Σημερινή μου προσκεκλημένη στη στήλη "Στα βαθιά", είναι η ποιήτρια Βίκυ Κατσαρού. Είναι απόφοιτος του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας, με μεταπτυχιακές σπουδές στην ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, στη θεατρολογία και στο Η’ Εργαστήρι Επιμελητών του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ). Εργάζεται ως μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Τα Κεράσια της Εύας", ενώ υπάρχει στο "συρτάρι" η ανέκδοτη συλλογή "Σύλληψη". Η ποίησή της είναι λυρική,συμβολική,με όμορφες εικόνες κι έντονα συναισθήματα. Το υποκείμενο της αφήγησης είναι συχνά το πρώτο ενικό κι ενίοτε το πρώτο πληθυντικό,γι'αυτό κι η γραφή της σφραγίζεται από τον ατομικό ορίζοντα δράσης. Στη συλλογή"Τα Κεράσια της Εύας" εμπνέεται από βιβλικές μορφές,οι οποίες λειτουργούν ως φορείς που καθορίζουν τη δική της πραγματικότητα. Γράφοντας ανατρέχει συχνά στην παιδική ηλικία και στις οικογενειακές σχέσεις. Ανοίγει το σεντούκι της μνήμης κι αναζητά τους θησαυρούς των βιωμάτων των πρώτων της χρόνων. Η συγκίνηση που απορρέει από τα γραπτά της είναι βαθιά,γεγονός που τα μεταμορφώνει σε τρυφερά σπαράγματα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή: Τα Κεράσια της Εύας
ΥΠΑΡΞΗ
Τι κι αν είμαστε υπάρξεις καμωμένες από φως
–κι αναγνωρίζουμε
φως μονάχα–
κι όλη η απόσταση ανάμεσά μας
ονομάζεται σκοτάδι;
ΙΟΡΔΑΝΗΣ
Σε ποιον Ιορδάνη βούτηξα
τη δική μου μετάνοια,
την ελπίδα για Παράδεισο
και δέθηκα κι εγώ
στο θάνατο
ενός μαρτυρικού Σωτήρα;
ΓΕΝΝΗΣΗ
Ως έκρηξη γεννήσεως
το κλάμα μου ακούστηκε.
Ως ανθός μαραμένος
ξεριζώθηκα
απ’ το γενετήσιο δέντρο
της θνητής μου μάνας.
Γεννήθηκα ξανά
στην παλιά γη
– άνθρωπος φθαρτός
με το σημάδι του Ουριήλ
κάτω απ’ το στήθος.
Γεννήθηκα
και στη φούχτα μου κρατούσα
ένα ηλιοβασίλεμα ολάκερο,
το ακάνθινο στεφάνι του
ήδη τρόχιζε
την ύπαρξή μου.
«Να σας ζήσει» άκουσα.
οι μέρες του Θέρους μου
είχαν κιόλας ξεκινήσει.
Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ
Στην αρχή ήταν ησυχία.
Μετά γεννήθηκε Εκείνος,
κι εγώ αναστήθηκα γυμνή,
με δέρμα τρύπιο
έσπασα τον αμνιακό
μιας μήτρας εχθρικής.
Δάκρυ δεν καταδέχτηκα,
τα μάτια μου μια κρούστα κίτρινη
επώδυνα τα σφράγιζε.
Κατάπια τη φωνή μου,
στα γόνατα σύρθηκα για να Τον βρω.
Ένας απλός μουσικός
συνόδευε ακολουθία νεκρώσιμη
τα πρώτα βήματά μου,
γιατί νεκρή γεννήθηκα
– είχαν προλάβει να φάνε την καρδιά μου.
Κι όλο μεγάλωνα.
Και η μουσική Του άλλαζε
και ψήλωνε μαζί μου, ζωντανή γυναίκα εγώ
τώρα δάγκωσα τα δάχτυλά Του
τη μουσική Του να θηλάσω.
Το στήθος Του με τα νύχια
άνοιξα στα δυο
το ηχείο της καρδιάς Του ν’ ακούσω,
το αίμα Του ήπια
δύναμη να πάρω.
Ο θάνατός Του ήταν η ζωή μου.
ΣΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Είναι βράδια που μπερδεύομαι
και στο δεξί πλευρό ξαπλώνω.
Τότε αισθάνομαι γυμνή, ευάλωτη.
δέρμα και μαλλιά
να μου τα ξεριζώνουν,
τίποτα πάνω μου
που να με προστατεύει.
Το χέρι μου τ’ αριστερό
ψάχνει ν’ αγκαλιάσει,
το κενό του αέρα να γεμίσει.
Είναι βράδια που μπερδεύομαι
και στο δεξί πλευρό ξαπλώνω.
Τότε μόνη αισθάνομαι.
το δωμάτιο φαντάζει
πιο μεγάλο,
ένας φόβος με βαραίνει,
τους τέσσερις τοίχους του
για πρώτη φορά
πρέπει να δω,
με τις σκιές τους να μιλήσω,
να συμφιλιωθώ.
Υπάρχει ένα φάντασμα εκεί.
όραμα, ψευδαίσθηση,
σκιά, χιμαιρικό,
μ’ ακολουθεί τριάντα χρόνια.
Εκατόν πενήντα τρεις ημέρες πριν,
γλυκά με φίλησε στον ύπνο,
μου ψιθύρισε το όνομά της.
Έκλαψα.
Έκλαψα πολύ, διαμέλισα
τη σάρκα της αγάπης της
και κάρφωσα κομμάτια της
στους τοίχους,
κάδρο εβένινο και πορφυρό
να τη θυμάμαι.
Είναι βράδια που μπερδεύομαι
και στο δεξί πλευρό ξαπλώνω.
Τότε αισθάνομαι γυμνή, ευάλωτη,
μου ψιθυρίζουν οι σκιές,
ένα ατέλειωτο παράπονο
στο κάδρο με τραβάει.
Με το παρελθόν συνομιλώ
να θυμηθώ ότι φιλιώσαμε
και πάλι να το θάψω.
Είναι βράδια που μπερδεύομαι
και στο δεξί πλευρό ξαπλώνω.
Αμέσως θυμάμαι
κι αριστερά γυρνώ
να νιώσω την καρδιά μου.
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: Σύλληψη
ΓΗ
Γη αγαθή, ευλογημένη, γη των πρώτων χρόνων.
Γη της εξορίας, γη της αποχώρησης.
Γη της επιστροφής μου.
Γη από κρέας, γη από κρέας ολόκληρο,
κρέας διαμελισμένο και λιωμένο,
γη από άρτο και οίνο,
μετάληψη της γης σου.
Η σάρκα σου τροφή,
φωτιά που κατακαίς το δέρμα, τα νεφρά μου.
Τα μάτια της καρδιάς μου φώτισε.
Κυοφορώ το σώμα σου, προστατευμένο στην κοιλιά μου,
σκήνωμα της αμαρτίας, του πόνου, ξανά μη γίνεις.
Το νου σου καθαρίζω,
σε καθηλώνω ολόκληρο στον Φόβο.
Πυρσός το στόμα σου. Δόξα. Και νυν.
Ότι σου εστίν. Το στόμα. Η ψυχή μου.
Δύο. Δύο έσονται σε σάρκα μία.
Πλήρωση της δέησής σου. Του σκοπού σου.
Με πετάς.
Στη Γέενα με θάβεις, στην κοιλάδα της λιπώδους στάχτης.
ΡΟΛΟΪ
Αν ποτέ αναρωτηθείς γιατί η καρδιά μου
ηλεκτρίστηκε
κι έσπασε τα κόκαλά μου
Γιατί τα μάτια μου μιμούνται
ένα ξεκούρδιστο ρολόι
Είναι που γεννήθηκα σπασμένη.
Είναι που τα άκρα μου τσακίστηκαν και
από τα σπλάχνα μου φώναξα «φτάνει».
Φτάνει.
ΛΟΥΝΑΠΑΡΚ
Μια μνήμη φέγγει κίτρινη όταν κοιτώ το πρόσωπό σου.
Το θυμό που ανοίγει τη σάρκα στα ρουθούνια σου,
το απωθημένο χαμόγελο στο φόβο των χειλιών σου,
τη μυρωδιά σου που δεν γνώρισα ποτέ.
