Στη στήλη "Στα βαθιά" σήμερα φιλοξενώ τη λογοτέχνιδα Ειρήνη Γεροντάρα. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Αυτή τη στιγμή μένει σε μια κωμόπολη του Κορινθιακού κι εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, μια συλλογή διηγημάτων, ενώ έχει επιμεληθεί ένα ανθολόγιο ποίησης. Έργα της ποιητικά και πεζά έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικά βιβλία. Έχει βραβευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η ποίησή της είναι εξομολογητική, λυρική ,υπαρξιακή. Ο λόγος είναι πλούσιος, γλαφυρός, διεισδυτικός, συγκινητικός. Την απασχολούν οι σχέσεις ,οι εσωτερικές αναζητήσεις, η επαφή με το παρελθόν και τις μνήμες. Θα σας παρουσιάσω δέκα μοναδικά ποιήματά της!
ΕΡΗΜΗΝ
Δε φταίξαμε
Κι η ώρα πια πέρασε
κι ο ήλιος πια έδυσε
τα νιάτα μας έφυγαν.
Της ψιχάλας η γυαλάδα
πάνω στο φύλλο της φτέρης πήγε και κάθισε.
Κι εμείς δεν προλάβαμε
τη ζέστη του ήλιου να νιώσουμε
το χάδι τ' Απρίλη να δώσουμε
του γρασιδιού τη δροσιά να ρουφήξουμε.
Κι εμείς δεν αξιωθήκαμε
το στάχυ το ώριμο με το δρεπάνι να κόψουμε
κείνο τ' αμπέλι να κορφολογήσουμε αργήσαμε.
Κι ήρθε ο καιρός και ο χρόνος μας έληξε
και τι κρίμα, να χορέψουμε δεν έδωσε
και τι κρίμα τα φώτα σβηστήκαν μέσα στην αίθουσα
κι εμείς για το σκοτάδι δεν φταίξαμε
μόν' για το φως που τ' αφήσαμε κι έσβησε.
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ
Μυριάδες οι έρωτες
υπερεκτιμημένοι, λόγω μοναξιάς.
Εξιδανικευμένοι, λόγω απελπισίας.
Πανάκριβοι και υπερκοστολογημένοι
λόγω ζήτησης που ξεπερνά την προσφορά.
Και φέραν δάκρυ κι αίμα
και ψυχές σκαμμένες
τσουρουφλισμένες, ανήμπορες.
Μυριάδες οι δυσοίωνοι
υπερφίαλοι εραστές
μιας νύχτας το "σ' αγαπώ"
το δήλωσαν "για πάντα"
σθεναρά κι αδιάντροπα.
Δειλοί και υβριστές
εγωιστές και νάρκισσοι.
Μυριάδες οι υπερεκτιμημένοι έρωτες
"Κλειστόν" πια γράφει
"ελέω μοναξιάς"
ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ
Ντύθηκα τα λόγια μου.
Τις λέξεις μου φόρεσα κατάσαρκα
άπλωσα άρωμα από την απόστροφο
στο σ' αγαπώ
και με το χτένι της ελπίδας
χάιδεψα τα μαλλιά μου
Για να σε συναντήσω..
βράχους κι αποστάσεις παραμέρισα
αγώνα ενάντια στην ψυχή μου
πάλεψα
για να με θέλεις.
Τους φόβους μου σ' ένα ντουλάπι έκλεισα,
τα φτερά μου έκρυψα κι
έρωτας ντύθηκα
για να μ' αγαπήσεις.
Ένα δάσος ελπίδες Και δεν έφτασε.
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Ήμουν ατίθασο παιδί
Λήστευα το λείο απ' τα βότσαλα
Μάζευα ζηλιάρικα τα χρωματιστά κοχύλια
Μεθούσα με τις ψυχές των παραπλανημένων εραστών.
Ανάδευα το βυθό της θάλασσας να φτιάχνω μικρές δίνες,
Εγκλώβιζα μέσα τους το γέλιο των άλλων των παιδιών.
