Φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Ζωή Καραπατάκη. Η καλεσμένη μου έχει καταγωγή από τη Λέσβο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική κι εργάστηκε ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Ο παίκτης και το παίγνιο". Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική και λυρική. Στα έργα της ο αναγνώστης ανιχνεύει την αγάπη για τον γενέθλιο τόπο, τη λατρεία για τη φύση, τη συνομιλία με τον έρωτα ,την ενατένιση του ονείρου. Συχνά αντλεί έμπνευση από την πηγή της αρχαιοελληνικής μυθολογίας. Ο λόγος της είναι κομψός, αρμονικός, φυσικός, πολύχρωμος. Θα ταξιδέψουμε με έντεκα ποιήματά της!
Αιγαίο Πέλαγος
ἀ βροδοδάκτυλος σελάνα..φάος
ἐπίσχει θάλασσαν ἐπ' ἀλμύραν
Σαπφώ
Η θάλασσα αυτή
ένα υδάτινο μπλε διαμάντι
με πρισματικό γέλιο
έλαχε από κληρονομιά
να είναι ο γενέθλιος τόπος μας
Τον κατοικήσαμε
όπως άλλοι κατοικούν στεριές
φτιάξαμε τραγούδια
από τους δικούς της ήχους
και από τους δικούς της ανέμους
αυτοί άλλωστε ρυθμίζαν και τη σκέψη μας
Σπέρναμε τα νησιά της
μα τα άνθη του γιαλού κυνηγούσαμε
την αλμύρα μυρίζαμε
παρά τα πράσινα δένδρα
καθόταν η μυρωδιά στο πετσί μας
και γλιτωμό δεν είχαμε
Τα πλοία κουρνιάζανε πάντα
κάτω από τον ίσκιο του Αιγέα
θεόρατος καθώς έμεινε
μετά την πτώση του στα νερά
φωνάζοντας τα αγαπημένα τους ονόματα
Κυμώ , Θόη , Ωκυρρόη
Νεφέλη , Ουρανία , Λενιώ
Πιο νότια
η Κύπρος γιατρευόταν κάθε φορά
από τις μαχαιριές της
στ' απόνερα της Αφροδίτης
Χωρίς τη θάλασσα αυτή , φίλε
θα κακοφορμίσουν οι ψυχές μας
Ζ . Κ .
Επιστρέφοντας
'' Δώσε μας , έξω από τον ύπνο , τη γαλήνη ''
Γιώργος Σεφέρης , Μυθιστόρημα
Θα γυρίσουμε κάποτε στον τόπο μας
Εκεί που οι ελιές ασημίζουν όλο το μήκος
των μονοπατιών μέχρι τη θάλασσα
Εκεί που ο ήλιος δροσίζει το μεσημεριανό φως του
στα γελαστά νερά
Θα ξαναβρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο
με τα παλιά ξύλινα παράθυρα όλων των χρωμάτων
διαβάζοντας πάνω τους ξανά τις φωνές της νιότης
έστω και σαν μακρινό αντίλαλο
Μπαίνοντας στο παλιό σπίτι
θα ξεδιπλώσουμε τη σύντομη ιστορία μας στους νεκρούς
που περιμένουν εκεί υπομονετικά
Είναι ψέμα ότι έφυγαν γι ' αλλού
γύρω από όλα τα πράγματα απλώνεται η αύρα τους
και η οικειότητα που νοιώθουμε
με ό,τι άγγιζαν μπροστά στα μάτια μας
Η αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου θα αναβιώσει
καθώς και η γαλήνη που είναι ίσως
το τελευταίο ζητούμενο
Η γαλήνη των αισθήσεων
Η βροχή
Μίλα μου σαν τη βροχή
και γω θα μείνω εδώ ξαπλωμένος
και θ' ακούω
Τ. Ουίλλιαμς
Σα δυο δένδρα και μεις
που οι κορμοί τους είναι κοντά ο ένας στον άλλο
στεκόμαστε στο άδειο πάρκο
ενώ η βροχή μας μουσκεύει
Το αυτί σου πλάι στο δικό μου για μυστικές ακροάσεις
και το νερό πάνω στο αδιάβροχο να πέφτει
σε ρυθμό εννέα όγδοα
Βρέχει βρέχει βρέχει
Είναι παμπάλαια η βροχή και
καλύτερη από κάθε μουσική
είτε με ήχο χαμηλό και απόκοσμο
είτε σαν υψίφωνος σε χώρο με δυο μοναχικούς ακροατές
αιχμαλωτίζει ανεξήγητα τις ψυχές
Μην μου το πεις πάλι , ξέρω
έρωτας είναι
που σε ξαφνιάζει
ξανά και ξανά
Ζ . Κ .
