Σήμερα θα σας μιλήσω για τον τραγουδοποιό Μάνο Μοναστηριώτη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία και Μουσική κι εργάζεται ως φιλόλογος. Στις ζωντανές εμφανίσεις του επιλέγει μικρούς ζεστούς χώρους. Έχει κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ σε μουσική, στίχους κι ερμηνεία δικά του. Στα τραγούδια του άλλοτε υμνεί τον έρωτα και ξεδιπλώνει το τρυφερό του προφίλ. Άλλοτε πάλι εμπνέεται από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα κι η πένα του γίνεται αιχμηρή. Το προσωπικό βίωμα περνά στον λόγο του μέσα από ιστορίες που αφορούν τον καθένα μας και δεν καθρεφτίζουν αποκλειστικά τη ζωή του δημιουργού. Η φωνή του, αισθαντική κι εκφραστική ερμηνεύει κομμάτια στα μονοπάτια του έντεχνου, του ροκ, του παραδοσιακού, της ανατολής και της δύσης. Θα ταξιδέψουμε μαζί του μέσα από πέντε τραγούδια του!
να περιμένω το αύριο
Στίχοι-Μουσική- Ερμηνεία: ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ
Άλμπουμ: Να περιμένω το αύριο (MLK 2016)
Να περιμένω το αύριο
Φυσάει η ζωή σου στο άδειο δωμάτιο
Όλες οι αλήθειες σου βγήκαν καρφί
Ό,τι σου αφήσαν ληγμένο γραμμάτιο
Αδειάζει η πόλη, αδειάζεις και συ
Πίσω απ’ το τζάμι σε βλέπω να φεύγεις
Το ξέρω όλα μας πήγαν στραβά
Μακριά μου θα’ σαι για πάντα μια ξένη
Κοντά μου θα’ σαι για πάντα σκιά
Γυρίζουν όλα εδώ ξανά, είναι η ζωή μια σφαίρα
Βάλε στα μάτια μου φωτιά να κάψω αυτή τη μέρα
Ποια θάλασσα είναι αρκετή, ποιο χώμα είναι άγιο
Να μου γιατρέψει την πληγή, να περιμένω το αύριο
Πόσα ταξίδια σε είχα κεράσει
πόση αγάπη σου είχα αρνηθεί
στην αγκαλιά μου θα είχες γεράσει
στην αγκαλιά σου θα είχα πνιγεί
Αγαπημένη, ζωή μου θλιμμένη
Πριν φύγω πες μου μονάχα αυτό
Πότε έχεις νοιώσει αλήθεια πιο ξένη
Να’ σαι το τρένο ή να’ σαι ο σταθμός
Γυρίζουν όλα εδώ ξανά, είναι η ζωή μια σφαίρα
Βάλε στα μάτια μου φωτιά να κάψω αυτή τη μέρα
Ποια θάλασσα είναι αρκετή, ποιο χώμα είναι άγιο
Να μου γιατρέψει την πληγή, να περιμένω το αύριο
Φυσάει η ζωή σου στο άδειο δωμάτιο
Όλες οι αλήθειες σου βγήκαν καρφί
Ό,τι σου αφήσαν ληγμένο γραμμάτιο
Αδειάζει η πόλη, αδειάζεις και συ
Πίσω απ’ το τζάμι σε βλέπω να φεύγεις
Το ξέρω όλα μας πήγαν στραβά
Μακριά μου θα’ σαι για πάντα μια ξένη
Κοντά μου θα’ σαι για πάντα σκιά
Γυρίζουν όλα εδώ ξανά, είναι η ζωή μια σφαίρα
Βάλε στα μάτια μου φωτιά να κάψω αυτή τη μέρα
Ποια θάλασσα είναι αρκετή, ποιο χώμα είναι άγιο
Να μου γιατρέψει την πληγή, να περιμένω το αύριο
Πόσα ταξίδια σε είχα κεράσει
πόση αγάπη σου είχα αρνηθεί
στην αγκαλιά μου θα είχες γεράσει
στην αγκαλιά σου θα είχα πνιγεί
Αγαπημένη, ζωή μου θλιμμένη
Πριν φύγω πες μου μονάχα αυτό
Πότε έχεις νοιώσει αλήθεια πιο ξένη
Να’ σαι το τρένο ή να’ σαι ο σταθμός
