Στη στήλη "Στα βαθιά" υποδέχομαι σήμερα την ποιήτρια Βίκυ Δερμάνη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές και έχει συμμετάσχει σε τέσσερα συλλογικά έργα. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, υπαρξιακή. Η πένα της επικοινωνεί μέσα από έναν λόγο πλούσιο, σμιλεμένο, ατμοσφαιρικό, με θαυμάσια εικονοποιία. Η δημιουργός αγγίζει ραγισμένα όνειρα, παλεύει να συμφιλιωθεί με την απώλεια, σπαράζει, λυτρώνεται. Είναι μια γραφή μεθυστική και συγκινητική. Θα βαδίσουμε μαζί της αγκαλιά με δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
Ανατομία
Της ερημίας τα βράδια τα ημισέληνα
γέμιζαν απ’ των νεκρών τις μνήμες
τότε που στάχτες τα μάτια δάκρυζαν
και της ψυχής γίνονταν τα σύννεφα βαριά
τότε που ρίζωναν τα πόδια μας στις λάσπες
κι όμορφα βουλιάζαμε στου τάφου τη σιωπή
έτσι ακύμαντα περνούσε η ζωή μας
αιθάλη σαν ανέπνεε το στήθος
και κούρνιαζε στην πόρτα το κλειδί
Εν πόλει
Περιενδεδυμένοι μανδύα περίτεχνο
άνθρωποι φτηνοί με μάτια σαύρας
ως σμήνη κατηφόριζαν όχλου επικίνδυνου
λυμαίνονταν τη μισοφαγωμένη πόλη
φωνές ερπετές ξέσκιζαν το γαλακτώδη αέρα
φίδια φοβισμένα απολεπίζονταν
γέμισαν φολίδες οι κίτρινοι δρόμοι
ώρες παχύρρευστες εκκένωναν
παγωμένες φαντασμάτων ανάσες
τσακισμένοι οι προδομένοι και κατάκοποι
απ’ το γνέσιμο λόγων ανείπωτων
οι των τιμαλφών ιερών κληρονόμοι
του δικαίου κοιμόταν το σκυλίσιο ύπνο
Σιγή
Περασμένα μεσάνυχτα σε ιχθύος σιγήν
γη κι ουρανός τόποι ακατοίκητοι μοιάζουν
πικρές αναθυμιάσεις οι ίσκιοι της βραδιάς
των πενήτων ανθρώπων τα εκμαγεία
που κανείς δεν ξενύχτησε
στα νερά των βροχών καταπνίχθηκαν
μια μέρα ισχνή και άρρωστη
που κανείς δε θυμάται
περασμένα μεσάνυχτα
δεν υπήρξε ξανά ποτέ τόση σιγή
Σιωπή σκιερή
Δωμάτιο κατάλευκο η ζωή του
τοίχοι χοντροί αδιαπέραστοι
κουρτίνες από θλίψη συμπαγείς
καρέκλες άδειες κι άραχλες
νεκρών κάδρα περίλυπων
θραυσμάτων και τόπων κάδρα
σιωπή σκιερή απλωμένη παντού
φορές τρεις γυρισμένο
της πόρτας το κλειδί
δεν μπήκε κανείς
δεν βγήκε κανείς
σιωπή σκιερή απλωμένη παντού
Η άγνωστη
Συχνά μένω ξάγρυπνη τις νύχτες
να θυμηθώ προσπαθώντας ποια είμαι
ποια είναι αυτή με τα ρούχα τα μαύρα
που τρώει το ψωμί και το νερό μου πίνει
που τριγυρνά στο σαλόνι μου άσκοπα
που στο κρεβάτι μου ακάλεστη κοιμάται
πολύ μ’ ενοχλεί αυτή η άγνωστη
που διαρκώς τα έπιπλα αλλάζει
που τα κάδρα ξεκρεμάει απ’ τους τοίχους
που τεντώνει και κουνάει τα χέρια της
