Οι ποιητές μίλησαν για την απαράμιλλη ομορφιά του πυθμένα της θάλασσας. Άλλοτε πάλι ο βυθός λειτούργησε ως σύμβολο, εκπροσωπώντας το άδυτο και σκοτεινό. Μερικές φορές ταυτίστηκε με το τέλμα, το ναδίρ μιας κατάστασης. Θα θυμηθούμε κάποια ποιήματα για τον βυθό!
Στο βυθό-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ο τελευταίος ήλιος του φθινόπωρου. Ο θόρυβος της θάλασσας.
Μια βουή-το νερό που χτυπάει το νερό. Δεν ξεχώριζες τίποτα.
Τα σπίτια πέφτουν. Τα καράβια ερημώνουν. Οι ψαράδες νυστάζουν
"Γερνάμε, γερνάμε", ψιθύρισε, και κοίταξε πέρα
να δει τη φωνή του. μα η φωνή του πια δεν είχε πρόσωπο.
μήτε κι αυτός δεν είχε. Τα βλέφαρα
κολλημένα στα μάτια σαν πεταλίδες. Ωστόσο,
ο βυθός είναι γαλάζιος και πράσινος,-είπε.
Μια χρυσή τεθλασμένη κατεβαίνει σα σκάλα. κι ανεβαίνεις.
Ύστερα, κάποιος σου λέει: "καλησπέρα",
τόσο βαθιά, ανυστερόβουλα κι απέραντα σαν την ανάσταση.
Σάμος, Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1958
Πηγή: Ασκήσεις, Ποιήματα, Τόμος Γ, Κέδρος
Βυθοί-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Είναι ρηχές οι θάλασσες
Όταν χάνονται οι βυθοί
Ω, γενναία πλάσματα
Ενός καιρού που σπάει
Ανατολές να κέρδιζα
Και να ήτανε ψωμί μου
Να φύλαγα την άνοιξη
Παντοτινά στην αγκαλιά μου
Γιατί ρακένδυτα
Τα τωρινά μεσημέρια;
Γιατί ο βοριάς
Σηκώνει μιάσματα;
Νοστάλγησα το άλογο
Που μας αφήνει γεια
Θέλω να φύγω τρέχοντας
Το φως μου να μιλάει
Γριά υπομονή πηλάλησε
Να σε γεμίσω ρόδα!
Είναι ζεστό το σίδερο
Μα πιο ζεστός ο ήλιος
Όταν πεθάνω στο βουνό
Θενά με τρέφει ο αγέρας
Τότε το σκοτάδι πιο πηχτό
Τότε που κλαίει ο κύκνος
Τώρα απαντήσαμε χαρά
Στο πράσινο λιβάδι
Όπου γλεντάει ο άνεμος
Με ίσκιους και νερά
Και κάθε πεύκο
Μια νεράιδα
Που τραγουδά
Τον Μάη.
1938
Πηγή: https://el.wikisource.org/wiki/
Βυθός - ΠΑΝΟΣ Κ.ΘΑΣΙΤΗΣ
Ας μην τραγουδώ
Ας μη βλέπω πια τη χλόη που ήρεμη ανασαίνει μες στους
κάμπους
Μήτε τα πρόσωπα των γυναικών με το φανταστικό τους βάθος
Μήτε τη ζωή με τις μεταρρυθμίσεις.
Ξέρω τώρα την καταγωγή των θλιμμένων πηγών
Γιατί κλαίει η τόλμη μπρος σε μιαν απόσταση δίχως όνομα
Γιατί πέρα από κάθε ύψος αρχίζει νέο ύψος νέα απελπισία.
Οι παλιές ελπίδες: άσπρες φυλακές
Ελεύθερος πια δεν ελπίζω.
Πίσω απ’ την αιώνια τη χαρούμενη αυταπάτη των επιφανειών
Ο δίδυμος Αδάμ σηκώνει τα μεσάνυχτα ανεμόσκαλες
Γυρεύοντας χαμένους πλανήτες, την ουσία του κόσμου
Που σωπαίνει σα φεγγαρίσιο φέγγος
Μες σε πηγάδια μυστικά.
