Προσκεκλημένη μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Ελένη Χαϊμάνη. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Έργα της φιλοξενούνται στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, στοχαστική. Εκφράζεται σε έμμετρη ομοιοκατάληκτη φόρμα, με άρτια τεχνική και φινιρισμένο στίχο. Το λεξιλόγιό της είναι πλούσιο κι οι ρίμες της πρωτότυπες. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, στιβαρός, ξεκάθαρος, βαθύς. Το ύφος της είναι άλλοτε μελαγχολικό, κάποτε σκωπτικό, ενίοτε σαρκαστικό. Εμπνέεται από τις συντροφικές σχέσεις, την ομορφιά της φύσης, τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας, την αρχαία Ελλάδα, τη Βίβλο. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ξεχωριστά της ποιήματα!
Εκπρόθεσμα
Στον Ε. Π.
Γιατί δεν λέμε σ' αγαπώ, όσο συχνά μπορούμε
καθώς το βάρος της καρδιάς στα χείλη ανεβαίνει,
παρά φορές αργότερα, καθόσον το ποθούμε,
γιατί δεν λέμε: Σ' αγαπώ- τώρα, π' αυτό συμβαίνει·
κι απάνω στο ξαλάφρωμα, του πάθους του λυμένοι
ν' αγκαλιαστούμε δυνατά, το δέρμα καθώς καίει
βέβαιο, κοχλάζoν και βαθύ, της ζέστας του δεμένοι
ζωή δεν έχει δεύτερη, που να πληρώνει χρέη...
Γιατί δεν λέμε σ' αγαπώ, προτού η τραγωδία
πέσει πάνω μας βαριά· κι απάνω στους νεκρούς μας,
μα μηρυκάζουμε μετά, πάντα, σαν ψαλμωδία
κι ανακατεύουμε θνητούς, μαζί με τους θεούς μας;
Αν ο καθένας μια στιγμή, στα χείλη που προβάλλει
είχε, να πει το σ' αγαπώ στον φίλο ή στον πατέρα
ας το 'λεγε καλύτερα, τούτη τ' ανθρώπου η πάλη
γνωρίζει πάντα σύνορα και παρουσία Δευτέρα...
*
Εκδορείς
Οι δρόμοι είν' των πόλεων οι σάπιες αρτηρίες
που περπατούν ανάμεσα και χάνονται στο πλήθος,
λακέδες Κύριοι, ποιητές, των Ματ οι διμοιρίες
καλά πηγαίνουν, γρήγοροι, μιας Κοινωνίας ήθος·
και συ που σκέπτεσαι και δρας, ζεις αγαπάς, δουλεύεις
για το μεγάλο αίνιγμα τ' Απείρου- το διαιρείς,
σε ώρες εικοστέσσερις, που το διπλοδεσμεύεις
με λόγια κολακευτικά και σχέσεις διμερείς·
λες θα πετάξει- σαν πουλί, στον διάφανο αιθέρα
τουτ' η στιγμή που ζήσαμε, μιας πράξης γλαφυρής
και θα φανεί αρχόντισσα καλοντυμέν' η μέρα
που θα σταθεί ο άνθρωπος μιας άκρης τολμηρής
και θα νικήσει η ψυχή της σάρκας τη φοβέρα
ή θα ξεγοφιαστεί, μεμιάς, από τους εκδορείς;
*
Ηλίθιος θάνατος
... Ω γελάς και με λες
υπερβολική και ποιήτρια...
Ρ.Μ. Παππά.
Θάνατος ηλίθιος η μοίρα Παραδείσου
κλείνετε μάτια βαρετά, γλύκα καμιά στ' αχείλι
σύννεφο πάχνης φεύγοντας, σε ρεύμα πρωϊνό·
μη σκανδαλίζοντας ψηλά, το χάος της αβύσσου
- το παντ' ανεχόρταγο ύστερο της αβύσσου-
και προσευχή το λέγατε σ' αστέρι βορινό
θέση εξασφαλίζοντας αεί της Παραδείσου.
