Πέντε τραγούδια σε στίχους του Μίμη Τραϊφόρου

Αθήνα μου, πώς να σ' το πω,
σαν μάνα μου σε αγαπώ
και πιο πολύ ακόμα
κι απ' τη ζωή σαν κουραστώ
θα 'θελ', Αθήνα, να θαφτώ
μες στο δικό σου χώμα.

Τα βράδια σου τα τρυφερά
όταν τα δίχτυα, τ' αργυρά,
του φεγγαριού, με πιάνουν
και τα μαβιά σου δειλινά
π' αλλού δεν τα 'δα πουθενά,
ποτέ να μην πεθάνουν.

Αθήνα και πάλι Αθήνα
κι απόψε τα χείλη μου ας πουν,
Αθήνα και πάλι Αθήνα
και γέροι και νιοι
και παιδιά σ’ αγαπούν

Με κρύο ή με λιακάδα,
μ' αρέσεις, Αθήνα, γιατί
όλη η γλυκειά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί,
όλη η γλυκειά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί.

Κι αν κάποτε ξενητευτώ,
για 'σένανε θε' να ρωτώ
τον ήλιο κι όλα τ' αστρα
και στα Πλακιώτικα στενά
η σκέψη μου θα τριγυρνά,
Αθήνα, ξελογιάστρα.

Κι αν τύχει, ο Πλάστης, μιαν αυγή
και καταστρέψει όλη τη γη,
την Πλάκα, σαν ιππότης,
μ' ένα χαμόγελο γλυκό θα τη γλιτώσει απ' το κακό,
γιατί είν' κι αυτός Πλακιώτης.

Αθήνα και πάλι Αθήνα
κι απόψε τα χείλη μου ας πουν,
Αθήνα και πάλι Αθήνα
και γέροι και νιοι
και παιδιά σ’ αγαπούν

Με κρύο ή με λιακάδα,
μ' αρέσεις, Αθήνα, γιατί
όλη η γλυκειά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί,
όλη η γλυκειά μας Ελλάδα,
στα χέρια σου, Αθήνα μου,
έχει χτιστεί.

Χαράμι να σου γίνουν τα ξενύχτια μου
κι όλα τα δάκρυα μου που έχυσα ποτάμι
κι οι τόσες πίκρες που για χάρη σου ετράβηξα
χαράμι να σου γίνουνε χαράμι

Το ξέρω στην καρδιά τη σιδερένια σου
πως δεν υπάρχει πια για μένα αγάπη δράμι
και μετανιώνω γιατί όλες οι θυσίες μου
χαράμι τώρα πήγανε χαράμι

Με πλήγωσε το φέρσιμό σου τ’ άτιμο
μου 'κανε μαύρη τη καρδιά μου σαν κατράμι
γι’ αυτό η αγάπη και η πίστη που σου έδειξα
χαράμι να σου γίνουνε χαράμι

Ρυτίδες και πίκρες
και φαρμάκια σωρό
Ξενύχτια και δάκρυα
Κι ένα σπίτι νεκρό
Να τι μ’ άφησε φεύγοντας να
Μα ωστόσο στιγμή δεν περνά
Που η ψυχή μου για σένα
Να μην ξαγρυπνά

Για σένα έχει μείνει
η αγκαλιά μου ανοιχτή
Την πόρτα της χτύπα
Πάλι θα σε δεχτεί
Γιατί δε σε ξεχνώ
Κι αν μαρτύρια περνώ
Αχ να `ξερες πόσο πονώ
Για σένα για σένα

Για σένα ξύπνησε η καρδιά μου ένα πρωί
Κι άστρα σου γιόμισα και ήλιο τη ζωή
Για σένα έσβησα με μιας τα περασμένα
Μα εσύ που πόνεσα και υπέφερα για σένα;

Ρυτίδες και πίκρες...

Χρόνε, απ’ το μαύρο σου το διάβα όλα μαραίνονται
μα δε μαραίνονται οι πρώτες συγκινήσεις
και στο τελάρο σου απ’ τη σκέψη μας υφαίνονται
με τη βελόνα του ονείρου οι αναμνήσεις

Όλα μαραίνονται, χλωμιάζουνε και σβήνουνε
κι όσα απομείνανε Πλακιώτικα μπαλκόνια
τις τελευταίες τους στιγμές θλιμμένα αφήνουνε
γερμένα τ’ άμοιρα κι εκείνα από τα χρόνια

Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά
να ξανάνθιζε η γριούλα αμυγδαλιά
οι αυλόπορτες ν’ ανοίξουν οι βαριές
ν’ απλωθούνε της γαζίας οι ευωδιές

Και στην Πλάκα που την έχ’ η Αθήνα κόρη της
να ξυπνήσουν οι παλιοί οι κανταδόροι της
και να τρίξουν κάποιες γρίλλιες στης νυχτιάς τη σιγαλιά
αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά

Πάει η παλιά μας η Αθήνα, πάει χάθηκε
σαν μια γριούλα έχει τώρα πια ζαρώσει
κι η στερνή περικοκλάδα της μαράθηκε
γιατί δεν βρήκε ένα τοίχο να σκαλώσει

Πάει η καντάδα που στην Πλάκα μας γεννήθηκε
σβήσανε πια τα σολ μινόρε τα δειλά μας
κι η κιθάρα σκονισμένη λησμονήθηκε
σε κάποιο τοίχο με σπασμένα πια τα λα της

Μου 'λειψες τόσον καιρό
κι είχε χειμώνα η ψυχή μου
μα κάτι μου 'λεγε
πως θα σε ξαναβρώ

Κι απόψε που 'ρθες εδώ
γιόμισε ρόδα η ζωή μου
και όπως τότε
σου τραγουδώ

Σβήσε το φως
και γιομάτη γαλήνη
άσε να 'μπει η σελήνη
σαν εκείνη τη βραδιά

Σβήσε το φως
κι έλα γείρε κοντά μου
να σου πω τα όνειρά μου
κι ό,τι κρύβω στην καρδιά μου

Έλ’ αγαπούλα μου εδώ
που έχω τόσο καιρό να σε δω
έλα με μάτια σβηστά
τώρα που είν’ όλα γύρω κλειστά

Σβήσε το φως
κι έλα γείρε κοντά μου
να σου πω τα όνειρά μου
κι ό,τι κρύβω στην καρδιά μου

Νιώθω χαρά περισσή
κι έχει γιορτή η καρδιά μου
απόψε που 'ρθες και πάλι
σαν πρώτα εσύ

Τώρα η ζωή μου γελά
γι’ αυτό έλα γείρε κοντά μου
και όπως τότε
πες μου απαλά

Σβήσε το φως...

Σβήσε το φως...

Έλ’ αγαπούλα μου εδώ...

Σβήσε το φως...