Νάντια Καραγιάννη - (Εννέα τραγούδια από μια σπουδαία φωνή...)

Κοιτούσες την ανατολή
Τα παιδικά σου χρόνια
Και η ματιά σου η θολή
Έψαχνε μια συμπόνια

Ζητούσες την ανατολή
Τα ματωμένα μέρη
Τη Σμύρνη και το Αϊβαλί
Ποιος πίσω θα σου φέρει

ρεφρέν

Της ρωμιοσύνης τα χαμένα
Με σπαραγμό θρηνούσες
Και με τα χέρια σταυρωμένα
Πίσω στο χθες κοιτούσες

Της ρωμιοσύνης τα χαμένα
Πόνος που σε βουρκώνει
Σκούταρι,Πέραν και Βλαχέρνα
Χάλκη και Αντιγόνη 

Θρυμματισμένο το γυαλί
Στης λησμονιάς το βόλι
Και η Αγιά-Σοφιά βουβή
Κλαίει στη δόλια Πόλη

Κοιτούσες την ανατολή
με τ’άγρυπνό σου βλέμμα
Και στη ματιά σου τη θολή
Όλα σου μοιάζουν ψέμα

ρεφρέν
Της ρωμιοσύνης τα χαμένα
Με σπαραγμό θρηνούσες
Και με τα χέρια σταυρωμένα
Πίσω στο χθες κοιτούσες

Της ρωμιοσύνης τα χαμένα
Πίσω να ρθούν ζητούσες
και όλα αυτά τα δοξασμένα
Μόνος τα αναπολούσες

 

Τρέχεις τρέχεις τρέχεις
πίσω απ’τα συρματοπλέγματα
με το βαρύ σου βήμα ν’αντηχεί
πίσω απ’τα σίδερα στις γυναικείες φυλακές

Δεκαοχτάχρονη κοιμάσαι τις νύχτες με φεγγάρια στα μαλλιά
μονάχη σου απάνω στα νερά της παλίρροιας
κάτω απ’τα γυμνά τα πόδια της Χαλκίδας

Μετά ολομόναχη πίσω απ’τα τζάμια του τρένου
Φτάνεις ξημέρωμα 28 του Οκτώβρη στην Αθήνα
Παντού καμπάνες να χτυπούν ηρωικά τραγούδια ν’αντηχούν
σειρήνες να σε ξεκουφαίνουν

η σωτηρία της ψυχής μας δεν υπάρχει
Δε φταίμε εμείς που ο κόσμος κι ο θεός μας μάς ξεγράφει

Ξενοδουλεύεις και τις νύχτες της σκλαβιάς
Πουλάς τσιγάρα χύμα στις ταβέρνες
Αφήνεις λίγο εκεί στην ψάθινη καρέκλα
Το χάρτινο πανέρι του Ματσάγγου με τα «Άριστα» και με ξεκούρδιστη κιθάρα

Τραγουδάς,τραγούδια μόνο ερωτικά της Βέμπο
Κι ύστερα ξαφνικά στο πάλκο φτύνεις το αίμα
απ’το λαιμό σου στο μαντήλι
Γιατί χωρίς…μικρόφωνα τις νύχτες τραγουδάς
Σε σακατεύουνε στο ξύλο χίτες λύκοι και εσύ τους λες όχι
Εγώ δεν τραγουδάω για τον Γρίβα
Εγώ πουλάω εφημερίδες στην Ομόνοια
Και ακούω μόνο το χωνί του ΕΑΜ

Χρόνια μετά κλεισμένη στου Λυμπέρη
Στο Μαρκομιχελάκειο
Και γράφεις το ρεμπέτικο κουρέλι σου
Φωνάζεις σε χτυπούν μα δίπλα σου ψυχή
Μόνη σου μαχαιρώνεις την κοιλιά σου
Γιατί η μάνα σου πεθαίνει και δεν θέλει να σε δει

Ανοίγει πόρτα η σιδερένια η ασήκωτη
Κι άστεγη στα σκουπίδια τριγυρίζεις
Τα ούζα σου ρουφάς σαν το νερό στο περιστέρι
Να κλείσεις της χασούρας την πληγή
Την μαύρη μοναξιά σου να ζαλίσεις
Μουγκή στην Σωτηρία το '96

Τραγουδάς τον Μαχαλόμαγκα
Και τον Απόκληρο… με την ψυχή χωρίς φωνή
Το ξέρεις όλα στην ζωή
Είναι ζαριά…διπλές-εξάρες -ντόρτια
Που φέρνουνε τα πάθη μας τα άγρια

