Πέντε τραγούδια του συνθέτη Σταύρου Παπασταύρου

Σιγά σιγά, με βήματα δειλά
μονάχος ταξιδεύει με το νου κομματιασμένο
και τριγυρνά στα στέκια τα παλιά
τον ήλιο να ξανάβρει σ’ ένα κόσμο βυθισμένο.
Απ’ την αρχή σ’ ανύποπτη εποχή
αθόρυβα γλιστράει πίσω από σχήματα φθαρμένα
και μια φωνή γλυκά τον οδηγεί
σε γνώριμα λιμάνια που τα νόμιζε χαμένα.

Μες στη νύχτα φύγαν τα πουλιά
τον έρωτα κρατώντας στα φτερά τους
άστρα λευκά τα όνειρά τους
σκορπίσαν στο νοτιά.

Ένα παιδί με χάρτινη μορφή
τον πρώτο το ρυθμό μες στα παιχνίδια του ανταμώνει
κι η μουσική, σαν φλόγα μυστική
μια θάλασσα από χρώματα στα μάτια του απλώνει.
Σιγά σιγά, με βήματα δειλά
γνωρίζει την αγάπη με το νου του σαστισμένο
κι όλο γυρνά σε βάθη σκοτεινά
τον ήλιο να ξανάβρει σ’ ένα κόσμο βυθισμένο.

Μες στη νύχτα φύγαν τα πουλιά
τον έρωτα κρατώντας στα φτερά τους
άστρα λευκά τα όνειρά τους
σκορπίσαν στο νοτιά.

Τι περιμένεις να σου πω
τα λόγια γέρασαν πάνω στα χείλη μου
Τι περιμένεις αλήθεια να σου πω
δεν έχω τίποτε κρυφό

Και τα τραγούδια που αγαπάς
αν σου τα πω ξανά δε θα τα νιώσεις
Αχ, τα τραγούδια που τόσο αγαπάς
σε λίγο πια θα τα ξεχνάς

Μα εσύ δεν ξέρεις
να πετάς χωρίς ελπίδα
χωρίς πυξίδα κι οδηγό
κι όλο πίσω εδώ γυρνάς
και μ’ αγωνία με κοιτάς
και με ρωτάς και με ρωτάς

Τι περιμένεις να σου πω
μεσ’ στο κεφάλι μου φωλιάζει ο πόνος μου
Τι περιμένεις αλήθεια να σου πω
δεν έχω πια τόσο καιρό

Μα εσύ δεν ξέρεις
να πετάς χωρίς ελπίδα
χωρίς πυξίδα κι οδηγό
κι όλο πίσω εδώ γυρνάς
και μ’ αγωνία με κοιτάς
κι όλο ρωτάς κι όλο ρωτάς

Τι περιμένεις να σου πω
οι μέρες πνίγονται μέσα σε ψέματα
Τι περιμένεις αλήθεια να σου πω
δεν έχω τίποτε κρυφό

Δίχως ήλιο, δίχως λυτρωμό
ακροβάτες με το γέλιο κουρασμένο
σ’ ένα νούμερο χαμένο από καιρό
μαχαίρι φονικό κρατούν κρυμμένο

Τα βουνά τ’ αρπάξαν οι αητοί
και οι λύκοι κατεβήκανε στην πόλη
στο ποτάμι βαφτίζουν το ληστή
και πνίξανε στ’ αγκάθια το περβόλι

Πίσω απ’ τους τοίχους της σιωπής
πίσω απ’ τη μάχη και τη γη την τρομαγμένη
πίσω απ’ τα λόγια που πονούν
ένας θολός καθρέφτης περιμένει

Αρχηγοί χωρίς αποσκευές
ποιητές με το σκοτάδι ερωτευμένοι
θησαυροί σε χώρες μυθικές
κι η θάλασσα μονάχη αργοπεθαίνει

Φυλακές, ερείπια και σταθμοί
εισιτήριο θανάτου για το δρόμο
τη ζωή την κλέψαν οι αριθμοί
κι ώρες κυνηγιούνται δίχως νόμο

Πίσω απ’ τους τοίχους της σιωπής
πίσω απ’ τη μάχη και τη γη την τρομαγμένη
πίσω απ’ τα λόγια που πονούν
ο θολός καθρέφτης περιμένει

Είχε στην άκρη των χειλιών
του ήλιου το χαμόγελο
είχε στην άκρη του ματιού
μια στέρνα με χρυσάφι

Είχε στα δάχτυλα το χάδι
που διώχνει το σκοτάδι
γι’ αυτό σε είπαν φως

Είδα στο τζάμι ν’ ανασαίνουν
ελπίδες και τριαντάφυλλα
Είδα το χέρι σου να τρέμει
ζητώντας την αλήθεια

Κι είδα συντρίμμια τον καθρέφτη
και τ’ όνειρο να πέφτει
στην πόλη που γερνά

Κάποιος σιγοκλαίει σε μια γωνιά
κι αυτοί κρυφοκοιτάζονται
Κάποιος μιλάει ψιθυριστά
κι οι άλλοι κρυφακούνε

Στο πάρκο πληθαίνουν τα παιδιά
και μεσ’ την ερημιά
μαθαίνουν τη ζωή

Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό κοιμάται ο γιος της ερημιάς
με τ’ όνειρο του ματωμένο στα πλοκάμια της νυχτιάς
και τα φτερά του έχουν καεί απ’ το ταξίδι το μακρύ
πάνω από χώρες που για πάντα έχουν σβηστεί

Σ’ ένα παιχνίδι μυστικό έξω απ’ το νόμο της χαράς
το λίγο φως που είχε γευτεί έχασε ο γιος της ερημιάς
και το μυαλό του το θαμπό άρχισε άγριο χορό
με τις σκιές που τον τραβούν στο ποταμό

Γιε της ερημιάς τον ύπνο σου γνωρίζω
μα να σ’ αγγίξω δεν τολμώ
Γιε της ερημιάς ο κόσμος περιμένει
να σε ξυπνήσω δεν μπορώ

Περνάν τα χρόνια στριμωχτά γεμάτα τρόμο και σιωπή
όλα είναι πριν είτε μετά μέσα στον ύπνο το βαθύ
φωνάζεις κι όμως δε ρωτάς βλέπεις καλά μα δεν κοιτάς
πως είμαστ’ όλοι παιδιά της ερημιάς

Γιε της ερημιάς τον ύπνο σου γνωρίζω
μα να σ’ αγγίξω δεν τολμώ
Γιε της ερημιάς ο κόσμος περιμένει
να σε ξυπνήσω δεν μπορώ