Νικητής και νικημένος σταματώ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα ή αύριο
Απ’ αυτόν το δρόμο που γυρνάει στην αρχή του
Περνώντας από τη ζωή στο θάνατο ολοένα
Με θρήνο και με σιωπή παγωμένος ή καμένος
Ζώνοντας μ’ άπειρο ρίγος τους αιώνες
Γεμάτος παράξενους οδοιπόρους.
…Πάνω σε πεδιάδες απ’ ασβέστη με το σχέδιο μιας νέας θλίψης μέσα μου
Όμοιος με μια σταλιά καφέ
Αδιάκοπα απλώνω.
Πηγή: Δίχως κιβωτό,(1945-1949)
Απ' το βυθό-ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ
Ωραίος είναι ο θρίαμβος μα πόσο θα διαρκέσει
Ως πότε η έναρξη με το θαύμα της
Ως πότε η έλξη του μεσημεριού και τα κρυφά μυστικά του νερού
Θα φεύγουν από μέσα μας; είμεθα σώματα από χέρια και χείλη
Κι επιθυμίες ακατανίκητες, σώματα προσευχόμενα
Υπάρχει στο κέντρο των σφαιρικών αυτών ονείρων ο νους
Γεμάτος άγνωστα συστατικά που ευωδιάζουν άνθη
Και νεότητα, που γίνονται ήχοι αρμονικοί κι άλλοτε κρότοι
Όμοιοι με δέντρου που τρεκλίζει απ’ του αγέρα τα μαστίγια
Ή απ’ της φωτιάς
Στου έρωτα την ανάσα κονιορτός το σώμα
Ευωδιάζει διχάζεται και αναζητά
Με ερωτική μανία την ένωσή του, όμως η νεότης του
Βέλος ανέρχεται στα ύψη λάμποντας
Εκεί το ατενίζουν έκθαμβα τα μάτια
Φωνές θαυμασμού από τον άμετρο βυθό των ανθρώπων
Ανηφορίζουν
Κι εξέρχονται συνωστιζόμενες από τα χείλη
Όπως από τη μονή θύρα σπιτιού πυρπολημένου
Έντρομοι και ατυχείς οι κάτοικοι φεύγουν.
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
Τα πνεύματα του βυθού-ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ
Στον προθάλαμο του ύπνου
σα διώξουνε το φως
τα πρόθυμα ματόφυλλα
λικνισμένα από τους απαλούς κυματισμούς του σκοταδιού
αρχίζουν ν᾿ αναδεύονται
τα πνεύματα του βυθού.
Ήχοι γνώριμων φωνών
σπασμένοι σπόνδυλοι από φράσεις
που θα θέλαμε να ξεχάσομε
βλέμματα επιτιμητικά
χαμόγελα γριφώδη.
Στον προθάλαμο του ύπνου
το ζεστό σκοτάδι επωάζει
τους σκορπιούς των σφαλμάτων μας
τους μονήρεις ερωδιούς των ονείρων μας
τους φυγάδες ναυτίλους πόθους μας.
Πλήθη βαθύβιων ίσκιων
τρυπώνουν στον ύπνο
ανοίγοντας μυστικές γαλαρίες
και λεηλατούν τη λυσίπονη νάρκη μας.
Το πρωί ξαναγυρίζουν στις κρύπτες τους
καραδοκώντας το καινούριο σκοτάδι
ενώ εμείς αναδυόμαστε στο φως
διάτρητοι από τα πνεύματα του βυθού.
https://www.erotas-thanatos.net/poetic-works-2.html
Βυθός και βάθη-ΡΟΥΜΠΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Αδιάσειστα στοιχεία πλαισιώνουν
την έρευνα των βυθών.
Ξεπλυμένες πέτρες αραδιάζουν
όλες τις έμμεσες κι άμεσες μνήμες τους.
Στα φύκια των σκοτεινών εναγκαλισμών
και στη σκουριά της ναυαγισμένης άγκυρας
δεν τελειώνουν οι αναζητήσεις.
Ο θησαυρός είναι ορατός κι άπιαστος
μαζί.