Γυρίζουν όλα εδώ ξανά, είναι η ζωή μια σφαίρα
Βάλε στα μάτια μου φωτιά να κάψω αυτή τη μέρα
Ποια θάλασσα είναι αρκετή, ποιο χώμα είναι άγιο
Να μου γιατρέψει την πληγή, να περιμένω το αύριο
το τραγούδι των εραστών
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ
Άλμπουμ: Να περιμένω το αύριο (MLK 2016)
Πρόσωπα η νύχτα αλλάζει κι απόψε
στο μικρό μου κήπο έλα και κόψε
Δυο γυμνά, λευκά λουλούδια στο χώμα
και μια φλέβα που διψάει ακόμα
Αν έρθεις,θα σβήσω τα φώτα
καινούρια θα βάλω φτερά
Σαν άλλος θα ζήσω τα πρώτα
και δεν θα ρωτήσω πολλά
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
κι αν οι αγάπες μας
γερνάνε στ' αλήθεια
Τα παιδάκια μες στους δρόμους
αν φοβούνται τις φωτιές
και τα όνειρα
που γίναν συνήθεια
Πρόσωπα η νύχτα αλλάζει και πάει
τίποτα πια δε ζητάει,δε ρωτάει
Κάποτε,ήταν γυναίκα και κείνη
μα της κλέψαν το φεγγάρι απ'τα χείλη
Αν έρθεις,θα σβήσω τα φώτα
καινούρια θα βάλω φτερά
Σαν άλλος θα ζήσω τα πρώτα
και δεν θα ρωτήσω πολλά
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
τα τραγούδια τους
αν ζούνε αιώνια
Αν ξεχνάνε, αν θυμούνται
και πώς καίγονται οι αγκαλιές
σαν κεράκια που αργοσβήνουν στα χρόνια
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
κι αν οι αγάπες μας
γερνάνε στ' αλήθεια
Τα παιδάκια μες στους δρόμους
αν φοβούνται τις φωτιές
και τα όνειρα
που γίναν συνήθεια
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
τα τραγούδια τους αν ζούνε αιώνια
Αν ξεχνάνε, αν θυμούνται
και πώς καίγονται οι αγκαλιές
σαν κεράκια που αργοσβήνουν στα χρόνια
στο μικρό μου κήπο έλα και κόψε
Δυο γυμνά, λευκά λουλούδια στο χώμα
και μια φλέβα που διψάει ακόμα
Αν έρθεις,θα σβήσω τα φώτα
καινούρια θα βάλω φτερά
Σαν άλλος θα ζήσω τα πρώτα
και δεν θα ρωτήσω πολλά
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
κι αν οι αγάπες μας
γερνάνε στ' αλήθεια
Τα παιδάκια μες στους δρόμους
αν φοβούνται τις φωτιές
και τα όνειρα
που γίναν συνήθεια
Πρόσωπα η νύχτα αλλάζει και πάει
τίποτα πια δε ζητάει,δε ρωτάει
Κάποτε,ήταν γυναίκα και κείνη
μα της κλέψαν το φεγγάρι απ'τα χείλη
Αν έρθεις,θα σβήσω τα φώτα
καινούρια θα βάλω φτερά
Σαν άλλος θα ζήσω τα πρώτα
και δεν θα ρωτήσω πολλά
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
τα τραγούδια τους
αν ζούνε αιώνια
Αν ξεχνάνε, αν θυμούνται
και πώς καίγονται οι αγκαλιές
σαν κεράκια που αργοσβήνουν στα χρόνια
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
κι αν οι αγάπες μας
γερνάνε στ' αλήθεια
Τα παιδάκια μες στους δρόμους
αν φοβούνται τις φωτιές
και τα όνειρα
που γίναν συνήθεια
Πες μου μόνο αν πεθαίνουν
στο σκοτάδι οι εραστές
τα τραγούδια τους αν ζούνε αιώνια
Αν ξεχνάνε, αν θυμούνται
και πώς καίγονται οι αγκαλιές
