Είμαι πολύ χαρούμενη που στη στήλη μου Στα βαθιά φιλοξενώ έναν άνθρωπο με κολοσσιαίο λογοτεχνικό έργο. Ο διδάκτορας Φιλοσοφίας Μιλτιάδης Ντόβας έχει γράψει χιλιάδες ποιήματα και λογοτεχνικά έργα πολλών ειδών. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές, έχει συμμετάσχει σε περίπου τετρακόσιες ανθολογίες κι έχει βραβευθεί γύρω στις εξακόσιες φορές ως δημιουργός. Εμείς θ'απολαύσουμε μια επιλογή από έντεκα ποιήματά του, που τα περισσότερα είναι βραβευμένα σε σημαντικούς ποιητικούς διαγωνισμούς.
ΑΝΑΓΚΗ
Αναζητώ τη ζήση, στου Έρωτα το Φως, φλογισμένο φεγγάρι αξημέρωτα!
Ντύθηκε η ελπίδα τη ζωή, σε μια γιορτή της λύτρωσης απρόοπτων συμβάντων!
Σημάδι η ημέρα που θα ’ρθει! Ψυχή ο Νέος Άνθρωπος Συμπαντικού η Αψίδα!
Δεύτερες θυμωμένες ιαχές, κλαγγές του Λόγου τ’ Άρρητου στου Άστρου την αμάχη!
Αμάχη των φωτιών τ’ Αλλοτινού, με τ’ άδυτα του Κέρβερου, μίας χαμένης λίμνης!
Φίλησε το Αστέρι την Οργή, μοναχικός περίπατος της Γης η τραγωδία!
Πλήθη γιγάντων οι ηττημένοι-νικητές! Πλήθη αετών με δόρατα κάτασπρα θυμωμένα!
Γεννήθηκε κι εκείνη η φωτιά! Των λίγων η εξίσωση π’ αναζητούν τη Θήβα!
Φως και ελπίδα, μαγική διαδρομή! Αντάμωσαν στα πέρατα θλιμμένοι Αποσπερίτες!
Αποσπερίτες με τ’Απόλυτο το Φως! Ποιητών την απογύμνωση και το στερνό ψεγάδι!
Το Όνειρο κοιμάται στη σκιά, το θαύμα τ’ Άστρο ντρέπεται μεσ’ την ανεμελιά του!
Παιδί γελάει με ευγένεια σκαιά! Χαμόγελα οργίζονται στους Ήλιους της Ανάγκης!
Φως το απέριττο, τ’ Ήλιου καρφί! Το πέμπτο το μοναχικό αγγίζει την καρδιά μου!
Στήλες του άλατος! Οι Ουρανοί! Ο Ψεύτης Νους εχάθηκε σε σπήλαιο γοητείας!
Γητειές του Άσπιλου, μομφή στο Φως! Κραυγές από τα πέρατα ακούγονται θλιμμένες!
Θλίψη με ανταρσίας το νερό! Απόμακρο το άγιο φως στης δόξας το περβόλι!
Περβόλι που του ψέλνουν οι ιτιές, τρεις άγγελοι μοναχικοί φυλάνε τη σκιά του!
Άπειρο φλέγεται, ηφαίστειο Αρχής! Χτυπούν Οργής τα σήμαντρα θυμούν αγγέλων όψεις!
Όψεις του Άρρητου με γκρι φωτιές! Γαλάζιας ενατένισης, καρτέρι στην Ιθάκη!
Καρτέρι με το Φως των Ποιητών! Αλίμονο στη λύτρωση που κρύβει την Ανάγκη!
Δρ Μιλτιάδης Ντόβας
(Το παρόν ποίημα τιμήθηκε με Ειδικό Βραβείο Ποίησης από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, στα πλαίσια του Ετήσιου Διαγωνισμού της Ένωσης κατά το 2018).
ΑΓΑΠΗ
Χαμόγελο και δάκρυ του Έρωτα το Φως, θυμωμένο ψεγάδι απ’ την Πέργαμο!
Σημείο μαγικής διαδρομής, με γέλια, ονειρέματα κι ένα μαχαίρι άσπρο.
Απόλυτης Αγάπης η φωτιά, δώρο τ’ αγριοπερίστερο, Αψίδας το φεγγάρι!
Σκέψεις και αναμνήσεις δυο κεριά, του άσπιλου απόδειπνου, σπηλιά πανίερων φόβων.
Γύμνωση η Αλήθεια της Ψυχής, της θημωνιάς π’ εφλέγεται με τους γαλάζιους πόθους!