Στης αχιβάδας το φως ανοιγοκλείνει
η ζωή μου,
στα κοράλλια των χρωμάτων
λευκαίνουν οι νύχτες μου
κι από το άσπρο μου όνειρο
διχασμένη η μέρα.
Γλυκορρέουσα εσύ φυγή
και γλυκοτέμνουσα προσδοκία,
στα βάθη ανέλυσες τους χρόνους
στα ύψη συνέθεσες τους πόνους
στις αβύσσους μέτρησες τη θλίψη
με τα δόντια έσκισες το δίχτυ.
Διασταυρωμένα τα τέσσερα οριζόντια
σημεία
και να ’μαι στο κέντρο της ανακούφισης.
Αναπαύονται οι οφθαλμοί στους
τόνους της απεραντοσύνης∙
στο διασυρμό της ώρας
το ρολόι μου δεν κουδουνίζει
και στην παρεξήγηση της ύπαρξης
τα καράβια μου δε σταματούν.
Ακριβολογώ μεταφορικώς
και μεταφέρω
τους αιώνες πριν
και τους αιώνες μετά
στην κοινή φωνή
του ατέλειωτου τετελεσμένου.
Δεν εξηγώ, δεν περιγράφω
δε θωρακίζομαι από τις μοίρες
μόνο που λίγο λίγο χάνομαι
στης σιωπής τη λάμψη
κι άριστα επικοινωνώ
με τους αφρώδεις ήχους της θάλασσας,
με τις κόρες και τους γιους της,
με όλη την ταξιδιάρικη φυλή της.
Υδρόβιο ον λησμονημένο,
στις αλησμόνητες πορείες σου,
πορφυρό το άπειρο που μ’ έταξες.
Πηγή: Ωστικό κύμα, Γαβριηλίδης,1999
Ο κάκτος του βυθού-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ
Βάλε μου λίγο κρασί απ' το αμπέλι
της τρικυμίας σου,
απόψε δίψασε ο βίος μου
για το Αίμα του Αρχιπελάγους.
Τρύπωσαν πάλι
μες στην βελούδινη μήτρα του μαξιλαριού
τα βραδινά πρόσωπα της ανάσας σου.
Παλιά σ' αγαπούσαν τα κύματα,
τώρα σ' αγαπώ εγώ
ο υποβρύχιος χρόνος που τα γερνά,
ο δύτης άνεμος που μαδάει
τα αποξηραμένα δάκρυα των κοραλλιών.
Και συ άναψες το φως
προτού προλάβει το όνειρο να με ξυπνήσει.
Σ' αρέσουν είπες, αυτά τα άστρα;
Αν θες, να ξαναγράψω
αυτή την θέα με λιγότερη ξαστεριά.
Περίμενε λίγο,
να σβήσω κάτι κακογραμμένα απόνερα
μην παρασύρουν την ακύμαντη περιγραφή.
Δέσε καλά στην ακτή
τις αλμυροφαγωμένες επιφυλάξεις
μη τις ρυμουλκήσει η πένα κατά λάθος
στα μεσοπέλαγα της διήγησης.
Πρόσεχε μην πιτσιλάνε
οι στάχτες του τσιγάρου σου
το αμφίβιο αυτό έαρ,
και γίνει μούσκεμα το παρανάλωμα
του επίχρυσου βυθού.
Έχει αμφιβολία απόψε η πανσέληνος,
ξεχνά ό,τι δεν την πόνεσε.
Λοιπόν, βάζω ημερομηνία λήξης του τοπίου.
Έτοιμος ο θάνατος.
Πηγή: Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου,2012
Βυθός-ΑΝΝΑ ΓΡΙΒΑ
1
Για το στόμα που πεινά ο πυθμένας δε φτάνει
η άλμη στοιβάζεται στις πλάτες με τον τρόπο του σιδήρου
και συμπιέζει ο θρήνος του δελφινιού τη λιγοστή αναπνοή
δε νοσταλγώ τη δύναμη της πλεύσης
το πρόσωπο κόντρα στον άνεμο
τα δολώματα και τα παιχνίδια πάνω σε φουσκωτά βαρκάκια
απ’ το βυθό μπαίνει κανείς στα χαρακώματα του ύπνου
βλέπει μοναχά δεν ακουμπά
το πόδι της νύχτας στο φλοιό της θάλασσας.
