Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον λογοτέχνη Ευάγγελο Ρ.Ρουσσάκη. Ο καλεσμένος μου μεγάλωσε στην Κάρπαθο και σπούδασε στο Ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Γράφει ποίηση από την εφηβεία του. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και μια υπαρξιακή νουβέλα. Αυτό τον καιρό συντονίζει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο νησί του. Ασχολείται παράλληλα με τη μετάφραση ποιημάτων στα ελληνικά. Του αρέσει να συνομιλεί μέσω της ποίησης με ανθρώπους που καταπιάνονται με άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης όπως η ζωγραφική, η κίνηση, η δραματοποίηση, η φωτογραφία. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος του είναι περίτεχνος, ζωντανός, μουσικός, με γλαφυρές εικόνες κι ονειρική ατμόσφαιρα. Εκφράζεται συχνά σε πρώτο ενικό πρόσωπο δίνοντας στη γραφή του ένα ύφος εξομολογητικό. Την πένα του απασχολούν ο έρωτας, οι σχέσεις, τα εσωτερικά ζητούμενα, τα προσωπικά θέλω. Θα δούμε έντεκα πανέμορφα ποιήματά του!
Silenced
θα μπορούσα να είμαι κάτι καλό
για κάποιον άνθρωπο
θα είχα αγάπη να δώσω
και χρώματα για να χρωματίσω
μέσα σε ένα οποιοδήποτε δωμάτιο
θέλησα να είμαι ένας χώρος
γεμάτος ομορφιά και εγκαρτέρηση
αλλά απέτυχα
θέλησα να είμαι ένα φεγγάρι
που ανθίζει μέσα σε κάθε νύχτα
αλλά απέτυχα
στάθηκα μικρός
σε αυτό το παλιό δωμάτιο
και δεν μπόρεσα ποτέ
να δείξω στους ανθρώπους
ποιος είμαι
ποιος θα μπορούσα να είμαι
μα πιότερο τι αγάπη
είχα μέσα μου
για να δώσω
μαβιά αγάπη
ανεξάρτητα
Σιγή
Σώματα ανέγγιχτα στη θύελλα της εποχής
αγάλματα θα έλεγες μέσα στο μαβί
ώμοι κενοί από χνώτα - πλήρεις απόβαρου
εν δυνάμει ευτυχισμένοι - σε ένα όνειρο
αποκοιμισμένοι σε ανέστιους ύπνους
μακριά - πολύ μακριά από τη θάλασσα
αντί αλληγορίας
πριν να περάσεις αυτήν την πύλη
για εκείνη τη πεδιάδα
πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου
και να βρεις ένα νέο χρώμα
για το κόκκινο
Meditations
Χωρίς να παραδίδομαι ποτέ
σε μια νυχτερινή εγκατάλειψη
κι ας υπάρχουν άλλοι
τόσοι περισσότεροι
πιο πλήρεις
πιο διαυγείς
πιο αλησμόνητοι
θα υπάρχει κάποια αξία
και στο δικό μου θρόισμα ανάσας
ώστε κάποτε, κάποιος να με αγαπήσει
αδιαπραγμάτευτα, αιώνια
χωρίς ποτέ να ξέρω για τους φόβους μου
ξέροντας μόνο πως θα μπορώ
να είμαι πάντα απαλός
σαν ένα πέπλο από μαβιά ρόδα
σε ένα σύμπαν που γεννά ερωτήματα
και ύπνους με παράξενα όνειρα
μη λησμονηθώ ξαφνικά
εν αιθρία
μέσα σε σπασμένα όνειρα
η τρομαγμένη πιθανότητα
της ανεπάρκειας
σε ένα διαστελλόμενο σύμπαν
θα φτιάξω κάποτε μια γαλήνη
ξέρω πως θα μου αξίζει τότε
μια αγάπη όπως αυτή που έχω μέσα μου
για να δώσω
ανάμεσα σε μια θάλασσα
δεν ξέρω λοιπόν
γιατί δεν αγαπήθηκα
ξέρω μόνο
γιατί ίσως θα άξιζε κάποτε
ν' αγαπηθώ
αδιαπραγμάτευτα
ν' αγαπηθώ
δίχως τέλος
Ν’ ανέβεις
Ανάσταση - ε. ρ. ρουσσάκης
Ν' ανέβεις όλες τις ανηφόρες
κι όλες τις οδούς του Γολγοθά
