Τρία τραγούδια για το σκάκι

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Όταν σ’ αγκαλιάζω
κι όταν σε φιλώ
μια παρτίδα σκάκι
παίζουμε κρυφό.

Η βασίλισσά μου
είσαι πάντα εσύ
κι είμαι ο τρελός σου
μέσα στη σφαγή.

Είν’ ο έρωτός μας αυτός
σαν την πεταλούδα στο φως
σαν την πεταλούδα στο φως
είν’ ο έρωτός μας.

Παίζεις τ’ αλογάκι
με τον πύργο μου
κι ολα τα σωριάζεις
ένα γύρω μου.

Σαν τον Δον Κιχώτη
τον ελεεινό
πέφτω στου κορμιού σου
τον ωκεανό.

Είν’ ο έρωτός μας αυτός
σαν την πεταλούδα στο φως
σαν την πεταλούδα στο φως
είν’ ο έρωτός μας.

Δίχως παρωπίδες
παίζουμε ξανά
άνισες παρτίδες
μες στα σκοτεινά.

Είν’ ο έρωτός μας αυτός
σαν την πεταλούδα στο φως
σαν την πεταλούδα στο φως
είν’ ο έρωτός μας.

Στο καρώ του το σακάκι
που μου τ’ άφησε αμανάτι,
παίζει τ’ όνειρό μου σκάκι
πάνω στη φαρδιά του πλάτη.

Με το άλογο το μαύρο
και με τη βασίλισσά μου,
ψάχνω για να τον ξανάβρω,
μα κερδίζει η μοναξιά μου.

Είναι μάταιο, το ξέρω, να επιμένω,
μα τι άλλο έχω να χάσω απ’ το χαμένο,
μου αρκεί που βάζω πύργο στην καρδιά του
στα τετράγωνα πιο πάνω απ’ τα κουμπιά του.

Στο καρώ του το σακάκι,
κάθε βράδυ είμαι σκυμμένη,
παίζω ντάμα, παίζω σκάκι,
πάντα βγαίνω νικημένη.

Και κοιμάμαι μη μ’ αφήσει
η στερνή μου η ελπίδα,
πως μια μέρα θα γυρίσει
και θα πάρω την παρτίδα.

Είναι μάταιο, το ξέρω, να επιμένω,
μα τι άλλο έχω να χάσω απ’ το χαμένο,
μου αρκεί που βάζω πύργο στην καρδιά του
στα τετράγωνα πιο πάνω απ’ τα κουμπιά του.