Πέντε τραγούδια του Θεόφραστου Σακελλαρίδη

Θυμήσου εκείνα τα χρόνια
κι έλα δώσ’ μου κι άλλα φιλιά
μ'αρέσει να ζούμε αιώνια
σε θερμή και ζεστή αγκαλιά

Φιλιά θα σου δίνω με νάζι
θα μου δίνεις και συ περισσά
το μέλι στα χείλη θα στάζει
πριν τα νιάτα διαβούν τα χρυσά

Σφίξε με
κι ενωμένα τα χείλη ας μένουν
φίλα με
τα φιλιά και νεκρούς ανασταίνουν
φίλα με
δώσ’ μου κι άλλα φιλιά κι ας πεθάνω
στη θερμή αγκαλιά σου επάνω
μ’ έναν πόθο που θα νιώθω βαθειά στην καρδιά

Την κοιτούσαν με καμάρι
στο χωριό τόσα παιδιά
είχε πάρει απ’ το θυμάρι
η Μαριώ την ευωδιά.

Κι αν καρδιές είχαν σκαλίσει
στις ιτιές και στην ελιά
δεν της είχανε μιλήσει
για ματιές και για φιλιά.

Όλοι μπρος της οι λεβέντες
νιώθανε ντροπή
μόνο ένας δυο κουβέντες
τόλμησε να πει:

Μάρω, Μάρω
μια φορά είν’ τα νιάτα
Μάρω, Μάρω
τις ντροπές παράτα.

Του φιλιού την πρώτη γλύκα
μην τηνε φυλάς για προίκα
μη με διώχνεις
τώρα που σε βρήκα.

Επεράσανε τα χρόνια
το χωριό κι αυτό γερνά
κι ήρθαν στα μαλλιά τα χιόνια
κι η Μαριώ σκυφτή περνά.

Τη θυμούνται μόνο οι γέροι
κάτι λεν ψιθυριστά
κι οι ελιές μιλούν στ’ αγέρι
κι ίσως κλαιν τραγουδιστά.

Κι η Μαριώ γεροντοκόρη
τώρα σκυθρωπή
σαν ηχώ ακούει τ’ αγόρι
που της είχε πει:

Μάρω, Μάρω
μια φορά είν’ τα νιάτα
Μάρω, Μάρω
τις ντροπές παράτα.

Του φιλιού την πρώτη γλύκα
Μην τηνε φυλάς για προίκα
μη με διώχνεις
τώρα που σε βρήκα.

Του χωρισμού μας ήρθ' η ώρα
μου φεύγεις τώρα
δεν τη περίμενα την μπόρα
σε μια νυχτιά

Σε είχα τόσο συνηθίσει
είχα μεθύσει
από την όμορφη ψευτιά
που 'κρυβε κάθε σου ματιά

Τι κι αν κλαίω, όλα έχουν ένα τέλος
κι η αγάπη κι η χαρά κι η ζωή
τι κι αν κλαίω, όλα έχουν ένα τέλος
σαν τη νύχτα που κρατάει ως το πρωί

Ένα τραγούδι θα σας πω για τον λεβέντη,
τον ασπρομάλλη μου το γέρο τον Μοριά
και βάλτε αδέρφια μου για να στηθεί το γλέντι
Τριπολιτσιώτικο κρασί και ψησταριά.

Στήσε χορό ξενιτεμένε Μοραΐτη,
απόψε ας παίξουνε λαγούτα και βιολιά
και πες πως γύρισες στο πατρικό σου σπίτι
και πως σε πήρανε οι γέροι σου αγκαλιά.

Γεια και χαρά σας Μοραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γεια σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.

Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει
κι η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά,
έβγα απ’ τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη
κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά.

Τα όμορφα χρόνια τα παλιά να ξαναζήσουν
και στου Ταΰγετου την πιο ψηλή κορφή,
των πρόγονών μας οι σκιές χορό να στήσουν
και να τους λέει τ’ αγέρι ετούτη τη στροφή.

Γεια και χαρά σας Μοραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γεια σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.

Γεια και χαρά σας Μοραΐτες αδερφοί,
που η μάνα αν δε σας γέννα,
ούτ’ Άγια Λαύρα θα 'χαμε, ουτέ Εικοσιένα.

Στην αγάπη έχει πάντα
ρόλο ο σύρτης ζηλευτό,
κι έχουμε άπειρα συμβάντα
που τ’ απέδειξαν αυτό.
Όταν μπλέξεις με φουστάνι
να μην κάνεις τον μωρό,
βάλ’ το σύρτη μάνι μάνι
και μην χάνεις τον καιρό.

Δε γίνεται δουλειά,
με τα κλεφτά φιλιά.
Πρέπει να μπει ο σύρτης, ο σύρτης, ο σύρτης.
Δοκίμασε το ευθύς,
για να 'σαι ασφαλής.
Βάλε καλά το σύρτη
και θα με θυμηθείς.

Όταν με τη λατρευτή σου
σ' ένα σεπαρέ θα πας,
αν τη θες πολύ δική σου,
κι αν πολύ την αγαπάς,
γλύκα δε θα καταλάβεις
όσο αν 'σαι ορμητικός.
Θα φουσκώνεις και θα ανάβεις,
και θα τρέμεις διαρκώς.

Για να ευχαριστηθείς
και να ικανοποιηθείς
πρέπει να μπει ο σύρτης, ο σύρτης, ο σύρτης.
δοκίμασε το ευθύς,
για να 'σαι ασφαλής.
Βάλε καλά το σύρτη
και θα με θυμηθείς.

Ήξερα και ένα ζευγάρι
που 'χε μείνει ιστορικό,
κάποιο γέρο που 'χε πάρει
ένα αφράτο θηλυκό.
Τακτικά το κουβαλούσε
σ' ένα σεπαρέ κρυφό,
μα ο σύρτης δεν τραβούσε
κι έκανε πια τον κουτό.

Ο γέρος τότε κλαίει
και λυπημένος λέει
δε λειτουργεί ο σύρτης, ο σύρτης, ο σύρτης.
Δεν είναι προκοπή,
τίποτα δε θα βγει,
πρέπει να μπει ο σύρτης,
μ’ αυτός δε λειτουργεί.