Έξι τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη

Σαν απόκληρος γυρίζω
στην κακούργα ξενιτιά
Περιπλανώμενος δυστυχισμένος
Μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά

Κλαίνε τα πουλιά για αέρα
Και τα δέντρα για νερό
Κλαίω μανούλα μου κι εγώ για σένα
Που έχω χρόνια για να σε ειδώ

Πάρε χάρε την ψυχή μου
Ησυχία για να βρω
Αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα
Μες τη ζωή μου να μη χαρώ

Δε ρώτησες τόσον καιρό για μένα
πώς πέρασα, τρελή, στην ξενιτιά
σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα
και σέρνομαι, κακούργα, μακριά

Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο
αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να `ναι άδικο

Μου είπανε πως ζεις ευτυχισμένη
θεότρελη, στα πλούτη κολυμπάς
μα μια κατάρα πάντα θα σε δέρνει
του προδομένου ο πόνος της καρδιάς

Γιατί με ξύπνησες πρωί
μέσα στον ύπνο τον βαρύ
γιατί την πόρτα μου χτυπάς
τι θέλεις τώρα, τι ζητάς ωωω
δε θέλω πια να μ’ αγαπάς

Να με γελάς κουράστηκα
βαριά σε καταράστηκα
απ’ τη ζωή μου πέρασες
με τσάκισες με γέρασες ωωω
με τσάκισες με γέρασες

Στον ύπνο είχα βυθιστεί
και όλα είχαν ξεχαστεί
γιατί την πόρτα μου χτυπάς
πρωί πρωί και με ξυπνάς ωωω
δε θέλω πια να μ’ αγαπάς

Πόσες φορές δεν έχω πει
να φύγω να σ’ αφήσω
μα στη ζωή κουράζομαι
μονάχος μου να ζήσω

Γλυκοχαράζουν τα βουνά
μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά

Γυναίκα ασυλλόγιστη
με τον εγωισμό σου
με πλήγωσες και μ’ έκανες
ενέχυρο δικό σου

Γλυκοχαράζουν τα βουνά
μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά

Για τις χαρούμενες καρδιές
ας φέγγει κι ας χαράζει
για μένα μαύρη συμφορά
στο βίος μου ταιριάζει

Γλυκοχαράζουν τα βουνά
μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά

Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη

Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει

Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά

Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί

Όποιος μεγάλωσε στα ξένα χέρια
κι ήπιε το δάκρυ της ορφάνιας το πικρό
αυτός γνωρίζει τι θα πει
να τρως με πόνο το ψωμί
όταν βρεθείς χωρίς προστάτη στη ζωή

Είναι πικρά είναι βαριά τα ξένα χέρια
τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια

Και στην αγάπη μου τα όνειρά μου
κι αυτά γκρέμισαν από της μοίρας την οργή
αυτός που μου `χε υποσχεθεί
πως θα μ’ αλλάξει τη ζωή
κι αυτός δεν είχε μες τα στήθια του ψυχή