Πέντε τραγούδια του Αττίκ (γ)

Κι οι δυο τους νέοι, με μυαλά συνηθισμένα
και με μι’ αγάπη στην ψυχή,
θαρρούσαν πάντα, σαν εσάς και σαν εμένα,
πως έχει η αγάπη μόνο αρχή.

Μέσα στην τρέλλα του, λοιπόν, το ζευγαράκι,
σαν έβλεπε άλλο ταίρι, μελαγχολικό,
εσταματούσε κάτω από το φεγγαράκι
κι αυτός της έλεγε με ύφος λογικό.

Όταν μι’ αγάπη που νομίζαμ’ αιωνία,
φτάσει, μοιραία, στην παρακμή,
δυστυχισμένες, δυο υπάρξεις μ’ αγωνία
βλέπουν να έρχετ’ η στιγμή
που η αγάπη τους θα μοιάζει τυραννία,
τότε τον πόνο τους ας πνίξουνε,
μια πέτρα πίσω τους ας ρίξουνε
κι ώρα καλή, χωρίς φιλί.

Μα κάθε αγάπη έχει πάντα αρχή και τέλος,
νόμοι μας το 'πανε γραφτοί,
έστω κι αν λέγεται Ρωμαίος ή Οθέλλος,
ή κι Ιουλιέττα αν λεν αυτή.

Γίνηκε ο έρως τους, λοιπόν, απλή συνήθεια
και πριν ν’ αρχίσουν να κοιτάζονται ψυχρά,
όπως τελειώνουν της γιαγιάς τα παραμύθια,
αυτή τον άφησε και του 'γραψε σκληρά.

Όταν μι’ αγάπη που νομίζαμ’ αιωνία,
φτάσει, μοιραία, στην παρακμή,
δυστυχισμένες, δυο υπάρξεις μ’ αγωνία
βλέπουν να έρχετ’ η στιγμή
που η αγάπη τους θα μοιάζει τυραννία,
τότε, τότε τον πόνο τους ας πνίξουνε,
μια πέτρα πίσω τους ας ρίξουνε
κι ώρα καλή, χωρίς φιλί.

Όταν σε γνώρισα, ευθύς απόρησα
που οι ομορφιές ήταν σ’ εσένα όλες δοσμένες
και συλλογίστηκα κάπως και βιαστικά,
πως θα 'χεις κι άλλες χάρες, μέσα σου κρυμμένες.

Μα όταν σ’ έσφιξα τρελά στην αγκαλιά μου,
πρώτη φορά κι ήσουν ψυχρά,
ίσως μπορείς, αναπολώντας τα φιλιά μου,
να θυμηθείς τι σου 'πα ευθύς.

Τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφου δεν μ’ ένιωσες απ’ την αρχή,
τι να την κάνω τη συντροφιά σου
που η σκέψη σου είναι κούφια και ρηχή,
μπρος στον καθρέφτη, όσο θες ακόμα, φτιάσου,
πάλι αδιάφορη θα μου 'ναι η ζωγραφιά σου,
τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφού δεν έχεις μέσα σου ψυχή.

Κι ενώ χωρίσαμε κι αναγνωρίσαμε
πως από λάθος της μας έσμιξεν η μοίρα,
τώρα, με γράμματα και ψευτοκλάματα
λες να ξανάρθεις και θ’ αλλάξεις χαρακτήρα.

Όχι, δε θέλω, μόνο παίζω με μια κούκλα,
θα βρεις πολλούς, αχ, τους τρελούς
να κρεμαστούν απ’ των μαλλιών σου κάθε μπούκλα,
πώς να σ’ το πω, δε σ’ αγαπώ.

Τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφου δεν μ’ ένιωσες απ’ την αρχή,
τι να την κάνω τη συντροφιά σου
που η σκέψη σου είναι κούφια και ρηχή,
μπρος στον καθρέφτη, όσο θες ακόμα, φτιάσου,
πάλι αδιάφορη θα μου είναι η ζωγραφιά σου,
τι να την κάνω την ομορφιά σου
αφού δεν έχεις μέσα σου ψυχή.