Ήμουν ατίθασο παιδί
Μη με παρεξηγείτε!
Δεν έμαθα ποτέ να λογαριάζω τις ψευτιές των "καλών και αγαθών"
Γελούσα όλο χαρά σαν έκλαιγε η Μαρία
Όταν, με δύναμη, της είχα κρυφά τραβήξει τα μαλλιά.
Είμαι ατίθασο παιδί μη με παρεξηγείτε
Κρυφά γελώ που σπαταλάτε άσκοπα πολύτιμο καιρό
Ένα τραγούδι τραγουδώ
Κ ένα λιτό τραπέζι στρώνω για γιορτινό.
Ελάτε κεραστείτε
Μεθύστε απ' τις ψυχές που ψάχνουν λυτρωμό
Μες της κραιπάλης την αταίριαστη πλάνη του παραδείσου
Που σπρώχνει τα γηρατειά για άφεση αμαρτιών.
Κοιμήσου.
ΛΥΡΙΚΑ
Σε στίχους ανάπαιστους
Την ψυχή μου εκδίδω
Με κύμβαλα άλικα
Υμνώ την αγάπη.
Αβέλτερα τα λόγια μου κι αβλαβή
Σε ώτα με προσηνή προδιάθεση
Ευλαβικά αποθέτω.
Με φειδώ αισιοδοξώ
Μ' εγκαρτέρηση δέχομαι
Επαίνους και πλάνες.
Ατέρμονη του ωραίου η αναζήτηση
Πόθος κρυφός
Στην καρδιά μου σταλάζει ευδαιμονία
Αβάκχευτη της ψυχής μου η ουσία.
Ατελεύτητη της λυρικής μου έμπνευσης
Η πηγή.
ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Είναι κάτι ψυχές
γεμάτες ρωγμές , μπαλώματα.
Τσουρουφλισμένες και μες την σκόνη.
Πληγές και χαρακιές γεμάτες
Σημάδια ενός παρελθόντος βίαιου.
Κάτι ψυχές που μυρίζουν μύρο , σμύρνα, ροδόνερο.
Μαντάρισαν τα τραύματα όπως - όπως
Προχώρησαν
Με μια σπουδή , μια απόφαση.
Κάτι ψυχές θαυμάσιες
Που μένουν μες σε σώματα κουρασμένα και καταπονημένα
Και παραμένουν
Για να δίνουν
Να δίνονται
Να προστατεύουν
Να μοιράζονται
Κάτι μανάδες
Που και πέρα απ' τον θάνατο μας ορμηνεύουν
Κάτι ψυχές αγγελικές
Αυτές που έκαναν μυριάδες λάθη κι έμαθαν
Αυτές που προδοθήκαν και συγχώρεσαν
Αυτές που πάλεψαν κι άλλοτε έχασαν
Μα εν τέλη, κέρδισαν
Κάτι ψυχές ατέλειωτες
Σαν την δική μας - των ξεχωριστών αγωνιστών τούτης της παραζάλης:
Των Ευαίσθητων και συνέχεια δακρυσμένων.
ΟΝΕΙΡΕΜΑΤΑ
Όταν με παίρνεις αγκαλιά
Μ' αρέσει έτσι όπως μπλέκονται τα όνειρά μας
Και μπερδεμένα , καθώς είναι μεταξύ τους,
Κάνουν έναν θόρυβο σιγανό
Που μοιάζει με το λίκνισμα της γλώσσας
Μέσα στην θαλπωρή ενός γλυκού φιλιού.
Μ' αρέσει που έτσι ερωτευμένα καθώς είναι
Φράχτες υψώνουν στην αλαζονεία των εισβολέων
Και μας προστατεύουν απ' τους κακόβουλους
Και τους ζηλόφθονους
Μ' αρέσει που τα όνειρα γίνονται ιππότες
Και με ασπίδα την καρδιά ,
Μας επιτρέπουν ανέμελοι να κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι
Τα όνειρά μου έχουν ανάγκη τα δικά σου κάθε βράδυ
Για να είναι ολόκληρα
Για να είναι ατρόμητα
Για να βγουν αληθινά.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ζωγράφισα μια λέξη
Σ' ένα λευκό φύλλο χαρτί.