Οι κολασμένες σας ψυχές, δεν πάνε στ' ουράνια
όπως μετράτε την ζωή από τα δάχτυλά σας,
στα μάτια σας τα βαρετά η πλήξη, η ανία
ταυτοποιεί τα ευτελή και βρίσκει θέση σπάνια
αφού άλλη δεν βρήκατε από αυτή τη σπάνια
ηχώ π' ακούστηκε στο κλάμα της γκρανκάσας
και τι καλά! πηδήξατε μεμιάς για τα ουράνια.
*
Η Επιστροφή της Ελένης
Ad victor spolia...
Να 'σουν δικός μου θα' πρεπε να σ' αγκαλιάσει
κι ηδονικά, με μαστοριά να σ' είχα φιλημένο
φορές οχτώ κι άλλες οχτώ να μ' είχες ατιμάσει
πάνω να πέσει, να σταθεί αίστημα φτερωμένο
όμως, μιας λάμψης σαϊτιά δεν κάμει την αγάπη
όταν μορφής το πέρασμα μείνει απλά στο μάτι,
θέλει τιμόνι και πανί, μια βάρκα που ετράπη
και χέρι θέλει σταθερό, ναύτη, καπτάνιου, κάτι
τι τρόπο το φθονείς, ποθώντας να χαλάσεις
εκείνο καθώς θαύμαζες στα μάτια σφηνωμένο,
αχ! δεν καλείται Έρωτας το είδωλο της βιάσης
ούτε και μοίρα θεϊκή το μήλο δαγκωμένο.
*
Άτιτλο
Τρυφερά ' ναι σαν τα πέταλα, στο πρώτο γης χορτάρι
που μίσχοι αγκαλιάζονται για να το δουν αντάμα,
καλοπλεγμένα κι όμορφα σε μουλαριού σαμάρι,
τα πόδια που θα μπερδευτούν στο κατσαρό τους κράμα·
θα' θελα να' μουν σαν αυτά, που έννοια στο κεφάλι
αν θα τα δέχετ' ο θεός, στον θρόνο του για τάμα
έχουν μονάχα καημό, το μαλακό αφάλι
στα φύλλα τους και στα ριζά, πηγαίνοντας πιο κάτω
αν κάποιος θα βρεθεί για ν' αβγατίσει πάλι,
Δευτέρα, Τρίτη, Κυριακή, Παρασκευή, Σαββάτο·
τι τρόμος πολύς μας σκίαζε, μεγάλη μια φοβέρα
Ένας μωρέ, δεν θα βρεθεί σ' ολόκληρο φουσάτο;
Κι όσο να βγούμε πιο ψηλά, στον καθαρό αέρα
ανάσα για να πάρουμε απ' του βυζιού τη στάλα
ρυθμός αφέντης μας χτυπά κι μούσα σα μητέρα
να ψάχνει πάντα τα ψηλά, τα ' μορφα, τα μεγάλα
όπως παιδιά που δίψασαν για την Αγία Δόξα
κι ας είναι έστω της βροχής μία μικρή ψιχάλα.
Εντέλει ο Μύστης πώς να ζει; Μονάχα από τη Λόξα
γιατ' είν' η σκέψη του θερμή, σαν πόρνη Μυροφόρο
που την σημάδεψε καλά με τα ωραία του τόξα
του νου, όπου το γέννησε σπέρμα τροπαιοφόρο
ή σαν δαδί ολόφλογο απ' την τρελή φωτιά
όπως σφαλίζει την ψυχή μια σάρκα σκευοφόρο
έχοντας οι κουβέντες του, μιαν λάμψη μια πρωτιά
απ' τη φωνή, γιγάντια, για της Ιδέας το δίκιο
που να καρφώνει στη καρδιά, σα λόγχη ή σαϊτιά
με τόνο πάντοτε βαθύ, σαν των δεντρών το σύσκιο·
ξάφνου εμπρός στα μάτια μας στη θεία Συντροφιά
εδώ στο ορκιζόμαστε, στον αλαφρύ Σου ίσκιο
να την θεωρούμε σύμπασα του θόλου Σου ομορφιά
να πέφτει πάνω μας, σαν από ιερό μαγνάδι
όπου μ' αυτό μετέπειτα κρύψαμε τα καρφιά
απ' το ασπράδι της αυγής, στης νύχτας το σκοτάδι
κι από το πρώτο γέλιο μας, στον ύστερο σπασμό
σωστά να διακρίνουμε φονιά απ' το σφαγάδι.
