Τι θέλουμε να έχει η νέα μας χρονιά και κάθε στιγμή της ζωής μας; Χαμόγελο και γέλιο! Αυτά που κρύφτηκαν την τελευταία διετία πίσω από μάσκες. Για να δούμε τι μας είπαν οι ποιητές!
ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Χαμόγελο-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έρχονται.
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·καρΑΚ
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δε βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.
Ξεφεύγουνε απ’ το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
Πηγή: Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων
Τὸ Χαμόγελο-ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ
Ὡραία γυναῖκα, τὸ τρελλὸ τὸ γέλιο σου διαβαίνει,
σὰ μάταιος ἦχος καὶ σκορπᾷ, κι οὔτε μία ἠχὼ ξυπνᾷ
στὴν ἀκατάδεχτη καρδιά, ποὺ ἀγάπη τήνε δένει
μ᾿ ἀθῶα χαμόγελα βουβά.
M᾿ αὐτὰ ποὺ δείχνουνε χαρά, μὲ κάποια ποὺ σκεπάζουν
τὸν πόνο τους ἀμίλητον οἱ εὐγενικὲς ψυχές,
μ᾿ ἐκεῖνα ποὺ μαραίνονται κρυφὰ καὶ ξεθωριάζουν,
σ᾿ ἀρχαῖες εἰκόνες σκοτεινές,
Καὶ μ᾿ ὅσα ἀκόμα οὔτε ἁλαφρὰ δὲ σκίζουνε τὰ χείλη,
κι ἀστράφτουν μόνο στῶν ματιῶν βαθιὰ τὴ σιγαλιά,
ὡσὰν τ᾿ ἀντιφεγγίσματα ποὺ ἁπλώνονται τὸ δείλι
στὴν πελαγίσιαν ἐρημιά...
Πηγή:http://users.uoa.gr/
Κι αὐτὸς χαμογελάει...-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Γνωρίζω κάποιον κύριο ποὺ ἠλίθιο τὸν νομίζουν,
γιατὶ, παράξενα μιλεῖ κι ἕνα μονὸκλ φοράει,
γιατὶ, συχνάζει μ᾿ ἄσεμνες καὶ θλιβερὲς γυναῖκες
καὶ γιατὶ πάντα ὅτι τοῦ πεῖς αὐτὸς χαμογελάει.
Ποὺ στέκει ὧρες ἀμίλητος καὶ σὰν ἀφηρημένος,
καὶ ποὺ ὅταν, τί ἔχει τὸν ρωτοῦν οἱ φίλοι μ᾿ ἀπορία
αὐτὸς κυττάζοντας ἀλλοῦ ἀρχίζει νὰ διηγιέται
ἢ μίαν αἰσχρὴν ἢ μία πολὺ παράξενη ἱστορία.
Γιὰ μίαν ἑταίρα ὑστερικὴ ποὺ ζεῖ κι ὅλο πεθαίνει,
γιὰ ἕναν τρελλὸ ὅπου ζητάει νἅβρῃ τ᾿ ὄνειρό του,
γιὰ κάποιο γέρο ποὺ ἀγαπάει μ᾿ ἀνάστροφην ἀγάπη,
γιὰ μία γκριμάτσα τραγικὴ κάποιου χλωμοῦ Πιερρότου.
... Ξέρω ἕνα νέο ποὺ οἱ φίλοι του ἠλίθιο τὸν νομίζουν,
γιατὶ γιὰ πράγματα πολὺ περίεργα μιλάει
κι ὅσες φορὲς πασχίζουνε νὰ τόνε συμβουλεύσουν
κυττᾶ μὲ περιφρόνηση καὶ θλιβερὰ γελάει ...
ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΛΧΑΛΛΑΣ
* Δημοσιεύτηκε στὸ δεύτερο φύλλο τοῦ «Διανοούμενου»,
τὸν Δεκέμβρη τοῦ 1929, στὴν σελίδα 8.
Πηγή: http://users.uoa.gr/
Αγαπημένη μου-ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Απόσπασμα)
Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ έβρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομά σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.
Θα ’θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…
Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Θα’ θελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ’ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια στους φράχτες…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
… Μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα…
Καλημέρα γειτόνισσες
να και κει, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που έρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που γνέφουνε με τα δρεπάνια
και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις ακτίνες του ήλιου
κοίταξε μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.
Καλημέρα όλα εσείς κοντινά και μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου, την αγαπάω.
Και πιο πολύ.
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Καλημέρα ευτυχία.
Δώσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.
Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tι θα απογίνουμε, αγαπημένη;
…μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;
Πως θ’ άνοιγα μια πόρτα όταν δε θα ’τανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ’ναι για να σε βρω.
Ήταν σα να ’χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.
Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…
…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.
Kι ήταν σα να ’χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.
