Πέντε τραγούδια σε στίχους του Φίλωνος Αρία

Μοναχός μου πάλι βρέθηκα
και για μια στιγμή σε σκέφτηκα
κι αναπολώντας στη φτωχή την κάμαρά μου
ήρθε ένας φίλος να ξυπνήσει τα όνειρά μου
κι ενώ σκεφτόμουνα αγάπη μου πού να 'σαι
ήρθε και μου 'πε πως ακόμα με θυμάσαι

Ενας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά
φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις
είχε γκρίζα τα σγουρά του τα μαλλιά
και μου είπε πως απόψε θα γυρίσεις

Στην ιστορία μας ο φίλος αυτός
είχε ένα ρόλο παίξει τελευταίο
κι όπως με κοίταζε στα μάτια σκυφτός
μ’ έκανε αγάπη μου αδιάκοπα να κλαίω

Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να ζήσω
μακριά απ’ του νησιού μας τα νερά
τρεχαντηράκια να μην αντικρίζω
και γλάρων τα κατάλευκα φτερά

Ποτέ μου δεν επόθησα να πάω
σε μέρη μακρινά κι εξωτικά
Μου φτάνει μόνο εσένα ν’ αγαπάω
να σ’ έχω στην καρδιά μου στοργικά

Μας φτάνει μόνο
μας φτάνει μόνο ένα κύμα στ’ ακρογιάλι
κι ένα σπιτάκι
κι ένα σπιτάκι μοναχό στην αμμουδιά

Μας φτάνει μόνο
μας φτάνει μόνο η θερμή μας η αγκάλη
κι αγάπη μας
π’ ανθίζει στην καρδιά

Και δεν ήταν ένας, και δεν ήταν ένας,
και δεν ήταν δυο, δεν ήταν δυο.

Κι ακολουθούν χιλιάδες, κι ακολουθούν χιλιάδες,
κι ακολουθούν χιλιάδες.

Κι απ’ την πολιτεία, κι απ’ την πολιτεία,
κι από το χωριό, κι απ’ το χωριό.

Άνδρες και παιδιά και γέροι και μανάδες
γέροι και μανά μανάδες.

Και ανηφορίζει, και αγκομαχά,
ο λαός ποτάμι, ο λαός ποτάμι,
σέρνεται, κοχλάζει, βογγεί κι αλυχτά,
ματωμένο χράμι, ματωμένο χράμι.

Και φωτιές ανάβει, και φωτιές ανάβει,
και λυπητερές, λυπητερές
ψαλμωδίες λέει, ψαλμωδίες λέει,
ψαλμωδίες λέει.

Και κρατάει τη γνώση, και κρατάει τη γνώση,
πέτρες κοφτερές, με κοφτερές.

Και χτυπάει και κλαίει, και χτυπάει και κλαίει,
και χτυπάει και κλαίει, .

Κι είναι η ιδέα, κι είναι η ζωή
καταπροδομένη, καταπροδομένη.

Είναι ένας Ιούδας, μελανό πρωί,
όλη η οικουμένη, όλη η οικουμένη.

Και δεν ήταν ένας, και δεν ήταν ένας,
και δεν ήταν δυο, δεν ήταν δυο.

Κι ακολουθούν χιλιάδες, κι ακολουθούν χιλιάδες,
κι ακολουθούν χιλιάδες.

Κι απ’ την πολιτεία, κι απ’ την πολιτεία,
κι από το χωριό, απ’ το χωριό.

Και δεν ήταν ένας, και δεν ήταν ένας,
και δεν ήταν δυο, δεν ήταν δυο.

Πάνω απ’ τα νερά, πάνω από τον κάμπο,
λεύκα με πουλιά, μες στο Μάη λάμπω.
Μάτια σκοτεινά μ' έρεβος βοστρύχους,
πόδια από νερό και λαλιά από ήχους.

Κτίζω ένα σπιτάκι στην ακρογιαλιά
και μ' αχτίδες πλέκω τη μικρή του πόρτα.
Φύλακες τού βάζω γλάρους και φιλιά
κι ένα τριζονάκι βάζω μες στα χόρτα.

Θέλω το τραγούδι το εωθινό,
καταρράκτη θείε, να υμνολογήσω.
Δέντρα και βουνά στον εσπερινό,
παίρνω αγκαλιά για να σε γνωρίσω.

Κι έρχομαι κοντά σου, μυστική ζωή,
από φως πλασμένος με ψυχή και θάρρος.
Είμαι από αγέρα, είμαι από βροχή
κι έρχεται κατόπιν κι άλλος κι άλλος κι άλλος.

Θα μείνω μαζί σου κι ας καίγεται η πλάση
κι ας πέφτουν τ’ αστέρια συντρίμμια στη γη.
Θα μείνω κοντά σου στο κέρδος, στη χάση
μαζί σου στον ήλιο, στο φως, στη αυγή.

Μαζί σου, μαζί σου, μονάχα μαζί σου
μαζί σου το βράδυ, μαζί στο πρωί.
Μαζί και σε τούτο το μάταιο κόσμο
μαζί και στην άλλη, στην άλλη ζωή.

Μαζί σου στο άγιο μικρό μας τραπέζι
μαζί στο δρομάκι με τις μυγδαλιές.
Μαζί χέρι χέρι κι ο αγέρας θα παίζει
στα μαύρα μαλλιά σου, στις ακρογιαλιές.