Πέντε τραγούδια σε στίχους του Νότη Περγιάλη

Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι,
έτσι είν’ η ζωή μας μεσημέρι βράδυ.
Μη ζητάς, κορίτσι μου, ένα κορδελάκι
από τα ερείπια φτιάχνω ένα σπιτάκι.

Σκονισμένοι δρόμοι,η πικρή ζωή μου,
μέσα στο σκοτάδι χάνω τη φωνή μου...
Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι,
έτσι είν’ η ζωή μας μεσημέρι βράδυ.

Ποιόνε να κλάψω πρώτονε
ποιον να τραγουδήσω πρώτονε
στο μπλόκο στην Καισαριανή,
που γίνηκε μια Κυριακή.
Που γίνηκε μια Κυριακή
πρωί με τη δροσούλα.

Γιώργη με τη γλυκιά φωνή,
με τις φαρδιές τις πλάτες,
πες μου την ύστερη στιγμή
τι βρήκες και τραγούδησες
και τάραξες τη γειτονιά
ως πέρα στο Παγκράτι.

Ποιόνε να κλάψω πρώτονε
ποιον να τραγουδήσω πρώτονε
στο μπλόκο στην Καισαριανή,
που γίνηκε μια Κυριακή.

Λευτέρη, με τα γαλανά
τα μάτια και την ομορφιά,
τους τοίχους που μπογιάτιζες
πες μου την ύστερη στιγμή
τι βρήκες και ζωγράφισες,
και το κοιτάν στη γειτονιά
και κλαίνε στο Παγκράτι;

Ρεφρέν

Γιάννη καλέ, Νίκο αδελφέ,
Δημήτρη καροτσέρη,
π’ άφησες έρμο τ’ άλογο,
να τριγυρνά στους δρόμους
και το κοιτάν στην γειτονιά
και κλαίνε στο Παγκράτι.

Στην παρακάτω γειτονιά είναι ένα κοριτσάκι
που συργιανάει στα μάτια μου, γλυκό σαν φεγγαράκι.

Γεμίζει ο αγέρας με φιλιά σαν μου κουνάει το χέρι
κι όταν στα μάτια με κοιτά , λιποθυμά ένα αστέρι.

Κάποια μηλιά, χρυσομηλιά, στολίζει την ποδιά της
τριαντάφυλλα στον κόρφο της κι αστερία στα μαλλιά της

Και δεν μπορώ να κοιμηθώ , φύσα καλέ μου αγέρα ,
απ΄τα άνθια και την ευωδιά, τη νύχτα και τη μέρα.

Βγαίνω και σιγοπερπατώ και ψάχνω στη θωριά σου
ποιο μονοπάτι να διαβώ, να φτάσω στην καρδία σου

Μα όταν σε βλέπω να περνάς , χάνω τα μονοπάτια,
σαν μου μιλάς και μου γελάς και με κοιτάς στα μάτια...

Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.

Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.

Σφαλούν τα μάτια κι οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα
κι εκείνος χαμογέλαγε.

Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.

Καρδιά μου ποιος τη πόρτα σου χτυπά
χτυπάει και εσύ δε βγαίνεις
Ήρθ’ η χαρά κοντά σου μια βραδιά
και εσύ δεν κατεβαίνεις

Τι να την κάνω τη χαρά
χαράς τον που την έχει
Να τη σηκώσω στα βουνά
στο κρύο δεν αντέχει,
στο σπιτικό μου είναι στενά
και μέσα μου όλο βρέχει

Την στόλισα στεφάνι στα μαλλιά
και πάω να τραγουδήσω,
μα ο στεναγμός μου πνίγει τη μιλιά
και όλο γυρίζω πίσω

Τι να την κάνω τη χαρά
χαράς τον που την έχει
Να τη σηκώσω στα βουνά
στο κρύο δεν αντέχει,
στο σπιτικό μου είναι στενά
και μέσα μου όλο βρέχει