Έξι τραγούδια για μετανάστες

Καράβι ποιος σε κέντησε, ποιος σου 'βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακριά και να δακρύσουνε πικρά
και να δακρύσουνε πικρά της μάνας μου τα μάτια

Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος

Με δέρναν όλοι οι καιροί, μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί, μου κάναν βούρκο το νερό
μου κάναν βούρκο το νερό και την καρδιά κομμάτια

Φεύγω γιατί με πίκρανε...

Μετανάστη μετανάστη
δακρυσμένε στην άκρη του σταθμού
Στην γωνιά τη μάνα σου άσ’ τη
μετανάστη μετανάστη
στο βαγόνι τρέχα μπες του χωρισμού

Τραίνο που με παίρνεις έξω
Σ’ άλλον τόπο κι απ’ τη μάνα μου μακριά
Είχα μόνο να διαλέξω
ή τη φτώχεια ή τη μαύρη ξενιτειά

Μετανάστη μετανάστη
δακρυσμένε στην άκρη του σταθμού
Στην γωνιά τη μάνα σου άσ’ τη
μετανάστη μετανάστη
στο βαγόνι τρέχα μπες του χωρισμού

Τραίνο που με έχει φέρει
μες στο χιόνι μες στον ξένο κόσμο εδώ
Δόλια μάνα ποιος το ξέρει
πόσα χρόνια θα περάσουν πριν σε δω

Μου 'πες φεύγω μετανάστης
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι ήσουνα γυαλί σπασμένο
κι άστρο σκορπισμένο σε μικρή αυλή.

Σαν κερί που ανάβει τη ζωή μου καις
μ’ άφησες μονάχη στις ανηφοριές
κι έγινε μια νύχτα όλη η ζωή
τα ρεμπέτικά μας αναστεναγμοί.

Μου 'πες φεύγω μετανάστης
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι άφησες πικρό σημάδι
μια ζωή ρημάδι δίχως αλλαγή.

Είπες πως θα ρίξεις μαύρη πέτρα στην Ελλάδα
είπες πως θα γίνεις Ευρωπαίος Γερμανός
μπήκες στο βαπόρι μια Τετάρτη με λιακάδα
κι όσο πάει μαυρίζει ο ουρανός

Μετανάστη μάθε κάτι
γαλλικά γερμανικά
ίδια είν’ τ’ αφεντικά
κι ίδια κλέβουν τον εργάτη

Είπες πως θα ρίξεις μαύρη πέτρα στη μιζέρια
είπες πως θα βγάζεις τον παρά με την ουρά
έβαλες στις τσέπες μοναχά τα δυο σου χέρια
πας να τα πουλήσεις φουκαρά

Μετανάστη μάθε κάτι
γαλλικά γερμανικά
ίδια είν’ τ’ αφεντικά
κι ίδια κλέβουν τον εργάτη

Άννα του Μετρό
κάνεις τον πόνο δουλειά
κρατάς στην αγκαλιά
δυο χρονών μωρό.

Στέκεσαι πάντα βουβή
γκρίζα σκιά στα σκαλιά
πλάι σου κοιμούνται σκυλιά.

Άνθρωποι βιαστικοί
ρίχνουν μια χουφτα ψιλά
κι ύστερα προσπερνουν
δεν ρίχνουνε ματιά.

Ούτε γυρνούν να σε δουν
το βλέμμα να μη μπλεχτεί
κι όμως μια σκέψη πνιχτή τους λέει:

Μην το ξεχνάς - είσαι από μας
το ίδιο άστρο μας οδηγεί.
Μην το ξεχνάς - ζεις σαν εμάς
με την ίδια πληγή.

Μη μας ξεχνάς - είσαι από μας
το ίδιο άστρο μας οδηγεί.
Μη μας ξεχνάς - ζεις σαν εμας
μετανάστης στη γη.

Από ποιας γης τα μέρη βρέθηκες εδώ
μικρό πουλί ντυμένο μετανάστης.

Να ταξιδεύεις με κορμί που κουρελιάσαν οι ανέμοι
να μαστιγώνουν την ψυχή σου κακοί και άδικοι καιροί
μέσα σε τρύπες, σε λαγούμια μεσ’ το χώμα να χωρέσεις τη ζωή σου
και να θυμάσαι μια πατρίδα, που ίσως ποτέ δεν ξαναδείς.

Από ποιας γης τα μέρη βρέθηκες εδώ
μικρό πουλί ντυμένο μετανάστης.

Απ’ τα φανάρια της ζωής στους υπονόμους
στα σαπιοκάραβα του πόνου, λαθραίος ποντικός
να αναρωτιέσαι σαν περνάς μπροστά από αστυνόμους
αν θα γυρίσεις στην πατρίδα...
αν θα γυρίσεις στην πατρίδα ζωντανός.

Από ποιας γης τα μέρη βρέθηκες εδώ
μικρό πουλί ντυμένο μετανάστης.