2
Ίσως η μέρα να ορίζεται αλλιώς
όταν τ’ αγκάθια σπέρνουν τρικυμίες
κι αγκομαχούν οι σμέρνες πάνω στα βράχια
άμμος και λίγη νύχτα αναμειγνύουν τον πνιγμό μου
και είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
και δίχως να το σκέφτομαι ακόμη.
3
Δε λυπάμαι φωνές ψαριών και καταιγίδες
θα ξεχαστούν τη δύσκολη ώρα
όταν κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας του ο καθένας
χωρίς να θέλει
μα το κατάρτι πια βαρέθηκα
να σκαρφαλώνει
μακριά απ’ το νερό να βαστά
πληγές τάχα μην ανοίξουν.
4
Γεννώ το δέντρο και θλίβεται γυμνό
χιονοστοιβάζεται σ’ ένα κουτί
κρύα η φλούδα στην καρδιά του
βουλιάζει με το σακάκι
στο χρώμα της σαύρας
να μην αναγνωρίζεται κάτω απ’ τον ήλιο
κι όταν η γλώσσα τραγουδά
με μια διχάλα σαν σφεντόνα
στον ίσκιο να μην κρύβεται
ο άνθρωπος από τις ρίζες.
5
Από μακριά αποκαλύπτεται
μικρό στους τένοντες περβόλι
καρποφορούν και φλέγονται
φύκια και
όστρακα στο γόνατο
που είναι ωραίο και φουσκώνει
και το δαγκώνει η θαλπωρή.
6
Μπορεί το κολύμπι να είναι μια έκταση ερήμου
φοίνικες πλήττουν τη γαλήνη της
και δεν αφήνουν τη ζωή να κυλήσει
όπως ο καβαλάρης στην πλάτη του σκύλου
που έλεγε μη με συγκρίνεις με ιππότη
γιατί δεν έχω στη ζώνη μου φλουριά και ξίφος
και μέχρι τότε δεν το είχα φανταστεί έτσι
αυτό που του έλειπε.
7
Καμιά φορά το φως εισδύει πλαγίως
στις κόγχες τυλίγονται γύρω φλόγες
κι η όραση αποκτά φυλακή
που είναι δύσκολο να εξηγηθεί
αν δεν κοιτάς τις φυσαλίδες
με τον τρόπο που μαθαίνει
η αφή τα σώματα.
8
Δεν ξεχωρίζει δάκρυ
στο νερό
ούτε διαχέεται
στα πρόσωπα
κι αν ίσως έρθει
ξαφνική η λύπη
κανείς δεν την πιστεύει.
9
Το δέρμα
συρρικνώνεται
και κρυώνουν
τα σπλάχνα
λέπια πόσο
μου λείπουν
ή έστω το σκληρό
περίβλημα του
γαστερόποδου
ψάχνω την κίνηση
και δε τη βρίσκω
όπως το ζώο
με τη γούνα
γδαρμένη στο χιόνι.
Πηγή: Οι μέρες που ήμασταν άγριοι, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012
Χαϊκού-ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
Να ο βυθός μου
όλος δικά σου δέντρα
πάντα φωτίζουν
Πηγή: Πλάνη 18,Μανδραγόρας 2016
Βυθός-ΙΩΑΝΝΑ ΛΙΟΥΤΣΙΑ
Ο κάθε άνθρωπος έχει το βυθό του.
Είναι το μέρος εκείνο που νιώθει
περισσότερη σιγουριά για τον εαυτό του,
περισσότερη ασφάλεια.
Εκεί που ο χρόνος σταματάει και
τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε κάνει να γυρίσεις πίσω,
στην επιφάνεια.
Ο δικός μου βυθός δεν είναι θαλάσσιος,
είναι φτιαγμένος από αποτυχίες.
Τα κύματά του δεν είναι υγρά από τη θάλασσα,
είναι υγρά από τα δάκρυά μου.