Γεννήθηκε τ’ Αστέρι μου, στη Γη, με γήινο περίγραμμα και γήινη εικόνα!
Πηγάδι μαγεμένο μου ομιλεί, παρέα με τα ξωτικά στη Χώρα των Νεράιδων.
Πέλαγο στο λιβάδι τ’ Ουρανού, ντυμένο τ’ άσπρα δόρατα, ορίζει την Ελπίδα!
Χαμόγελα στη Χώρα των θεών, και στων θνητών τα ονείρατα ένα μαβί περβόλι.
Η ζήση με το Φως τ’ Ωκεανού, στέλνει φιλιά της ύψωσης και σπάει τις Συμπληγάδες.
Χορό στήσαν οι Ώρες την Αυγή, στον κήπο των υάκινθων, που ξέρουν ν’ αγαπάνε!
Πέτρινη της Αυλίδας η σιγή, μιας άσπιλης ανάβασης αγέρι ματωμένο.
Ψεύτης Αγέρας μ’ τ’ Ωραίου τη μορφή, στα πέρατα της λησμονιάς και τ’ όρθρου της Αγάπης!
Απέριττη η όψη του ναού, γραμμή-σημείο δεύτερο Ερωτικών Μαινάδων!
Θυμήθηκα σημάδι της φυγής, του Χρόνου η απομίμηση, χλαμύδα με τα δώρα!
Ψυχρότητα Φωτός στη σκοτεινιά, αναζητεί τις θύμησες μεσ’ στις θλιμμένες νότες
Τόξα οι θυμωμένες αγκαλιές και βέλη μαγικών στιγμών, οι άχραντες ματιές της!
Συνέχεια στα άστρα του Θεού, η λύτρωση του Έρωτα στο σπήλαιο της Αγάπης!
Απόνερα ελπίδας στη σιγή, της τόλμης τ’ άγια δόρατα, λόγια και «φως που καίει»!
«Καίει», φωτίζει τ’ Άσπιλα καλεί και εγκαλεί τα πνεύματα του δάσους της Ανάγκης!
Κέρινης απολύτρωσης χορός, στης θάλασσας τα πέρατα με γυναικών το χάδι!
Χαμόγελα στη Χώρα των ευχών, στα πέρατα του Ψεύτη Νου, αντίστιξης τ’ Αστέρι!
Λευκότητας σημάδι στην Ψυχή και γέλιο απ’ άγια πούλουδα, φιλιού το αγιοκέρι.
Έρωτας και Αγάπη δυο Ψυχές! Π’ ορίζουνε τα γήινα, το Φως και το σκοτάδι!
ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Σημείο απόστασης: Έρως και θάμβος, γαλάζιος Δαίμονας γελά στο Φως!
Ψυχές θλιμμένες, άξενες Ώρες, χαμόγελα άπληστα, Άστρου είν’ ο αχός.
Η νεκρανάσταση των Νηρηίδων, Οργής πικρόγελο της Σμύρνης μάγια∙άγγελοι
ξύπνησαν έξω απ’ την Τροία, αμπέχονο Είλωτα με δάκρυα άγια.
Σημείωμα άγγιξα το ματωμένο, πάλλευκη ύβρις της μουσικής μου∙ Αγέρας Ψεύτης,
πλοίο χαμένο, δόξας του Σύμπαντος, φωτιάς κι ιαχής μου.
Απώλεια εχάθηκε, νικήθει ο Χρόνος, από το Άστρο της Αφροδίτης∙
χρυσό σημάδι, κόκκινο δέρας, φωτιές στα σπηλαία άχρονης Οίτης!
Βόρεια ψεγάδια, θυμιές και νότες, σ’ Ολύμπου κάστρου χαμογελάνε!
Θυμίαμά τους, νεκροί ιππότες, χρώματα αγέρωχα κι ήλιοι γελάνε!
Φτιάξαν Αψίδα μ’ Ερώτων χάδια, παιδιά του Άστρου και της Αυλίδας∙
Αψίδα-ασπίδα, σ’ άδολο Όρος, ψυχών αθώων, με σχέδιο ελπίδας.
Φωτιές τ’ αγγίγματα, κόκκινο ρούχο, τ’ Έρωτα οι πύλες Ψυχή και Σώμα∙
ιτιές της λύτρωσης, όνειρο-δάκρυ, φωτίζουν ξέφωτα, κι Απείρου δώμα!
Κυνηγημένος απ’ την Οργή σου, μ’ όψεις θανάτου, γελώ κοντά σου∙
Απόλυτο είναι το Φως στη Γη σου, νερό αθάνατο η λυτρωσιά σου!
