Έξι τραγούδια του Φώτη Πολυμέρη

Όταν του φθινοπώρου το κρύο αγέρι
μαραίνει τα λουλούδια και τα παγώνει
θυμάμαι σε που λείπεις σε ξένα μέρη
και η μελαγχολία με περιζώνει.

Και μέσα στου χειμώνα τα τόσα κρύα
νιώθω τη μοναξιά μου να μεγαλώνει
δίχως τη συντροφιά σου γλυκιά μου αγάπη
η πίκρα με τυλίγει και με σκοτώνει.

Όταν γυρίσεις στην αγκαλιά μου
θα σε γεμίσω από φιλιά
δε θα σ’ αφήσω από κοντά μου
να ξαναφύγεις σαν τα πουλιά.

Όταν τα χελιδόνια ξαναγυρίζουν
και τα λουλούδια αρχίζουν να ξανανθίζουν
τότε ξαναγεννιέμαι και περιμένω
να 'ρθεις σε μένα όνειρο αγαπημένο

Γύρνα και στ’ ακρογιάλι χίλια λουλούδια
θα ρίξω αγαπημένη, όταν σε φέρει
γύρνα προτού περάσει το καλοκαίρι
και μαραθούν στα χείλη μου τα τραγούδια

Όταν γυρίσεις στην αγκαλιά μου
θα σε γεμίσω από φιλιά
δε θα σ’ αφήσω από κοντά μου
να ξαναφύγεις σαν τα πουλιά.

Να 'το πάλι απόψε το φεγγάρι
τη γειτονιά φωτίζει με μια περίσσεια χάρη,
καθιστές μπροστά στα σπίτια λεν της νιότης παραμύθια
ασπρόμαλλες γριούλες μες στη φτωχογειτονιά
κι όταν κείνο σβήσει, τραγούδια ακούς σε κάποια γωνιά.

Άκου, άκου,
το τραγούδι του αλήτη, φτωχική μου γειτονιά,
που έρμος, μόνος,
τραγουδάει μεθυσμένος σε μια απόμερη γωνιά,
πάντα μόνος,
κι αν καμιά φορά απ’ τα μάτια ένα δάκρυ αργοκυλά,
το ξεχνάει και γελά, κάτι μέσα του μιλά,
όλα θα 'ρθουνε καλά.

Πούθεν ήρθε, κανένας μας δεν ξέρει,
ποιο παγωμένο αγέρι σ’ εμάς τον έχει φέρει,
πάντοτε χαμογελάει, δεν τον νοιάζει κι αν πεινάει,
παίζει με τα παιδάκια μες στη φτωχογειτονιά
και με τραγουδάκια πάντα μεθάει μες στα ταβερνιά.

Άκου, άκου,
το τραγούδι του αλήτη, φτωχική μου γειτονιά,
που έρμος, μόνος,
τραγουδάει μεθυσμένος σε μια απόμερη γωνιά,
πάντα μόνος,
κι αν καμιά φορά απ’ τα μάτια ένα δάκρυ αργοκυλά,
το ξεχνάει και γελά, κάτι μέσα του μιλά,
όλα θα 'ρθουνε καλά.

Την κιθάρα που ο πατέρας με νανούριζε μικρό
την ξεκρέμασα κι απόψε με παράπονο πικρό
για να πω 'να τραγουδάκι σε μι’ αγάπη μου παλιά
και να κλάψω τα όνειρά μου που πετάξαν σαν πουλιά
Την εκούρδισα να παίξω με παράπονο πικρό
την κιθάρα που ο πατέρας με νανούριζε μικρό

Στο σκοτάδι γλυκά το παλιό τ’ οργανάκι
μελαγχολικά με γεμίζει μεράκι
τους παλιούς μου καημούς
τραγουδάω και κλαίω
τις καινούργιες χαρές
στην κιθάρα μου λέω

Κρεμασμένη στο ντουβάρι σκεβρωμένη απ’ τον καιρό
μοιάζει γέρικο κουφάρι που το βλέπω κι απορώ
από πού βγαίνει ο ήχος η γλυκιά της η φωνή
η φωνή που τόσα χρόνια σαν παιδί με συγκινεί
κι έχω τέτοια μιαν αγάπη στην κιθάρα την παλιά
που μια μέρα σαν πεθάνω θα την έχω αγκαλιά

Στο σκοτάδι γλυκά το παλιό τ’ οργανάκι
μελαγχολικά με γεμίζει μεράκι
τους παλιούς μου καημούς
τραγουδάω και κλαίω
τις καινούργιες χαρές
στην κιθάρα μου λέω

Την κιθάρα που ο πατέρας
με νανούρισε μικρό
θα την έχω αγκαλιά μου
σαν θα μ’ εύρουνε νεκρό

Το σιγανό τραγουδάκι
που απόψε θε να σου πω
είναι γραμμένο για σένα
που πάντα θ’ αγαπώ.