Σωτηρία της ψυχής για μας δεν έχει
Γιατί ο κόσμος κι ο θεός δεν μας αντέχει

(Μ’αεροπλάνα και βαπόρια ταξιδεύεις
Γιατί οι φίλοι οι παλιοί χαθήκαν πια
Ψάχνεις βρίσκεις την δασκάλα Ευτυχία
Την κοιτάζεις μες στα μάτια και ζητάς
Να κάνετε σταθμό τον Αύγουστο μια νύχτα,
Να τραγουδήσετε,να ψάλλετε μαζί απ’τις πολλές μας αμαρτίες

Αρρωσταίνει το κορμί,
Άρρωστη είναι κι η ψυχή
Έλα Παναγιά να μου γιατρέψεις
Την αγιάτρευτη πληγή
(Κι ακούει η Παναγιά το αχ…του αμανέ)

Και νιώθει ότι οι ρεμπέτικες ψυχές δεν μετανιώνουν
Μα όσους τις πλήγωσαν πολύ
Τους συγχωρνάνε το τελευταίο βράδυ στη ζωή
(καρφώνουν οι άγγελοι με τα βαριά καρφιά τις δυο πόρτες της ζωής
Κι όλα αρχίζουν πάλι)

Σωτηρία της ψυχής μας δεν υπάρχει
Τα φταίει ο κόσμος κι ο θεός που μας ξεγράφει

Σαν το γιασεμί
σαν τ’ αγριολούλουδο με την αυγή

Μάζευες το φως
στο μαντιλάκι που σου κέντησ’ο θεός

 ρεφρέν

Σα  Φραγκογιαννού
Ψηλώνει ο νους ως τ’άστρα τ’ουρανού
Κι όλο σεργιανά
Όταν ο αγέρας θάνατο σκορπά 

Νύχτα των Βαγιών
Μικρό πουλί στις άκρες των ματιών
Έβαφε χρυσά
Τ’άδεια ξωκλήσια και τα πέλαγα 

ρεφρέν

Σα Φραγκογιαννού
Ψηλώνει ο νους ως τ’άστρα τ’ουρανού
Κι όλο σεργιανά
Όταν ο αγέρας θάνατο σκορπά

Γύρω μας ξανά
Κοιμούνται άγιοι και μικρά παιδιά
Μόνο μια φορά
Του δειλινού η καμπάνα τους ξυπνά 

Ήλιε αρχηγέ
Και της ψυχής μου χρόνε άσωτε
Κάντε προσευχή
Να γεννηθούν όλα απ’την αρχή

 

Στου έρωτα τα σκαλοπάτια
Ψάχνω τα δικά σου μάτια
Να φωτίσουν την ψυχή μου
Και τη σκέψη τη θολή μου

Με τρελαίνουνε οι νύχτες
Σε μπαράκια με ξενύχτες
Η μοναξιά με βασανίζει
Την ψυχή μου την τσακίζει

Μόνο εσύ θα με γλιτώσεις
Την ψυχή μου σαν θα νιώσεις
Εσύ καρδούλα μου, εσύ ψυχούλα μου
Φως μου, χάρισμά σου, ο εαυτός μου

Στου έρωτα τα σκαλοπάτια
Δυο μικρά, γλυκά παλάτια
Να φωτίσουν τη ζωή μου
Και τη σκέψη τη θολή μου

Με τρελαίνουνε τα βράδια
Μοιάζει η ζωή μου άδεια
Η απουσία μου ορίζει
Την καρδιά μου την τσακίζει

Το ολόγιομο φεγγάρι, κατηφόρα έχει πάρει
πάει στη θάλασσα να πέσει, ο ήλιος για να φέξει
κι εμείς στο ακρογιάλι, ανασαίνουμε και πάλι
της αγάπης τον αέρα, που τις λύπες κάνει πέρα

Χτύπα με, Ήλιε, χτύπα με, θέλω τα δυο του χείλη
τη μαγική αυτή στιγμή, ελπίδα να μου στείλει
το ολόγιομο φεγγάρι, κατηφόρα έχει πάρει
στο Αιγαίο μας να πέσει, η ελπίδα για να αντέξει

Το ολόγιομο φεγγάρι, αγκαλιά μας έχει πάρει,
χάδια, όνειρα, φιλιά, μια βραδιά στην αμμουδιά
κι εμείς να τραγουδάμε, στα σύννεφα πετάμε
τρελά ερωτευμένοι, στον έρωτα χαμένοι

Ήτανε πνεύμα αδέσποτο που γύριζε
να βρει αξίες μέσα στα χαλάσματα
κι όταν χαράματα θυμάρι μύριζε
νταούλι χτύπαγε κι έφτιαχνε άσματα.