Η οικογένειά μου δεν είναι δελφίνια που χαμογελάνε,
είναι πελώρια κάγκελα που φυλακίζουν.
Κι η μοναξιά…
Κι η μοναξιά δεν υπάρχει πια ούτε ως υποψία πόθου.
Πηγή: Αρρυθμίες, Εκδόσεις Πασιφάη, 2016
Ελλείπω-ΕΛΕΝΗ ΒΕΛΕΝΤΖΑ
Ελλείπει ο βυθός από το μπλε της ενατένισης
Κι άκριες του αφρού από χιλιάδες κύματα
Από το φως που τρέμει μες την θάλαττα
η μαρμαρυγή
Κι απ’ τη ζωή ο ίσκιος μου.
Τι να 'ναι αυτό που έρχεται σαν πλημμυρίδα
και ξεσπά και σχίζει τις νεφέλες;
Σαν το γυαλί που σε κομμάτια μια γυναίκα
λίγο πιο έξω απ’ τους πιο οικείους του θανάτου
σύντριψε στο πίσω το κατώφλι του σπιτιού – το πιο
πεπατημένο τη μέρα της κηδείας.
Κι ο ήχος δεν σταμάτησε τον Θάνατο
Κι ο Θάνατος συνέχισε φεύγει
Και χρόνος δεν υπήρχε πια
Για άλλες δοξασίες
Ελλείπω.
Σαμάρωσα την πλάτη ενός ζώου
μέσα σε μία νύχτα που κάποιοι απ’ τους
ανθρώπους μακριά
σοφά έκαναν έρωτα.
Είναι σ’ εκείνο το υποζύγιο
που χρωστώ
όλες τις χάρες της φυγής
και πάνω απ’ όλα
τις ανάσες
Ελλείπω
δεν θα πει απουσιάζω
Θα πει πως εξετράπην της πορείας μου
και πως ψηλάφισα μιας άκρατης πνοής την
κοντανάσα
Θα πει αδόκητα πως βρήκα δρόμο
για να επιστρέψω.
Πηγή: Ίσως πόθοι, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2017
Η κόρη του βυθού-ΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΙΑΝΟΣ
Από τον ψηλότερο βράχο βουτώ.
Δεν έκαμα πριν τον έλεγχο, τον τυπικό, τον πρέπον,
να πάω να ελέγξω το βάθος του σιωπηλού βυθού
και τη κρυφή μορφολογία των κινδύνων από πριν
Βουτώ με τίναγμα κορμού αντάξιο πρωταθλητού
Πέφτω προτού πετάξει το σταυρό και χάνομαι
Στα βάθη της απελπισμένης κόρης του βυθού
Στη λάσπη τη θολή στην αναγερμένη της εικόνα
Και αγκαλιαζόμαστε μόριο με πίξελ χωρίς ήχο
να γίνουμε το κατακάθι θέλουμε.
Το πάνω-πάνω.
Πηγή: Πεζολίβαδα,Θράκα,2017
Ιριδισμοί στον βυθό-ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ
[Χορός ποιητών]
Μυριάδες χρώματα
ιριδίζουν στον βυθό
του μικρόκοσμου,
γεμίζουν με απεραντοσύνη
κι αλήθεια τα σπλάχνα του,
φωτιά και πυρ
φεγγοβολούν
την απύθμενη άβυσσο
κι ακονίζουν
το αμόνι του πνεύματος
για τα μέγιστα της ζωής,
για τα μέγιστα του κόσμου,
κόσμου των λευκών γιασεμιών
και των φωτεινών άστρων,
του κόσμου του απείρου
που λάμπει αιώνια.
Πηγή: Οδυσσέας Αστέρης,2018
Βυθός-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ
Μολύβι τ' ουρανού το πανωσέντονο
σαν του καπνού σταχτί να παίρνει χρώμα
τα κόκαλα να τρίζουνε στο στρώμα
άγρυπνο μάτι, πυρωμένο κάρβουνο.
Αράχνες σύννεφα καλπάζουν στο κενό
μαβιά λουρίδα η στεριά μακραίνει
ζωή σαν χιλιοτρύπητο βαένι
στης μνήμης το βιβλίο σημάδι μελανό.