Λευκά τα δόρατα κι αρχονταρίκι, πανίερη η ύψωση σκιών στο χώμα∙
χαμόγελό σου, σ’ άσπιλα μήκη, σε Κόσμου πέρατα Νεράιδων όμμα.
Φωτιές του μήλου, προσάναμμά μου, λαμπύρισμα άξενο, ψεύτρας χλαμύδας∙
της Μοίρας δύναμη, με Φως της Στύγας, σε δάση κι όρη, λευκής Αψίδας!
Γέλιο κι ελπίδα Σκαιές οι Πύλες, η αναγέννηση κι η ανταρσία∙
ψυχής το δάκρυ, φως στη μορφή σου, στο Σύμπαν όψη σου, η Αθανασία!
(ΠΡΩΤΟ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΕΝΤΑΚΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2019).
(ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ 10ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ Ε.Π.Ο.Κ)
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ
Έρως φωτιάς τραγούδι, χαμόγελου το φως, λυτρωμός στης Ψυχής τ’ αποτύπωμα.
Σημάδι μαγεμένου ουρανού κι εκστάσεων μοναχικής Πυθίας στο μαντείο.
Άρρητοι είν’ οι λόγοι της καρδιάς! Πανάχραντα ενθυμήματα κι Αψίδες της Αγάπης!
Αγάπης που ‘χει τ’ άστρα για Οδηγό, ονειρεμένης κι άσπιλης αηδόνας της Αβύσσου.
Ντύθηκα την πανίερη πληγή, βάρβαρης ενατένισης τ’ ολόγιομο φεγγάρι!
Φεγγάρι που γελά στον Ουρανό, με τ’ άπληστου Υπερίωνα τα θυμωμένα τόξα.
Ανάγκης η θλιμμένη λυτρωσιά! Στα πάναγνα φεγγίσματα Αγάπης που με καίει!
Με καίει ωσάν το δάκρυ, ωσάν ήλιος, σαν κρασί, όπως και τα μυθεύματα, για την πρωτάτη Τροία.
Ελπίδας τ’ άσπρο δόρυ μου ομιλεί! Των νεκρικών θεάσεων, νάμα ματοβαμμένο.
Αιμάτινες σπονδές τη χαραυγή, στα κάστρα του Φαέθωνα κομίζω μαγεμένος!
Ντυμένος τη θλιμμένη αρματωσιά! Π’ ο Προμηθέας χάρισε άδοξα στους ανθρώπους.
Αγάπης χελιδόνι η Ψυχή, της Κόρης, π’ ερωτεύτηκα μέσα απ’ την Άβυσσό της.
Θυμίαμα λευκό και προσμονή! Ψεγάδι αθωότητας, φέγγος που μ’ Αγαπάει!
Κέρινη είν’ τ’ Ονείρου η μορφή, με δόρατα τα χάλκινα κοκκινωπού μανδύα!
Ύψωση θυμωμένων Ποιητών, στης λίμνης τ’ άγια νούφαρα με γκρίζες ορτανσίες.
Γεννήθηκε το Φως των Ποιητών! Αυτοστιγμεί αντίκρισε τα μάτια της Σελήνης.
Σελήνης που τα Άσπιλα κρατεί, Πόλις των ενθυμήσεων, δίχως μαβί σκοτάδι.
Χώρα Αθώων και γεννήτρα των Αετών, Νεράιδα τ’ Άστρου Μάγισσα, των Ουρανών του Χρόνου.
Σ’ Ιθάκη ο Οδυσσέας που πονεί, την Καλυψώ θυμήθηκε στης Κίρκης το πηγάδι.
Καράβι με ονείρων τα κουπιά, όπου κραυγών τα βήματα ορίζουνε τα λάθη.
Τα λάθη ματωμένων σιωπών, με σήμαντρα που χάθηκαν στο μοναστήρι τ’ άσπρο.
Στο άσπρο, με αγγέλων το κελί, όπου ο Ιούδας χαίρεται για τη νεκρή Αγάπη.
Βωμός ο Έρως! Φως π’ αχάραγα θα ‘ρθει, με νότες απομίμησης κι ωδές απελπισίας.
Κεντρί μ’ αγγίζει στης Αγάπης τη σπηλιά. Κερνάρει της Αψίδας μου, μοναχικό θυμάρι.
Θυμάρι με ντελάληδες σιγής, που τ’ άναστρα λατρεύουνε και οι φωτιές τους κράζουν.
Εικόνες κλαίνε, όψεις δύο της ζωής. Ιτιάς τα αποφθέγματα Έρωτα προσκυνάνε!