Η επιστροφή
Ύπνωσας ύπνον ψυχή μου , κενόν , κεῖσαι καί ρέγχεις , έως πότε ;
από τον Ύμνο της Ανάστασης
Επέστρεψε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη
Πατάει με τα μεστωμένα πόδια του
το χώμα
και εισπνέει βαθιά τον αέρα του νησιού
Θέλει να φύγει απ' τα ρουθούνια του
η οσμή της πυρπολημένης Τροίας
Περιφέρει το βλέμμα του ολόγυρα
πάνω στα ίχνη μιας ήσυχης ζωής
Πόσο θα 'θελε να σβηστεί ο ήχος
των μετάλλων απ' τη μνήμη του
Δεν έχει άλλα αισθήματα
Πιστεύει ότι θ' αποκτήσει μόλις δει
τους δικούς του
αυτός έφτασε εκεί δεμένος απλώς
σε μια άκρη του ατελείωτου πανιού
που ύφαινε τόσα χρόνια η γυναίκα του
όπως του έγραφε στα λίγα γράμματά της
Η Πηνελόπη τώρα τον πλησιάζει αργά
ένας αέρας σαλεύει τα φορέματά της
κι αυτά φτιάχνουν σκιές ανήσυχες στο
έδαφος
Σηκώνει το βλέμμα του να την κοιτάξει
Η Πηνελόπη όμως δεν έχει πρόσωπο
Στη θέση του βλέπει
ένα αχνό ξέθωρο μήλο
και γρήγορα καταλαβαίνει ότι είναι αυτό
που ο Πάρις είχε προσφέρει στην Αφροδίτη
κάποτε
Κόμποι σε μαύρο μετάξι
Μη
μη μου πειράζετε
τους κόμπους
που έχω απλώσει πάνω
στο ολόμαυρο μετάξι
του δαπέδου μου
Αυτή είναι η ζωή μου
Κοιτάχτε μόνο
κοιτάχτε και σεις
αφού το θέλετε
Πόσο
τους τυφλώνει το μαύρο φως του
κι έτσι σφίγγονται όλο και πιο πολύ
σαν να είναι
σε παροξυσμό
Ζ. Κ.
Στο οροπέδιο
η ποίηση αναπνέεται
RENE SHAR
Όταν προς το βράδυ εξατμίζονται σχεδόν όλα – οι επιθυμίες ,
τα σχέδια και τα αισθήματα
τυλίγομαι την πολύχρωμη πάτσγουερκ κουβέρτα μου
έργο της μητέρας
και αρχίζω μιαν άλλη πορεία
μέσα από τις συστάδες της μνήμης
Νοιώθω τότε σα να 'ναι δίπλα μου
οι ζεστές πέτρες του καλοκαιριού
από τα χρόνια που πηγαίναμε στο βουνό
όλες οι πέτρες έκαιγαν εκείνα τα μεσημέρια
και οι μεγάλες και οι μικρές
μας άρεσε η γη σα να 'ταν δικός μας άνθρωπος
ίσως και κάτι παραπάνω
κυρίως μας μάγευε η θαλπωρή της
Τα φασκόμηλα και τα δενδρολίβανα
ξεμυτούσαν απ' τις πέτρες
και τα αρώματά τους ανακατεύονταν
με την αναδυόμενη θέρμη
Οι σκιές μας πάλευαν ασταμάτητα
γύρω απ' τα θελκτικά μυριστικά
ακράδαντα πιστεύαμε ότι γύρω απ' όλα αυτά
τριγυρνούσε και ο θεός
που μπαινόβγαινε από το γειτονικό ξωκκλήσι
Μα οι λέξεις δεν είχαν καμμιά σημασία
παρά μόνο τα ίδια τα πράγματα
και η αύρα τους
Στο οροπέδιο εκείνο της ποίησης
ήμασταν ευτυχισμένες σαν φουντωτά θάμνα
Ζ . Κ .
Ο θάνατος
για κάτι υπόθεσες ψυχικές
Δ. Σολωμός
Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πολλά
μόνο να ακολουθήσεις τις λιτανείες προς αποφυγήν των συμφορών
να πιεις αγιασμό για τα κακά που σε περιτριγυρίζουν να μεταλάβεις
Αν πάλι είσαι άπιστος να πιεις μπύρες πολλές να καπνίσεις πολλά τσιγάρα,
να βρίσεις
να φωνάξεις θάνατος θάνατος μαζί με τους πολλούς
Δεν είσαι αρμόδιος για κάτι άλλο
Το άδικο και το φονικό δεν έχουν σχέση με σένα
Έχεις τα επιχειρήματά σου. Δύσκολα οι άλλοι μπορούν να τα κλονίσουν.
Ιδίως στη μητρόπολη της δημοκρατίας στο καφενείο αν η φωνή σου
είναι πιο δυνατή τους πείθεις.
Εκεί μέσα αντέχουν οι σκέψεις σου
Νοιώθεις έτσι ν' αλαφρώνεται η ψυχή σου και να σε κατακλύζει μια αθωότητα
που τόσο τη χρειάζεσαι.
