Έξι τραγούδια του Ισαάκ Σούση (Γαλήνη στην ψυχή σου....)

Οι εποχές ξοδεύονται προτού ν'αλλάξουν γνώμη
κι οι ενοχές παιδεύονται σ'ανύποπτες σκιές
και πριν να δέσει σαν καρπός στο σώμα η συγγνώμη
πέφτουν και χαραμίζονται στο χώμα οι βροχές.

Πες μου πού πάει η θάλασσα και πού η κορφή τελειώνει
και μη μου λες πως διάλεξα τον τρόπο που θα ζω.
Χρόνια σωπαίνει μέσα μου ο κύκνος και τ'αηδόνι
χρόνια στεγνώνει μέσα μου το αμίλητο νερό.

Κάτι ψυχές ξενύχτισσες μαζεύουν τα φεγγάρια
και τα ρωτούν ανήμπορες πότε θα γεννηθεί
μια αγάπη, ένα ράγισμα μες στην καρδιά την άδεια
προτού κι αυτή στο θάνατο σαν σκλάβα πουληθεί.

Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας
Που στα ταξίδια του αλλάζει
Φεύγω στη μέση της παρέας
Να ψάξω κάτι που σου μοιάζει
Κι όποτε βρίσκω αυτό το κάτι
Τότε κι οι σκέψεις μου δακρύζουν
Απ’ τον καπνό της πιο ωραίας
Επιστροφής που αντικρίζω.

Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας
Μ’ ένα σακάκι στ’ ακρογιάλι
Και μ’ ένα γράμμα μες στην τσέπη
Που δε θα το διαβάσω πάλι
Θα το αφήσω να υπάρχει
Χωρίς απάντηση να μείνει
Σαν ένας φίλος που την πόρτα
Πάντα μισάνοιχτη αφήνει.

Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας
Κι η περιπλάνηση έχει λήξει
Μες στα πανιά της θαρραλέας
Απόφασης που έχω πνίξει
Παλιές που είναι οι ειδήσεις
Και σπάνιες που είναι οι εξαιρέσεις.

Κι εσύ τον κόσμο θα γυρίσεις
Και θα 'ρθεις όποτε μπορέσεις
Κι εσύ τον κόσμο θα γυρίσεις
Και θα 'ρθεις όποτε μπορέσεις.

Το καινούριο χιόνι
Στα παλιά μου βήματα
Πέφτει και τα λιώνει
Έχει η αγάπη θύματα
Κι όποιος της γλιτώνει
Σαν κλαρί στο χιόνι
Στέκει μοναχός

Κόσμε θέλω και δε θέλω
Και μπορώ και δεν μπορώ
Σήκωσε καρδιά το βέλο
Στο σκοτάδι σου να μπω

Κόσμε θέλω και δε θέλω
Και πατώ και δεν πατώ
Μια με τον Θεό μιλάω
Δυο με τον εξαποδώ

Το καινούριο χιόνι
Τα παλιά εγκλήματα
Μες στη γη κλειδώνει
Στου φονιά τα κτήματα
Η σιωπή φυτρώνει
Ο καιρός παλιώνει
Σαν στυφό νερό

Πίνω ένα ουζάκι στο Μοναστηράκι
γίνομαι μαυράκι με πειρατικά
κίνηση και γκρίνια
έρωτας και γκίνια
κι έχω μες στη φτήνια όρεξη ξανά

Την πληγή θα ξύσω μα δε θα γυρίσω
πια να σε ρωτήσω αν με αγαπάς
πώς να σου εξηγήσω γιατί κάνω πίσω
μεγαλώνει η μέρα όσο με πονάς

Η πλαστή μου ελπίδα γίνεται ηλιαχτίδα
πέφτει μες στο κέντρο μιας βαθιάς σκιάς
κι όλα έχουν γίνει πίνω και με πίνει μια ζωή
που αφήνει γεύση της σκουριάς

Aπόγευμα , πλατεία Ναυαρίνου
με τίναξε το ρεύμα όλου εκείνου
που φτάνει από διάφορα κανάλια
σε μία συνεννόηση νηφάλια.

Τα γένια σου ήταν έξι ημερών,
εγώ ήμουν πάλι δώδεκα χρονών,
κοιτάζαμε τους σκύλους τους μεγάλους
και νιώθαμε το ίδιο με τους άλλους:
Γαλήνη.

Κι όπως σωπαίναμε έτσι , κατά λάθος,
σου χύθηκε ο καφές που 'χα στην άκρη.
Kαι από το κατακάθι κι απ’ το βάθος
ξεφύτρωσε ανοιξιάτικο ένα δάκρυ
σαν μνήμη,

Για λίγο στην πλατεία Ναυαρίνου
με πήραν τα φτερά του γλάρου εκείνου
που κλέβει τις στιγμές, τις φυγαδεύει
και πιστεύει.

Πλατεία απ’ τους περιοίκους φτιαγμένη
χωρίς σχεδιαγράμματα ή μελέτες
μα όλοι από το απόγευμα νωρίς
χτυπάν το νουμερό τους και θα δεις,
τελειώνουν τα ψωμιά των αρμοδίων
εκεί που υπάρχει η αγάπη του πλησίον
μας κάνει.

Και ήσουν πλησιέστερα απ’ όλους
του ενήλικου παιδιού η συμμετρία.
Στα Εξάρχεια ανάμεσα στους πόλους
για μια στιγμή κρατάμε ισορροπία
και φτάνει.

Εκεί που βρίσκονται οι φίλοι
εκεί κοιμάται η ελπίδα
φτιάχνει η ζωή μου μια καμπύλη
μ’ όσα δεν ξέρω ούτε είδα.

Όμως τα ξέρουνε οι φίλοι
και συνεχώς για αυτά μιλάνε
πάλι μ’ ανάβουν το φιτίλι,
πάλι στον τοίχο με κολλάνε.
Μα όμως καίγεται η καρδιά τους
στα σκοτεινά που προχωράνε.

Κι όταν θολώνει η ματιά μου
προτού το άπειρο ανατείλει,
θέλω και του αλλουνού το βάρος
που μ’ έχει γράψει, μ’ έχει στείλει.

Γιατί ο έρωτας με κάνει
πότε θεό, πότε ρεζίλι
μια συμβουλή θα με πεθάνει
για αυτό υπάρχουνε οι φίλοι.

Εκεί που οι φίλοι χαλβαδιάζουν
αστέρια καίγονται στο χώμα
στην ερημιά μιλάει η αλήθεια
για σένα που δεν βρήκα ακόμα.

Και όσα δένει μα δεν λύνει
κάθε επόμενη παρτίδα
πέφτει στα χέρια μου η σελήνη
να την κρατήσω σαν ασπίδα.
Για να μην πέφτει η μοναξιά μου
στης φαντασίας την παγίδα.

Κι όταν θολώνει η ματιά μου
προτού το άπειρο ανατείλει,
θέλω και του αλλουνού το βάρος
που μ’ έχει γράψει, μ’ έχει στείλει.

Γιατί ο έρωτας με κάνει
πότε θεό, πότε ρεζίλι
μια συμβουλή θα με πεθάνει
για αυτό υπάρχουνε οι φίλοι.