Εφτά τραγούδια του Μανώλη Φάμελλου

Όταν κοιτάζω εσένα...
Όταν κοιτάζω εσένα...

Βλέπω μια αρχή, μια φλόγα
να καίει πάνω από τη στάχτη
Όταν κοιτάζω εσένα...

Το πρώτο φως, το θαύμα
βλέπω αυτό που θα `ρθει
θα 'ρθει μαζί με σένα...

Όλη του δρόμου η συννεφιά
όλη των άστρων η ερημιά
κι όσα με πνίγουν ένα τίποτα,
ένα τίποτα,
όταν κοιτάζω εσένα...

Όταν κοιτάζω εσένα...
Όταν κοιτάζω εσένα...

Βλέπω μια αρχή, μια αχτίδα
Βλέπω ουρανούς και βάθη
Όταν κοιτάζω εσένα...

Βλέπω νησιά χαμένα
στου ταξιδιού την άκρη
νερά γαληνεμένα...

Όλη του δρόμου η ξαστεριά
του πρωινού όλη η δροσιά
όλες οι λέξεις και τα χρώματα,
τα χρώματα,
όταν κοιτάζω εσένα...

Οι γυναίκες με τα μαύρα, ξυπνούν τα χαράματα
στα στενά τους μπαλκόνια σκουπίζουν τα φύλλα
και κοιτάνε τη θάλασσα.
Γυναίκες με μαύρα, σκισμένη αγκαλιά
παντρεμένες με βία ή από αγάπη βαθιά
οι μικρές που γαμπρίζουν, εποχές τους θυμίζουν
που ήταν τα μάτια τους δροσερά ...
Τις βλέπω καθώς γυρίζουν παρέα απ’ τα μνήματα
τις ακούω ψιθυρίζουν σε χιλιάδες ορόφους
και μοιράζουν γλυκίσματα.
Και στα παιδιά τους χαρίζουν κειμήλια ακριβά
μα οι γραμμές τους βουίζουν, δεν τα βλέπουν συχνά
κι όλα αυτά τις πληγώνουν μα στο τέλος φιλιώνουν
γιατί ποιος σαν τη μάνα ξέρει ν’ αγαπά.
Κι όλο στρώνουν, ξεστρώνουν και τινάζουν χαλιά
σε σαλόνια όπου χρόνια άνθρωπος δεν πατά
και τα βράδια ζαρώνουν όταν οι φόβοι τις ζώνουν
πάντα την πόρτα κλειδώνουν διπλά.
Και τότε τις προσευχές τους τις πνίγουν τα κλάματα
γιατί είναι οι ζωές τους, του φθινοπώρου φύλλα
που σκορπάνε στη θάλασσα ...

Πια το τρένο από δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν’ το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Αυτός είναι ο ήλιος που ποθούσα να δω
ο έξω κόσμος βιαστικά μεγαλώνει
βιάζομαι να πετάξω και γω
στον ουρανό σαν ασημένιο μπαλόνι

Ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ’ άγνωστα μέρη

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι
πηδά στο δρόμο απ’ των σπιτιών τις σκεπές
είναι παιδί και με τραβάει απ’ το χέρι
στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές
βγάζουν σ’ ένα φωτεινό καλοκαίρι

Σ’ αυτήν την κατήφεια δε χωρούσα να ζω
στους άλλους να βρίζω τα δικά μου τα χάλια
η αλήθεια μου έγινε θηλιά στο λαιμό
και η αγάπη γύρω απ’ την καρδιά μου τανάλια

Ας σβήσει απ’ το στήθος μου αυτή η σκιά
όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι...

Κι αν κάτι όλα μέσα μου τα βρίσκει λειψά
και κάθε γιορτή ένα σαχλό καρναβάλι
ας στριμωχτεί στη σκοτεινή του σπηλιά
να περιμένει το φθινόπωρο πάλι

Τώρα ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ’ άγνωστα μέρη

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι
πηδά στο δρόμο απ’ των σπιτιών τις σκεπές
είναι παιδί και με τραβάει απ’ το χέρι
κι οι σκόρπιες άκρες μου ενώνονται δες

Ντυμένος στην τρίχα χυμάς ένα βράδυ
σα λύκος ξεδοντιάρης σε θρεμμένο κοπάδι
σε κάποιου γνωστού σου το άθλιο σινάφι
το θες μα δεν τολμάς να τους γυρίσεις την πλάτη.

Έλα χαμογέλα
και σου λένε ξανά
έλα χαμογέλα
τα μέσα ο σκοπός συναντά
και σκέψου καλέ μου πόσο είσαι μακριά.

Σιωπάς κι υπομένεις θανάτους φριχτούς
ο λάκκος είναι άδειος και χωράει πολλούς
κι εσύ βλαστημάς την ώρα σου μάγκα
ο χρόνος σου φρενάρει στων παθών τη βδομάδα.

Είσαι τραγούδι, ζεστό που ανεβαίνει
και σπέρνει στο διάβα του τη γη
Τρέμει το σύμπαν η ώρα σημαίνει
το θέλω το θέλεις κι εσύ

Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει
τώρα φωτίζονται ξανά!
Πόσα για σένα, βαθιά έχω σώσει
μικρά γαλάζια μυστικά

Βγαίνω στον ήλιο, στο δρόμο που βράζει
και νιώθω σαν ρέμα που κυλά
κι είσαι η αλήθεια γλυκά που προστάζει
το βλέμμα να έχω ψηλά

Κρίματα όσα και να βαραίνουν
τις κουρασμένες μας ζωές
κύματα μύρια κι αν μας παρασέρνουν
θα 'ρθουνε μέρες γελαστές

Αν δεις στον ύπνο σου ένα ξένο
σιωπηλό και θλιμμένο
μου λένε ότι είναι κακό σημάδι
κι αν δεις νερό καθαρό στο πηγάδι
θα βρει η καρδιά σου βάλσαμο

Μα εγώ βλέπω μόνο ένα τρένο
να περνάω κι όλο πίσω να μένω
και ξυπνώ και έχουν φύγει τα τρένα
και ρωτά μήπως χάνω και σένα
Τι θα πει, τι σημαίνει ένα τρένο;

Φίδι αν δεις φαρμακερό
μου λένε, άλλαξε πλευρό
κάποιος σε κακομελετάει...
κι αν δεις καθρέφτη να σπάει
σε περιμένει βάσανο, σε περιμένει...

Μα εγώ βλέπω μόνο ένα τρένο
να περνάω κι όλο πίσω να μένω
και ξυπνώ και έχουν φύγει τα τρένα
και ρωτά μήπως χάνω και σένα
Τι θα πει, τι σημαίνει ένα τρένο;

Αν δεις στον ουρανό πουλιά
με πολύχρωμα φτερά θα πει
η τύχη σου αλλάζει
κι ίσως μια αυγή στο βάθος χαράζει
σβήνει η νύχτα η μακριά
αν σε ξυπνήσουν τα πουλιά