…έτσι λέει ο Hλίας: «εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα»
κι ας του’ χουν κόψει και τα δυο του χέρια.
Kι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε τη μέρα μας.
Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.
Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.
Mα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.
Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομά σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του
παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου, που ξέρουν ν’ αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θα ’ναι δικά μας.
Θα ’θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
να ’χουμε πεθάνει..
Πηγή: Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας,1952
Από κορμί σε κορμί-ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Είπα να υποχωρήσω σ’ ένα χαμόγελο,
να δω πού φέρνουν δυο χείλη όταν ανοίγουν σαν αγκαλιά,
κι από υποχώρηση σε υποχώρηση
κι από χαμόγελο σε χαμόγελο κι από κορμί σε κορμί
έφτασα εδώ που ο θάνατος γίνεται ένα με το αίμα σου,
παίρνει την όψη σου, σε κουκουλώνει, σε συντρίβει,
σε κάνει πιο ελεεινό, σε φέρνει στο αμήν –
και τότε πια καμιά σιωπή δε σώζει,
καμιά τιμιότητα.
Πηγή:Ανυπεράσπιστος καημός, 1960
Χαμογέλασέ μου -ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
Και πάλι απεγνωσμένα
στο προσωρινό
θ’ αναζητήσω την αιωνιότητα
στο εφήμερο και το φευγαλέο
γυναίκα άγνωστη
κι όμως μεθυστικά οικεία
χαμογέλασέ μου
να λάμψει μια στιγμή
το φως στα μάτια σου
τόσο ερωτικά
και τόσο απελπισμένα
χαμογέλασε
στον κάτοικο της άκρης του γκρεμού
ισόβιο επαίτη των δευτερολέπτων
χαμογέλασε
για όλα όσα χάθηκαν
και επιμένουν
εκστατικά στη μνήμη
μελωδικά
λυτρωτικά
λίγο πριν απ’ το τέλος
χαμογέλασέ μου.
Πηγή: stixoi/info
χαμογελάνε μελαγχολικά οι θεοί-ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
προσφέρουμε τα πάντα χρόνια τώρα
για μια μικρή επιστροφή
να μας επιτραπεί να βάλουμε και πάλι
τα μαγικά γυαλιά μιας πρώτης νιότης
σε χρώμα πράσινο ή βαθύ γαλάζιο
αν και το ξέρουμε καλά
πως δεν υπάρχει αντάλλαγμα
κι από την αθωότητα
είμαστε εξόριστοι για πάντα
ίσως γι’ αυτό στον Όλυμπο απέναντι
τις μέρες που σε εκπληκτική διαφάνεια
οι χιονισμένες κορυφές του
σχεδόν αγγίζουν τον ουρανό
βλέπουμε τους δώδεκα θεούς
να χαμογελάνε μελαγχολικά
σαν να ζητάνε εκείνοι
τη δική μας επιείκεια
Πηγή: ανώνυμοι, 2021
Χαμογελούσε σαν τ' αγάλματα -ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Χαμογελούσε σαν τ’ αγάλματα.
Κομμένα δάχτυλα σπασμένα χείλη σαν από σκόρο
φαγωμένα κι από λέπρα
και μέσα του ένα άλλο στερέωμα ήτανε χώρες
άγνωστες με γλώσσες έντρομες και μια γραφή
καθώς το ζώο το πληγωμένο που αγριεύει.
Στάθηκε λίγο να φωτογραφηθεί.
Vite, vite, ψιθυρίζει στον Νιρβάνα.
Vite, vite, ψιθυρίζει ανήσυχος
μα για ποιον και τι σημαίνει,
Nous excitons la curiosité du public,
ίσως για κείνα τα παιδιά τους γαβριάδες
που τον τριγύριζαν περίεργα να δουν την ανακάλυψη
πανόραμα ή τον Μανόλη Αναγνωστάκη που μου το ’λεγε
και τ’ άκουγε κι ο Σπύρος Βραχωρίτης τς… τς… τς…
Με τον Νιρβάνα πάλι και τον πολλά υποσχόμενο Αυγέρη, τότε–
στα μέρη της Αγίας της Ειρήνης, εκεί στο ταβερνάκι
θα πει στον νεαρό τον φίλο του απ’ την Αίγυπτο
καθώς θα σκύβει για να φάει
τι ωραίος που είναι ο τράχηλός σου
και θα το λέει με καμάρι πια ο Αυγέρης
καθώς που λένε κάποτε οι άνθρωποι όταν πίνουν
για ιστορίες του στρατού ή κατακτήσεις.
Όταν μιλούν γι’ αυτόν
μου ’ρχονται στο μυαλό μαραγκιασμένοι άνθρωποι
στεγνοί σα στέρνες και μισοί από παλιές
και κληρονομικές αρρώστιες, ανάπηροι απ’ τις φυλακές,
τον πόλεμο, τις εξορίες,
που έχουν τυλίξει το λιβάνι σε χαρτάκια
και το πουλούν στα πανηγύρια
κι έξω απ’ τα νεκροταφεία.
