Στη στήλη "Στα βαθιά" σήμερα έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Μάρθα Κανάρη από την Κύπρο. Η καλεσμένη μου σπούδασε Επιστήμες Αγωγής και προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές στα "Δυναμικά Περιβάλλοντα μάθησης". Εργάζεται ως νηπιαγωγός και διαμένει στη Λεμεσό. Έχει εκδώσει ένα παιδικό παραμύθι, ενώ συγγράφει ένα μυθιστόρημα σε συνεργασία με έναν παλιό της συμμαθητή. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί. Λογοτεχνικές της δημιουργίες και άρθρα της έχουν φιλοξενηθεί στον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι εξομολογητική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, συγκινητικός, βαθύς, ζωντανός. Την εμπνέουν οι οικείες σχέσεις, ο έρωτας, η καθημερινότητα, η εσωτερική αναζήτηση. Θα ταξιδέψουμε με έντεκα πανέμορφα ποιήματά της!
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
...έτσι τελειώνει ο κόσμος.
Πάνω στη θλίψη μας.
Σαν μαραμένες συγνώμες,
που φύτρωσαν σε άγονο έδαφος .
...έτσι τελειώνει ο κόσμος ,
Πάνω στο δάκρυ μας.
Σαν βαθυστόχαστες σκέψεις φτωχών,
που στιγμάτισαν τοπία και χάρτες .
...έτσι τελειώνει ο κόσμος.
Ακριβώς εκεί που αρχίζει.
Με ένα χαμόγελο, με ένα χάδι,
με μιαν αγάπη που δε λησμονήθηκε,
με ένα τσακισμένο παρόν,
που μαρτυρά μια αιωνιότητα έρωτα.
Έτσι τελειώνει ο κόσμος,
ακριβώς εκεί που αρχίζει...
...γιατί ό,τι προσπαθεί να σε σκοτώσει,
την ίδια ώρα σε κάνει να ζεις
Να αγαπάς τα Σάββατα
Να αγαπάς τα Σάββατα...
Μα πιο πολύ να αγαπάς,
τους χειμώνες που κουβαλούν.
Να αγαπάς τα σπασμένα κλαδιά
που ξεγυμνώνονται σαν ψυχές.
Ψυχές που δόθηκαν και λησμονήθηκαν
στην παγωμένη τη δίνη.
Να αγαπάς όλους τους ανέμους
που γδέρνουν κάθε κορμό
λες και θέλουν να αποκόψουν την ύπαρξη
από την αρχική της ρίζα .
Να αγαπάς το χιόνι
που πέφτει και λιώνει,
σαν έρωτας που γίνεται λάσπη.
Να αγαπάς τα παγωμένα Σάββατα
και να σέβεσαι τον λασπωμένο έρωτα...
Κρύβει κάτι από ουρανό και γη μαζί,
κι έχει ανάγκη από ανάσες
για να πάρει πνοή ζωής....
Μετάγγιση
Σου γράφω απόψε αγαπημένε,
που μοιάζει η νύχτα γυαλί
και τ' αστέρια ακονίζουν τις κόγχες...
Κόβει η νύχτα αγαπημένε
κι είναι τόσο αιχμηρή,
που μέχρι να τελειώσω θα χρειαστώ μετάγγιση...
Το ρέζους αρνητικό και σπάνιο
δύσκολα συναντά δότη
και η πιθανότητα ενός επικείμενου θανάτου είναι πιο ορατή από ποτέ...
Φοβάμαι αγαπημένε...
Θα' θελα απόψε,
να μου χαρίσεις μια αγκαλιά...
Ο πυρετός μου βαρύς
και ο ιδρώτας που με κατακλύζει
κρύος, σαν θρόμβος Κυρίου...
Οι αντιφάσεις πολλές,
όπως η ίδια η ζωή και το γραμμένο της μοίρας...
Πάρε με απόψε αγαπημένε ...
Αγκάλιασέ με σαν άστεγη , σαν ορφανή ,
σαν ξένη και δική σου....
Πάρε με απόψε αγαπημένε
και σκέπασέ με .
Λίγο σεντόνι... από τον ουρανό σου...
Άδεια αγκαλιά
Η άνοιξη μας προσπέρασε.
Οι μήνες ήρθαν,
μεσόκοποι κι αρρωστημένοι
απ' του καιρού την προτροπή,
μα έπρεπε να ρθουν ως όφειλαν.
Δώστε μου ένα πουκάμισο.
Δώστε μου ένα λευκό πουκάμισο ,
να ζωγραφίσω επάνω το κόκκινο.
Να 'ναι Απρίλιος,
μα να γεννά καλοκαίρια.
Ποιος είδε κόκκινη παπαρούνα
να ανθίζει Ιούλιο;
Ποιος είδε τον ήλιο να κάνει βουτιά
μέσα σε κόκκινη θάλασσα;
Δώστε μου ένα πουκάμισο.
Δώστε μου ένα λευκό πουκάμισο
να ζωγραφίσω επάνω το κόκκινο.