σαν κεράκια που αργοσβήνουν στα χρόνια
Μολυβένια
Μουσική-Στίχοι-Ερμηνεία: ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ
CD: «Μολυβένια τρένα» (Μετρονόμος 2020)
Στον κήπο αυτό που έκοψες
τα πιο όμορφα της θάλασσας λουλούδια
δεν έρχονται τώρα πουλιά
ούτε παιδιά με ξένοιαστα τραγούδια
Τις νύχτες παίζουν οι σκιές
και μου μιλούν παράξενα για σένα
λένε πως ζεις σαν ξωτικό
σε ξένο ουρανό, μια μολυβένια
Και κλείνω τα μάτια κι έρχεσαι πάλι
μες στο βυθό μου, μαργαριτάρι
κάτω απ’ τα φώτα, είσαι σκιά μου
μια μολυβένια στα όνειρά μου
Στον κήπο αυτό που άνθισες
μιαν Άνοιξη μ’ αστέρια στα μαλλιά σου
δε θα’ βρεις χρώμα ούτε φωνές
μια πέτρα μοναχή με τ’ όνομά σου
Και κυλάει πάνω στο τζάμι
της ζωής μας το ποτάμι
μες στα μάτια μας που στέγνωσαν νωρίς
και σου λέω είμαι εντάξει
στο βυθό μου έχω φτιάξει
έναν κήπο που ποτέ σου δε θα δεις
Και κλείνω τα μάτια κι έρχεσαι πάλι
μες στο βυθό μου, μαργαριτάρι
κάτω απ’ τα φώτα, είσαι σκιά μου
μια μολυβένια στα όνειρά μου
τα πιο όμορφα της θάλασσας λουλούδια
δεν έρχονται τώρα πουλιά
ούτε παιδιά με ξένοιαστα τραγούδια
Τις νύχτες παίζουν οι σκιές
και μου μιλούν παράξενα για σένα
λένε πως ζεις σαν ξωτικό
σε ξένο ουρανό, μια μολυβένια
Και κλείνω τα μάτια κι έρχεσαι πάλι
μες στο βυθό μου, μαργαριτάρι
κάτω απ’ τα φώτα, είσαι σκιά μου
μια μολυβένια στα όνειρά μου
Στον κήπο αυτό που άνθισες
μιαν Άνοιξη μ’ αστέρια στα μαλλιά σου
δε θα’ βρεις χρώμα ούτε φωνές
μια πέτρα μοναχή με τ’ όνομά σου
Και κυλάει πάνω στο τζάμι
της ζωής μας το ποτάμι
μες στα μάτια μας που στέγνωσαν νωρίς
και σου λέω είμαι εντάξει
στο βυθό μου έχω φτιάξει
έναν κήπο που ποτέ σου δε θα δεις
Και κλείνω τα μάτια κι έρχεσαι πάλι
μες στο βυθό μου, μαργαριτάρι
κάτω απ’ τα φώτα, είσαι σκιά μου
μια μολυβένια στα όνειρά μου
Τα τρένα
Στίχοι-Μουσική-: ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ
Ερμηνεία: ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΦΑΗΛ
CD: «Μολυβένια τρένα» (Μετρονόμος 2020)
Μου ’πες θα περάσει πάλι στις οχτώ
Το ίδιο πάντα τρένο, μ’ άλλο αριθμό
Φεύγεις στο σκοτάδι, φέρνεις τη βροχή
Μα δεν ξέρω αλήθεια τι σου μοιάζει πιο πολύ
Κι είναι οι ζωές μας διάφανο πανί
Μια μικρή βαλίτσα, μια αποσκευή
Φεύγεις δε σε φθάνω, φεύγω κι είσαι εκεί
Μα δεν ξέρω αλήθεια τι πονάει πιο πολύ
Και σα δυο τρένα που περνάνε
Αντικρυστά στα ίδια μέρη
Πάνω στις ράγες θα κυλάμε
Ένοχοι, αθώοι και μοιραίοι
Θα ’ναι οι σταθμοί πάντα γεμάτοι
Και η μορφή σου πιο θλιμμένη
Σα τις φωνές στις αποβάθρες
Μέσα στους ξένους, πάντα ξένοι
Μου ’πες θα περάσει πάλι στις οχτώ
μείνε ακόμα λίγο, έχουμε καιρό
ανάβω το τσιγάρο, γίνεσαι φωτιά
σβήσε στο κορμί μου, να γεννηθώ ξανά
Κι έτσι βουβοί σ’ άδεια βαγόνια