Και τι μ’ αυτό, πως ξανανθίσαν κρίνοι
κι από ευωδιές, όλη η γη, μοσχοβολά,
αφού εγώ δεν υπάρχω πια για 'κείνη
και τι μ’ αυτό, πως η άνοιξη γελά.

Δεν είμαι πια απ’ αυτούς που διασκεδάζουν,
και την άνοιξη γιορτάζουν στην εξοχή,
δεν είμαι πια για χαρές και για λουλούδια,
έχω πένθιμα τραγούδια μες στην ψυχή.

Ανοιξιάτικο αεράκι, φορτωμένο Πασχαλιά,
τι κι αν έρθεις μ’ ένα χάδι, τα καινούργια μου φιλιά,
τον χειμώνα τα ποτίζει των ματιών μου η βροχή
και ανθίζουνε για 'κείνη, κάθε τέτοια εποχή.

Και τι μ’ αυτό, πως ξανάρθαν χελιδόνια
κι έχουν χαρές στην παλιά τους τη φωλιά,
αφού εγώ στην καρδιά μου έχω χιόνια
και φυλαχτό, τα ξανθά της τα μαλλιά.

Δεν είμαι πια ο τρελός οπού νομίζει
πως την άνοιξη γυρίζει, τρελή καρδιά,
δεν είμαι πια για κιθάρες, για σελήνη,
όλα τα 'σβησεν εκείνη σε μια βραδιά.

Ανοιξιάτικο αεράκι, φορτωμένο Πασχαλιά,
τι κι αν έρθεις μ’ ένα χάδι, τα καινούργια μου φιλιά,
τον χειμώνα, τα ποτίζει των ματιών μου η βροχή
και ανθίζουνε για 'κείνη, κάθε τέτοια εποχή.

Λησμόνησα το χρώμα των μαλλιών της
ξεχνώ αν ήταν μαύρα ή καστανά
λησμόνησα τη γλύκα των φιλιών της
μπερδεύω αν είχε μάτια γαλανά.

Ο καιρός επέρασε
η καρδιά μου γέρασε
κι η μαύρη λησμονιά με το φτερό της.
Έσβησε τα γράμματα
που έγραψα με κλάματα
στην πλάκα της αγάπης μου της πρώτης.

Κι όμως κι όμως
κάτι μέσα μου έχει μείνει
ούτε χρόνος ούτε λησμονιά δε σβήνει
κάτι που κλαίει μυστικά
σα φαντάστηκα μες στα σωθικά
κάτι που όλο μου μιλάει για κείνη
μελαγχολικά.

Σε γνώρισα Πρωτομαγιά
που με τραγούδια είχαμε πάει
να κόψωμ’ άνθη για το Μάη
μαζί με τ’ άλλα παιδιά.

Τ’ αγόρια ρίχναν απαλά
χίλια λουλούδια στην ποδιά σου,
γιατί όλα θέλαν την καρδιά σου,
στα χρόνια αυτά τα τρελά.

Τόσοι σου 'παν σ’ αγαπώ μα εσύ δεν το 'πες σε κανένα,
μόνο εγώ δε θα σ’ το πω για να μην πάει στα χαμένα.
Καίγομαι μα δεν αφήνω να μου βρούνε τον σφυγμό,
κάνω πως λεπτό δε δίνω κι όλο καταπίνω τον καημό,
κάνω πως λεπτό δε δίνω κι όλο καταπίνω τον καημό.

Περνούσαν οι Πρωτομαγιές
και σου χαρίζαν κάθε χρόνο
τόση ομορφιά, που κάνεις πόνο
όπου κι αν ρίξεις ματιές.

Μεγάλωσαν και τα παιδιά
και ξενυχτούνε στις καντάδες,
σε βλαστημούν τόσες μανάδες,
για την σκληρή σου καρδιά.

Τόσοι σου 'παν σ’ αγαπώ μα εσύ δεν το 'πες σε κανένα,
μόνο εγώ δε θα σ’ το πω γιά να μην πάει στα χαμένα.
Καίγομαι μα δεν αφήνω να μου βρούνε τον σφυγμό,
κάνω πως λεπτό δε δίνω κι όλο καταπίνω τον καημό,
κάνω πως λεπτό δε δίνω κι όλο καταπίνω τον καημό.