Η σημερινή μου προσκεκλημένη στη στήλη "Στα βαθιά" είναι η Ιωάννα Ζώρζου. Έχοντας αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή από Σαντορίνη και Κίμωλο, μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε Λογιστική στο Μεσολόγγι και μένει στη Μαλεσίνα. Έχει παρακολουθήσει Δημιουργική Γραφή, Αυτογνωσία, Αυτοβελτίωση, Θεραπευτική γραφή, Zappai και Haiku στα εργαστήρια συγγραφής των εκδόσεων “Αλάτι”. Είναι μέλος ομάδων που ασχολούνται με τη συγγραφή. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε ανθολογίες, συλλογικά βιβλία και ιστολόγια. Έχει τιμηθεί με βραβεύσεις σε πανελλήνιους και διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Διατηρεί σελίδα στο facebook με τον τίτλο “Γραφομηχανορραφίες της Ιωάννας Ζώρζου”. Σχεδιάζει την έκδοση δικού της βιβλίου. Πειραματίζεται και δημιουργεί σε διάφορες ποιητικές φόρμες όπως ελεύθερη, ομοιοκατάληκτη, χαϊκού, ζαπάι. Η γραφή της κινείται στα μονοπάτια της λυρικής έκφρασης. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, δροσερός, πρωτότυπος, με ισχυρό συναίσθημα και γλαφυρές εικόνες. Θα ταξιδέψουμε μαζί της μέσα από δέκα πανέμορφα ποιήματά της!
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Τα χρώματα του ήλιου ζωγραφίζω
στ’ απάνεμο μουράγιο της καρδιάς μου.
Σε σύννεφα δένω τα όνειρά μου
τον ουρανό δικό μου ν’ αντικρίζω.
Κάθε ταξίδι πόθος που αγγίζω
στο μπλε καμβά ο κόσμος ξενιτιά μου.
Τα χρώματα του ήλιου ζωγραφίζω
στ’ απάνεμο μουράγιο της καρδιάς μου.
Μα αν βοριάς ξυπνήσει στα μαλλιά μου
με σκέψεις αλμυρές θα συνεχίζω
και με πινέλα το φως θα χτενίζω.
Τα σκοτάδια διώχνοντας μακριά μου
τα χρώματα του ήλιου ζωγραφίζω.
Ποιητική φόρμα: ΡΟΝΤΕΛΟ
Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΡΟΝΤΕΛΟ ΣΤΟΝ ΕΤΗΣΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ 2020 ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ
ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΚΑΔΡΑ
Κοίταξα το τοιχοκολλημένο αγγελτήριο κι αναζήτησα το νεκρό.
Ένα λευκό σάβανο κεντημένο με κάθε λεπτομέρεια των απερχόμενων στιγμών
σκέπαζε τον ξεκούραστο χρόνο μου
αφήνοντάς τον να περιμένει μια ανατρεπτική ανάσταση.
Δεν υπήρχε καιρός για θρήνους.
Έπρεπε να σταθώ ξανά πλάι στη ζωή μου.
Γνώριζα πως όσο βαθιά κι αν έσκαβα μέσα μου να τον θάψω
θα ήταν ένα πτώμα που θα έβρισκε ρωγμές στο μυαλό για να μυρίσει.
Χωρίς δισταγμό άρχισα να ξεκρεμώ από τους τοίχους της θύμησης
όλα τα κάδρα που είχα προδώσει.
Πρώτα εκείνα με τις αγκαλιές.
Έπειτα αυτά με τα φιλιά.
Για το τέλος άφησα όσα χαμογελούσα.
Όταν τα έβαλα ενέχυρο στο φόβο
άνοιξα την πόρτα.
Ήταν πρωί
γάντζωσα τη ματιά μου στο ροζ μαγνάδι της Ανατολής
που αέρινα ξανέμιζε στους νεογέννητους ίσκιους της.
Ήταν η ώρα
που θα συγχρωτιζόμουν με το κρούσμα… άνθρωπος.
Στη θέα της μάνας
η ατομική ευθύνη αυτοπυρπολήθηκε
καίγοντας όλες τις αποδείξεις της αντισηπτικής απόστασης.
Τα χέρια έμοιασαν αγχέμαχα ξίφη.
Καθώς έσμιξαν λούστηκαν με αίμα αγάπης μητρικής.
Ορκισμένο λάφυρο, άλλη μια φορά, της αγκαλιάς της
αφήνω τα ποιήματά της ζωής μου
μετά την καραντίνα
δίχως την τέλεια ανατροπή στον τελευταίο τους στίχο.
Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ 6ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ BONSAISTORIES
ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Τις μέρες που δεν περιμένω τίποτα
παίρνω μια κόλλα από χαρτί
αραδιάζω την αλφαβήτα
την κάνω μάνα, πατρίδα, αδερφό
και φίλο.
Όταν καταφέρνω
να μονοιάσω σύμφωνα
με φωνήεντα
δε βάζω τόνους
για να κρατώ την ησυχία.
Κόμματα, τελείες και θαυμαστικά
τ' αφήνω
για τις ξεψυχισμένες ανάσες.
Κάποια επιρρήματα
στο τέλος με δολοφονούν
και αποδίδουν τιμές
με πολυκαιρισμένες ερωτήσεις
στην μετά θάνατο ποίησή μου.
ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
Οι σκέψεις των ποιητών
γλιστρούν πάνω σ' ανθούς
ρίχνονται πάνω σ' αγκάθια
τρυπιούνται, ματώνουν, ευωδιάζουν.
Οι λέξεις των ποιητών
αγνοούν σαν τις βροχοσταλίδες
ποιους θα αγγίξουν
ποιοι θα ποτιστούν.
Λέξεις και σκέψεις
ξεχύνονται
άλλοτε σαν ορμητικοί χείμαρροι
άλλοτε σαν αβαθή ρυάκια.
Πνιγείτε ή δροσιστείτε
από λέξεις και σκέψεις
τα σωματικά σας δικαιώματα
είναι κατοχυρωμένα.
ΑΝΥΠΑΚΟΥΗ ΑΝΟΙΞΗ (εν μέσω πρώτης καραντίνας)
Ανυπάκουη άνοιξη
βγήκες
ξεχύθηκες από τα κατάβαθα του χειμώνα
κι έχεις το θάρρος
να ανθίζεις
να σκορπίζεις παντού χρώματα,
αρώματα.
Ανυπάκουη άνοιξη
ήρθες
καλώντας τα χελιδόνια από τα ξένα μέρη
και θέλεις να πετάξουν σ' ένα γκρίζο ουρανό
να χτίσουν τις φωλιές σε ερειπωμένες στέγες
να αντικρίζουν κάθε πρωί τα ερμητικά κλειστά χείλη των ανθρώπων
Ανυπάκουη άνοιξη
μονάχη θα πλέκεις το στεφάνι της Πρωτομαγιάς
μονάχη θα στέκεις πάνω στο Σταυρό της Σωτηρίας
δεν θα ακούσεις
μήτε γέλιο ούτε κλάμα
μόνο των ψυχών τη βουβή ανάταση.
Ανυπάκουη άνοιξη
κρύψε με
στα χρώματα
στα αρώματα
στους ξέγνοιαστους ανθούς της χαράς σου.
Κάνε με
να ανθίσω ξανά μαζί σου!
ΠΟΡΦΥΡΗ ΒΡΟΧΗ
Ποτάμι ψυχών μπρος Σου
αφήνουν τον πόνο ταπεινά
με ένα φιλί στα ματωμένα πόδια Σου.
Σπλαχνικά το κοιτάς
μέσα από τις απέλπιδες κόρες των οφθαλμών σου
φορτωμένος τις αμαρτίες του.
Πάνω σε Σταυρό πλατεμένη η αγκάλη Σου
χώρεσε πάσας γενεάς πάθη,μίση,έριδες.
κρανίου τόπος η στερνή ξέπνοη ανασαιμιά Σου.
Εγκαταλελειμμένος στην πορφυρή βροχή Σου
από πληγές των αναξίων
σε κάθε ρωγμή αναβλύζει η αγάπη
κι ο ουρανός κάθε Μεγαλοβδομάδα
ξεσκονίζει τα ενθύμια της προδοσίας.
Το άστρο που έδειχνε κάποτε το δρόμο Σου
πονά από ραπίσματα
το φως του από τους μώλωπες το μοβ ραίνει.
Το χρυσό έγινε κόκκινος μανδύας
και το λιβάνι ξίδι
κι η σμύρνα Τίμιος Σταυρός.
“Ήλθον, είδον και απήλθον” σε βίο πάροδο.
Κάθε χρόνο Σταύρωση.
Κάθε χρόνο κι η Ανάσταση.
Λύτρωση... Ποιος ξέρει; Ίσως.
Κάθε που ανηφορίζω Γολγοθάς είναι
μα κρατάς την καρδιά μου απ' το ένα Σου χέρι
κι απ' το άλλο τα αγκάθια της ζωής μου.
ΧΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
Σπάργανο ανθού
πάνω στο γυμνό κλαδί
έκρηξη ζωής
Αριστείο στον Δ΄ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΧΑΪΚΟΥ 2021 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΠΕΛΑΓΑ
Έμαθα πια να ταξιδεύω
σε κάτι μοναχικά πέλαγα,
που γνώριμα ποτέ δεν έμοιαζαν.
Έβρισκα για κουπιά
μισοτελειωμένα όνειρα
και πάλευα μ’ αυτά νύχτες ολάκερες.
Συναντούσα όρκους να επιπλέουν
μα δίχως την κάποτε δύναμή τους.
Εκεί που ναυαγισμένα αγκυροβολούσα,
ήταν ό,τι θύμιζε δικό σου.
Σωσίβια σκορπισμένα οι αναμνήσεις
μα πώς να κρατιόμουν από το χάος.
Στο βράχο της θύμησης γαντζωνόμουν
κι άρχιζαν να με νεκροφιλούν τα όρνια.
Στοιχειώσανε τα σ' αγαπώ στην πνιγμένη τσέπη
τσακίστηκαν τα φιλιά στις ρωγμές του χρόνου.
Δεν ήξερα αν ήταν μέρα, αν ήταν νύχτα
μονάχα πώς
σφιχτά κρατούσα την τελευταία αναπνιά
της αγκαλιάς σου
Μονάχα πως
έμαθα πια να ταξιδεύω
Μ Ο Ν Η.
Από τον συλλογικό τόμο Έρως Λυσιμελής, εκδόσεις Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος
ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ (ΜΥΛΟΙ, ΞΑΠΛΟΒΟΥΝΙ,ΚΙΜΩΛΟΣ)
Έστεκε κοντά στους γκρεμισμένους μύλους. Καρτερικά περίμενε τον ήλιο να φανεί. Όταν ξεπρόβαλε του χάρισε απλόχερα τις πιο χρυσές του ακτίδες. Τα σύννεφα στη νηφάλια σιωπή τ’ ουρανού μια καθρεφτίζονταν στα νερά του απόβροχου μια γίνονταν μακρινή ξενιτιά.
Τα χαλάσματα
άνεμη πνοή φιλούν
τις Ανατολές.
Ο λογισμός παρέα μ' ένα σπουργίτι φτερούγιζε πάνω από την Αγ. Παρασκευή. Ένας δυνατός Βοριάς σήμανε την μπρούτζινη καμπάνα. Πιστοί εκείνα τα μοναχικά αερικά που ζούσαν στο παρόν στο παρελθόν των εγκαταλελειμμένων κτισμάτων. Στα αλώνια θερίζουν πια τους άκαμπτους χρόνους. Άνθισαν οι Αιώνιες. Μαζί κι οι αναμνήσεις.
Ψυχής χρώματα
μπλε, άσπρο και ασημί
καμβάς Αιγαίου.
Haibun Ταξιδιωτική Λογοτεχνία
https://youtu.be/0YZ342ck3UM
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ;
Ποίηση είναι τα παρατημένα κλειδιά μιας φυλακής
που κάθε μέρα σκοντάφτεις πάνω τους
αλλά ποτέ δεν σκύβεις να τα πάρεις
γιατί δεν είσαι τυχαία εγκλωβισμένος στα σίδερά της.
Από το συλλογικό βιβλίο των εκδόσεων Αλάτι, ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ιωάννα Ζώρζου,.έχοντας αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή από Σαντορίνη και Κίμωλο, μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Έχει σπουδάσει Λογιστική στο ΤΕΙ Μεσολογγίου και διαμένει στη Μαλεσίνα. Έργα της έχουν βραβευτεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς διαγωνισμούς. Ποιήματά της συμμετέχουν σε ανθολογίες και σε συλλογικά βιβλία. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στο ιστολόγιο παιδικής λογοτεχνίας, “Ένα κείμενο, μια εικόνα”. Έχει παρακολουθήσει Δημιουργική Γραφή, Αυτογνωσία, Αυτοβελτίωση, Θεραπευτική γραφή, Zappai και Haiku στα εργαστήρια συγγραφής των εκδόσεων “Αλάτι”. Συμμετέχει ενεργά σε ομάδες που ασχολούνται με τη συγγραφή ακονίζοντας διαρκώς την πένα της. Διατηρεί σελίδα στο facebook, “Γραφομηχανορραφίες της Ιωάννας Ζώρζου”. Στα μελλοντικά σχέδιά της είναι η έκδοση δικού της βιβλίου.