Μια λέξη ανείπωτη
Να μην την ξέρει κανείς.
Έφτιαξα ένα ποίημα
Γεμάτο μυρωδιές του ονείρου
Το έβαλα πλάι της
Να συντροφεύει την μοναξιά της.
Άπλωσα την καρδιά μου
Βορά στη θέα όλων των ματιών.
Δεν την πλήγωσαν οι ξένοι
Μον' οι αγαπημένοι όλοι!
Ζωγράφισα ένα ποίημα
Να είναι δικό μου
Για κείνες τις ώρες της μοναξιάς
Που περονιάζουν το δέρμα της ψυχής
Κάθε που φεύγει μια εμπιστοσύνη!
Ζωγράφισα ένα λουλούδι
Μια λέξη ,ένα ποίημα
Που δεν υπάρχουν!
Δεν θα τα βρεις κι ας ψάξεις..
Είναι δικά μου
για μια ώρα ανάγκης
ΘΑΝΑΤΟΙ
Πεθαίνουν πλέον οι άνθρωποι
κι αφήνουν πίσω τους
ένα προφίλ στο facebook και κάτι ιστοσελίδες
Μερικούς απαρηγόρητους φίλους
μα είναι κι αυτοί λιγοστοί
και πολλούς δυσαρεστημένους παλιούς θαυμαστάς.
Επίσης αφήνουν χαρά στους μικροπρεπείς
που τους είχαν διαγράψει
και είναι η πρώτη φορά στα χρονικά των ανθρώπων
που ο χαμός συνοδεύεται από απόλυτη αδιαφορία
Σαν να σβήστηκε τυχαία μια ζωγραφιά
κι εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι
με τις υπόλοιπες.
Σα να συνηθίσαμε τούτη την ψεύτικη ύπαρξη
κι όταν χαθεί η αληθινή
είναι απλό κι εύκολο.
Ο θάνατος μια εικόνα που ξεθωριάζει σταδιακά
σαν να μας έκανε κάποιος unfriend.
ΕΙΜΑΙ
Έχω υπάρξει χελιδόνι και κορυδαλλός
έχω υπάρξει βάρκα κι αλκυόνα
τελευταία είμαι πουρνάρι
ριζωμένο κάτω από έναν απάνεμο βράχο.
Μετρώ τις λύπες μου
μετρώ τις χαρές μου
κι όλες ανθίζουν ξέγνοιαστα κάτω απ' τα λεπτά μου κλαδιά
μπρος από τα ξερά μου αγκάθια.
Μα κυρίως ερήμην του βράχου
κυρίως ερήμην του.
Γιατί υπήρξα βάρκα προτού γίνω θάμνος
και αλκυόνα προτού βγάλω ρίζες
και χελιδόνι και κορυδαλλός
προτού βγάλω αγκάθια.
Και χθες ένας κοκκινολαίμης ήρθε και άφησε τ' αυγά του
ανάμεσα στα κλαδιά μου.
Από τότε είμαι ουρανός.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ειρήνη Γεροντάρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Μυτιλήνη. Είναι μητέρα τριών παιδιών και ζει σε μια κωμόπολη του Κορινθιακού κοντά στους Δελφούς. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών κι έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και Ιστορία στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδας (Deree College). Η σχέση της με την συγγραφή ξεκινά από τα σχολικά της χρόνια. Έχουν εκδοθεί δύο προσωπικές ποιητικές συλλογές και ένα ανθολόγιο ποίησης με δική της επιμέλεια και σε συνεργασία με άλλους δεκατέσσερις δημιουργούς. Το καλοκαίρι του 2019 εκδόθηκε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Τα προσωπεία των Θεών». Γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το ψευδώνυμο «Ρένα Γέρου». Έργα της, έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορα ανθολόγια ποίησης και πεζογραφίας. Έχει βραβευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