Χαμογελούσε σαν τ’ αγάλματα που είναι ακόμη στα υπόγεια των μουσείων∙
κομμένα δάχτυλα σπασμένα χείλη
(τι ν’ άγγιξαν τι φίλησαν ποιος τα προσκύνησε
κι εσύ ονειρεύεσαι πως άνοιξα την πόρτα,
ποια πόρτα ποιο παράθυρο Το σπίτι αυτό, τα χρόνια
αυτά, τα λόγια εκείνα
μήτε παράθυρο και μήτε πόρτα
με πόλεμο και μ’ άλλο πόλεμο, ποιο πόλεμο ποια εποχή
άφησα τις αρβύλες μου στο πεζούλι και προχώρησα
το σπίτι άδειο, –Ποιο σπίτι και ποιος κήπος, τι μου λες
Αυτά τα όνειρα δεν έχουν γιατρικά
κι αυτές οι λέξεις που έχεις γράψει στα πατώματα
φαρμακερές σαΐτες σημαδεύουν την καρδιά του καιρού)
έλεγα, λοιπόν, για τ’ αγάλματα∙ κομμένα δάχτυλα
σπασμένα χείλη
μπαίνω στο σώμα τους τη νύχτα κι από κει κατασκοπεύω τον αιώνα μου
τα βλέπεις κάποτε μ’ ένα φεγγάρι τούρκικο
στεφανωμένα με τις δάφνες και τις προσφορές
λείψανα παλαιών αγνώστων ναυαγίων
«ευχαριστώ», κομμένα πόδια και καράβια
τα βλέπεις να περνούν σ’ έναν αράπικο ουρανό
φόρεσε κάτι, ένα μάλλινο στους ώμους
τρυπάει τ’ αγιάζι σαν κι αυτό που θες να πεις
πες το λοιπόν να σώσω την ψυχή μου.
Να σώσω αυτό το δέρμα που με φυλακίζει.
Αυτό το δέρμα και το αίμα και τα κόκαλα.
Το τζακισμένο σώμα μου που μ’ έχει φυλακίσει τρεις αιώνες.
Πηγή: Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου ,2001
Το ίδιο χαμόγελο-Κ.Ι.ΤΣΑΟΥΣΗΣ
Χτυπήστε με,
ματώστε με,
πατήστε με,
όμως το χαμόγελό μου δεν θα πεθάνει.
Θαυμάστε με,
χειροκροτήστε με,
δοξάστε με,
το χαμόγελό μου θα είναι το ίδιο.
Ζηλέψτε με,
μισήστε με,
πολεμήστε με,
το χαμόγελό μου θα σα απαντήσει.
Αγκαλιάστε με,
φιλήστε με,
αγαπήστε με,
το ίδιο χαμόγελο θα'χω να σας δώσω.
Όταν θα'χω πεθάνει,
θα σας κληρονομήσω αυτό το ίδιο χαμόγελο
που δε θα'χει πεθάνει.
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Ένα χαμόγελο-ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Μας γνώρισαν φίλοι κοινοί ανοιξιάτικο βράδυ
Δεν είχες διάθεση να ‘ρθεις όμως η νύχτα μύριζε ωραία
Με την τριμμένη φορεσιά του κυνηγού περπατούσα αδέξια
Τα λουλούδια στο πάρκο γιορτή κι οι ελπίδες
γυαλισμένα μαχαίρια
Η φωτιά κι η βροχή ξεχασμένες σκιές
Κι ένας δρόμος φαρδύς μια καινούρια σελίδα
Αγκαλιάζοντας φρούτα του πάθους, θημωνιές και κισσό
Το τελευταίο προβάλαμε επεισόδιο στη σειρά των ονείρων.
Το χαμόγελο σου αυτοσχέδια έκρηξη στην ανύποπτη γη μου
Κερδισμένη σιωπή, κερδισμένη ζωή, χειροκρότημα.
Πηγή: Τέλος της περιπλάνησης, 2015
Χαμόγελο- ΙΩΑΝΝΗΣ Σ.ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ
Όταν οι ουρανοί είναι μελαγχολικοί
και μια θλιμμένη βροχή πέφτει στο χώμα
εμείς βρίσκουμε τον τρόπο
ν'αντισταθούμε στη θλίψη
με το πιο σημαντικό όπλο
που διαθέτει ο άνθρωπος: Το χαμόγελο.
Για να μοσχομυρίσουν ξανά
τα τσακισμένα ρόδα
στα περιβόλια της ψυχής μας.
Για να ξαναβγεί ο ήλιος
σεργιάνι στης καρδιάς τα μέρη.