Που δε θα σμίξουνε ποτέ
Μες στη σκουριά και μες στα χρόνια
Θα ζούμε άλλων τις ζωές
Και θ’ ανταμώνουμε για λίγο
Σ’ ένα δωμάτιο φθηνό
Θα μ’ αγαπάς έστω για λίγο
Θα σ’ αγαπώ λίγο να ζω
Και σα δυο τρένα που περνάνε
Αντικρυστά στα ίδια μέρη
Πάνω στις ράγες θα κυλάμε
Ένοχοι, αθώοι και μοιραίοι
Θα ’ναι οι σταθμοί πάντα γεμάτοι
Και η μορφή σου πιο θλιμμένη
Σα τις φωνές στις αποβάθρες
Μέσα στους ξένους, πάντα ξένοι
Το ίδιο πάντα τρένο, μ’ άλλο αριθμό
Φεύγεις στο σκοτάδι, φέρνεις τη βροχή
Μα δεν ξέρω αλήθεια τι σου μοιάζει πιο πολύ
Κι είναι οι ζωές μας διάφανο πανί
Μια μικρή βαλίτσα, μια αποσκευή
Φεύγεις δε σε φθάνω, φεύγω κι είσαι εκεί
Μα δεν ξέρω αλήθεια τι πονάει πιο πολύ
Και σα δυο τρένα που περνάνε
Αντικρυστά στα ίδια μέρη
Πάνω στις ράγες θα κυλάμε
Ένοχοι, αθώοι και μοιραίοι
Θα ’ναι οι σταθμοί πάντα γεμάτοι
Και η μορφή σου πιο θλιμμένη
Σα τις φωνές στις αποβάθρες
Μέσα στους ξένους, πάντα ξένοι
Μου ’πες θα περάσει πάλι στις οχτώ
μείνε ακόμα λίγο, έχουμε καιρό
ανάβω το τσιγάρο, γίνεσαι φωτιά
σβήσε στο κορμί μου, να γεννηθώ ξανά
Κι έτσι βουβοί σ’ άδεια βαγόνια
Που δε θα σμίξουνε ποτέ
Μες στη σκουριά και μες στα χρόνια
Θα ζούμε άλλων τις ζωές
Και θ’ ανταμώνουμε για λίγο
Σ’ ένα δωμάτιο φθηνό
Θα μ’ αγαπάς έστω για λίγο
Θα σ’ αγαπώ λίγο να ζω
Και σα δυο τρένα που περνάνε
Αντικρυστά στα ίδια μέρη
Πάνω στις ράγες θα κυλάμε
Ένοχοι, αθώοι και μοιραίοι
Θα ’ναι οι σταθμοί πάντα γεμάτοι
Και η μορφή σου πιο θλιμμένη
Σα τις φωνές στις αποβάθρες
Μέσα στους ξένους, πάντα ξένοι
Χαρταετός
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ
CD: «Μολυβένια τρένα» (Μετρονόμος 2020)
Με τα μάτια κλειστά, μια βουτιά από ψηλά και τα δόντια σφιγμένα
Δεν υπάρχει κανείς, τεντωμένο σκοινί για να φθάσω στο τέρμα
Είναι ο δρόμος στενός και δε βλέπω το φως που τον κόσμο τυφλώνει
Πώς θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή ξεκλειδώνει
Μάτια στη γωνιά κρυμμένα, μας μετράνε ένα ένα
Την αλήθεια και το ψέμα, μαύρος ουρανός
Ό,τι ζούμε το χρωστάμε, κι απ’ τα χέρια μας γλιστράνε
Οι αγάπες και τα χρόνια σαν χαρταετός
Είναι οι ίδιες φωνές που σου λένε πως φταις, μια ξεκούρδιστη μπάντα
Να γελάς και να ζεις σε στημένη γιορτή, ξεφτισμένη γιρλάντα
Ποιος κρατάει το κλειδί, ποιος γελάει στη σιωπή, ποιος θεός μας ζηλεύει
Πως θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή μου μαντεύει
Ό,τι ζούμε απόψε μ’ αρρωσταίνει, άλλαξε και πάλι ο καιρός
Δως μου ένα δρόμο που να μένει πάντα άδειος, μακρινός
και να μας περιμένει
Δεν υπάρχει κανείς, τεντωμένο σκοινί για να φθάσω στο τέρμα
Είναι ο δρόμος στενός και δε βλέπω το φως που τον κόσμο τυφλώνει
Πώς θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή ξεκλειδώνει
