Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρία Τσολιά. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρτα. Τώρα διαμένει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στην Αθήνα και Γαλλική Φιλολογία στη Σορβόννη. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεοελληνική Φιλολογία. Έχει εργαστεί ως Γραμματεύς Διευθύνσεως και Σύμβουλος Ανθρωπίνων Πόρων καθώς και στο χώρο της Μετανάστευσης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Όσο κόκκινο μου αρνήθηκες" και "Συναληθεύουσα". Η ποίησή της είναι λυρική, υπαρξιακή, εξομολογητική. Ο λόγος της είναι μεστός, αποφθεγματικός, υπαινικτικός. Εμπνέεται από τον έρωτα, τις σχέσεις, τη συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό, το όνειρο κι όλα τα ανθρώπινα. Θα περπατήσουμε στα μονοπάτια της φαντασίας της μέσα από έντεκα ποιήματα και δύο χαϊκού της!
ΑΝΕΜΟΣ
Καυχιέται
ότι μου ξέφυγε
ο άνεμος.
Ο ανόητος,
τον ανάσανα.
ΣΕΝΤΟΝΙ
Γδύθηκα
τα κελύφη
που μου φόρτωσαν,
δανεικά κι αχρείαστα.
Φόρεσα
μόνον την ψυχή μου
λευκό σεντόνι,
να ' χω να στρώσω
του έρωτα
και του θανάτου.
ΤΡΟΠΑΙΟ
Κράτησέ μου
περίοπτη θέση
στην τροπαιοθήκη
των ερώτων.
Μην με ονομάσεις,
γράψε μόνον:
σπάνιο είδος.
ΑΓΡΙΜΙ
Στο δέρμα σου
και στον αέρα
οσφραίνομαι απ' τη ρίζα μου
έλευση καταιγίδων,
γη που τρέμει,
θανάτους κι έρωτες.
Πριν γίνω
φόβος και θεριό
έλα και ζήσε με.
ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Ανάδρομη
με τις αντιφάσεις μου όλες
αζύγιαστες
πορεύτηκα.
Κι ούτε που μέτρησα
πόσον έρωτα
σκότωσα
για να ζήσω.
ΣΤΙΓΜΕΣ
Αδηφάγες οι στιγμές.
Προσεκτικό
να 'ναι το χάδι σου
στης πλάτης τους
το ρίγος.
Αιφνίδια μεγεθύνονται
και σε κατασπαράζουν.
ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΗ
Νεκρό μου άστρο,
στο βαρυτικό κενό σου
φως
φυγόκεντρο
φτερούγισα.
Στου αφανισμού το χείλος
φιλί
αφήνω
τρυφερό
- παρήχηση μνήμης.
Ευθύγραμμη
φεύγω.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Τρέφονται
με πρωθύστερα
"τετέλεσται"
οι έρωτες
- πλημμελείς εκ γενετής.
Και ποιος θα πει
στους πόσους θανάτους
ανασταίνεται
η Αγάπη;
ΟΡΦΙΚΟ
Όφειλες λίγη πίστη
στη σκιά μου
να μένει
ο έρωτας
αστείρευτη πληγή.
Τώρα πεινούν το σώμα σου
Μαινάδες
και πέτρωσε
η καρδιά της Περσεφόνης
στους αιώνες.
Γιατί γύρισες;
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ
Απεγνωσμένη
πεταλούδα
φτεροκοπά
στο τζάμι.
Η πόρτα
δίπλα
ορθάνοιχτη.
Ο ΑΝΑΤΟΜΟΣ
Αδέκαστος
ανατέμνει
το σώμα το αιώνιο
των στιγμών
ο Χρόνος.
ΧΑΪΚΟΥ
ΑΘΩΑ (tanka)
Ό,τι είναι μοίρα
ας μείνει μια για πάντα
ανερμήνευτο.
Μεταστοιχειώνομαι
αθώα στους αιώνες.
ΟΜΟΛΟΓΙΑ (haiku)
Αν λακωνίζω
είναι που φυλάγομαι
-δεν φιλοσοφώ.
Μη με πληγώσουν
οι αιχμηρές ανάσες
κάποιων λέξεων.
Μην και λυγίσει
πιότερο η ψυχή μου
από έρωτα.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαρία Τσολιά γεννήθηκε και μεγάλωσε την Άρτα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Νεοελληνική Φιλολογία στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε επί σειρά ετών ως Γραμματεύς Διευθύνσεως και Σύμβουλος Ανθρωπίνων Πόρων και επί δεκαπενταετία στο χώρο της Μετανάστευσης. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: "Όσο κόκκινο μου αρνήθηκες" το 2013 από τις εκδόσεις Οσελότος και "Συναληθεύουσα" το 2015 από τις εκδόσεις Ιωλκός.
