Πέντε τραγούδια σε μουσική κι ερμηνεία του Κώστα Καράλη

Είχα κλείσει τη ζωή μες στα χέρια του Δεκέμβρη,
κι όλα ήταν μια βοή χωρίς σκοπό,
η καρδιά μου μοναχή μες στα χέρια του Δεκέμβρη,
καρτερούσε στη βροχή να ξημερώσει η Άνοιξη.

Κι έφευγαν τα χρόνια
δίχως να χαράξουν τη σιωπή του πόνου,
κι έλεγα, δε θα 'ρθει η άνοιξη,
κι έσταζε η πίκρα στο ρυθμό του χρόνου.

Ωωωωω, κι ήρθες και μ’ άγγιξες,
ωωωωω, κι ήρθαν οι Άνοιξες,
κι ήρθαν οι Άνοιξες.

Είχα ζήσει για καιρό μες στα χέρια του Δεκέμβρη,
κι είχα μάθει να μετρώ την προσμονή,
η καρδιά μια πληγή μες στα χέρια του Δεκέμβρη,
καρτερούσε μιαν αυγή να ξημερώσει η Άνοιξη.

Κι έφευγαν τα χρόνια
δίχως να χαράξουν τη σιωπή του πόνου,
κι έλεγα, δε θα 'ρθει η άνοιξη,
κι έσταζε η πίκρα στο ρυθμό του χρόνου.

Ωωωωω, κι ήρθες και μ’ άγγιξες,
ωωωωω, κι ήρθαν οι Άνοιξες,
ήρθες και μ’ άγγιξες κι ήρθαν οι Άνοιξες.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με χιονισμένα τα μαλλιά,
αγέλαστο το βλέμμα σου
σαν σκονισμένο κρύσταλλο.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με σύννεφο μέσ’ στην ψυχή,
αμίλητο το χείλι σου
να σβήνει μου το όνειρο.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγνή και ηλιοφώτιστη,
σε καρτερώ το δειλινό,
σε καρτερώ και θα `ρθεις τώρα.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με νυχτωμένο το κορμί,
ασάλευτο το χέρι σου
να δείχνει μου την άβυσσο.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγνή και αστροφώτιστη,
σε καρτερώ το δειλινό,
σε καρτερώ και θα `ρθεις τώρα.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με ραγισμένη τη φωνή,
ανήσυχο το πρόσωπο,
σαν προδομένη θύμηση.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγύρευτη κι ακάλεστη,
πέρα απ’ τις κόκκινες μυρτιές,
που μάτωσεν η δύση.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
ολάνθιστη κι αφίλητη,
γονάτισα στο δειλινό,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα.

Είπα, η ζωή έχει γίνει πια ένα βάρος,
άδειασ’ η ψυχή κι απ’ το λιγοστό της το θάρρος,
είπα, στη ζωή μου, δεν έχω κάπου ν’ ακουμπώ,
ράγισε η φωνή μου και τότε είπες "είμ’ εδώ".

Είπα, η ζωή μ’ έχει κάνει πια να φοβάμαι,
πάνε οι καιροί που `χαμε καρδιά να τολμάμε,
είπα για τους δρόμους που κλείσαν δίχως να τους δω,
έσκυψα τους ώμους και τότε είπες "είμ’ εδώ".

Είπα, η ζωή ξέρει, μοναχά, να μας λιώνει,
κι από την αρχή, βιάζεται, θαρρείς, να τελειώνει,
είπα, δε μου δείξαν χαρές για να τις θυμηθώ,
δάκρια με πνίξαν και τότε είπες "είμ’ εδώ".

Μαύρα μάτια, ποτισμένα νύχτα και καπνό,
άστρα σε σβησμένο ουρανό,
μαύρα μάτια, κεντημένα διπλοβελονιά
απ’ την πίκρα και την παγωνιά.

Μαύρα μάτια, πέλαγα βαθειά,
δίκοπα μαχαίρια και σπαθιά,
να γινόταν, μέσα σας να μπω,
τον καημό σας, δάκρυ να τον πιω.

Μαύρα μάτια, σκαλισμένα με τη συννεφιά,
πάνω σε σκοτάδια χρυσαφιά,
μαύρα μάτια, δουλεμένα στην Ανατολή,
όνειρο γραμμένο στο γυαλί.

Μαύρα μάτια, πέλαγα βαθειά,
δίκοπα μαχαίρια και σπαθιά,
να γινόταν, μέσα σας να μπω,
τον καημό σας, δάκρυ να τον πιω.

Δυο χέρια αδειανά τα χέρια χέρια μου
που δε σε κράτησαν ποτέ
δυο άδειοι ουρανοί τα μάτια μου
που δε σ’ αντίκρισαν ποτέ

Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς

Λαρα νανανα...

Παράπονο πικρό το στόμα μου
που δε σε φίλησε ποτέ
στα στήθια μου πληγή η αγάπη μου
που δεν την άγγιξες ποτέ

Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς

Λαρα νανανα...