Αντιστεκόμαστε στον χειμώνα
προσμένοντας την Άνοιξη.
Χαμογελώντας.
Πηγή: Η θάλασσα της σιωπής, Βακχικόν,2020
Το χαμόγελο-ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στο χαμόγελό σου βλέπω
κάποιο όνειρο κρυμμένο,
να προβάλλει μεθυσμένα
με ρυθμό αγαπημένο.
Είναι μέσα του τ'αστέρια,
η αγάπη κι ο ουρανός μου,
κάθε ανάσα καθορίζει,
την ελπίδα και το φως μου.
Μη διστάζεις να το δίνεις,
χάριζέ το στη ζωή σου,
είναι εγκόσμιο στολίδι,
σαν διαμάντι απ'την πνοή σου.
Το χρειάζεται η πλάση
για ν'αντέξει κάθε λύπη,
μοιάζει τόσο απλό να είναι
κι όμως τείνει να εκλείπει.
Μα το θέλει κι η ψυχή μας,
που ζητά να αγαλλιάσει
και τους γύρω δίχως φόβο
κι υποψία να αγκαλιάσει.
Μέσα μας ανάγκη υπάρχει
σ'ένα γέλιο ν'αφεθούμε
και τον κόσμο τόσο αθώα,
σαν παιδιά μικρά να δούμε.
Άκουσέ με,χαμογέλα
κι ίσως έτσι επιτύχεις
σ'έναν κόσμο πιο αθώο
την αρχή του να κηρύξεις.
Άκουσέ με,χάρισέ το
το στολίδι της καρδιάς σου
και ομόρφυνε την πλάση
μ'ένα δώρο της χαράς σου.
Πηγή: Ανάσες χάριτος, Οσελότος,2021
Χαμόγελο ζωής-ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Δέξου ανέμελα φωνή,
στο χιόνι ποτέ μην ορκιστείς,
εκεί γλιστρά χορδή,
τρύπα χαράσσεις για καθρέφτη ζωής,
γύρνα πίσω,μπορείς κι αν φοβηθείς,
τη νότα πάρε για χαμόγελο ζωής.
Πηγή: Του ήλιου η ηχώ, Εκδόσεις Κούρος,2021
Αν-ΑΛΕΞΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Και δίνει φιλιά στο μάγουλό της, φιλιά που πλησιάζουν
αλλά ποτέ δεν φτάνουν
το χαμόγελό της.
Αφήνει το άρωμα των μαλλιών της να καλύψει το κενό,
την αγκαλιάζει ξανά.
Εκείνη το ξέρει,
εκείνος το ξέρει,
η θέα που μοιράζονται απόψε
–είτε είναι ένα παλιό σπίτι,
είτε είναι ένας αδάμαστος κήπος,
είτε οι σκεπές της πόλης–
το φωνάζει.
Τα χείλια τους δεν πρέπει ποτέ να ενωθούν.
Σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε γέλιο μεταξύ τους,
οι άλλοι θόρυβοι δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι
τα γέλια να χωριστούν από τα χαμόγελα,
μέχρι τα χαμόγελα να πούνε καληνύχτα.
Με κάθε χαμόγελο, με κάθε γέλιο μεταξύ τους,
θυμούνται τον κανόνα.
Αν φιληθούν, όλοι εμείς
όλος ο κόσμος γύρω τους θα σβήσει.
Για πάντα.
Πηγή: https://www.alexantonopoulos.com/
Ένα χαμόγελο-HOU CHEU (20ός αιώνας)
Πάνε τώρα δέκα χρόνια
που κάποια άγνωστη μου χαμογέλασε΄
δεν μπόρεσα να καταλάβω,
απλώς μου φάνηκε όμορφο.
Δεν ξέρω τίποτα γι'αυτήν,
μόνο που το χαμόγελο εκείνο με κατέχει΄
κι ο χρόνος,αντί να το σβήσει,
όλο και το κάνει πιο αξιολάτρευτο.
Ονειροπόλησα χίλιες περιπέτειες,
έγραψα πολλά τραγούδια ερωτικά΄
πολλοί τα διαβάζουν ευχάριστα,
άλλοι τα διαβάζουν με θλίψη.
Χαρά η θλίψη,
όλα γεννήθηκαν απ' αυτό το χαμόγελο.
Δεν ξανάδα ποτέ αυτήν που χαμογέλασε,
μα την ευλογώ που το'κανε τόσο καλά.
Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: κινέζικη ποίηση,Πλέθρον,Αθήνα 1982
Χαμόγελο-ΑΪ CHING
Δεν πιστεύω στους αρχαιολόγους.