Μετά περπατάς στο δρόμο
αλλά για καλό και κακό
κρατάς το φωτοστέφανο με τα ίδια σου τα χέρια
μην παραπέσει πουθενά δίχως να το αντιληφθείς.
Ήξερα κάποιον
που τις Κυριακές στο δεξιό ψαλτήρι
αποθέωνε τον εαυτό του υμνώντας το Θεό
μετά συνέχιζε να τον αποθεώνει στο σπίτι
βάζοντας τη γυναίκα και το γυιό του στη θέση τους
Στους συγγενείς και ελάχιστους φίλους ήταν συγκαταβατικός και απόμακρος .
Όταν πέθανε οι δικοί του δεν κάλεσαν κανέναν στην κηδεία.
Μετά έκλεισαν πόρτες και παράθυρα και
περίμεναν τη σειρά τους
Ο εχθρός ήταν έξω από το σπίτι
από μας η άνοιξη εξαρτάται
Ζ . Κ .
Πορτραίτο
Ερωτεύτηκα σ ' εσένα
το μικρό κίτρινο πουλί μέσα σου
που αποκόπηκε απ' το σμήνος
κι έμεινε χωρίς προορισμό
να κοιτάει ανήμπορο τη θάλασσα
Ακίνητο σχεδόν στην ακρογιαλιά
να ξεγελάει τη μοναξιά του
με τους περαστικούς
και τους βαρκάρηδες
και για να την ξεπεράσει
να καμώνεται πως πετάει
κουνώντας όμως τόσο άτσαλα τα φτερά του
που κροτάλιζαν σαν άδεια κελύφη γύρω του
στήνοντας έτσι ανεπίγνωστα
μια ελεγεία
για τον χαμένο προορισμό του
Ζ . Κ .
Χωρίς αλφάβητο
Τη νύχτα η Σφίγγα
αφουγκράζεται την έρημο και
ανανεώνει το μυστήριό της
με εισπνοές νύχτιας σιωπής
Οι βεδουίνοι μηρυκάζουν τη ζέστη
της μέρας
με ήχους κοφτούς και κρυσταλλιασμένους
απ' τη βραδινή ψύχρα
Από ψηλά οι αστερισμοί
ανταλλάσσουν μηνύματα με
την απέραντη κίτρινη άμμο
μαζί ανιχνεύοντας τις κοινές ρίζες τους
Μια ροή δίχως παύση
διατρέχει το χώρο
Μια μυστική κοσμική ενέργεια
αχαρτογράφητη και
χωρίς αλφάβητο
Μια ιστορία αληθινή
Μια ιστορία με αλήθεια
είναι κελάηδημα πουλιών
το δειλινό
συναθροισμένα καθώς στέκουν
στην ίδια φυλλωσιά
Πες μου και συ
μια τέτοια ιστορία το βράδυ
Τόσο ζωντανή
Τόσο εύηχη
Τόσο αληθινή
Τόσο αληθινή
Κι εγώ τότε γιατί
να μη σε αγαπήσω
Ζ . Κ .
Είδωλα
Βρέχει κι εσύ
κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη
το κοιτάζω κι εγώ
αποσπασμένο όπως είναι απ' το υπόλοιπο σώμα
και περιτριγυρισμένο μ' αυτό το ξύλινο πλαίσιο
Η εικόνα σου στο γυαλί όμως
δεν μου αποκαλύπτει κάτι περισσότερο απ' τα λόγια σου
Ο γρίφος είναι εδώ – παρών
Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι
και η γλώσσα είναι σαν τον καθρέφτη
Γεμάτη είδωλα
Το κορμί όμως όχι - θα υποστήριζα
έχει την δική του αυτονομία
Νοιώθω λοιπόν πως σε ξέρω καλύτερα
όταν κοιτάς τη βροχή επίμονα
και μια αγέννητη χαρά τρεμοπαίζει στα βλέφαρα
όταν κοιμάσαι εκπνέοντας στωικά τη λύπη
όταν τα πρωινά που κρατάς το φλυτζάνι με τον καφέ
φαίνεσαι αποφασισμένος να ανανεώσεις το ίδιο συμβόλαιο
Ο σιωπηλός διάλογος με το βλέμμα σου τότε
είναι πολύ πιο ισχυρός
από τις γνώριμες λέξεις που τον συντροφεύουν
είναι μια λειτουργική επαφή και
μια ευεργετική χαλάρωση
από τα ανελαστικά μας είδωλα
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ζωή Καραπατάκη γεννήθηκε στο Πλωμάρι Λέσβου και φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή ,΄΄Ο παίκτης και το παίγνιο ΄΄ Νησίδες 2018. Ποιήματά της και κάποια διηγήματα βρίσκονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά.