Φάλτσο απ'αρχής το υλικό,σάπιο σκαρί
αρμύρα χρόνια τρώει την κουβέρτα
πλανεύτρα γόησσα στα λόγια αβέρτα
σαν αλυσίδα στον λαιμό κρίμα βαρύ.
Ψυχή δεμένη με σκοινί στο πουθενά
της μηχανής ο χτύπος σαν λεπίδι
της προσευχής σπασμένο το στασίδι
φίδια της θάλασσας η μάνητα γεννά.
Στη σιγαλιά της λήθης σβήνεται το φως
γυρίζω μοναχός χωρίς πραμάτεια
γυρεύω να ματίσω τα κομμάτια
ως να βρεθεί για με φιλόξενος βυθός.
Πηγή: Αντι...σώματα,Απόπειρα,2020
Βυθός-ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
Εδώ βλέπεις
Τα σωματίδια της ύλης
Που είναι φτιαγμένα όλα και όλοι
άμμος
Βλέπεις επίσης
Το καλοζυγισμένο ουράνιο σώμα
Που βασιλεύει
Στο πιο αθώο χρώμα
Το χρώμα του βυθού
Και της απεραντοσύνης
Του τίποτα.
Πηγή: Ξέρεις που οδηγεί,ΑΩ,2020
Βυθός ουρανός-ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η παραστατική γεωμετρία μου χρησίμευσε τελικά
να προβάλλω στον ουρανό τους αστερίες
και τα κοχύλια του βυθού μου.
Κάποτε μες από σκοτεινές σπηλιές αναδύονται
επώνυμες νεράιδες
και με κάθετες προβολές εκτοξεύονται στον ουρανό
ν’ αγκαλιαστούν με τους αγγέλους μου-
εκείνες τις ζωγραφιές στα μαθητικά μας τετράδια.
Τότε γίνονται όλα ένα, γιατί ο βυθός μου
είν' ένας άλλος ουρανός!
Η διαφάνεια της αθωότητάς μου προκύπτει
με τέτοιες διαρκείς προβολές της αγάπης
στα δυο επίπεδα
και καθώς οι ψυχές ανεβοκατεβαίνουν
τρίβονται
και παράγεται το ποθούμενο
φως
Πηγή: Εν βυθώ…,Εκδόσεις Νίκας,2020
Χάπι Έντ-ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΛΑ
Ακόμα κι αν οι θάλασσες στερέψουν
κι ο βυθός μ’ ασθενικό πηγάδι μοιάζει
εμείς
ερασιτέχνες χαρτογράφοι
ένα νησί απ’ την άβυσσο θα υψώσουμε
κι όταν την άμμο του πατήσουμε
τ’ άσπρα βράχια του
όμοια με πρόσωπα θα 'ναι
που μας καλωσορίζουνε.
έκπτωτοι εμείς
μα ελεύθεροι
στέγη εκεί θα ψάξουμε
και λίγο πριν χαράξει
απαριθμώντας τα νησιά
έναν σκοπό θα τραγουδήσουμε
για την ουσία της ζωής
και για το τέλος
ματώνοντας τα χείλη
Πηγή: Ταξιδιωτικές οδηγίες, εκδόσεις Σμίλη, 2020
Ο βυθός της ψυχής μου-ΕΛΕΝΑ ΑΠΕΡΓΗ
Χθες μ' έναν αδιάβροχο
διαστημικό φακό,
έψαξα το βυθό της ψυχής μου.
Ως διά μαγείας, τα φυλακισμένα
αδέσποτα γκρίζα σύννεφα
είχαν εξαφανιστεί.
Ηλιόλουστες ροζ ανεμώνες
ξεναγούσαν λευκά ροδοπέταλα
σε γαλάζια μονοπάτια.
Υδρόβιο νυχτολούλουδο
μου χάρισε κρυφά
ρομαντικό γκρι περλέ
δάκρυ ευτυχίας.
Του χαμογέλασα τρυφερά!
Ήμουν ευτυχισμένη.
Πηγή: Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020
Έρευνα-επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