με πραότητα και εγκαρτέρηση
προσμένοντας το πράσινο ακρογιάλι
τον μωβ αγρό που ανθίζουν οι ανεμώνες
μέσα στον φλοίσβο των κυμάτων
θα το κατάλαβες πια
τι σημαίνει να αναστηθείς
Η καρδιά
Η καρδιά στους ουρανούς
ένα φτερούγισμα αστείρευτο
κυνηγώντας το βαθυκύανο της θάλασσας
αστάθμητοι καιροί όπου η σταύρωση
είναι στην ημερήσια διάταξη
θυμήσου την καθαρή ψυχή της φύσης
για να αναστηθούν κάποτε
τα χρώματα - θυμήσου τα χρώματα
για να αναστηθούν κάποτε
Η πόλις
η πόλις σε γέννησε
και σε έστησε στο τέλος
των πραγμάτων υλικών και άυλων
μιας πρωινής ώρας σε μια ανοιχτή πεδιάδα
όπου τα πτηνά έκλαψαν
πόδια που βάδισαν σε αυτή τη γη
κρατώντας τον ρυθμό των ζωντανών
εκεί που περιμένει η αυγή
ένα ημιφώτεινο νεύμα στο βράδυ
κάκτοι που δεν μπορούν να πληγώσουν
η πόλις δεν βαδίζει στο σκοτάδι
γιατί το σκοτάδι είναι κρύο -
η πόλις είναι πάντα ζεστή
και δεν υπάρχει κανείς πιο στάσιμος
από τα φώτα που κάθε νύχτα
πέφτουν στο θάλασσιο διακύβευμα
ένα πανόραμα από πράγματα αβίωτα -
υπόγεια όπως οι υδρατμοί και οι άγιοι
στα ευλαβικά μοναστήρια των βουνών
που περιμένουν ανήκεστα τη σταύρωση
η πόλις ανάμεσα στους ψιθύρους
θα σου λέει πάντα μιαν αλήθεια -
για τον κόσμο των ανθρώπων
notturno
θα ήθελα να σε περιμένω. και θα κρατούσα το παλτό μου μέσα στο κατακαλόκαιρο, ώσπου να έρθεις... λίγο - πολύ όπως το κρατώ τώρα, ανάμεσα στο τέλος και την αρχή. δεν υπήρξα ποτέ εκείνος για τον οποίον ξεκινούν τα μεγάλα ξεκινήματα, οι μεγάλες αυγές. όπου υπάρχεις με έναν άνθρωπο και ξεκινάς να κατακτήσεις τα σύμπαντα του έρωτα και της ηδονής. στο σημείο όπου όλα μοιάζουν με ένα άναρχο, ταξίδι μέσα στα χρώματα. και άκουσα πολύ συχνά τη θάλασσα να τραγουδά άλλα πάντα μόνος και τα ξυπνήματά μου δίπλα σε ανθρώπους ήταν τόσο εφήμερα... μια απλή πράξη οικειότητας μου έμεινε το πιο συχνά μια λέξη, μια στάση ζωής άγνωστη. ένα τρένο που ποτέ δεν θα πάρω για έναν άλλο τόπο. μια χρυσή αυγή όπου όλα ξεκινούν και τελειώνουν με ένα βλέμμα αγαπημένο, σε ένα μαξιλάρι. πιθανότατα το τρένο αυτό έχει χαθεί, για μένα πριν καν να φτάσει σε κάποιο σταθμό. μια άγνωστη λέξη, ένα άγνωστο σχήμα. υπάρχει άραγε πιο άγνωστος από μένα τον ίδιο; μια απάντηση σε μια ερώτηση, που δεν θα λάβω μάλλον ποτέ. τα παράθυρα…
preghiere
ένας αιθέρας, όπου τα λόγια κλείνονται. και τα φθηνά ξενοδοχεία είναι πάντα άδεια ακόμα και τις πιο θερινές από τις θερινές νύχτες. και οι ζωγράφοι αποφεύγουν τα μεγάλα πορτραίτα. γιατί τα χρώματα απατούν. ζούμε σε μια εποχή όπου ακόμα και οι οκτώβρηδες μπορούν να πληγώσουν. έχω πιει όλους τους ωραίους καφέδες μόνος και έχω ανοίξει όλα τα μεγάλα δειλινά, μόνος. θα πουν κάποτε πως απατήθηκα από τις μεγάλες σφραγίδες στο βάθος του δειλινού. ας βάδιζαν μια στιγμή με το βλέμμα μου. η ερώτηση δεν είναι ποιος είναι, αλλά αν η επίσκεψή του άξιζε έστω για λίγο. Ελάτε πίσω σε μένα, θα πουν. Θα άξιζε μετά από τα ποιήματα.
