Στη στήλη "Στα βαθιά", φιλοξενώ σήμερα την ποιήτρια Λίνα Βαταντζή από τη Νάουσα. Η καλεσμένη μου είναι εκπαιδευτικός Αγγλικής Γλώσσας. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή, ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες, στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Πεζογραφήματά της παρουσιάζονται στο "Λογοτεχνικό Δελτίο" της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ομιλούν βιβλίο για άτομα με περιορισμένη όραση.Έχει ασχοληθεί με την κριτική ποιητικών συλλογών.Διαχειρίζεται το προσωπικό της ιστολόγιο https://poesyandpoem.blogspot.com. Η ποίησή της είναι αφηγηματική,λυρική,συχνά εξομολογητική. Η πένα της ασχολείται με τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων,τα όνειρα,τις προσδοκίες,τα ναυάγια,τις πολύπτυχες ανθρώπινες σχέσεις. Ο λόγος της είναι περίτεχνος,διαυγής,με γνήσια συγκίνηση κι ανάγλυφες εικόνες.Θα γνωρίσουμε δέκα πανέμορφα ποιήματά της!
Αγνωμοσύνη
Υπάρχουν άνθρωποι
στο χείλος του γκρεμού
ικέτες σιωπηλοί
με κενό βλέμμα.
Το πηγάδι
του πόνου
ξεχειλίζει
Και έρχεται φως ιλαρό
δροσοσταλίδα σε άνυδρη γη
αύρα δημιουργίας
σε λόγους πορφυρούς.
Από μαγγανοπήγαδο
με φιλί ζωής
σε ανύψωσε
Υπάρχουν άνθρωποι
με παγωνιά ψυχής
και βέλη αχαριστίας
στο χέρι.
Σε μαγγανοπήγαδο
με λέξεις άδικες
τη βύθισες
Τυφώνας καταστροφικός
η αγνωμοσύνη.
Αναστοχασμός
Θέλω να γράψω
Για
όσα προσφέραμε
όσα δεχτήκαμε
όσα αλλάξαμε
όσα ονειρευτήκαμε
όσα μας ένωσαν
όσα μας χώρισαν
πόσο πονέσαμε
πόσο πληγωθήκαμε
πώς πορευόμαστε
πώς θα ξεχάσουμε
Θέλω να γράψω
Για
Εμάς
Μόνον
Απελεύθεροι
Και όταν περάσει
ο χρόνος,
τότε το ένστικτο
της επιβίωσης
χωρίς δεσμά
υπερέχει
της λογικής
να υπακούμε
άκριτα
κάθε κανόνα.
Αρά
Η παρουσία της απουσίας μου
χιονοστιβάδα, σεισμός
ασφυξία, πνιγμός
μοιρολόι, λυγμός
νοσταλγία και επιθυμία
ουρανού και γης
ορατών τε και αοράτων
Η απουσία της παρουσίας μου.
Ζωή σε Αναστολή
Δεν υπάρχει κίνηση στο δρόμο
η ανθρώπινη ύλη σπανίζει -
φιλί, χαιρετισμό
μην ζητάς να βρεις
σε ηλιόλουστο χώρο,
ούτε κάτω από ομπρέλα
θα βρεις αγκαλιές.
Μοναχές ψυχές πλημμυρίζουν
την ηττημένη πόλη
μοναχές η αίσθηση της επιθυμίας,
και η πνοή της αγάπης
αιωρούνται άυλα -
κυκλοφορούν σαν αντίδοτα
στην θανατηφόρα μυρωδιά
του εγκλεισμού,
στον αποκλεισμό του πάθους.
Δεν φαίνονται άνθρωποι στην πόλη
μόνον οι ελπίδες τους ευωδιάζουν
σε στενά και πλατείες
μόνον ο καλπασμός των ονείρων τους
ακούγεται
μαζί με την ανάσα
που δημιουργούν τα μπουμπούκια
μόλις σκάσουν τρυφερά.
στο πάθος της άνοιξης.
Ίσως ζει λίγο ακόμη
Απλώνεται αργά, ύπουλα
η σιωπή της νύχτας
καταπίνει λάμψη και ανάσες.
