Πέντε τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο.

Είναι γλυκό είναι πικρό
είναι κι ονειρεμένο.

Αχ συ που φεύγεις, πού τραβάς,
πού πας και ξεμακραίνεις;

Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.

Αχ, τα τραγούδια είν’ ευχή
και πάρε τη μαζί σου.

Στ’ αρώματα, στα χρώματα
στις μουσικές χαρίσου.

Στο Σου Μιτζού κάποια βραδιά
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη

Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσες

Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ’ αυτήν την άδεια πόλη

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ

Κυρ Διευθυντά των δίσκων
έχω ένα νταλκά βαρύ

Όργανο γλυκό θα πιάσω
τραγουδάκι να της φτιάσω
κάν’ το δίσκο ν’ ακουστεί

Να το πω από το ράδιο
να της έδινα κουράγιο

Να μ’ ακούσει να με νιώσει
το μυαλό της να διορθώσει

Κυρ εταιρειάρχη βιάσου
άντε να 'χεις την υγειά σου
έχω να της πω πολλά
με μιαν όμορφη πενιά
κι ας με ρίξεις στα λεφτά
κι ας μην πάρω ποσοστά

Δεν μπορώ να περιμένω
είμαι βρέφος πεινασμένο
μη μού λες γι’ αναβολή
και μέ τυραννάς κι εσύ

Κυρ Διευθυντά των δίσκων
έχω ήχο κι υλικό

Να βγω να το τραγουδήσω
ίσως και τη μεταπείσω
στα κανάλια να το πω

Την αγάπη μου δεν ξέρεις
μ’ απ’ αυτή κι εσύ υποφέρεις

Κι όταν πίνεις κι είσαι μόνος
κλαίει ο κρυφός σου πόνος

Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.

Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το 'ταξανε πολλοί
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.