεν ήταν τα πλοία των Αθηναίων που έμπαιναν στο λιμάνι, αν και καθρεφτίζονταν τα είδωλά τους αραχνιασμένα στα νερά, και τα σώματα των ναυτών επέπλεαν παγωμένα.
Υπάρχει ακόμη λόγος να τα προσπεράσουμε, ρωτούσαν;
Ακόμα κι αν το ξέραμε, ποιος θα το έλεγε;
Κι αν το κάναμε, θα έμεναν, θα γύριζαν πίσω ή τίποτα τελικά δεν θα είχε συμβεί;
ΙΙ.
Ποτέ δεν φτάσαμε στην πόλη.
Το ταξίδι στον χάρτη γράφτηκε με μια γραμμή χαραγμένη ίσια με το χέρι.
Δεν μας τρόμαζαν ούτε τα τριμμένα μάρμαρα των Ερμών ούτε η ψηλαφητή πιθανότητα της ήττας.
Έφταιγε αυτή η ολόισια χαραγμένη με το χέρι γραμμή Αθήνα-Συρακούσες.
Χωρίς καμιά ενδιάμεση στάση στη Σπάρτη.
Μήτε μια χούφτα γρόσια από την Περσία.
Μόνοι, με την αβεβαιότητα των Αθηναίων αιχμαλώτων.
CAVA DEI (GRAECI) TYRANNI
Μνήμη Γιώργου Σεφέρη
Αν γύριζε ξανά ο ποιητής από τις Αραπιές και την απεραντοσύνη της Κομμαγηνής, πάλι εδώ θα σταματούσε.
Θ’ ανεβοκατέβαινε ανήσυχος την τσιμεντένια σκάλα σαν κύμα στα βράχια της ακτής, μ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι από χυμό λωτού στο σκονισμένο τραπέζι μιας παραθαλάσσιας τρατορίας, κάτω απ’ τη σκιά κάποιας μισόξερης κληματαριάς.
Ίσως να έρχονταν νέοι τύραννοι, ίσως και να έμεναν οι παλιοί.
(Ξ)ΕΠΕΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Από τα χειμερινά στα θερινά και πάλι πίσω, φοβάμαι ότι κάτι χάσαμε στον δρόμο. Αν ο κόσμος φτιάχτηκε για εποχές τέσσερις, ξοδέψαμε πολλούς σπόρους στα χιόνια, και μάταια αδειάσαμε τους σιτοβολώνες. Κι ας φώναζαν οι αρχηγέτες συνθήματα από τα ακρωτήρια των καστρογυρισμάτων:
Γούνα για τον χειμώνα!
Λινό για το καλοκαίρι!
Κι εγώ τα ίδια θα ’λεγα, αν η μοίρα μ’ έκανε πυργοδεσπότη να ορίζω κουλάκους. Μα σαν να το παράκαναν οι πολεμιστές:
Nα σφάζουν γυμνοί στο χιόνια και κάθιδροι στο θέρος.
IΙ.
ΣΗΜΕΡΑ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΟΔΟΣ ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ
Γράφουν ακόμη γυναίκες που δεν ήταν μοντέλα, κι έγιναν νοικοκυρές.
Θλίψη κλεισμένη σε μπουκάλι φαρμακείου, χωρίς καμία χημική παρηγοριά. Σαν να μην είναι αποκάλυψη η ζωή πια ούτε η ίδια η ποίηση.
Αλλά κάψουλες πεσμένες πίσω απ’ τον νιπτήρα, άχρηστες πια, γιατί οι λέξεις βρήκαν τα λόγια και γράφουν ξανά.
Ή ανεξίτηλη μάσκαρα, ξεχασμένη στο μπουντουάρ αστικού διαμερίσματος των sixties, πλάι σε μια γυαλιστερή, ξεφτισμένη roller-skate φόρμα των eighties.
ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΩΝ ΚΑΙ ΦΤΕΡΩΝ
της Χάριετ και του Αλέξη
Ένα χτύπημα. Δύο. Τρία.
Χίλια τα πέταλα των χρυσανθέμων
πέφτουν στη γη μ’ έναν ήχο τυμπάνου.
