Εφτά τραγούδια για το παιδί

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.

Μικρό παιδί σαν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη χαρά
στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί

Κι όταν η βαρυχειμωνιά
μου πάγωνε τα χέρια
στον ουρανό τα σήκωνα
να ζεσταθούν στ’ αστέρια

Παιδί στα δεκατέσσερα
κλέψανε τη χαρά μου, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη φωτιά
τον ήλιο στη καρδιά μου μικρό παιδί

Μικρό παιδί σαν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο μικρό παιδί
το γέλιο είχα συντροφιά
στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι που σε φαντάζομαι σαν αστραπή
μπλέκω τα δάχτυλα κλείνω τα μάτια μου
και σ’ ονομάζω μουσική

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι όπως μες τη θύμησή θυμίζεις τ’ όνειρό σου
βγαίνουν μορφές πιο δυνατές
κι απ’ τη μορφή του χάρου

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Παιδί της Γης παιδί τραγουδισμένο
έτσι που σε φαντάζομαι με τη φλογέρα και τον αητό
στο ώμο σου χαράζεις μια το θάνατο
και τον γυρνάς σ’ ωραίο σκοπό

Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω
Δε σε πληγώνω αφέντη μου φιλιά σου δίνω

Παιδί μου που μεγάλωσες
μέσα σε ξένα χέρια
Αγόρι μου που σ’ άφησα
το γέλιο να διψάσεις

Λουλούδι μου που σ’ έκαψαν
βροχές και λασπονέρια
Εγώ είμαι η μάνα σου
κι ήρθα να με δικάσεις

Άμα θέλεις φεύγω
άμα θέλεις μένω
πολυαγαπημένο έρημο πουλί

Είσαι το παιδί μου
κι ήμουνα μια μάνα
που 'γινε ζητιάνα
για ένα σου φιλί

Αχ να μπορούσα γιόκα μου
μια νύχτα ν’ αγρυπνήσω
απάνω στην ανάσα σου
που ευωδιάζει μέντα

Και να 'ρθουν τα χαράματα
κι απάνω σου να σβήσω
με το γλυκό σου όνομα
για υστερνή κουβέντα

Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ’ την αρχή
ξυπνάς και γίνομαι παιδί
Στο μικρό σου χέρι μια πεταλούδα οι αιώνες.

Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ
χρώματα γύρω σου παντού
Φεγγοβολάς κι ανθίζεις
Άξιζε να ζήσω να σε δω.

Μικρό μου τριαντάφυλλο,
τι βγήκες για να κάνεις;
Στον κόσμο αυτόν τον άφυλλο
το άρωμά σου χάνεις...

Παιδί μου, σπλάχνο μου και αγγελούδι μου,
μικρό της άνοιξης ξεπεταρούδι μου!..
Παιδί μου, σπλάχνο μου και αγγελούδι μου,
για σένα είναι κάθε τραγούδι μου!..

Μικρό μου τριαντάφυλλο,
τι βιάστηκες ν’ ανοίξεις;
Κι αν είσαι εκατοντάφυλλο
τα φύλλα σου θα ρίξεις...