Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω την ποιήτρια Αναστασία Στέρπα. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε κι έζησε ως την εφηβεία της στο Νεοχώρι Άρτας. Αυτή τη στιγμή μένει στην Αθήνα. Είναι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, στο οποίο υπηρετεί εδώ και δεκαεννέα χρόνια. Έχει σπουδάσει Coaching στο ΕΚΠΑ και γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται "Κομβίο αναμονής". Η ποίησή της είναι εξομολογητική, στοχαστική, φιλοσοφική. Ο λόγος της λαξεμένος, στακάτος, διαυγής. Η προσωπική εμπειρία ζωής περνά στη γραφή της, τη μετουσιώνει όμως σε κάτι πιο γενικό. Επιχειρεί ν' αρθρώσει διαχρονικές αλήθειες που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Στην πρώτη της εκδοτική απόπειρα την απασχολούν θέματα όπως η επαφή με το όνειρο, το άγγιγμα του χρόνου, η φθορά, αλλά και η ωριμότητα. Καταπιάνεται με το θάρρος και τη δειλία ως σηματοδότες στις αποφάσεις του βίου. Ανιχνεύει ψυχικά τραύματα, αναζητά την ελπίδα που πάει μπροστά την ανθρώπινη ύπαρξη. Θα βαδίσουμε μαζί της μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Αμφιβολία
Είναι ακόμη νωπό το μαντίλι
νοτισμένο με της αμφιβολίας το δάκρυ
αυτό με τα πολλά μήπως.
Για τα όχι που είπα , για τα ναι που αποσιώπησα
και για τον κρατημένο φόβο τους.
Για όσα παρατόλμησα και για όσα δείλιασα,
ακόμη και για μια απλή σκέψη.
Έχει βαριά σκιά το νωπό της μαντίλι
μα τ’ αλαφρώνει όλα μια απλή,
ξανάλαφρη, κατάδική μου σκέψη:
“ Έτσι το θέλησα”.
Από την ποιητική συλλογή Κομβίο Αναμονής, Εκδόσεις Ιωλκός 2021
Αχινοί
Εκεί μέσα στη θάλασσα που φέρνω βόλτες,
βλέπω και κείνη μ’ αχινούς να ζουν μέσα της.
Παρήγορη η ταύτισή μας και ανακουφιστική
- νομίζω.
Τούτο που ορίζει, όμως, τη διαφορά μας, θάλασσά μου,
είναι πως τους δικούς μου,
αυτούς που κουβαλώ εγώ μέσα μου,
τους πατώ σε κάθε βήμα μαζί χωρίς προστασία
-δε θυμάμαι από πότε.
Από την ποιητική συλλογή Κομβίο Αναμονής, Εκδόσεις Ιωλκός Ιούνιος 2021
ΑΝ
ΑΝ: πρόθεση υποθετική,
χρόνου Αορίστου οριστικά τετελεσμένου,
προελεύσεως ανύπαρκτης , εκ νου ορμώμενη
με αποστολή που χωρίς σκοπό προορίζει.
ΑΝ:πρόθεση συνήθης σ’ όλες τις σκέψεις
της χαμένης ζωής που αφήνουμε να φύγουν μαζί της.
Αν δε βάραιναν τα τόσα ΑΝ
Και αν μοναχά η αλλαγή ήταν αυτή που απλά
ο αναγραμματισμός σήμανε
-να άλλαζαν όλα διάσταση και οπτική,
αν ΝΑ γινότανε-
Θα αν-να-γεννιόνταν τότε
ο χρόνος, η διάθεση και όλη μαζί η ζωή.
Από την ποιητική συλλογή Κομβίο Αναμονής, Εκδόσεις Ιωλκός Ιούνιος 2021
Τα Παράθυρα
Ο κόσμος μοιάζει πολύ με τα παράθυρα.