Αν κάποιος απ'αυτούς,όταν διαβούν χιλιάδες χρόνια,
σε μιαν ακρογιαλιά δίχως αχνάρι ανθρώπινο,
σε χαλάσματα μέσα που τη δόξα εγνώρισαν,
βρει ένα κόκαλο στεγνό και γυμνωμένο,
το δικό μου,
πώς θα ξέρει πως αυτό το κόκαλο
κάηκε μες στις φλόγες του εικοστού αιώνα;
Ποιος θα μπορούσε να'βρει μες στη γης
τα δάκρυα των μαρτύρων
που φορτωθήκαν τόσους πόνους και μιζέριες
και που σφραγίστηκαν από χιλιάδες κάγκελα βαριά,
που μόνο ένα κλειδί τις θύρες τους μπορεί ν'ανοίξει;
Τόσοι και τόσοι πάσχισαν να τα γκρεμίσουν,
μα τους σταμάτησαν
με το ντουφέκι και με τη γροθιά.
Αν καταφέρει να μαζέψει ένα δάκρυ μόνο
να τ' απιθώσει μαλακά στο μαξιλάρι του,
ωσάν μαργαριτάρι από θάλασσα βαθιά
θα λαμποκοπά,
θ'αστραποβολά ως την αιωνιότητα.
Εμάς δε μας εσταύρωσαν μες στη δικιά μας εποχή;
ή μήπως ήταν ο σταυρός
λιγότερον οδυνηρός από των Ναζωραίων;
Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: κινέζικη ποίηση,Πλέθρον,Αθήνα 1982
Ξανασκέφτομαι το χαμόγελό σου-ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΜΟΝΤΑΛΕ
Ξανασκέφτομαι το χαμόγελό σου κι είναι για μένα καθαρό νερό
που αντικρύζει κανείς τυχαία ανάμεσα στις πέτρες μιας ακρογιαλιάς:
ένας μικρός καθρέφτης, όπου ένας κισσός καμαρώνει τους θυσσάνους του
κι απάνω απ'όλα το αγκάλιασμα ενός ήσυχου,λευκού ουρανού.
Αυτή είν'η ανάμνησή μου. Δε θα ' ξερα να ειπώ, ω αλαργεμένε,
αν απ'το πρόσωπό σου εκφράζεται μια ελεύθερη και ξένοιαστη ψυχή
ή είσαι από τους πλάνητες εκείνους,που τους καταπονεί η κακία του κόσμου
και κουβαλούν τον πόνο τους πάντα μαζί τους σαν φυλαχτό.
Μα αυτό μπορώ να σου ειπώ: Πως η εικόνα σου που σκέφτομαι
βυθίζει τις πιο παράξενες λύπες μες σ'ένα κύμα ηρεμίας
και πως η μορφή σου γλιστρά μες στη σταχτιά μου μνήμη
απλή σαν την κορφούλα ενός νεαρού, τρυφερού φοίνικα.
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης
Πηγή: Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως Κλέωνος Παράσχου
Χαμόγελο γυναίκας-ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ
χαμογέλα γυναίκα
να χαμογελάς πάντα στη ζωή
ακόμα κι αν αυτή δε σου χαμογελάει
χαμογέλα στους χαμένους έρωτες
χαμογέλα στους πόνους σου, χαμογέλα παντού.
Το δικό σου χαμόγελο θα είναι:
Φως στο δρόμο σου
φάρος για τους χαμένους ταξιδευτές.
Το χαμόγελό σου θα είναι:
Ένα μητρικό φιλί
ένα καρδιοχτύπι για τους αγαπημένους σου
μια αχτίνα του ήλιου για όλους.
Πηγή: https://polydrososparnassou.blogspot.com
Θα'θελα να φορώ διάφορα χαμόγελα...-ΚΟΝΤΣΑ ΜΕΝΤΕΘ
Θα'θελα να φορώ διάφορα χαμόγελα,ν'αλλάζω
κι ένα απέραντο ρεπερτόριο τρόπων να εκφράζομαι.
Ή με τα λόγια,ή με τους τρόπους,
διαλέγοντας τον επιδέξιο μορφασμό,σαν μια καλή
ασπίδα...
Μέσα στο μορφασμό και μες στο ψέμα,να ψάχνω
μεταμφιέσεις διαφορετικές,γεμάτες παραπλάνηση΄
και να μπορώ,χωρίς συνείδηση,να πλησιάζω τους ανθρώπους,
τάχα με κίνηση ανάλαφρη,του πόνου χάδι.
Εγώ που θα'θελα,μα δεν μπορώ! Να είμαι σαν τους άλλους,
αυτούς που κατοικούν τον κόσμο κι άνθρωποι ονομάζονται:
πάντα στα χείλη μ'ένα φιλί,αποσιωπώντας τα γεγονότα
αυτοί που στο τέλος...νίπτουν τόσο ήρεμοι τας χείρας τους.
