Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά", φιλοξενώ την ποιήτρια Αγγέλα Καραγκούνη από το Λειανοκλάδι Λαμίας. Η προσκεκλημένη μου έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημοσιογραφίας, μάνατζμεντ, λογιστικής και γραμματειακής υποστήριξης σε ιδιωτική σχολή. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες κι έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες. Ετοιμάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή. Η ποίησή της είναι λυρική, με δυνατό συναίσθημα και χτυπητές εικόνες. Η γλώσσα της είναι γλαφυρή, με έξυπνα ευρήματα και πρωτότυπα σχήματα λόγου. Συνομιλεί με τον έρωτα, τη μοναξιά,το όνειρο,τον χρόνο που φεύγει, τον θάνατο. Είναι μια γραφή εξομολογητική, που απελευθερώνει την ψυχή της δημιουργού και συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη. Θ' απολαύσουμε δέκα ανέκδοτα ποιήματά της!
ΣΑΝ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
ΣΑΝ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Μ' άρωμα απ' τα χείλη σου
μέθυσε η ζωή μου.
Στα πρωτοβρόχια
άνθισαν χαμόγελα
και σημαδέψαν τους ανέμους.
Συγκεντρώθηκαν μαζί
με την αγία σημερινή βροχή,
αυτή τη θρεπτική ουσία της γης.
Στο διψασμένο δείλι έπεσαν.
Και ξεδίψασαν τα ροδοχρώματά του.
Κι όταν πέρναγες...
Όταν πέρναγες σ' έραιναν
μ' όλα τ' ουρανού τ' αστροφεγγίσματα,
που μοσχοβόλαγαν σαν θείος έρωτας !
ΤΑ ΤΡΕΛΛΑ ΝΕΡΑ
Σιγοπίνεις τα τρελλά νερά κι αφήνεσαι
στου φεγγαριού τις απειλητικές ματιές,
πριν ζευγαρώσεις μες στη νύχτα με τις νύμφες,
στων ποταμιών τους τα βασίλεια.
Εξολοθρεύεις τις αμφιβολίες
και αγνοείς τα ξοδεμένα κέρματα,
για ένα ρουμπινί φιλί, ζεστό.
Τ' όνομά σου ακουμπισμένο
πάνω σ' ένα εκκρεμές που δακρύζει.
Ο πόνος γίνεται στολίδι της νυχτιάς.
Κι εσύ, γέννημα μιάς θύελλας,
εκλιπαρείς την κίβδηλη νύχτα,
τη γεμάτη ειρωνεία και ρωγμές,
να θυσιαστεί στον άφθορο χρόνο,
για να προλάβεις, σε μια απόκληρη μέρα
το δάκρυ της αμαρτίας να ξεπλύνεις.
ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΕΥ ΘΕΑΣ
Στο κόκκινο αίμα της στέρησης
βούτηξαν τα λευκά χρόνια
κι έγιναν ροζ ποιήματα.
Ροδοηλιοθρεμμένη με νόμιζες,
που με γάλα και μέλι
στην ανθοπερίχυτη πλάση μεγάλωσα,
παίζοντας την λύρα της Ερατώς
ή τον αυλό της Ευτέρπης ,
υμνώντας, σαν τις μούσες
το θεϊκό το γένος
και κάνοντας να σιωπούν ευλαβικά
ο ουρανός και τ' άστρα.
Πόσο λάθος !
Ξεροπήγαδο ήμουν
και ρουφούσα τα όνειρα να ξεδιψάσω.
Μα... αιχμάλωτα
αργοπεθαίνουν τα όνειρα
μακριά από τους ανθούς
της τριανταφυλλόχρωμης μπουκαμβίλιας.
Δεν είχε θέα το παράθυρό μου στον ουρανό
Και γρήγορα μαράθηκε
το λευκό της ζωής μου το κρίνο.
ΣΕ ΨΑΧΝΩ
Οριοθετώ τα περάσματα
των ραγισμένων δακρύων.
Μήπως βρω, ένα σου ίχνος.
Περιπλανιέμαι, σ' ένα παράπονο.
Μάταια.
Ανταμώνω μονάχα σιωπές.
Κι ένα αντίο καρφί
που θρυμματίζει τα κύτταρα.
Ω,κύτταρα απόγνωσης
τ' άλλα μη μου χαλάτε!
ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ
Στο φως ολιγοπίστησα.
Στην ερημιά δείλιασα.
Δεν μπόρεσα να δαμάσω τις σιωπές.
Έφυγα, από της χαράς το τραπέζι ακούσια.
Απέφευγα, να υπάρξω στα νόθα συναισθήματα.
Μόνο τη σκιά μου δεν μπόρεσα ν' αποφύγω.
Τη σέρνω μαζί μου διαρκώς και λιμοκτονεί.