*
Αηδόνι
Του καθενός πουλιού φωνή
για ποιον τραγούδι ψάλλει,
για ποιον το λάρυγγα δονεί
σε ποιου το προσκεφάλι
ζει την ζωή αυτάρεσκα
μες στο κελάιδισμά του,
κορδώνοντας φιλάρεσκα
στον ήχο κουδουνάτου
το ντελικάτο παίξιμο
στου ράμφους το γλωσσίδι·
κι όπως το στρώνει πλέξιμο
στο κάθε της γης στασίδι,
ούτε του κόσμου κίνηση
ούτε θορύβου κρότος
' μποδίζουν την συγκίνηση
του ποιος θε νάναι πρώτος!
Σ' εκείνου τον κραταιό ρυθμό
τ' αυτιά μου θα γυρίσω,
καθώς, στο μέγιστο βαθμό
σωστά βαστάει το ίσο.
*
Ασμοδαίος
Σκληρή θεά ας αρκεστείς μ' όσους έχεις συντρίψει
και πια εδώ σκοτείνιασε· κι έχοντας ' γω τη χάρη,
στου κόσμου τα πειράματα, πάθος, φωτιά να σκύψει
να σπάσω το αδύναμο, του γιου σου, το δοξάρι·
δαίμων ανόσιου έρωτα, ηδυπαθούς ενστίκτου
ο νους φλογίζει σα φωτιά, βρωμάει ψυχή με θειάφι
θωρώντας τους, να χαίρομαι, δίχως κομμάτι οίκτου,
λυγίζουν οι καρδιές σ' εμέ, έρωτες πάνε στράφι
στης νύχτας το παρήγορο, στο σκοτεινό φεγγάρι
π' άνθρωπος δεν το χαίρεται, μηδέ ποσώς το βλέπει
αφού ακούει τις προσευχές, ακούει και τα μακάρι
όταν κορμιά ιδρώνουνε κι είν' ο ιδρώτας σκέπη·
κι όσους ξεροκατάπιανε και βήξαν δίχως βήχα
εκ των πραγμάτων, ξαφνικά, κάτι τους φαγουρίζει,
τους λέω, πως κι αυτούς, μέσα στο νου τους είχα
και στέλνω τον αρμόδιο, στ' αυτί τους να σφυρίζει
μια πεταλούδα της νυχτός· χαμηλοφτερουγιάζει
και θέλω το, καθείς, πολύ καλά να ορίζει
άγγελος είναι ηδονής, όπως σ' αυτούς ταιριάζει·
και όποιος τον εύρει, το θεό, να τον καταχερίζει.
*
Αριστοφάνισσα
Χαίρετε λάλα πνεύματα
κι εσείς Ωραίες μούσες,
χαίρετε μασκαρέματα
και χαμηλοβλεπούσες·
κι εσύ, χρυσέ μου πλάνητα
χαμήλωσε το φως σου
και δέξου με, με μάνητα
ως άλλον αδελφό σου,
καταγραφέα νοητών
κι Ιέρεια των αισθήτων·
δηλαδή των νοητών,
αλλά, και ανοήτων
που εντρυφώ με χάρη,
σε φθόγγους και σε ήχους·
σκαρώνω με καμάρι
δυο- τρεις καλούς μου στίχους.