Μετάφραση: Χριστίνα Κοροντζή
Πηγή: Ισπανόφωνη ανθολογία ποίησης,σελίδες
Υπάρχει..-ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΛΕΪΚ
Υπάρχει το Χαμόγελο της Αγάπης
Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο της Απάτης
Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο των Χαμόγελων
όπου τα δυο αυτά Χαμόγελα συναντώνται
Κ’ υπάρχει ο μορφασμός του Μίσους
Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός του Χλευασμού
Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός των Μορφασμών
Που προσπαθείς μάταια να ξεχάσεις
Γιατί τρυπάει ως μέσα τα φυλλοκάρδια
Και χώνεται βαθιά μες στην Ψυχή σου
Κι ούτε Χαμόγελο δεν άνθησε κανένα
Παρά ένα Χαμόγελο μονάχα
Ανάμεσα στο Λίκνο και τον Τάφο
Μπορεί να υπάρξει ένα Χαμόγελο μονάχα
Μα σαν χαμογελάσεις έστω μια φορά
Σε κάθε αθλιότητα θα βάλεις τέλος
Μετάφραση: Κώστας Λάνταβος
Πηγή: Ποιήματα Ουίλλιαμ Μπλέηκ, εκδόσεις Αρμός, 2018
ΓΕΛΙΟ
Το γέλιο σου -ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Το γέλιο έχει πηγή τα μάτια σου
κ'έχει το στόμα σου βρυσούλα
κι από το στόμα σου ξεχύνεται
στ'άνθη της όψης σου δροσούλα.
Το γέλιο έχει πηγή τα μάτια σου,
και είναι και φαίνεται σα θάμα:
το γέλιο,της χαράς το γέννημα,
να'χει πηγή όμοια με το κλάμα!
Γέλιο και κλάμα συναλλάζονται
στα μάτια σου και γίνονται ένα:
γελάς αντί να κλάψεις-κι άλλοτε
γελάς με μάτια δακρυσμένα.
Πηγή: Φευγάτα χελιδόνια (1911-1935), 1936
Το φεγγάρι γελάει-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Καίει
καίει η νύχτα
οι άνθρωποι τρώνε
ονομάζοντας σκοτεινές αρρώστιες
η γυναίκα λέει για ένα γάμο
ανεβαίνει
ανεβαίνει φωτεινή ρουκέτα
στον ουρανό η νύφη
ο γαμπρός κόλλησε στη γη
γεμάτος κόκκινα στίγματα και στάχτη
κλαίει η γυναίκα
το φεγγάρι γελάει
το φεγγάρι κλαίει
η γυναίκα γελάει
Πηγή:Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο
Δάκρυα-ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Alla C. Bot.
Ah! Ah! dal ridere sto per crepar!
«Barbiere di Seviglia»
Γέλα, με τα κρυστάλλινα τα γέλια Σου,
με τα τρελά σου, ρόδινα χειλάκια,
σκόρπα χαρές, γλυκές σαν τα ματάκια Σου,
πλασμένα όλο γι’ αγάπες και φιλάκια!…
Ρόδιζε μέσα στη σκιερή τη νύχτα μου,
αγάπης ονειρόπλαστο πουλάκι,
να κλείσουν, με τα ολόδροσα χαμόγελα,
τα βάραθρα των σπλάχνων μου, και οι λάκκοι….
Γέλα!… Το φως Σου φτάνει ως τη σκοτείνια μου!…
Και στη θανή μου, στην πικρή μου δύση,
ας είχα τέτοιον Άγγελο τρελούτσικο,
τα ολόσβηστά μου μάτια να σφαλήσει…
Πηγή: Ποιήματα,Εκδόσεις Ζήτρος,2001
Το γελαστό παιδί-ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ
Ήταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί
Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό
ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί
Μόνο να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να `χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα ‘ταν τιμή μου που `χασα το γελαστό παιδί
Βασιλικιά μου αγάπη μ’ αγάπη θα στο λέω
για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης,Μαγική Πόλη
Η σιωπή και το γέλιο μιας κοπέλας-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Η σιωπή και το γέλιο μιας κοπέλας
Η ξανθή μοναξιά του τοπίου
Η γλυκύτατη πείρα η δόξα η τέρψη
Του ήλιου που μεσουρανεί
Στην κοιλάδα ακούγεται ο χτύπος
Της χαράς η πίκρα ο πόνος
Σαν ποτάμια σαν όνειρα τρέχουν
Μένει ο ήπιος αχός της φλογέρας
Τραγούδι και γλέντι
Με χώμα και χλόη.
Πηγή: Βικιθήκη
Ψυχή νεκρή κι αγέλαστη-ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗΣ
Ψυχή νεκρή κι αγέλαστη, δε φέρνεις και για μένα
χαρά μιας ψεύτικης στιγμής στη σκοτεινή καρδιά μου.
Να πως γελούν τριγύρω σου κάμποι, βουνά ανθισμένα!
Αχ! φέρε μου, άχαρη ψυχή, και μένα τη χαρά μου!