Θες από πείσμα; Θες από ανάγκη;
Θα φέρω τα μανίκια του
γύρω απ' το στήθος μου
και θα τα δέσω σφικτά
με άλυτους δεσμούς,
να καλύψω τις αγκαλιές
που μου στέρησαν.
Να 'ναι ετούτη η αγκαλιά
τόσο άδεια , μα και τόσο γεμάτη...
Τόσο γεμάτη από κόκκινο...
της καρδιάς μου,
της κόκκινης παπαρούνας
που ελπίζει σαν καίγεται...
Έτσι σ ' αγαπώ
Μόνο έτσι μπορώ να σ' αγαπώ...
Σαν θηλυκό άλμπατρος
που σαλεμένα χορεύει
στην προσμονή ενός επίγειου φτερουγίσματος
για το αιώνιο αντάμωμα...
Σαν αλεπού,
που κλαίει το θάνατο καθώς ήρθε νωρίς
και θάβει τις μνήμες σε χώμα ξερό....
Σαν κύκνος λευκός ,
που αγκαλιάζει την αγάπη του
με σπασμένη φτερούγα ,
...όσο μπορεί και όπως ...
Μόνο έτσι ξέρω να σ' αγαπώ...
Όπως θα ' θελα μια μέρα
να αγαπηθεί τούτος ο κόσμος,
Όπως θα 'θελα μια μέρα
να αγαπήσει τούτος ο κόσμος...
...ακόμη και το χαλίκι ,
που πατά κατά γης....
Κόκκινη ώρα
Η ώρα ήτανε κόκκινη…
Ματωμένο πουκάμισο, αιώνες τώρα φορεμένο,
ένα με το πετσί μου.
Tόσο, που αν προσπαθούσα να το βγάλω
γινόμουν αυτόχειρας.
Κομμάτιαζα τη σάρκα μου
και χανόμουνα μες την απεραντοσύνη του πόνου .
Δικός μου κι αυτός, σαν το πουκάμισο,
σαν την κόκκινη ώρα του δειλινού μου..
Η μόνη παραφωνία, τα λευκά χρυσάνθεμα της γλάστρας
κι ένα ολόγιομο, ασημένιο φεγγάρι στον ορίζοντα
που έσταζε κόκκινες μνήμες.
Σταγόνα τη σταγόνα στο λευκό μου πουκάμισο
έμενε στο τέλος μισό…
Έτσι για να μου θυμίζει,
τη μισή ζωή που ζήσαμε…
ή… την άλλη μισή, που δεν προλάβαμε…
Μην δύσεις Ήλιε μου
Σ’ αγάπησα …
Σ’ αγάπησα έτσι όπως αγαπούν οι κολασμένοι της γης ,
σαν σκιά, που περιφέρεται αλύτρωτη, χωρίς πατρίδα και ουρανό
Είναι Φλεβάρης και ο πυρετός κάνει θραύσματα…
Το σώμα φλέγεται και οι μνήμες αλληθωρίζουν…
Το μυαλό κάνει παιγνίδια και δεν ξέρω αν φταίει ο πυρετός ή το λιόγερμα.
Μην δύσεις Ήλιε μου, είναι μέρα ακόμη
…και τη μέρα τα φαντάσματα ξαποσταίνουν…
Άσε μου ακόμη λίγο πυρετό ,
να 'χω να καίω εσένα… εμένα… εμάς…
Άσε μου ακόμη λίγο πυρετό…
Μην δύσεις Ήλιε μου…
Προσμονή
Σαράντα δύο Πασχαλιές κι άλλα τόσα Χριστούγεννα σε περίμενα Κύριε...
Γονάτιζα την ψυχή μου σε σκέψεις προσευχές κι έβρισκα παρηγοριά στο δάκρυ της μάνας μου και στη σιωπή των αμνών...
Σε περίμενα Κύριε...
Κάθε που βράδιαζε εξαΰλωνα την ύπαρξή μου και γινόμουνα ένα με τ ' αόρατα ελπίζοντας στη μεταμόρφωση του Θαβώρ που βάραινε μέσα μου...
Άργησες πολύ Κύριε...
Κι εγώ μεγάλωνα στην προσμονή...στο γιατί και στο μήπως...
Έτσι περνούσε ο καιρός και μαζί μου μεγάλωσαν γενεές....κι άλλες δεν πρόλαβαν ούτε να ζήσουν...
Το γέλιο πάγωσε στων παιδιών σου τα χείλη κι εγώ συνεχίζω ακόμη να κάνω τον παλιάτσο, με την ελπίδα να πάρει το γέλιο μορφή και η ιαχή του να φτάσει κοντά σου...
Άκουσε Κύριε...
Άκουσέ τα....
Εγώ...θα συνεχίσω να προσμένω...
Κι Εσύ θα κάνεις πως δεν ακούς...πως δεν βλέπεις...
Ίσως γιατί αυτός είναι τελικά ο μοναδικός τρόπος να γίνω λιγότερο Θεός και περισσότερο Άνθρωπος...