Μα αυτή η μνήμη είσαι εσύ.
Μια απλωμένη άσφαλτος, τα πόδια μου σκοντάφτουν,
και μπροστά μου αυτός ο ζόρικος αλήτης,
του μπρα-ντε-φερ στο λουναπάρκ,
με την κόκκινη φανέλα
και το τσιγάρο στα δόντια σφηνωμένο.
Δίπλα μου στέκει ο πατέρας μου,
κι εγώ μετρώ επτά χρόνια ζωής και ένα χαμόγελο νεκρό.
Όλη η μνήμη είσαι εσύ, ο πατέρας μου, ο πλαστικός αλήτης,
εγώ επτά χρονών, και ένα πηχτό κίτρινο φως να μας χωνεύει.
ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Ο ήλιος καίει καθώς χωνεύεται στον ουρανό,
χίλιες αποχρώσεις του ίδιου γκρίζου,
κι εγώ, επτά χρονών, μαθαίνω πρώτη φορά
ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ τη συστολή μου,
το ανυπόφορό μου είναι,
πλάι στο μηχανάκι σου που χάλασε εχθές.
Πότε κοιτάζω τον μηχανικό που του μιλάς,
πότε το κιγκλίδωμα της γέφυρας απέναντι,
πότε την αιώνια αυτανάφλεξη του ήλιου – τον ζηλεύω.
Πότε κοιτώ εσένα, πόσο ψηλός φαίνεσαι μπροστά μου,
η κολόνια σου σβήνει στα ρουθούνια μου,
το χέρι σου τραβώ να με προσέξεις.
Μαθαίνω πρώτη φορά ότι ένας κόσμος,
άβυθος και μαύρος, φυτρώνει στο μυαλό μου,
φωτοσυνθέτει άγχος.
Μετρώ τριάντα χρόνια
από τα πρώτα γράμματα εκείνου του αλφαβήτου,
κι ο ήλιος καίει ακόμα καθώς χωνεύεται στον ουρανό,
στα δικά σου μάτια χίλιες αποχρώσεις του ίδιου γκρίζου.
Κόρη των επτά χρονών τον κοιτούσε φοβισμένη με λατρεία.
γυναίκα ετών τριάντα το χέρι της στο δικό του γυρεύει να χωρέσει.
ΑΒΒΑΚΟΥΜ 2
Η Σεϊράτ, έτσι που πέφταν τα μαλλιά της,
τρίχες σκάλωναν στα νύχια της ανάμεσα.
Το στήθος της κακοκουρντισμένα πλήκτρα,
ο πυρετός σιγόκαιγε τα οστά της.
Και τον βήχα τούτο κάθε μέρα μοιράζονταν
όλο και περισσότερα πνευμόνια,
μα προσποιούνταν πως δεν άκουγε κανείς.
Ήμασταν δοχεία της καταφρόνιας, της αρρώστιας,
απόρριψης και μίσους,
μ’ ακαθαρσίες μας γέμιζαν κι έτσι έπρεπε να ζούμε.
Χτυπημένα ζώα που αναμέναν τον δήμιό τους,
κρεμασμένα απ’ το τσιγκέλι της ντροπής,
σ’ ένα σφαγείο που ’λεγαν αγάπη.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Κατσαρού γεννήθηκε το 1987 και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, στη θεατρολογία και στο Η’ Εργαστήρι Επιμελητών του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ). Τα τελευταία δέκα χρόνια εργάζεται ως μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων. Ανάμεσα στα βιβλία που έχει μεταφράσει, συγκαταλέγονται έργα του Χαλίλ Γκιμπράν αλλά και μια ποιητική ανθολογία όπου περιλαμβάνονται ποιήματα των Τζον Μίλτον, Ρ. Γ. Έμερσον, Τζόις Κίλμερ κ.ά., ενώ έχει ανεβεί στη Γαλλία ο πρώτος της θεατρικός μονόλογος από μια ομάδα καλλιτεχνών που μελετούν την ένταξη των ψηφιακών τεχνών στην performance. Τα κεράσια της Εύας είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.