Μάτια στη γωνιά κρυμμένα, μας μετράνε ένα ένα
Την αλήθεια και το ψέμα, μαύρος ουρανός
Ό,τι ζούμε το χρωστάμε, κι απ’ τα χέρια μας γλιστράνε
Οι αγάπες και τα χρόνια σαν χαρταετός
Είναι οι ίδιες φωνές που σου λένε πως φταις, μια ξεκούρδιστη μπάντα
Να γελάς και να ζεις σε στημένη γιορτή, ξεφτισμένη γιρλάντα
Ποιος κρατάει το κλειδί, ποιος γελάει στη σιωπή, ποιος θεός μας ζηλεύει
Πως θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή μου μαντεύει
Ό,τι ζούμε απόψε μ’ αρρωσταίνει, άλλαξε και πάλι ο καιρός
Δως μου ένα δρόμο που να μένει πάντα άδειος, μακρινός
και να μας περιμένει
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Μάνος Μοναστηριώτης είναι ένας νέος τραγουδοποιός που γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε με πολλά και διαφορετικά ακούσματα στο πέρασμα των δεκαετιών. Ως Επτανήσιος στην καταγωγή, του αρέσει να αναζητά τη μελωδία και τις λέξεις που μπορούν ν’ αποτυπώσουν καλύτερα στο σήμερα την απομόνωση και την παράνοια της εποχής μας.
Σπούδασε Φιλολογία και Μουσική στην Αθήνα και βιοπορίζεται ως φιλόλογος ενώ παράλληλα τα τελευταία χρόνια παίζει τ’ αγαπημένα του τραγούδια σε μικρές μουσικές σκηνές. Μας συστήθηκε το 2016 με την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «να περιμένω το αύριο» (διανομή MLK) . Η ενασχόλησή του με την εκπαίδευση αλλά και η αγάπη του για τη μουσική και το θέατρο, σμιλεύουν ένα σαφή κοινωνικοπολιτικό κι ερωτικό λόγο, ο οποίος δίνει το στίγμα του και στη δεύτερη δισκογραφική του κατάθεση με τίτλο «Μολυβένια Τρένα» (Περιοδικό και εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ).
Πρόκειται για δώδεκα αφηγηματικές μπαλάντες με λυρική και πλούσια ενορχήστρωση, τραγούδια βιωματικά , στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στον έρωτα και τα κοινωνικά «θέλω» και «πρέπει». Τραγούδια με μουσικές επιρροές από το λυρισμό και την αισθαντικότητα του ελληνικού έντεχνου αλλά και των φολκ τροβαδούρων της Δύσης.
Ο στίχος του αφηγηματικός, αιχμηρός κι όπου χρειάζεται ρομαντικός, πριγράφει την καθημερινότητα και στήνει αυτί στο μέλλον. Στα «Μολυβένια Τρένα» έρωτες, όνειρα, ενοχές, επαναστάσεις, μνήμες κι απώλειες κυλάνε πάνω στις ράγες ενός χρόνου που δε θα νικήσει ποτέ κανείς, που θα είναι πάντα ο τιμωρός σου αλλά και η λύτρωσή σου!
Η παραγωγή του άλμπουμ ανήκει στο δημιουργό, ο σχεδιασμός του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου στον Χρήστο Παλαμήδη, ενώ την ενορχήστρωση και τις μίξεις επιμελήθηκε ο Κώστας Παρίσσης στο studio Praxis. Κυκλοφορεί και διανέμεται με τη μορφή cd αλλά και διαδικτυακά από το Περιοδικό και τις Εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ (2020)