Ανοιχτά παράθυρα πολλά ,το ένα δίπλα στ’ άλλο
Φτιαγμένα όλα τους, βαλμένα σ’ έναν τοίχο
πολύ ψηλό, πολύ μακρύ -λευκό τοίχο.
Όσοι δε φτάνουν για να δουν, στον κόσμο δε χωράνε
- δεν έχει σκαλοπάτι.
Όσοι φτάνουν και με το παραπάνω, λυγίζουν για να δουν ,
αλλά και πάλι στον κόσμο δε χωράνε...
Και τότε ο κόσμος κλείνει τα παραθυρόφυλλά του
να βλέπουν όσοι, μονάχα όσοι, στα μέτρ(ι)ά του άριστα
μέσα του χωράνε.
Από την ποιητική συλλογή Κομβίο Αναμονής, Εκδόσεις Ιωλκός , Ιούνιος 2021
Ανεμόμυλοι
Ποτέ μου δε θα πάψω να προσπαθώ
να γυρεύω το τέλειο, το ονειρικό, το ιδανικό.
Αυτό που όλοι λεν πως είν' αδύνατο
- μα εγώ αυτό γυρεύω
Οι δικοί μου ανεμόμυλοι
έτσι είναι: Μεγάλοι, άπιαστοι,φανταστικοί
μα φέρνουν μόνο φρέσκο αέρα.
Ανέκδοτο ποίημα
Έντεχνη Αγάπη
Την έντεχνή σου αγάπη με τον ψεύτικό της μανδύα
-ρασοφόρα-
και πολύφερνη σαν της ευτυχίας τη νύφη,πίστεψα
-με τα λόγια της πλάνης-
(αυτά τα εντέχνως ειπωμένα)
έζησα.
Έμαθα πως να εξαρτιέμαι κιόλας,
να κρέμομαι στα ράσα, στον ποδόγυρό της.
Τις ανάσες και τα κλάματα,τα κλάματα τα πολλά
(αυτούς τους ωκεανούς που μου φύλαγε)
έζησα.
Έτσι μόνο μπόρεσα να ζω, έτσι μόνο να νομίζω πως είναι η αγάπη
Αθώα και ηθελημένα,
πίστεψα τ’ αδύνατον ,που το ’ξερα, μα το ήλπισα για δυνατόν
Πίστεψα, πίστεψα,πίστεψα …
κι ακόμη κλαίω.
Ανέκδοτο ποίημα
Συνεχείς σκέψεις
Συνεχείς οι σκέψεις, συγκρουόμενες
-χωρίς σταματημό.
Λόγια, άνθρωποι, επιλογές και αποφάσεις
κι όλο και νέοι δρόμοι ανοίγονται
-γι’ αυτό και τόσα τα νέα αδιέξοδα
που στέκουν συνεχώς μπροστά σου.
Δεν έγινε ποτέ το ξεκαθάρισμα
για τα πραγματικά δικά σου…
-για όσα αγαπάει η καρδιά σου.
Ανέκδοτο ποίημα
Υπομονή
“Κάνε υπομονή” έλεγες,
κι ήταν σα να ΄κανα βουτιά
σε ξένη θάλασσα
-χωρίς ανάσα
“Κάνε υπομονή” έλεγες,
και βούταγα όλο και πιο βαθιά
πάλι -χωρίς ανάσα
Άκουγα εσένα που ήξερες...
“Κάνε υπομονή” έλεγες,
και μ΄ έπνιξες
-για το καλό μου.
Ανέκδοτο ποίημα
Άνοιξη
Άνοιξή μου με τις δροσερές σου στάλες λουσμένη
φερμένες απ’ του κόσμου τ' ακροθαλάσσια
φωτεινές σαν του Ηλίου το απέραντο φως,
με βιολιά και δοξάρια λικνισμένες νότες
αφηγείσαι στον αέρα,
δίνεις στα σύννεφα ρυθμό, χορό ν' αφήσουν,
και κάτω απ' τις ανθισμένες αμυγδαλιές που σε σημαίνουν
ευχή να δίνεις,
-τα άσπρα πέταλα των αγγέλων να σκορπίζουν,
ν' αφήνεις τη θύμησή σου.