Αχ, ας την ακουμπούσα κάπου ....
ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Τα μεσάνυχτα
ροκανίζω τις ώρες.
Μέχρι να φέξει.
Θρηνούν οι δείκτες
και τα δευτερόλεπτα
παραπονούνται.
Μα σηκώνομαι
ανοίγω παράθυρα.
Μπαίνει η ζωή.
Απολύονται
τα σκοτάδια της ψυχής.
Έλα ήλιε μου!
Φώτισε το δρόμο της ευτυχίας !
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Το μονοπάτι
στένεψε με λουλούδια.
το φως δείλιασε :
αν εισχωρήσω, μαδούν.
Κι αν όχι, πεθαίνουν.
- Σύννεφο, γίνε
υγρό αναγέννησης.
Ιερή βροχή .
Και ρίξε την απαλά,
να πιούν να χορτάσουν
τα άνθη της ερημιάς μου .
ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Οι λέξεις φλύαρες
αδυνατούν να περιγράψουν,
όσα ξεχύνονται συναισθήματα,
την κάτωχρη στιγμή του αποχωρισμού.
Μαγκωμένα , τα βραχνά σύμφωνα
στο χείλος της οδύνης.
Αναιμικά τα φωνήεντα
τυχαία εκτοξεύονται
χτυπώντας την καμπάνα της αλήθειας.
Δυό - τρία ανήλικα πέπλα
κρέμονται άχαρα
στην είσοδο της ζωής.
Όμως τελικά,
αδάκρυτα μένουν τα λευκά όνειρα
κάτω απ' το μαύρο χιόνι.
ΑΚΑΛΕΣΤΗ
Ακάλεστη έρχεται
και πιάνει τόπο ιερό η μοναξιά.
Σε ιστό τυλίγει τη χαρά
και την απομυζά.
Παγώνει τις καρδιές
και σπάει τα ρολόγια,
να μην κινούνται οι δείκτες
κι ο χρόνος σιωπηλός να προσπερνά.
Ξενυχτά με σβησμένα φεγγάρια,
εισπνέοντας αρώματα λεβάντας
και δίνοντας άγριες μάχες
με αόρατους εχθρούς.
Ελπίζοντας, σε συγκινητικές νίκες
άνευ οξυγόνου.
Και όσοι ανοχύρωτοι μένουν
σε ανήλιαγα κελιά μελαγχολίας,
με σκέψεις πολύπαθες και δειλές,
βουτιά στην απόγνωση αναπάντεχα κάνουν
και βυθίζονται στης θλίψης
το αχνοβέλουδο χάδι.
ΜΑΤΩΣΕ Ο ΜΑΡΤΗΣ
Ο στεναγμός της νύχτας τρυπάει τα σωθικά.
Έπεσαν τα πέταλα της Άνοιξης
και μεις δεν μυρίσαμε,
ούτε ένα μπουμπούκι.
Γιατί τούτη η Άνοιξη δεν έχει ήλιο;
Μονάχα άπλωσε το γκρίζο της στις καρδιές μας;
Θανατερός ο Μάρτης .
Απλήρωτο το ταξίδι στον Άδη.
Μουγγές μοιρολογίστρες,
άφωνες άδουν στο νυχτέρι θανάτου.
Ποιος να μας το' λεγε !
Μάτωσε τούτη η Άνοιξη και θρήνησε η γη.
Το ποτάμι της,
κόκκινη λάσπη ξεχείλισε
και πνίγει τα νιόβγαλτα όνειρα.
Τα θάβει σε ομαδικούς τάφους,
γιατί δεν χωράνε πια στα κοιμητήρια.
Και οι άνθρωποι, αμέριμνοι λες,
πετούν τις μάσκες και τα γάντια
προσπερνούν το θάνατο
και ορμούν στις παραλίες,
να μαυρίσουν το κορμί του παραλόγου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αναγνωστοπούλου - Καραγκούνη Αγγελική, γεννήθηκε το 1962 στο Κωσταλέξη Φθιώτιδας και κατοικεί στο Λειανοκλάδι Λαμίας. Μετά την αποφοίτησή της από το Γενικό Μουστάκειο Λύκειο Λαμίας ,παρακολούθησε μαθήματα στα τμήματα δημοσιογραφίας,μάναντζμεντ και λογιστών - γραμματέων σε ιδιωτική σχολή. Συνεργάζεται με τοπικές εφημερίδες, όπου αρθρογραφεί και δημοσιεύει ποιήματά της. Πήρε μέρος στην Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά και στο ανθολόγιο των 160 σύγχρονων Ελλήνων ποιητών. Ποιήματά της απαγγέλθηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, και δημοσιεύτηκαν σε ιστολόγια ποίησης. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η πρώτη της προσπάθεια ποιητικής έκδοσης.