Έλα,
ας αναχαιτίσουμε το σκοτάδι
εκεί
έξω από τον κήπο μας.
Η μουσική σου γίνεται μουσική μου
τα δάχτυλά σου
χαϊδεύουν την ψυχή μου.
Στα ταξίδια που δημιουργήσαμε
στις πορείες που ακολουθούμε
μετρονόμος η ζωή.
Η μελωδία μας
αήττητη -
ίσως ακόμη και όταν
η ανυπαρξία φωτός
μας κατακτήσει.
Παρόν
Τώρα
Σε χρόνο άμεσο
Σε χώρο έμμεσο
Σε νοήματα σαφή
Σε συναισθήματα ασαφή
Σε σκοπό καθορισμένο
Σε αποτέλεσμα ακαθόριστο
Σε παρουσία άυλη
Σε απουσία υλική
Σε σχέση σχετική
Με τα σχετικά σχέδια
Του παρόντος
Ποίημα
Απόψε πάλι
θα ξαγρυπνήσω να γράψω για
το φεγγάρι, τον ήλιο,
τον δρόμο, την κυκλοφορία,
θα περιγράψω τους αγώνες,
τις νίκες και τις ήττες,
μα σε όλες τις λέξεις
θα καθρεφτίζεσαι
Εσύ!
Σκιαμαχία
Υπάρχεις;
Σε σκέφτομαι,
πλέεις με ούριο άνεμο.
Ή σε δημιουργώ;
Είσαι εδώ
και ποτέ κοντά.
Είσαι η αλήθεια;
Tα πλάσματα της φαντασίας
έχουν φτερά.
Ή ψάχνεις για λιμάνι;
Έχω μολύβι, χαρτί
και τρικυμίες.
Αλλά, και ρίζες να σου χαρίσω.
Τόσο Φως
-Τα αστέρια δεν είναι φωτιές
στο σύμπαν των αιώνων
Τα αστέρια είναι οι λέξεις σου -
Κατέβαινε το πράσινο από τα βουνά
Πλημμύριζε τα μάτια σου
ρυάκια κελάρυζαν στα χείλη.
Άνθιζαν λεμονιές στην αγκαλιά
αγγελικά φτερά
σκόρπιζαν άρωμα στο δρόμο
μέθαγαν τα κορίτσια.
Κι εσύ γελούσες
Είσαι όμορφη, έλεγες _
άναβε ο ουρανός
ήλιος πυρπολούσε τα μαλλιά μου.
- Η νύχτα δεν είναι έρεβος
στολισμένο με άστρα
Η νύχτα είναι οι λέξεις σου -
Παράδεισος οι φράσεις
άστραφταν καθώς με τύλιγαν
στης μουσικής σου τον χιτώνα.
Ξημέρωνε
στα χάδια καταιγίδα αστρική
αέρας ανέμιζε
των νέων τα πουκάμισα.
Κι εσύ δημιουργούσες
Είσαι τρυφερή, έλεγες _
όνειρα με γεννούσαν
σύμφωνα και φωνήεντα με έλουζαν.
Τόσοι αιώνες πλασμένοι
με τα αστέρια σου
Τόσο φως ανέκφραστο
στο στερέωμα
Τόσες φωτιές.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λίνα Βαταντζή, εκπαιδευτικός Αγγλικής Γλώσσας M.Ed, ζει και εργάζεται στη Νάουσα Ημαθίας. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Χρόνος Προσέγγισης - Χώρος Απομάκρυνσης» (2018). Δημοσιεύει ποιήματα σε ηλεκτρονικά περιοδικά, σε έντυπες και ηλεκτρονικές Ανθολογίες, στο περιοδικό ΑΠΙΚΟ και πεζογραφήματα στο «Λογοτεχνικό Δελτίο» της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης. Διαχειρίζεται το προσωπικό της ιστολόγιο https://poesyandpoem.blogspot.com. Ποιήματά της περιλαμβάνονται στο ομιλούν βιβλίο «Λάμψεις Ποιητικές» για άτομα με περιορισμένη όραση, ενώ έχει δημοσιεύσει κριτικές για συλλογές άλλων ποιητών.