Έχει φωλιάσει η θλίψη
μες τις στροφές του δειλά
κι άκουσε απόψε γλυκιά μου
τι θα σου πει απαλά.

Δε σε ξέχασα, πάντα σ’ αγαπώ
σε θυμάμαι και καρδιοχτυπώ
Τι κι αν σ’ έχασα, δε σε ξέχασα
γύρνα να χαρώ, σε καρτερώ.

Δε σε ξέχασα, πάντα σ’ αγαπώ
σε θυμάμαι και καρδιοχτυπώ
Τι κι αν σ’ έχασα, δε σε ξέχασα
γύρνα να χαρώ, σε καρτερώ.

Ό,τι για μένα κι αν σκεφτείς
κι ό,τι για με στον κόσμο πεις
δεν είναι αλήθεια, είν' παραμύθια.
Χάος η ανθρώπινη καρδιά
κι είναι δουλειά πολύ βαριά
να την γνωρίσεις, αν δεν τη ζήσεις.

Μπορεί αστεία να μιλώ,
μπορεί να παίζω να γελώ μα στην ψυχή να κλαίω.
Πως τα φαινόμενα απατούν
κι άλλοι πολλοί θα σου το πουν όπως εγώ στο λέω.

Τι ξέρεις εσύ για μένα,
γι' αυτά που ζω και τα περασμένα
τι ξέρεις για τα όνειρά μου
για κάθε πίκρα, κάθε χαρά μου.

Τι ξέρεις εσύ για μένα,
αν έχω κλάψει για σένα
κι αν δεν εσκέφθηκα να σου πω,
πολλές φορές σ’ αγαπώ
κι αν δεν εσκέφθηκα να σου πω,
πόσο πολύ σ’ αγαπώ.

Όσα κι αν λες εσύ για με,
στερνέ μου της καρδιάς λυγμέ
όλα τα ξέρω, και υποφέρω.
Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ
φίλος να γίνω εγώ με σε
να σου μιλήσω και να σε πείσω.

Πως την φτωχή μου τη ζωή και της καρδιάς μου τη πνοή
μέσα στα δυο σου χέρια
εσύ μονάχα την κρατάς και μ’ ένα ναι σου με πετάς
στον ουρανό, στ’ αστέρια.

Τι ξέρεις εσύ για μένα,
γι αυτά που ζω και τα περασμένα
τι ξέρεις για τα όνειρά μου
για κάθε πίκρα, κάθε χαρά μου.

Τι ξέρεις εσύ για μένα,
αν έχω κλάψει για σένα
κι αν δεν εσκέφθηκα να σου πω,
πολλές φορές σ’ αγαπώ
κι αν δεν εσκέφθηκα να σου πω,
πόσο πολύ σ’ αγαπώ.

Είμαι αιχμάλωτος ενός ονείρου,
δυο ματιών που 'χουν το χρώμα του απείρου.
Είμαι αιχμάλωτος μιας χίμαιρας θείας,
μιας ελπίδας εξαισίας.

Ζω σε κόσμους που η ανθρώπινη σκέψη
δεν κατόρθωσε ποτέ να ταξιδέψει.
Κει που ανθεί της χαράς το λουλούδι
και αντηχεί της αγάπης τραγούδι.

Είμαι αιχμάλωτος μα ευτυχισμένος
στης καρδιάς της τον πύργο κλεισμένος.
Στων γαλάζιων ματιών της τα βάθη,
κει που η σκέψη μου μπήκε και εχάθη.

Πάντα αιχμάλωτος ας μείνω Θεέ μου
των ματιών της μια ολόκληρη ζωή
μακριά της να μη φύγω ποτέ μου
ως να σβήσει η στερνή μου πνοή.