Κι αν ένας άγγελος τίναζε τα φτερά του
θα καίγονταν τα πούπουλα σαν σφαιρίδια πίσσας
στο πρώτο φως μιας (πανωλ)ερυθρίασης
26ης Οκτώβρη και 8ης Νοεμβρίου γωνία –
από μάγμα θύσεως και ευχελαίου λιτανείας
θ’ ανάβλυζε απολλώνιος καπνός.
ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΤΣΕΧΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Θα κλειστώ τριακόσια χρόνια σ’ ένα σπίτι
χωρίς πόρτες και παράθυρα.
Τα μέλη μου θα σαρκώσουν δοκάρια και τοίχους.
Τα γεγονότα θα παραδοθούν έρμαιο
στη μαρτυρία της ιστορίας.
Οι απόδημοι εργάτες θα χτίζουν και θα χτίζουν
σμίγοντας βούρλα κι άγριες μέντες στ’ ακροκέραμα.
Θα κλειστώ σ’ ένα σπίτι τριακόσια χρόνια μόνη
ανάμεσα στους σκελετούς των σκαριφημάτων.
Τα μάτια μου θα εμπυρώνουν το σκοτάδι
αθυρματικά σφυρηλατώντας κρύσταλλα και γυαλί.
Στα χωρίσματα η μέρα
θα χύνει το μεμπτό της σάρκας μου.
Εκατοντάδες μυρμήγκια στα μαδέρια
θα θηλακώνουν τα υπόγεια νερά.
Και η χλόη ψηλή, όλο γυαλάδα
θα σκαλώνει στην κρεβατίνα του κήπου.
Πότ’ ένα δάχτυλο πότ’ ένα αυτί
θα γαργαλάει τις φύτρες πλάι στους κροτάφους
και θ’ αναταράζονται τα σπλάχνα του.
ΚΡΥΠΤΟΜΝΗΣΙΑ
Σαν χαμένος παράδεισος έμοιαζε
κρυμμένος κάπου
σε πρώιμο εφηβικό όνειρο.
Φάσμα ή πραγματικότητα
αδύνατο να πεις.
Προφανέστατα, υλικό κρυπτομνησίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1
Ο ΑΝΔΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΤΥΗ
Πρόκειται για ντυμένο ανδρικό άγαλμα, ηρωικού μεγέθους (μεταξύ ανθρώπου και θεού) του 5ου αιώνα μ.Χ. που βρέθηκε στη νησίδα Μοτύη της Σικελίας το 1979, κάτω από έναν λιθοσωρό. Το άγαλμα βρέθηκε εκτός της αρχικής του θέσης και του έλειπαν τα χέρια κάτω από τους ώμους και τα πόδια κάτω από τον μακρύ πτυχωτό χιτώνα. Εντυπωσιάζει με την εξαιρετική του τέχνη και ομορφιά. Οι ερευνητές διχάζονται σχετικά με την ταυτότητά του: πρόκειται για ηγεμόνα, ηνίοχο, ηθοποιό, ήρωα; Προβληματισμό προκαλεί και ο τόπος εύρεσής του, καθώς η Μοτύη ήταν καρχηδονική κτήση και δεν είναι σίγουροι αν φιλοτεχνήθηκε σε εργαστήριο της Κάτω Ιταλίας ή στην μητροπολιτική Ελλάδα και στάλθηκε κατόπιν εκεί.
Πηγή: https://www.tovima.gr, Ο άγνωστος άνδρας της Μοτύη
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ
Μόνοι, με την αβεβαιότητα των Αθηναίων αιχμαλώτων: Μετά την ήττα των Αθηναίων στη Σικελική Εκστρατεία (415-413 π.Χ.) κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.), όσοι Αθηναίοι στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν μεταφέρθηκαν από τους Έλληνες της Σικελίας στα λατομεία των Συρακουσών, όπου επικρατούσαν απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, και αποδεκατίστηκαν μέσα σε λίγους μήνες από τις ασθένειες, την πείνα και τις κακουχίες. Βρίσκονταν κάτω από τη γη, και την ημέρα οι θερμοκρασίες ήταν ανυπόφορες, ενώ το βράδυ πολύ χαμηλές. Ο αριθμός των αιχμαλώτων έφτανε τις 7.000 χιλιάδες μαζί με τους ντόπιους που τους βοήθησαν. Ελάχιστοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αφού πρώτα κατάφεραν να αποδράσουν.
