Πέντε τραγούδια του Γενάρη

Είπε: Ας μένει πίσω μου ό,τι δεν προχωράει
ένας καημός ξημέρωσε, μα ο καπετάνιος πάει
στη μέση εκεί του πουθενά, στο χάος αρμενίζει
και η πυξίδα του γελάει γλυκά του ψιθυρίζει

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε οι σοφοί του κόσμου
μα ακόμα δυσκολότερο είναι το τέλος φως μου
στη μέση εκεί του πέλαγου τι ειν’ ο μαύρος βράχος
είναι ό,τι έμεινε μισό είναι το ίδιο λάθος

Είπε: ας μένει πίσω μου ό,τι δεν προχωράει
ένας καημός ξημέρωσε, μα ο καπετάνιος πάει
δική του η απόφαση, τ’ αξίωμα δικό του
αυτός που δεν οδήγησε μήτε τον εαυτό του

Θέλω να σε δω στα παιδικά μας σπίτια,
να πέφτω στα χαλίκια
κι εσύ έτσι απλά να μου γελάς.

Θέλω να σε δω πρωί μες στο κρεβάτι,
να σου γυρνάω την πλάτη
κι εσύ με νεύρα να σκουντάς.

Θέλω να σε δω στο πατρικό σου σπίτι,
να μένουμε στο νοίκι
ή να σε βλέπω στο μετρό.

Θέλω να σε δω να μπαίνεις μες στο πλοίο,
να μη μου λες αντίο,
αφού θα έρθω να σε βρω.

Θέλω να είσαι εδώ, να φεύγουνε τα χρόνια,
να φεύγει κι ο χειμώνας
μα εσύ να μένεις πάντα εδώ.

Θέλω να είσαι εδώ
να διώχνουμε τους φίλους μ' ευχές,
να λύνουμε τους σκύλους γιορτές,
τις Κυριακές τα πρωινά.

Θέλω να σε δω να με κοιτάς στα μάτια.
Θα πλένω εγώ τα πιάτα.
Μες στους αφρούς θα σ' αγαπώ.

Θέλω να είσαι εδώ, μαζί μου εδώ στο κύμα
και όλα τ' άλλα χύμα
ξανά σα να 'μαστε παιδιά.

Οι νύχτες του Γενάρη έχουν στόμα
και λένε παραμύθια τις γιορτές
τσακίζουνε του μπουκαλιού το πώμα
και πίνουν να μεθάνε οι ποιητές

R
Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν
Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη
σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή
στιχάκια γράφουν σ’ ένα Καλαντάρι
και στης καρδιάς τα φύλλα μιαν ευχή

Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα δάφνη
παράθυρα της μνήμης ανοιχτά
αναπολεί τον ποιητή Καβάφη
την Αλεξάνδρεια αποχαιρετά.

Αχ, οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
Που κάθομαι και ξαναπλάττω με το νου,
Εκείνες τες στιγμές και σ' ανταμώνω
Κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία,
Κι ακούω τα πρώτα, κι ακούω τα πρώτα
Κι ακούω τα πρώτα

Απελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
Σαν φεύγει η οπτασία και μ' αφήνει μόνο
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική.
Πάνε τα δέντρα,
Πάνε οι δρόμοι,
Πάνε τα σπίτια,
Πάνε τα φώτα.

Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,
Η ερωτική
Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,
Η ερωτική

Σάββατο με πικρό φεγγάρι
και κόκκινο στυφό κρασί
κι ένα φουστάνι θαλασσί
σ' ένα γυμνό δοκάρι

Πού το κορμί σου τώρα να 'ναι
με τη βαθιά λαβωματιά
ποια χέρια να το σεργιανάνε
από τον ήλιο στη φωτιά

Σάββατο με πικρό φεγγάρι
και κόκκινο στυφό κρασί
κι είμαι ένα έρημο νησί
που κλαίει στο Γενάρη