τα χέρια της που τα πάντα αγγίζουν
που χτίζουν γκρεμίζουν και λησμονούν
κρατώντας ένα κλειδί μικρό και μονάκριβο
που κλειδώνει κι αφήνει τη σκόνη απέξω
τα ψίχουλα αφήνει απ’ το χαλάκι κάτω
μιας πόρτας κλειστής σχεδόν σφραγισμένης
Για μια φωνή
Γδαρμένη η φωνή
χωρίς χρώμα χωρίς μορφή
ψιθύριζε τραυλίζοντας
ανεβοκατεβαίνοντας απ' το ταβάνι στο πάτωμα
κεντώντας στον τοίχο ένα γυμνό ερωτηματικό
έσταζε κόκκινο
έγραψε στο κενό
δεν γεννήθηκε δεν πέθανε
χρωμάτισε μονάχα το όνειρο
όργωσε το φεγγάρι
μια φορά μονάχα
φώτισε ένα κόκκινο σφαγμένο φεγγάρι
Ριπές
Κουρτίνες και υφάσματα που σέρνει ο αγέρας
να μετράω τις πτυχές και τα κύματα
ζαλίζομαι
νυχτόσπιτο πήχτρα από φόβους και δάκρυα
εκρήξεις αχνίζουν με τις καυτές λάβες να τρέχουν
ζωές θα τσουλήσουν και θα ξεφλουδίσουν
ρυτίδες-παρενθέσεις θα γεμίσουν τα στόματα
μάτια θα χαθούνε μέσα σε πηγάδια
και η μόνη μας καταγραφή θα είναι η απόσταση
κοινές θύμησες ζωσμένες στο παρελθόν
με μέλλον απροσδιόριστο
ίσως και να βρεθούμε κάποτε
ο χρόνος που διαστέλλεται κι απλώνεται
σαν κολλώδες υγρό στα χέρια και στην πλάτη
ο χρόνος με βαραίνει
και η σιωπή ριπές από φεγγάρια
που πέφτουν πάνω μου και με σκοτώνουν
Γίνε
Γίνε κήπος ολάνθιστος
δάσος άγριο
οι ρίζες σου να μ’ αγκαλιάζουν
να ριγούν τα φύλλα σου
αγάπη να μυρίζει παντού
Αλύτρωτο σώμα
Όταν η αβάσταχτη σιωπή κοιμάται στα σεντόνια
πού βρίσκεται του έρωτα το σχήμα αναρωτιέμαι
όσο αλύτρωτο το σώμα
τόσο αλογίζομαι παράφορα
Ρούχο κυριακάτικο
Σε δέχτηκα σαν ρούχο κυριακάτικο
να ντύνεται γιορτή το σώμα
η λαχτάρα ν’ αστράφτει
δίκοπο μαχαίρι στην ανάσα
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου διαμένει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές: "Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι" (2009), "Λέξεις βρύα της ψυχής" (2010), "Με μια φλόγα όπως πάντα" (2012), "Πικροί ως άψινθος καρποί" (2013), "Έρωτας κραταιός ως θάνατος" (2014), "Ο πόνος μαύρος σκύλος π' αλυχτά" (2016), "Ψυχή πουθενά" (2017), εύσαρκο κάτι σαν φως" (2018).
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:
"Τα ποιήματα του 2010", Κοινωνία των (δε)κάτων, 2011.
"Τα ποιήματα του 2018", Κοινωνία των (δε)κάτων, 2019.
"Τα υπογείως ανεωχθέντα" Ανθολόγιο ελληνικών ποιημάτων, Εκδόσεις Ρώμη, 2019.
"Θησαυροί της Άμμου - Ποίηση της Ελληνικής Κρίσης", δίγλωσση έκδοση από τις Seaburn editions, New York, 2018 και από τις εκδόσεις ΑΩ, 2019.