Τι κλειέσαι σαν ο φώσφορος οπού θαμπίζει εις μνήμα
μες στη σπηλιά τη σκοτεινή, την κρύα του κορμιού μου;
Ακόμα χτες η μάνα μου χαρούμενη, τι κρίμα!
μου είχε κλωστή στο δάχτυλο δεμένη του Μαρτιού μου.
Και τώρα; Τρισαλίμονο! Οι μαύροι στοχασμοί μου
μ' έχουνε με την άχαρη απελπισιά δεμένο.
Ζω και δε ζω και ψεύτικη μου φαίνεται η ζωή μου,
σαν άνθος που το βάνουνε μες στο νερό κομμένο.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
Το γέλιο-ΑΝΔΡΕΑΣ Γ.ΛΙΤΟΣ
Τὸ ὡραῖο γέλιο
οἱ φοβισμένοι τὸ βλέπουν ἁμαρτωλό.
Αὐτὸ ξεσπᾶ
σὰν φωτεινὸς χείμαρρος
ὑδάτινου μεγαλείου.
Εἶναι ἡ χαρὰ
ποὺ τρέμουν οἱ ἀρνητὲς,
ἀνίδεοι τῆς Ἀνάστασης.
Βαρὺς ὁ βραχνάς τους, χωρὶς ξαστέρωμα.
Ἡ ὡραιότητα τῆς καθαρῆς καρδιᾶς,
ἀναπετᾶ τὰ ἀρχέγονα περιστέρια τῆς εἰρήνης.
Στὸ ὄμορφο γέλιο μυρίζει θεία ἡ χαρά.
Το ἀναστάσιμο «Χαίρετε» ποιὸς τὸ εἶπε;
Πηγή: https://www.andreaslitos.gr
Ένα γέλιο για αύριο-ΑΡΗΣ ΓΕΡΑΡΔΗΣ
Ξημερώνει Κυριακή οξειδωμένη
από άστοχη μέθη. Προσπαθώ
να πιαστώ από κάπου αλλά έρημη
η πλατεία Ομονοίας τα πρωινά.
Μόνο κουλουράδες αλήτες κι όσοι
υπεκφεύγουν στα καταγώγια τριγυρνούν.
Κι εγώ που καθρεφτίζομαι στις βιτρίνες
και δε με αναγνωρίζω κι είμαι έτοιμος
να με πάρω απ'το χέρι να με περάσω
απέναντι γιατί τρέμω,χαμένος
απελπισμένος δίχως κάτι επάνω μου
μια ταυτότητα μια ελπίδα ένα γέλιο
γι'αύριο ,για το αύριο του κόσμου.
Πηγή: Το πειραγμένο κοντέρ,άνεμος,2019
Το γέλιο που σπάει- ΒΑΛΙΑ ΓΚΕΝΤΣΟΥ
Πώς λιγόστεψε έτσι το σπίτι
πώς ξεθώριασε η σκιά των ιβίσκων
χωρίς παράπονο
Ήταν κι αυτό ψευδαίσθηση;
Θεοί του πάνω κόσμου πείτε μου
γιατί χορεύουμε με σκελετούς
εκεί που το καλοκαίρι καλπάζει
στα λευκά πλακάκια της κουζίνας;
Ξυπνώ συχνά και ψαχουλεύω την πληγή
έχω ανάγκη να της δώσω όνομα
Πηγή: Παραμύθια ανάποδα,Εκδόσεις Θεμέλιο,2020
Γέλιο-ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ
Στην ταφόπετρα δε θα αναφέρουν την αιτία.
Κατάλευκη σαν εκείνη θα πεταχτεί με βόγκους
ανακατεύοντας χαλίκια και χόρτο. Η άνοιξη θα
κομματιαστεί και το τσιμέντο θα χάσει τη δύναμή του,
(η αναχώρησή της κάνει οριστική την απώλεια της
σταθερής αιτίας).
Είναι άγρια όλ’ αυτά, αγρία και σκληρά. Προχωρούσε
δίχως να στρέφει το κεφάλι και εγώ ακολουθούσα με το
βλέμμα: Η πλάτη της καθρεφτιζόταν στο τζάμι.
Ανησυχητικά αδιάφορη η ουράνια αδελφή αποδείκνυε
με τη στάση της πόσο άχρηστες είναι κούραση και
αγάπη.
Πηγή: stixoi/info
Γέλιο αγοριού-άσπρο κατσικάκι-ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ
Εσύ που κλαις πεθαίνοντας
στην άκρη από τα αίματα
βομβαρδισμένων ποταμών.
Που κυλούσες ανάποδα τη ρόδα του
παλιού παραμυθιού
με δροσερές κορδέλες σε τύλιγε
σε ξετύλιγε ο ουρανός.