Ανέκδοτο ποίημα
Κωνσταντινούπολη
Μεγάλη και τρανή των Ελλήνων Πόλη,
μέρες ενός μακρινού μαύρου Απρίλη
ξεκίνησαν να σε λεηλατούν
-οι βάρβαροι,
μέρες ενός χειρότερου μα για πάντα κοντινού Μαγιού
σ’ αποτελέψανε, γερμένη καθώς ήσουν,
λαβωμένη από πολλές υποθέσεις κι αβοήθητη
-όπως σε θέλανε.
Στα κομμάτια σου, ανάμεσά τους,
τον τρόπο βρήκαν να σε κυκλώσουν αυτοί
-οι Ά- χριστοι,
στο άπλωμά τους.
Τι κι αν ηρωικά ετάχθησαν οι εναπομείναντές σου...
με πρώτο τους τον Αυτοκράτορα (μνεία ξεχωριστή)
να σε υπερασπίσουν;
Μάταια…
Φωτιά το άπλωμα των βαρβάρων,
τόση που και του Κεράτειου ακόμη τα υδάτινα τείχη έλιωσε.
Νικήθηκες Πόλη,
μα η πιο βαθιά πληγή για σένανε ήταν πως σ’ είχαμε για
Θεοφύλακτη…
και εσύ Πόλη με μετοικήσεις και ξεριζωμούς,
αυτές των γηγενών σου,
μες τα πονεμένα βήματά τους
και την ακόμη πιο βαριά καρδιά τους,
τα φώτα σου μαζί τους τα ’στειλες,
-σα φυλακτό
για ’κείνους και για όλους μας
-παντού σε ξένους τόπους.
Να φύγει ο Μεσαίωνας!Ω ναι!
Να αναγεννηθεί η πλάση, με λάμψη της αλήθειας
και φανέρωση του άγνωστου καλλίστου,στον κόσμο όλο,
-για μια Αναγέννηση.
Πόλη!
Το πιο επουλωτικό στον ανεπούλωτο πόνο σου
ήταν πως ήσουν τελικά Θεόσταλτη!
Ανέκδοτο ποίημα
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αναστασία Στέρπα κατάγεται από το Νεοχώρι Άρτας, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Είναι Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, στο οποίο υπηρετεί εδώ και 19 χρόνια. Γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες και έχει σπουδάσει Coaching στο ΕΚΠΑ . Είναι παντρεμένη και μητέρα.
Η ποιητική της συλλογή “Κομβίο Αναμονής” , που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ιωλκός, αποτελείται από ποιήματα τα οποία πραγματεύονται τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, με τη νεότητα αλλά και τη φθορά, τη διαχείριση των ψυχικών τραυμάτων, τη σχέση και τη στάση του απέναντι στον φόβο και την ατολμία, που εμποδίζουν πολλούς από εμάς στη λήψη αποφάσεων και στη διεκδίκηση όλων εκείνων που έχει πραγματικά η ψυχή μας ανάγκη. Επίσης στη ποιητική συλλογή “Κομβίο Αναμονής” γίνεται αναφορά στη συνειδητοποίηση εσφαλμένων επιλογών ή και συμβιβασμών, και δίδεται η αφορμή προβληματισμού για επανατοποθέτηση, αναφορικά με το τι μπορεί ο κάθε άνθρωπος σκεπτόμενος αυτά, να αποφασίσει διαφορετικά "από εδώ και πέρα" για τη ζωή του. Μέσα από τη συλλογή η δημιουργός, μας κοινωνεί τον τρόπο που απενεργοποιεί το προσωπικό της “Κομβίο Αναμονής”, οδηγώντας τον εαυτό της στο δρόμο των ονείρων δίνοντας το παράδειγμα.