Μ’ αηδόνια κι απ’ το Γάγγη ποταμό, στου Ψεύτη Νου τα πέρατα, οι νύχτες μου, ελπίζουν!
Ελπίζουν με ασπάλαθους Ψυχής, ωδές μιας ασυλλόγιστης που μ’ απεκρίθει Στύγας.
Στύγας που ‘ν’ φλόγα τ’ Έρωτα, τρανή ζωή, Αγάπης η αναζήτηση στο σπήλαιο της Αλήθειας!
ΑΨΙΔΑ
Άσπιλα χείλη φωτιάς απαύγασμα, Έρωτα γήινες ματιές, απόδειπνο στ’ Αστέρια!
Θυμάρι του ηλίου μου μιλά, απ’ τη σπηλιά τη δεύτερη, που τ’ Άρρητα φυλάει.
Αντίστιξη το Φως στη σκοτεινιά, σημείο από τα τρίσβαθα Αγάπης θυμωμένης!
Απόλυτο το κλάμα π’ Ομιλεί, απόλυτα τ’ αγγίγματα Νεράιδων που γελάνε!
Σημύδες της φωτιάς στέλνουν φιλιά! Κρυμμένα ενθυμήματα οι λέξεις και ο Χρόνος.
Κέρινο το ψεγάδι της σιγής, χαμόγελο που φλέγεται στη Χώρα των Μαινάδων.
Μήνυμα Αποσπερίτη στην Ψυχή: «της τόλμης τ’ άγια απόνερα ποτέ μη τα φοβάσαι»!
Αρματοδρόμου ντύθηκα πνοή! Τα άστρα του Φαέθωνα στα πέρατα της Στύγας.
Τρισεύγενη μου χάρισε φιλί! Σημάδι από τον Όλυμπο, δάκρυ της Αφροδίτης!
Θέαινες μου μιλούν τη χαραυγή! Πορφύρα μου χαρίζουνε ονειρεμένου αγέρα!
Σκήτη η θύμησή της, και κελί. Μ’ ονειρικά φιλέματα Ερώτων της Ομίχλης!
Σημάδι μαγεμένο της Ψυχής, απόκριση απ’ τ’ Ουρανού τις ματωμένες ρούγες.
Κοιμήθηκε το θάμα και αργεί! Στ’ Απέννινα εγύρεψε κρησφύγετο να κλάψει.
Χαμόγελο και δάκρυ, ιαχές! Σημεία που ορίζουνε χορό φωτιών που καίνε!
Καίνε, ψελλίζουνε, λάγνα φωνή! Κραυγών την απολύτρωση αιτείται δόρυ τ’ άσπρο.
Δόρυ κατάλευκο, ντυμένο Φως, στου Άπειρου τ’ αγήματα προβάλλει με το χιόνι.
Κείμενο η ελπίδα της Αυγής, Όνειρο από τα μνήματα της λίμνης των Ερώτων!
Ερώτων θυμωμένων Ποιητών! Τ’ Ασπίλου και της γύμνωσης μοναχικών αγγέλων.
Απέριττο ψεγάδι, μοναχό! Το γήινο το βλέμμα της, ματιάς που αλαλάζει!
Άστρο της λύτρωσης που μου μιλά! Πανίερο Φως στα σήμαντρα στου Χρόνου την Αψίδα!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ευχαριστώ λέξη της πλάσης, όπου ορίζει ο Θεός∙
σύνολο ομορφιάς και θάμβους, που ζωντανεύει ο Ουρανός!
Θυμάρι απλώθηκε σα χάδι, στα γράμματά του, τα εννιά∙
φλόγα σε μαγικό είν’ πηγάδι και στη θλιμμένη θημωνιά.
Ξύπνησε τ’ Άστρο τη Νεράιδα, ‘πα στου βουνού τη λυτρωσιά∙
φεύγει, κοιμάται το σκοτάδι, στη θυμωμένη χαλασιά.
Κεντρί της ύπαρξης, ο Ήλιος! Φεγγάρι πλέκει Οργής μαλλιά∙
Ήρωας και του Αιώνα Φίλος, πρίγκηπας από τα παλιά.
Η Κοίμηση της Παναγίας, «Ελθέ»! φωνάζει στο Χριστό∙
φωτιά θεϊκής Απολογίας, που βασανίζει τον «Πιστό».
Κέρινες κόκκινες αγκάλες, στου Σύμπαντος την απλωσιά∙
αόρατες και μαύρες «σκάλες», π’ αναζητούν Χρόνου εκκλησιά.
