Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Γεωργία Δεμπερδεμίδου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Σπούδασε Τουριστικές Επιχειρήσεις στη Λάρισα. Ζει και εργάζεται στη Λαμία. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες, στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα ουκρανικά και στα αγγλικά. Στο παρελθόν είχε παίξει για μεγάλο χρονικό διάστημα θέατρο σε ερασιτεχνική ομάδα. Ασχολείται ακόμη με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την κατασκευή χαλκού. Συμμετέχει στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου της κι είναι μέλος των λογοτεχνών Φθιώτιδας. Η ποίησή της είναι λυρική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι γλαφυρός, ζωηρός, συναισθηματικά ισχυρός. Η πένα της συνομιλεί με τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες, το όνειρο, τις ματαιώσεις. Αφουγκράζεται τα καταχωνιασμένα μηνύματα της ψυχής. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή "Η ναυς των ονείρων"
Στιγμές παιδικές
Όταν είμαστε παιδιά παίζαμε
στις γειτονιές τζάμι
Στήναμε τα κεραμίδια όλο κόκκινα
το ένα πάνω στο άλλο
σαν φωτιά τσάκιζαν οι άκρες
έπεφταν στην γη
τώρα τα μαλλιά μας άσπρισαν
οι πόνοι μεγάλωσαν
μα θέλω να κομματιάσω
τα χρόνια σε μέρες ώρες
εκείνες οι στιγμές είναι χθες
οι στιγμές του τώρα αύριο
να ανεβαίνουμε σκαλοπάτια
από τις πάνω ανηφοριές
όσο να πεθάνει ο άνθρωπος
να ελπίζει ένα αύριο
Αυταπάτη
Πάλι θα σε βάλω
στις σιωπές μου
πετάει σπίθες
η αυταπάτη
κλέβοντας στιγμές
από το όνειρο
πόσες φορές θα πεθάνω
και θα ξαναγεννηθώ
από τις σκιές μου
Συρταράκια
Νύχτωσε
Πάλι άνοιξα το συρταράκι
της ψυχής
τοποθέτησα όλα τα ασπροκεντημένα
όνειρά μου
Παγιδευμένη πάντα το ανοίγω
κάθε μέρα τα χαϊδεύω δεν ξεχνώ
μα πως φοβάμαι μην μου πεθάνουν
και αφήσουμε θρύψαλα στην ψυχή μου
Από την ποιητική συλλογή "Μονόδρομος καθρέπτης"
Η βροχή
Σταλάζουν οι σιωπές
απ’ τη βροχή μου
βαριά η ομίχλη της ψυχής
άγαλμα χωρίς να αλλάζει πλευρό
αγέρας σηκώθηκε μέσα μου
σε θυμήθηκα
σα βρεγμένο χώμα
Τρύπωσες στα ρουθούνια μου
Κ' ύστερα ξέπνοα σε φύσηξε
Τότε άρχισε να βρέχει
Αυτή η βροχή θα είναι δική μας πάντα
Η νύχτα
‘Όμορφα πάντα τα βράδια
όταν θρέφονται με όνειρα
πυκνώνει
η νύχτα
μενεξεδί
η μέρα
την ξεγυμνώνει όπως κορμί
μ’ απλά σαν πάθος
ξεφτίζει η αγάπη
στο φως
δεν θυμάμαι τίποτα
για να υπάρχω
σβήσε το φως
κι ας γίνει η αγάπη νύχτα
Ξένες λέξεις
Με ξένες λέξεις
πίνεις από το στόμα
την φθαρμένη αγάπη
Κοιτάζοντας με την πρώτη ματιά
ασημένιο το φεγγάρι
την γλώσσα ξήλωνες
από κόμπους και φωνήεντα
Κάρφωνες την αλήθεια σου
σαν ψάρι που σπαρταράς
με δίχως αίμα
Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν
N'αγαπηθούν όπως παλιά
Όταν κι ο χρόνος τρέχει στις κρύες
Αγκαλιές του παγερού χειμώνα
Μια άγρυπνη φωνή τα χνώτα τους
Θα ενώσει στον μονόδρομο καθρέπτη
Ανέκδοτα ποιήματα
Οι ανεμώνες
Όταν κι αν έρθω μην
φοβηθείς
φτάσε όσο περισσότερο
ουρανό μπορείς
ήλιος να ξεπροβάλλει από
τα σπλάχνα
φόρεσε στ' ακροδάχτυλα πουλιά
και μην τα θάψεις στο χώμα
Στα όμορφά σου
πολλοί έχουν μάτια δρεπάνια
στις βαθιές τσέπες