Ήταν η Ελλάδα μια καρδιά που άντεξε
μέσα στου κόσμου αυτή την καταιγίδα.
Ήταν το πνεύμα ήλιος που γλυκοχάραξε
σκόρπισε φως στον κόσμο και ελπίδα.

Ήταν αιμόφυρτη καρδιά που ράγισε
με όσα πέρασε σκληρά μαρτύρια
και οι αιώνες που όρθια κράτησε
γίναν τραγούδια τώρα και εμβατήρια.

Ήταν η Ελλάδα μια καρδιά που άντεξε
μέσα στου κόσμου αυτή την καταιγίδα.
Ήταν το πνεύμα ήλιος που γλυκοχάραξε
σκόρπισε φως στον κόσμο και ελπίδα.

 

Υπάρχουν άγνωστες γυναίκες
που πολεμούν δίνουνε μάχες
Υπάρχουν δίπλα μας  γυναίκες
που ζουν μες στη ζωή μονάχες

Δεν αγαπάνε φίλε τις εκπτώσεις
Δεν ψωνίζουν έρωτα με δόσεις
μεγαλώνουν γυναίκες τα κορίτσια
κι αγόρια άντρες χωρίς καπρίτσια

Ρεφρέν

Περπατησιά τους το ζεϊμπέκικο
και  το μυαλό τσιγάρο σέρτικο
καρδιά ποτέ τους δεν πουλάνε
φεύγουν και πίσω δε γυρνάνε

Υπάρχουν άγνωστες γυναίκες
που στη ζωή τους πολεμάνε
Υπάρχουν δίπλα μας  γυναίκες
στα σύννεφα που ακουμπάνε

Αυτές ποτέ δε θ’αγοράσεις
Όσα φράγκα φίλε κι αν χαλάσεις
Τον ουρανό κι αν τους χαρίσεις
Μόνο μ’αγάπη θα τις κερδίσεις

 Ρεφρέν

Περπατησιά τους το ζεϊμπέκικο
και  το μυαλό τσιγάρο σέρτικο
καρδιά ποτέ τους δεν πουλάνε
φεύγουν και πίσω δε γυρνάνε

Μου λείπει εκείνη η ματιά σου
Που με τραβά πάντα κοντά σου
Την αγκαλιά σου που κάθε βραδιά
Φυλακίζει την άδεια μου καρδιά

ρεφρέν

Τρεμοσβήνω είμαι χαμένη
Δεν ξέρω αυτό που περιμένει
Δεν έχω πιει μα είμαι μεθυσμένη
Αυτό που ζω με ξετρελαίνει 

Τρεμοσβήνω είμαι χαμένη
Αυτό που ζω με παρασέρνει
Και στα ουράνια με στέλνει
Αλήθεια τι κρύβει τι φέρνει

Μου λείπει εκείνη η φωνή σου
Που τραγουδά πάντα μαζί σου
Η αγκαλιά σου που κάθε στιγμή
Φυλακίζει την άδεια μου ζωή

 

Δώσε μου το φιλί που κράτησες στο στόμα
Μου’πες το χρωστάς και περιμένω ακόμα
Δώσε μου τ’όνειρο που χτίσαμε αντάμα
Τα χάδια, τα φιλιά, του έρωτα το θάμα

Πέρασαν μέρες,βδομάδες,μήνες
Σβήσαν σιγά σιγά οι ομορφιές εκείνες
Κράτα όσα με ψυχή σου είχα δώσει
Γύρνα το φιλί η καρδιά μου να γλιτώσει

Τίποτα δεν μπορεί ο χρόνος να γυρίσει
Όσο οι ώρες,οι μέρες, οι νύχτες περνάνε
Του έρωτα το σημάδι ποτέ δεν θα σβήσει
Και στο μυαλό μου όλα θα τριγυρνάνε

Δώσε μου το φιλί που κράτησες στο στόμα
Μου’πες το χρωστάς και περιμένω ακόμα
Πάρε πίσω το άρωμα,την ανάσα,τα μάτια
Και δώσ’μου το φιλί που με’κανε κομμάτια

Πέρασαν μέρες,βδομάδες,μήνες
Σβήσαν σιγά σιγά οι ομορφιές εκείνες
Κράτα όσα με ψυχή σου είχα δώσει
Γύρνα το φιλί η καρδιά μου να γλιτώσει

Τίποτα δεν μπορεί ο χρόνος να γυρίσει
Όσο οι ώρες,οι μέρες, οι νύχτες περνάνε
Του έρωτα το σημάδι ποτέ δεν θα σβήσει
Και στο μυαλό μου όλα θα τριγυρνάνε