Σημάδι, νούφαρο Ειρήνης, όπου οι κλαγγές το προσκυνούν∙
τ’ Απόλυτο γραμμή της κρήνης, σημείο π’ οι Ψυχές πονούν!
Ψεγάδι ψέματος η ελπίδα, τον πόνο βράδυ τον νικά∙
εφόρεσε άσπιλη χλαμύδα και πείσματα τα ευγενικά.
Υάκινθοι ανοίγουν δρόμο, ιαχές αγγίζουν το φιλί∙
ασπάλαθων λελέκι μόνο, χαμογελάει μα κι ομιλεί!
Ναι! Ομιλεί με την Αψίδα, μα και του δάσους τα στοιχειά∙
Απόδρασης θλιμμένα μάγια, ξόρκια απ’ τα λόγια τα παχιά.
«Ελπίδα θάνατος της δόξας, του νόμου και του θυμικού,
τ’ Απόλυτου Ψυχής τα τόξα, τέκνα βωμού Μοναδικού»!
«Ψεγάδι, Τέλειο π’ ορίζει! Το πρώτιστο την εσχατιά∙
αφήνουν πέτρινο γιοφύρι κι ανάβουν φλόγας τη μυρτιά»!
(Α΄ Βραβείο Ρυθμομετρικής Ποίησης από τον Όμιλο "Ξάστερον" και το Διεθνούς Εμβέλειας Λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ στο πλαίσιο του Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης με Ελεύθερο Θέμα που διεξήχθη κατά το Έτος 2019 από το εν λόγω Περιοδικό).
ΙΑΧΗ
Στο Φως τ’ Αποσπερίτη, χαμόγελο Λαού, η φωνή απ’ τα δάφνινα πέρατα!
Σημάδι ματωμένο της Ψυχής, ο Ήλιος της Γενέσεως των δεκαεπτά αγγέλων!
Κίτρινα φύλλα στου Ονείρου τη φωτιά, φυλάνε τ’ άσπρα δώματα ηρώων θυμωμένων!
Ξέσκεπο το κελί των Μοναχών, με Καλοσύνης δόρατα κι Αψίδες από χώμα.
Όψεις του Παραδείσου οι φωτιές, και στίγματα Κολάσεως σημεία της εικόνας.
Εικόνας που αγάπησες πολύ! Μιας θάλασσας αλύτρωτης ταξιδευτής θλιμμένος.
Αστέρι θάμα θείο της Οργής, κι Ελπίδας που πληγώθηκε σε μια φλοκάτη μαύρη.
Κέρινη η βροντή κι η αστραπή, κατάργηση δυνάμεων του Κοσμικού π’ εχάθη.
Γήινη η Ψυχή του Ουρανού, και των ηρώων η ύψωση χώμα για ντύμα είχε.
Απείραχτο το Όρος των Ελαιών, και οι Χριστοί που πέρασαν, θρύλοι που δοξαστήκαν!
Τρισεύγενη το Φως επευφημεί! Πηγάδι με τα μάγια του, αγγίζει τον Αιώνα!
Απόλυτης Αλήθειας η ιαχή! Σάρισα ο Λόγος τ’ Άσπιλου, Αψίδα των θριάμβων!
(Το παραπάνω ποίημα υπό τον τίτλο Ιαχή, έλαβε μέρος στο EARTH Poetry, Literary and Theatrical Performances Festival κατά το Έτος 2019, όπου και βραβεύτηκε με το Τέταρτο 4ο Βραβείο του εν λόγω Festival).
ΚΟΥΣΤΩΔΙΑ
Εννέα οι Μούσες μου γελούν στις κέρινες καμπάνες, καλοκαίρι ελπίδας και λύτρωσης!
Αντάμωσε ο Έρως την Ψυχή, φωτιάς κρατεί τη σύνεση στου υστερνού τη ρότα!
Χαμόγελο η δόξα τ’ Ουρανού, λευκό σημάδι τ’ Άναστρου στέλνει φιλιά στις Ώρες!
Θυμάται ο αντάρτης το Χριστό! Σκέφτεται με περίσκεψη κι Ονείρου ικεσία!
Σημείο-Δάκρυ στη βιτρίνα του Θεού, είν’ οι χοές οι δεύτερες, νεκρών που σηκωθήκαν!
Κοίμηση των Νεράιδων της πηγής, σε δόρατα που φλέγονται στο θυμωμένο δάσος!
Δάσος θλιμμένο που θυμίζει Ωκεανό, π’ Έρωτας επισκέπτεται, σε Γης αναζητήσεις!