της καμπαρντίνας ψάξε
Θα βρεις τις περσινές ανεμώνες
Πες τώρα πως σε λίγο αρχίζει
η Άνοιξη
οι ανεμώνες θα ανθίσουν πάντα
γ.δ
Χαραμάδα
Είδα στον ύπνο μου
εκείνο το δωμάτιο
να ζωγραφίζουμε
στους τοίχους τα όνειρά μας
έμαθα να αγαπώ τις στιγμές
όπως ερχόταν ο αέρας
κάτω από την χαραμάδα
της εξώπορτας
πίσω από τα φορτωμένα μάτια σου
σερνόταν σύννεφα
ψιθυριστά έλεγες
πως δεν μπορείς να κοιτάξεις τον ήλιο
σουρούπωνε
το φως χανόταν
οι ζωγραφιές γινόταν σκιές
κοίταζα προς το παράθυρο
στάλες βροχής έγλειφαν το τζάμι
τότε μπήκε μια θάλασσα ανάμεσά μας
ήθελα να τρέξω μα δεν μπορούσα
όταν γύρισα στον κόσμο τρόμαξα
έβαλα τις παλάμες στο πρόσωπο
στην στέγη του σπιτιού ακόμη
ακούγεται η βροχή
γ.δ
Το ρολόι της καρδιάς
Το ρολόι του χεριού μου
Δείχνει ώρα καλοκαιριού
Το κοιτάω και μένω ακίνητη
το μυαλό μου βυθίζεται
αβίαστα στην καρδιά
Σήμερα νοστάλγησα
την περασμένη μου ζωή
Πολλές αγκαλιές
άφοβα φιλιά
και τις παλάμες μου
ορθάνοιχτες ν’ αγγίζουν χάδια
Παράξενος λεκές
Αισθάνομαι την Άνοιξη που έφυγε
σαν ένα παράξενο λεκέ στην ψυχή
που κανείς δεν μπορεί να καθαρίσει
ενίοτε θέλω να πιστεύω
πως δεν θα ξανάρθει λερωμένη
άφησε πολλές ανύποπτες στιγμές
Σήμερα που αλλάζει η εποχή
μια ανανεωμένη θέρμη
γεμίζει την καρδιά μου ελπίδες
κάθομαι στην ριγέ πολυθρόνα
στην μεγάλη τζαμαρία του σπιτιού
Ήλιος ξεπηδάει από τα αμίλητα
σύννεφα του ουρανού
κλείνω τα μάτια στην πορφυρή λάμψη του
ραγδαία πλημμυρίζω πικρές μνήμες
τραντάζεται ασυναίσθητα το σώμα μου
ανατρίχιασα για όλες τις πρωτόγνωρες
εικόνες που ζήσαμε με πόνο και φόβο
που ρίζωσαν σαν δέντρα εντός μας
Βλέπω το καλοκαίρι κρεμασμένο
στα αλμυρίκια στην ακροθαλασσιά
ανοίγω νωχελικά τα βλέφαρα
ακούω την φωνή μου δυνατά
να ηχεί στ' αυτιά μου
Να μην ζήσουμε άλλους δαίμονες
καλοκαιράκι μου σε θέλω πάλι
όπως ήσουν πάντα
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Εκεί πέρασε τα μαθητικά της χρόνια. Σπούδασε Τουριστικές επιχειρήσεις στην Λάρισα. Ζει και εργάζεται στην Λαμία. Έχει εκδώσει την πρώτη ποιητική της συλλογή το 2015 («Η ΝΑΥΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ», Δυάς Εκδοτική). Η δεύτερη ποιητική συλλογή ήταν ο «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ» ( εκδόσεις Γαβριηλίδης ,2018) .Ποιήματά της δημοσιεύονται σε ανθολογίες, σε περιοδικά και σε sites.Το 2016 το ποίημά της «Τα στενά της ανέχειας» βραβεύτηκε στον 16ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του Λογοτεχνικού περιοδικού «Κελαινώ». Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το θέατρο και έχει παίξει σε ανάλογη ομάδα. Αγαπάει την φωτογραφία, έχει παρακολουθήσει 4 χρόνια. Τη ζωγραφική την λατρεύει. Έχει παρακολουθήσει ανάλογα μαθήματα σαν εικαστικός. Έχει ασχοληθεί για αρκετό καιρό με την κατασκευή χαλκού. Έχει παραβρεθεί σε ανάλογες εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και κοσμημάτων. Συχνά παραβρίσκεται σε εκδηλώσεις απαγγελιών. Δραστηριοποιείται στο τόπο της, την Κοζάνη και στην Αθήνα. Είναι μέλος των λογοτεχνών Φθιώτιδας. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στην ουκρανική και στην αγγλική γλώσσα.