Που λες, τούτος ο τόπος,
που έχει τα πολλά
τοιουτοτρόπως
και τα στραβά μυαλά,
μ' έκανε να φωνάξω
μ' ευφράδεια να γράψω,
όμως μα τον Άρη
έμεινα με το σαμάρι,
να μου βαρώ την κούτρα
για εκείνα και για τούτα
που δεν έχω ακόμα μάθει,
πως η λύση δεν υπάρχει·
τόκα το λοιπόν, ρε μόρτη
που πληρώνεις κάθε πρώτη
την κυρά σου, τα παιδιά σου
και την ίδια πεθερά σου·
που δεν έχεις την δευτέρα,
ούτε και την ημετέρα
να πληρώνεις Φ. Π. Α σου
τόκα το λοιπόν· και γεια σου!
Τόκα το κι εσύ ρε Μάνα
που βυζαίνεις τα παιδιά σου
δημοσία κουραμάνα·
με υγειά σου και χαρά σου.
Τόκα το κι εσύ ρε τσίφτη
βρίζοντας κάθε κοπρίτη
όπου σου ζητάει ψόφο
και συ φτύνεις σου τον κόρφο
όμως πάντα τον ψηφίζεις·
ύστερα παραμιλάς και βρίζεις
και που έριξες τον ψόφο·
που δεν πήγε και στον τόπο.
Τόκα το κι εσύ Θεέ·
καθ' ομοίωσιν Εαυτέ
που θυμώνεις· και καλιά σου,
για τι κάνουν τα παιδιά σου.
Τόκα το κι εσύ, βρε κόρη·
πέφτουνε για πανωφόρι
σα ξαπλώνεις στο ντιβάνι,
νέφελες απ' το ταβάνι.
*
Φως
Λαμπροχρυσίζει όμορφα ο ήλιος όταν βγαίνει,
ξυπνάει το μάτι σιγαλά, που ανοιγοσφαλίζει
αν είναι κάποιος νηστικός, μ' αυτό το φως χορταίνει
γαμπό, ξεπόδυτο, λυτό πηγαίνοντας πηγαίνει
κι έτσι περνά αδιάφορο στο άνθισμα, στη φύση
του κόσμου η ευφάνταστη, τούτη εδώ πυξίδα
κι' όλα τα άνθια, πιο ψηλά, πηδούνε να τα 'γγίξει
που άλλη αγιότερη και στολιστή δεν είδα·
ενόσω γρήγορα περνά, δίνει φιλί στο στόμα
σα φουσκαλίθρα του νερού, στο πλάτεμα της λίμνης
ο κρύφιος έρωτας, πάσα δροσά στο σώμα
είχε ξοδέψει απλόχερα ο γιος της Αφροδίτης.
Ξεκούραση του λογισμού κι ανάπαψη του κόπου,
χιμάει να κάνει πόλεμο, στο πρόσωπο τ' αέρα
όπως τη λίμνη τάραζε, ώρα την ώρα όπου
εκείνος περνάει γρήγορα· και προχωράει για πέρα.
*
Νύχτα
Νύχτα. Και με τα σύννεφα παίζει
το φως των άστρων.
Βλέπω τ' αστέρια κόκκινα·
σα νάναι ματωμένα,
την ώρα που σπαρτάριζαν
λαγόνια με φτερά
για μια φλογέρα απόκοσμη
π' απόκοσμα βαρούσε·
για ένα σταρένιο πρόσωπο
- με πίσσες μαύρα μάτια
και κόκκινα μαλλιά.
Τα βούκινα χτυπάνε!
Για ξένους τόπους, μακρινούς
κινήσανε και πάνε...
Με νύχια ατσάλινα, φτερά·
με φλόγα και με πείσμα
- καθώς εδώ το γράφω,
μιλώντας κανείς θα έλεγε
σαν μέσα από τον τάφο-
και δίχτυα πλέκοντας μεγάλα·
τα λόγια, τα φανταχτερά
με μιας αλήθειας στάλα·
από κρασί αχόρταγο
και στόμα ρουφηγμένο
στους ίσκιους, μες στους ίσκιους
και γω μία σκιά·
κόλασης δαίμονας και χαλαστής και σκιάχτρο.
Βοήθησέ μας, Κύριε, να φτάσουμε αργά...
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ελένη Χαϊμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980 όπου και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, με καταγωγή από την Φωκίδα.. Έχει δημοσιεύσει ποιήματά της σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές.