Αναζητήσεις των αρρήτων της φωτιάς, σχεδιάγραμμα ο θάνατος μ’ Αστέρι να τον κράζει!
Γνέφει το Άστρο, σ’ έναν κέρινο παππού, γυρεύει φως αχάραγα κι εικόνες με θυμάρι!
Τρεις ήλιοι-άγγελοι με συντροφιά! Σε λόφο της ανύψωσης δυνάμεων της Σειρήνας!
Κείνης π’ ο Οδυσσέας την ποθεί! Στα πέρατα του Ψεύτη Νου! Σε βράχο ματωμένο!
Αλυσίδες ασπρογάλαζης χροιάς! Νεράιδες κλαιν στ’ Ανείπωτο, Γοργόνες κρύβουν τ’ άστρα!
Τα άστρα που ‘ν’ τα ζάρια του Θεού! Εκείνου που στην παύση του, το τίποτα εθυμήθη!
Δεύτερες αστρικές διαδρομές! Χαμόγελο ορίζουνε στ’ Άχραντου τον Κανόνα!
Κανόνα με τα άλφα το μικρό, π’ ορίζει το απέριττο, τ’ απόλυτο και τ’ Άλλο!
Θύμηση η ρουτίνα των νεκρών! Παρέλαση από δίπολα που Σύμπαντα ορίζουν!
Ορίζουνε μορφές τ’ Ευγενικού, του Άψυχου, τ’ Αλλοτινού, τ’ Ωραίου μα και του μαύρου!
Ντύθηκε το φεγγάρι τις Σιωπές! Ουράνια διαδήλωση μοναχικών ελπίδων!
Δερβίσηδες αγγίξαν τις ιαχές! Πνοές απ’ τ’ άστρα κλέψανε κι ευχές με Ήλιου δόρυ!
Το δόρυ που ‘ν’ χλαμύδα της Οργής και σήμαντρο μοναδικό, βεβήλωσης μιας λάσπης!
Θυμήθηκε τ’ αγέρι τη φωτιά! Το Λόγο με την έπαρση, των άστρων του Χειμώνα!
Χειμώνα με Ονείρων αστραπές, βροντές π’ ορίζουν τ’ Άπειρο με έναν ψεύτη Δία!
Έναν Ικέτη-Παντοδύναμο Θεό! Π’ όλο κρατεί τ’ ανέγγιχτα αγγίζοντας το θείο!
Απύθμενο το ψέμα τ’ Ουρανού! Γεμάτη λάθη η γύμνωση των δεκαεπτά αγγέλων!
Αγγέλων που στο φως καραδοκούν και στο σκοτάδι ντρέπονται, γελάνε και ελπίζουν!
Ελπίζουν Γεγονός να ξαναρθεί! Αυλαία με τα ψέματα να πέσει στην Αλήθεια!
Σύντομη η μομφή των Αστεριών! Η Οργή τους, δυνατότερη με αίμα μας ραντίζει!
Ραντίζει αστροφώτιστες σκιές! Ψυχές με θεία κίνηση κι αγκάλες του Ηλίου!
Ο Ήλιος κλαίει, γίνηκε, παιδί μικρό! Σ’ ένα νησί τραβήχτηκε κι αρνείται να γυρίσει!
Θύμωσε και γυρεύει χαλασιά! Στα Σύμπαντα τα δεύτερα και στους φτωχούς αγγέλους!
Αγγέλους νικημένους-νικητές! Της ύψωσης τ’ Αθάνατου στου υστερνού το χάδι!
Το χάδι των αήττητων πληγών! Π’ ο Φιλοκτήτης άγιασε με του Ηρακλή τα δώρα!
Σημαίνει σάλπιγγα τ’ Ονειρεμού! Τ’ ατίθασα τα χνάρια μας, χαθήκαν στην Αυλίδα!
Σιμά σ’ ένα βωμό π’ ακολουθεί! Κόρη την Ιφιγένεια ντυμένη το χαμό της!
Καράβι-Άστρο με τ’ Ανάστρου την Ψυχή! Κι ο Έρωτας απ’ τ’ Άπειρο φωτίζει κουστωδία!
(Α΄ Πρώτο Βραβείο Ερωτικής Ποίησης σε Ελεύθερο Στίχο-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2018).
ΜΑΤΩΜΕΝΟ
Ύψωση τ’ ήλιου, αγέρι αλλόκοτο, χαμόγελο τ’ Ανείπωτου, στης Γης τις αποκλίσεις!
Σημείωμα η ελπίδα στο Θεό, Τρισεύγενη απ’ τα Σύμπαντα των δεκαεπτά αγγέλων!