Πηγή: https://www.mixanitouxronou.gr,Τα τρομερά λατομεία των Συρακουσών
CAVA DEI (GRAECI) TYRANNI
Αναφορά στο ποίημα του Σεφέρη Τελευταίος σταθμός, όταν μαζί με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση επιστρέφει στην Ελλάδα, και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού είναι το ιταλικό λιμάνι Cava dei Tirreni, στις 5 Οκτωβρίου 1944.
ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΤΣΕΧΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Θα κλειστώ τριακόσια χρόνια σ’ ένα σπίτι: στίχος [αγνώστου πλέον σ’ εμένα Τσέχου ποιητή], τον οποίο είχα αλιεύσει πολύ παλιά από μυθιστόρημα του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα. Ο στίχος έγινε εμμονή, κι έδωσε σε δεύτερο χρόνο το παρόν ποίημα. Το μικρό σημείωμα όμως που είχα κρατήσει με τα αναγκαία στοιχεία βρίσκεται κάπου χαμένο, ξεχασμένο ακόμη, κι έτσι δεν υπάρχει σήμερα η δυνατότητα πρόσβασης στο όνομα του δημιουργού. Όπως και να έχει, του οφείλω τον τίτλο του ποιήματος και τη σημείωση αυτή.
1. Οι σημειώσεις δεν έχουν ερμηνευτικό χαρακτήρα, παρά αμιγώς πραγματολογικό.
Τα παραπάνω ποιήματα προέρχονται από την πρώτη μου ποιητική συλλογή Οι άκανθες των αιώνων, εκδόσεις Δρόμων, 2022.
ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ
Όταν ξύπνησα το πρωί
είχες φύγει.
Έτσι γίνεται κάθε φορά.
Ακουμπάς στο μέτωπο τα χείλη σου
σχισμένα από τις θάλασσες που περνάς
για να ‘ρθεις ουράνιος
και να επιστρέψεις ένα κομμάτι σάρκα
πάντα απών.
ΜΑΓΚΡΟΒΙΑ (ΜΙΚΡΟΒΙΑ)
Εκεί ξεβράστηκε το πτώμα της Οφηλίας:
κάτω από τις ρίζες των δέντρων,
μεταξύ μαγκρόβιας βλάστησης και υδάτινων παρασίτων.
Κανείς δεν θα μπορούσε να την βρει.
Η αλμύρα της θάλασσας χάνεται στη γλυκύτητα
του ποταμού σαν μοχλός στη σχισμή του πληκτρολογίου.
Η αλαζονεία του Άμλετ πλάι στη οίηση του Κλαύδιου
που παράπεσε στο παράλογο του έρωτα.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στη Χαλκίδα το 1981. Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Ανάγνωση, Φιλαναγνωσία και Εκπαιδευτικό Υλικό από το Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ (Τίτλος εργασίας: Τα στοιχεία της φύσης σε παραμύθια της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Έχω συμμετάσχει σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Κείμενά μου για την παιδική λογοτεχνία και την λογοτεχνία ενηλίκων, διηγήματα και ποιήματα έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες, ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά (Ο Αναγνώστης, Χάρτης, Περί ου, Με ανοιχτά βιβλία, Culture Book, Fractal, Οροπέδιο). Τα τελευταία χρόνια έχω δραστηριοποιηθεί σε φιλαναγνωστικές δραστηριότητες στην περιοχή της κεντρικής Εύβοιας. Για επτά, περίπου, χρόνια εργάστηκα εθελοντικά στην δανειστική βιβλιοθήκη του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου. Έχω εργαστεί ως ιδιωτική υπάλληλος και ιδιωτική εκπαιδευτικός. Γνωρίζω αγγλικά και γερμανικά. Κάποια στιγμή σύντομα σκοπεύω να καταθέσω φάκελο υποψηφιότητας για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής πάνω στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία.