soft October morning
Ω αν είναι να γράφω για ό,τι έμεινε αγέννητο
να σε οδηγήσω σε μια αδιαμφισβήτητη ερώτηση
και να θεσπίσω όλες τις λέξεις για το ποίημα
γιατί στα παράθυρα υπάρχει ένας ήλιος που με τυφλώνει
και τα ζώα στους δρόμους μηρυκάζουν
και αποκοιμούνται ενώ ο ύπνος μου διαφεύγει
θα έρθουν άλλες μέρες να συναντήσεις πρόσωπα
και στιγμές και άλλες μέρες
και άλλα πρόσωπα θα έρθουν στιγμές
να υπάρξεις αναποφάσιστος και να κάνεις αλλαγές
και να μην είναι όλα τα μονοπάτια τρομακτικά
και ούτε να γεμίζεις την ανάσα σου με τρόμους
αλλά να περιμένεις μια μέρα γιορτής
όπου όλα επιτέλους θα ανθίζουν
και θα μιλάς για τον Ρόθκο
και θα γελάς τότε στους μπλε καπνούς
αγγίζοντας τη γλώσσα σου ανάμεσα στα λουλούδια
ένα απαλό πρωινό του Οκτώβρη
wiping villanelle
ένα παράθυρο είναι μια υποψία ταξιδιού
και όταν περιμένω κάτι ανυποψίαστο
σκέφτομαι τη βροχή που στερήθηκα
ένα παράθυρο είναι μια υποψία ταξιδιού
δεν υπάρχει θάνατος και δεν υπάρχει ζωή
να πας να με ψάξεις σε όλους τους σταθμούς
είναι μια παρόρμηση τα οράματα για το ποίημα
και τα λεξικά αποτυγχάνουν στο συναίσθημα
σκέφτομαι τη βροχή που στερήθηκα
είναι νύχτα| μπορεί και απόγονος δειλινού
ένα πρωτόλειο γεγονός που δεν έγραψαν
σκέφτομαι τη βροχή που στερήθηκα
ένα παράθυρο είναι μια υποψία ταξιδιού
και οι ταξιδιώτες είναι στάσιμοι μέσα στα τρένα
περιμένοντας την πρώτη βροχή του έρωτα
όλα τα ποιήματα δεν έχουν αναγνώστες
και όλα τα σπίτια δεν έχουν μέσα έρωτα
σκέφτομαι τη βροχή που στερήθηκα
ένα παράθυρο είναι μια υποψία ταξιδιού
και οι έρωτες είναι ένα ταξίδι αβίωτο για μένα
μα οι επόμενες γενιές δεν θα είναι δικές μου
σκέφτομαι τη βροχή που στερήθηκα
Βιογραφικό σημείωμα
*Ο Ευάγγελος Ρ. Ρουσσάκης, μεγάλωσε στην Κάρπαθο και σπούδασε στο Ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πραγματοποίησε την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής "Νύχτες Χωρίς" το 2012, η οποία παρουσιάστηκε στην Κάρπαθο και το Ρέθυμνο με τη σύμπραξη καλλιτεχνικών performance. Σήμερα, συντονίζει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Από μικρός έτρεφε ενδιαφέρον για την Τέχνη σε διάφορες μορφές της. Έφηβος, ξεκίνησε να δοκιμάζει την έκφραση μέσω της ποίησης. Ως άτομο βαθιά ευαίσθητο και επηρεασμένο από το νησιωτικό, ακριτικό περιβάλλον γράφει με λυρισμό και νόστο δημιουργώντας ονειρικές εικόνες. Ταυτόχρονα, όμως, αγαπά να δοκιμάζεται στο διαφορετικό και να «χτυπά» τον αναγνώστη με στοιχεία ανοικείωσης. Πέρα από προσωπική έκφραση, η ποίηση αποτελεί γι’ αυτόν μέσο επικοινωνίας εν είδει παιχνιδιού και αλληλεπίδρασης. Μοιράζεται στιγμές αυθόρμητης σύνθεσης και αλληλεπίδρασης ποιημάτων με άτομα που φέρουν κοινό ενδιαφέρον και συνδυάζοντας με αυτό και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης όπως η ζωγραφική, η κίνηση, η δραματοποίηση του ποιήματος, η φωτογραφία. Ασχολείται ακόμα με την απόδοση ξενόγλωσσων ποιημάτων στα ελληνικά. Έχει εκδώσει ακόμα δύο ποιητικές συλλογές, τη «Νοσταλγία του Ανεκπλήρωτου» (Όστρια, 2018), τις «Νυχτερινές προσευχές» (Πηγή, 2020) καθώς και την υπαρξιακή νουβέλα «Το σχοινί» (Φεγγίτης, 2020).