Όψεις οι αστρικές διαδρομές, μιας ζήσης της αλώσεως στ’ αλώνια τα θλιμμένα.
Μίλησε το παιδί στην αστραπή,κι ο Διγενής στο Χάροντα,τ’Αστέρι στη σκιά του.
Ηρώων μήνυμα; Κόκκινη Αυγή! Π’ αγγίζει τ’ άσπρα δόρατα Αντάρτη Νου και Ψεύτη!
Κοίμηση των Αγίων στο Θεό, τ’ Απείρου μαύρες θύμησες στο κάστρο της Σελήνης.
Φιλιά της λύτρωσης στον Ουρανό, κόρες Σιωπής στα πέρατα που τ’ Άσπιλο ορίζουν.
Τρία σημάδια χαχανίζουνε στο Φως, μιλάνε με μοναχικές Νεράιδες στα λαγκάδια.
Στα δάση ‘κείνες στήσανε λευκό χορό, με προσευχές βαδίζουνε προς την Αχερουσία!
Άπληστος ο θεός της αστραπής, τα σήμαντρα του, εχαίρεται στου Άστρου τα ψεγάδια!
Κοιμήθηκε η δόξα ξαφνικά! 'πα στου Αστρικού τα πέρατα πρωτάτου Αποσπερίτη!
Γέλασε μοναστήρι της καρδιάς, φωτιές της νύχτας στ’ Άρρητο, καράβια στην Αυλίδα!
Σημείο με απόπειρα γραμμής, τα νεκρικά περάσματα των θεαινών που κλαίνε!
Κλαίνε κι οδύρονται, πίνουν κρασί, γυρεύουνε τη λύτρωση στο μαγικό πηγάδι.
Ασκέρι θυμωμένο οι Ψυχές, ‘κείνων που αγωνίστηκαν για έναν Κόσμο Νέο!
Μια ζήση που τ’αηδόνια θα γελούν,θα κελαηδούν στις μάγισσες κι οι βασιλείς θα ελπίζουν!
Αγκάθι στην ελπίδα οι σκιές, μορφές νύχτας τ’ Απόλυτο σε ιταμό σκοτάδι.
Τούτος ο Κόσμος θα αλλάξει απ’ τα παιδιά! Ψυχών η ενατένιση φεγγάρι ματωμένο!
(Το παρόν ποίημα του Μιλτιάδη Ντόβα διακρίθηκε στα πλαίσια του 8ου Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης του Ομίλου UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος κατά το Έτος 2019, όπου και τιμήθηκε με Έπαινο).
ΜΙΛΩΝΤΑΣ
Ένοχα τα μάτια σου, ένοχη κι εσύ!
Η Αγάπη χάθηκε στο απορριμματοφόρο της Ανάγκης!
Χάθηκε πέρα απ’ το σύδεντρο, στην Πολιτεία των απέθαντων σκιών μας!
Δάκρυα τριγύρω, φωτιάς τα άμφια!
Τα άμφια που ντύθηκε ο Χριστός, λευκού κύκνου σημείο αθάνατο!
Αθάνατο σημάδι της καρδιάς, Αγάπης τραγικής τρανή Ιεροσυλία!
Ιεροσυλία που μιλάει και γελά, μ’ αγγέλων τεθλιμμένων τις εικόνες!
Εκείνων που χαθήκαν απ’ τη Γης κι εκείνων π’ οι ψυχές κρύβονται στα λουλούδια!
Άνθη, άμφια και θλιμμένη αντηλιά, μπρος στης Εδέμ τον Κήπο το χαμένο!
Δαίμονες, άγγελοι κι απλοί θνητοί, θάμα προσμένουμε, χρυσή βροχή τ’ Ολύμπου!
Ωσάν το Δία εισβάλλεις ξαφνικά στου Ουρανού τη χαραυγή και χάνεσαι στης Ομορφιάς τ’ αστέρια, τα κλαμένα!
Στ’ αστέρια και στους ήλιους της Οργής, φωτιά θλιμμένης αγκαλιάς, τ’ Ανείπωτου η εικόνα!
Εικόνισμα που έπιασε φωτιά και χύνει φως στου Έρεβους την πλάνη!
Την πλάνη του Αιώνα του εικοστού π’ αναζητεί τον Έρωτα με θάνατο ντυμένο!
Ντυμένο της ζωής τη σιχασιά, Ανάγκης τα καρφιά κι Αγάπης τη σχεδία!
Σχεδία αθάνατης διαδρομής, του Οδυσσέα της φυγής κι εκείνων των συντρόφων!