Για να σε σκέφτομαι
πήγαινα προς τα πίσω
τα βήματά μου
για να σε παίρνω
απ’ τον αέρα που περνούσες
κορμάκι μου από πέταλα
τσακισμένων λουλουδιών.
Πηγή: stixoi/info
Γέλιο παιδιού-ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ
Το γέλιο του παιδιού
Κατρακύλησε ένα πρωί από τη στέρνα
Τόπι που πιάστηκε για λίγο
Στ’ ανοιξιάτικο χορτάρι
Στο καθρέφτισμα τ’ ουρανού
Επάνω απ’ την ερωτευμένη λίμνη
Σύρθηκε ως τα κλειστά παράθυρα
Τις σκούρες, σκονισμένες κουρτίνες
Δεν άνοιξαν
Μα τώρα ξέρουν πως εκεί έξω
Η μέρα κυνηγάει την Αλήθεια της
Και τα ξανθά λουλούδια
Γεννάνε το αντίδοτο του Τέλους
Πηγή: stixoi/info
Το γέλιο σου-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Πάρε μου το ψωμί, αν θέλεις,
πάρε μου τον αέρα, αλλά
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη βρύση που σταλάζει
το νερό που άξαφνα
σκάει μες στη χαρά σου
το ασημένιο κύμα
το ξαφνικό που σε γεννάει.
Η πάλη μου είναι σκληρή και γυρίζω
με τα μάτια κουρασμένα
έχοντας δει φορές
τη γη που δεν αλλάζει,
μα μπαίνοντας το γέλιο σου
στον ουρανό ανεβαίνει ψάχνοντάς με
κι όλες ανοίγει για μένα
τις πόρτες της ζωής σου.
Αγάπη μου,την ώρα
την πιο σκοτεινή ανθίζει
το γέλιο σου κι αν ξαφνικά
βλέπεις πως το αίμα μου λεκιάζει
τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα είναι για τα χέρια μου
σαν δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα φθινόπωρο
το γέλιο σου πρέπει να υψώσει
τον καταρράκτη του απ’ αφρό
και την άνοιξη, αγάπη μου,
θέλω το γέλιο σου όπως
το άνθος που περίμενα,
το άνθος γαλανό, το ρόδο
της ηχηρής πατρίδας μου.
Γέλασε για τη νύχτα
τη μέρα, τη σελήνη,
γέλασε για τους δρόμους
όλο στροφές του νησιού
γέλα για αυτό το αδέξιο
αγόρι που σε θέλει,
μα σαν εγώ ανοίγω
τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου
με πάνε και με φέρνουν
πες μου όχι το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
το γέλιο σου ποτέ
γιατί θα πέθαινα.
Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης
Πηγή:PABLO NERUDA, Οι στίχοι του καπετάνιου, εκδόσεις Τύρφη, Θεσσαλονίκη, 2019
Το γέλιο-ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΒΙΚΤΟΡΙΝΟ
Ούτε εγώ υποχωρώ,ούτε συ.Είμαστε όμοιοι.
Νομιζόμαστε εχθροί. Και ως τέτοιοι,
κανείς από τους δυο μας δεν παραδίνεται.
Χτες,σαν ιδωθήκαμε μάτια με μάτια,
εκαμώθηκες ένα αδιάφορο ύφος΄
κ'εγώ,περιφρονητική, γέλασα και πέρασα.
Μα με τι κλάματα πλήρωσα το γέλιο αυτό!
Και πόση,πόση προσπάθεια εχρειάσθηκε,
για να μην κλάψω μπροστά σ'εσένα!
Μετάφραση: Κώστας Ουράνης
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Γέλιο-CHONG TING-WEN (20ός αιώνας)
Το παιδί μου γελά,
το γέλιο του τόσο περήφανο,ελεύθερο και γνήσιο,
είναι το ίδιο με του πατέρα μου,του παππού του.
Έτσι γελούσε ο πατέρας μου,
έτσι γελά το παιδί μου,
μα εγώ δεν μπορώ να γελάσω σαν κι αυτούς.
Ανάμεσα στα γέλια της περασμένης γενιάς
και σ'αυτής που έρχεται
το γέλιο μου είναι υπόκωφο και σκοτεινό,
σαν το φαράγγι ανάμεσα σε δυο βουνά.
Ο κόσμος μου η πραγματικότητα,το σήμερα η εποχή μου,
ελάχιστες αφορμές προσφέρουν για γέλιο΄
δε μοιάζουν μήτε στο παρελθόν του πατέρα
μήτε στο μέλλον του παιδιού.
Εμπρός στη μοίρα το γέλιο μου ψυχρό,
εμπρός στον εχθρό γεμάτο μίσος΄
εμπρός στ'ατέλειωτα δεινά της Ασίας,
το γέλιο μου πικρό.
Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: κινέζικη ποίηση,Πλέθρον,Αθήνα 1982
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
