Πέντε τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή

Άσε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

Άσε με πάλι να ρωτώ
ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

Από το σπίτι μου περνάς,
γιατί καλέ δε μ’ αγαπάς;

Ανέβηκα τη σκάλα
μάτια μου, μάτια μου
Για κοίτα με μια στάλα
για να ζαλιστώ

Να ζαλιστώ να πέσω
μάτια μου, μάτια μου,
γιατρό να σε καλέσω
για να γιατρευτώ

Με βρήκαν μπόρες και βροχές,
γιατί καλέ μου δε με θες;

Ανέβηκα τη σκάλα
μάτια μου, μάτια μου
Για κοίτα με μια στάλα
για να ζαλιστώ

Να ζαλιστώ να πέσω
μάτια μου, μάτια μου,
γιατρό να σε καλέσω
για να γιατρευτώ

Απόψε μαυρομάτα μου
σου χάρισα τα νιάτα μου
και βρέθηκα στην ξενιτιά
πουλί σε θάλασσα πλατιά

Ξενάκι είμαι και θα 'ρθω
στο στρώμα σου να κοιμηθώ
κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς
ξενάκι είμαι να τους πεις

Το φεγγαράκι ρώτησα
πού θα σε βρω αρχόντισσα
και μου είπε ο αυγερινός
εκεί που φέγγει ο ουρανός

Ξενάκι είμαι και θα 'ρθω
στο στρώμα σου να κοιμηθώ
κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς
ξενάκι είμαι να τους πεις

Πήγα στα μέρη που σε είχα πρωτοδεί
μικρό κορίτσι ήσουν κι ήμουνα παιδί

Πού 'ναι τα χρόνια ωραία χρόνια
που 'χες λουλούδια μες στην καρδιά
πού 'ναι η αγάπη γλυκιά μου αγάπη
να μας ζεστάνει στην παγωνιά

Στ’ αρχοντικό σου το σπιτάκι το φτωχό
ήρθα να κλάψω με παράπονο πικρό

Πού 'ναι τα χρόνια ωραία χρόνια
που 'χες λουλούδια μες στην καρδιά
πού 'ναι η αγάπη γλυκιά μου αγάπη
να μας ζεστάνει στην παγωνιά

Κλεισμένη η πόρτα και χαμένα τα κλειδιά
βρέχει στους δρόμους και στην άδεια μου καρδιά

Πού 'ναι τα χρόνια ωραία χρόνια
που 'χες λουλούδια μες στην καρδιά
πού 'ναι η αγάπη γλυκιά μου αγάπη
να μας ζεστάνει στην παγωνιά

Αχ περιστέρι μου μη φεύγεις βιαστικό
κι από το χέρι μου έλα να πιεις νερό

Απόψε δε θα κοιμηθώ
θα μείνω πάλι να σκεφτώ
πώς πονώ, πώς πονώ, πώς πονώ.
Το γέλιο το ζωγραφιστό
το βήμα το ξεχωριστό
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.

Μ’ ένα μαχαίρι άνοιξέ μου την καρδιά,
κανείς δεν ξέρει τι περνώ κάθε βραδιά

Κάθε βραδιά, κάθε πρωί
μου λιγοστεύει η ζωή,
πώς πονώ, πώς πονώ, πώς πονώ,
το γέλιο σου σαν θυμηθώ,
το βήμα το ξεχωριστό,
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.

Απόψε δε θα κοιμηθώ
θα μείνω πάλι να σκεφτώ
πώς πονώ, πώς πονώ, πώς πονώ.
Το γέλιο το ζωγραφιστό
το βήμα το ξεχωριστό
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.