Σημάδι της Ιθάκης καρτερεί, του ιθακήσιου βασιλιά την παρουσία!
Κύκνος ολόλευκος γεμάτος φως, ενσάρκωση τ’ Αληθινού, τ’ Έρωτα η θυσία!
Θυσία της Αγάπης που μιλά, στα Σύμπαντα της Ομορφιάς και θείας Απουσίας!
(Το παρόν ποίημα συμπεριλαμβάνεται στο Ζ΄ τόμο του Ερωτικού Μάη, ΜΕΒΕ, 2011).
ΣΗΜΑΔΙ
Έρως-Αγάπη, θλιμμένο παλάτι φωτιάς τ’απόσταγμα!
Γέννημα απ’ τη ρίζα της Ψυχής και λάβα κατακόκκινη
γαλάζιου ηφαιστείου!
Απόλυτο το δάκρυ επί Γης, απόλυτη η λύτρωση
στου πόνου την Αψίδα!
Τρισεύγενης θυμήθηκα μορφή, στων άστρων το ικρίωμα
χαμόγελο ν’ αφήνει!
Απόδειξη να ξέρεις ν’ αγαπάς, να σκέφτεσαι με τ’ Ουρανού,
Σημείωμα του Άστρου οι κλαγγές κι απόδειπνο μοναχικών
Νεράιδων που γελάνε!
Αγγίζουν με τα Όνειρα τη γη, με δίκοπα γητέματα Έρωτα που λυπάται!
Ξύπνησε η ελπίδα ξαφνικά, στα πέρατα της γύμνωσης,
ονειροπόλου αγύρτη!
Στο πέλαο των δίδυμων φωτιών, τα Όνειρα επιτρέπονται
στα τρίσβαθα που καίνε!
Τη Χώρα του ανείπωτου ναού, που ‘χει βασίλισσα-θεά
μια Αφροδίτη λάγνα!
Άναψα της Αγάπης το κερί, στου πρόναου τα βήματα,
σημάδι στη σιγή της!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μιλτιάδης Ντόβας γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1972. Σπούδασε Φιλοσοφία και Παιδαγωγική είναι δε, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάζεται ως Εκπαιδευτικός Ε.Α.Ε. Είναι απόφοιτος του Προγράμματος Εξειδίκευσης στη Συμβουλευτική και τον Προσανατολισμό της ΑΣΠΑΙΤΕ. Συνέγραψε πέραν της διδακτορικής του, διατριβής, η οποία τιτλοφορείται «Ο Νέος Ανθρωπισμός στο έργο του Γιάννη Ιμβριώτη-Αξιολογικό σύστημα και φιλοσοφική προβληματική», και η οποία βραβεύτηκε ήδη τρις (α)Τιμητικό Βραβείο από τη Δ.Ε.Ε.Λ, (β)Βραβείο Φιλοσοφικού Έργου στα πλαίσια των «Βραβείων Αριστείας Συγγραφικού Έργου 2016», γ)ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ από το ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ (ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2017)), φιλοσοφικά και ιστορικά δοκίμια, παραμύθια, τέσσερεις χιλιάδες πεντακόσια ποιήματα, εννέα χιλιάδες χαϊ-κού και τρίστιχα και δύο έπη. Δημοσίευσε οκτώ Ποιητικές Συλλογές. Συμμετείχε σε πλειάδα Ανθολογιών –περί τις τετρακόσιες-. Ποιήματά του, δημοσιεύτηκαν σε Λογοτεχνικά Περιοδικά. Έτυχε πολλών βραβεύσεων -περί τις εξακόσιες-. Είναι Τακτικό Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας και τυγχάνει Εκπρόσωπος για την Περιοχή της Ηπείρου, της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Λογοτεχνίας, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Π.Ε.Λ, της Ε.Λ.Β.Ε, του Ε.Π.Ο.Κ, του Ομίλου UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, του Π.Ε.Σ.Ε.Α, της Ε.Ε.Π.Ε.Κ, -η οποία του έχει απονείμει και τον τίτλο του Διακεκριμένου Μέλους-, της HCCMA και πολλών άλλων Λογοτεχνικών και Επιστημονικών Ενώσεων και Οργανισμών. Διετέλεσε δε, αλλά και μετέχει ως Μέλος Κριτικών Επιτροπών σε Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς, Κριτής και Εισηγητής σε Επιστημονικά Συνέδρια, είναι δε, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Περάματος «ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ», μέσω του οποίου και ευελπιστεί να συμβάλλει στην άνοδο του πολιτιστικού και μορφωτικού επίπεδου του λαού της Περιοχής.