"Μνήσθητί μου Κύριε..όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου...”
Πως
Ήρθε η άνοιξη,
κάτω από χώματα με σπαρμένα πτώματα
και άνθισαν τα τριαντάφυλλα.
Ποτίστηκε η γη,
με δακρύβρεχτα σενάρια παραλόγου
και οι ειδήμονες δήλωσαν παρών,
να δώσουνε λύσεις.
Σήμερα κοίταξα το παιδί
Και του σκούπισα τη μύτη.
Πώς να αρνηθείς το φιλί;
Την αγκαλιά πού να χρεώσεις;
Ελησμόνησα το αύριο
και μάζεψα την άνοιξη στα χέρια…
Ολόκληρη αιωνιότητα,
σε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Σε δυο παλάμες,
με μια σταγόνα αντισηπτικό
και μια γάζα αποστείρωσης,
για τις πληγές όλου του κόσμου.
Μα … πώς να αρνηθείς το φιλί;
Την αγκαλιά που να χρεώσεις;
Σαλώμη
...λυσσομανούσε ο άνεμος ,
επιμένοντας στις παλιές καλές του συνήθειες.
Υποχρέωνε τα φύλλα ως άλλος Ηρώδης
σ ‘ έναν επίμονο μελαγχολικό χορό ,
καθώς αυτά στροβιλίζονταν
ακολουθώντας τον ξέφρενο ρυθμό του.
Ω! Χόρευε Σαλώμη!
Χόρεψε κόρη,
το τελευταίο ξεσάλωμα!
Πλάνεψε τη ζωή!
Λειτάνεψε των θνητών τη ματαιότητα
και χάρισέ μου σ’ ένα πιάτο χρυσό
την τελευταία αίσθηση της ζωής...
τόσο κοστίζει...
Εμείς
Έχασε τη μυρωδιά του τούτος ο κόσμος
και δεν οσμίζεται παρά μόνο το άρωμα
των παιδικών χρόνων που μαράθηκαν.
Έχασε τη γεύση του τούτος ο κόσμος
και δεν γεύεται παρά μόνο τις πίκρες των καιρών και την αλμύρα απ' το δάκρυ του.
Έχασε το χρώμα του τούτος ο κόσμος
μα είναι πάντα εκεί,
δυο χέρια και δυο μάτια.
Δυο μάτια που ερμηνεύουν σαν χρησμός την αγάπη και δυο χέρια που γράφουν σε αναλφάβητους καιρούς, μόνο τρεις λέξεις: ΕΜΕΙΣ, ΕΜΕΙΣ, ΕΜΕΙΣ.
Βιογραφικό σημείωμα
Ονομάζομαι Μάρθα Κανάρη. Κατάγομαι από την Κύπρο και συγκεκριμένα από το κατεχόμενο χωριό Αργάκι , της επαρχίας Μόρφου. Μετά την προσφυγιά διαμένω μόνιμα στη Λεμεσό. Είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά, δύο υπέροχα αγόρια. Άριστη μαθήτρια, τελείωσα τις σπουδές μου ως Νηπιαγωγός , στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και από το 2000 ασκώ επίσημα το επάγγελμα αυτό. Το 2016 προχώρησα σε επιπλέον σπουδές εξασφαλίζοντας τον μεταπτυχιακό τίτλο « Δυναμικά Περιβάλλοντα μάθησης».
Η δουλειά μου είναι πάθος και τρόπος ζωής. Λατρεύω τα παιδιά και ζω μέσα από την αγάπη τους. Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω… σε χαρτιά, σε παντελόνια, σε σεντόνια ….γράφω για ό,τι πέρασε , για ό,τι ήρθε και για ό,τι προσμένω να ‘ρθει… για μένα..για σένα…. για τα παιδιά…
Πρώτη μου επίσημη συγγραφική δουλειά, το παιδικό παραμύθι « Όταν η αγάπη βασιλεύει», το οποίο γράφτηκε στα πλαίσια του Οικολογικού Προγράμματος " Πολιτισμός και Παράδοση " ως ανάγκη συλλογής εσόδων για τη δημιουργία του παιδότοπου της αυλής του Δημοσίου Νηπιαγωγείου " Ιαματική".
Από τότε, δημιουργώ και πλάθω στίχους πολλοί από τους οποίους μελοποιήθηκαν κι έγιναν τραγούδια. Έχω γράψει παράλληλα άρθρα, μικρά διηγήματα και ποιήματα, τα οποία δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε ιστολόγια και άλλες διαδικτυακές πλατφόρμες. Σε εξέλιξη βρίσκεται επίσης ένα μυθιστόρημα το οποίο δημιουργώ παράλληλα με έναν παλιό κι αγαπημένο συμμαθητή μου. Κάποτε κρύβω τις μικρές μου καταθέσεις στα συρτάρια μου και κάποτε τις μοιράζομαι, με την ελπίδα και μόνο να αγγίξω τη ψυχή έστω κι ενός ανθρώπου…
