Καλοκαίρι. Γεμίζοντας τις αποσκευές μας με όνειρα και προσδοκίες κινούμε για άλλο ένα ταξίδι προς την ευτυχία. Τι μας ψιθύρισαν οι ποιητές;
Μισές αποσκευές παίρνω μαζί μου- ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ
Βρέχει όπως και σ’ εκείνο το ποίημα του Σαχτούρη
την Πορτοκαλιά
Ένα παιδί περνά τρέχοντας στο δρόμο
μ’ έναν καθρέφτη στο κεφάλι
Καθώς
η εικόνα αυτή μουσκεύει μέσα στο νου μου
Πηγή: " Εικονομαχικά", 1972
Οι αποσκευές-ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Για το θεό τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανέναν;
Παλαιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε
τον κόσμο τώρα μου προκαλούνε πλήξη
και με ένα τηλεφώνημά τους.
Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος το θάνατο
τώρα με κάνουν ν'αποφεύγω ακόμα και τις
τυχαίες συναντήσεις.
Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις μας άφησαν γυμνούς
από περιστατικά και μνήμες.
Γυναίκες που κάποιες στιγμές τα σώματά μας ελικωθηκαν
λες για πάντα,
τώρα τίποτα δεν ξέρουμε ούτε έχουμε την περιέργεια
να μάθουμε ό ένας για τον άλλον.
Μπορεί και νάναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.
Πηγή:"Η ηδονή των παρατάσεων",Εκδόσεις Διάττων, 1992
Οι αποσκευές μου-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ
Απανθρωπιές και τραγωδίες
δεν μου είναι άγνωστες.
Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα.
Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.
Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις
τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.
Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές
για δοκιμασίες που άντεξα.
Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
–που τόσο σπάνια συμβαίνει–
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.
Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς.
Πηγή:" Θείο κορμί" ,Εκδόσεις Διαγώνιος,1994
Οι αποσκευές-ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Έφυγε σηκώνοντας
κάποιες αποσκευές.
Καθώς τον βάραιναν
τις πέταξε στο δρόμο.
Καθόλου δεν αλάφρωσε,
αφού επιμένει να κρατά
τόσες και τόσες αναμνήσεις.
Πηγή: "Κραυγές", Εκδόσεις Ιωλκός, 2009
Η προετοιμασία με ελαφρές αποσκευές- ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Ούτε σαλεύει ούτε ξαγρυπνά
ούτε να θυμηθεί μπορεί
τους λόγους
που κάθε απόγευμα κουτσαίνει.
Κανένα πειθαναγκασμό
δε θα καταδεχόταν
κι ας έσφιγγε στα δόντια της
ένα πελώριο δάσος ουρλιαχτών
κι εκείνη τη μικρή κλωστή
που συγκρατεί, πριν ξηλωθεί
ένα πουλόβερ από χιόνι.
Δυο τρεις φωτογραφίες κουνημένες
μια χούφτα δευτερόλεπτα
κι αμέτρητα γυαλιστερά καρφιά
ήτανε όλα κι όλα τα απαραίτητα
για το ταξείδι.
Πηγή:«Το επιδόρπιο», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2012
Με αποσκευές κινάω-ΜΑΓΔΑ ΔΟΥΚΑ
Με αποσκευές κινάω... δίχως...
παρέα μόνο την αφή
καθώς βυθίζομαι εντός σου
σε τελευταίο ταξίδι ηδονής
χείλη διαγράφουνε υγρές πορείες
στο πουθενά προορισμός
κολλάνε εκεί στης σάρκας τις νοθείες
του έρωτα αλαλαγμός
βουλιάζει η σάρκα στο φιλί
ριγεί και τρέμει εκστασιασμένη
αχ θάνατε! πως μοιάζεις με γιορτή...
σαν η λαγνεία σ’ έχει φυλακισμένη
ψίθυρος σπάει τη μέθη
κοφτές οι ανάσες σε κυκλώνουν
καθώς ο ύστατος σπασμός σου γνέφει
της σάρκας οι ιστορίες... δεν τελειώνουν..
Πηγή: stixoi/info
Το σύνορο-Γ. Θ.ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
Για να περάσεις το σύνορο τούτο, πρέπει όλες
να ξεντυθείς τις μνήμες σου ν’ αφήσεις στο κατώφλι
το φόβο ν’ ακουμπήσεις κάτω την αγάπη σου.
Οι άγιοι, βλέπεις, ταξιδεύουνε χωρίς αποσκευές,
γυμνοί από τις συγκομιδές τους των αισθήσεων.
Καθώς περνούνε, στέκονται για μια στιγμή γυρίζουν
πίσω το πρόσωπο, σα να θυμούνται: Φαίνεται
πως κάτι πάνω τους ξεχάσθηκε απ’ τα ρούχα τους.
Το τινάζουν και προχωρούνε: Πέρ’ από το χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.
Το δάσος εκείνο που αισθάνεσαι, δεν είναι από δέντρα.
Είναι από βράχους: Υποδύονται τα καινούργια
σώματα των αγίων, που το πνεύμα τους τους κατοικεί.
Δεν κινούνται δε συνομιλούνε δεν αισθάνονται.
Συνδέονται με βαθιές υπόγειες στοές,
και για τούτο μοναχά νοούνται μεταξύ τους.
Τα πουλιά τούτα, που βλέπεις σκοτωμένα, σάμπως
να `χουν πέσει μ’ ορμή πάνω στου σύνορου το τείχος,
δεν είναι πουλιά: Είναι τα μικρά τους άδεια σώματα,
που τα ξεντύθηκαν, γιατί δεν είχαν άλλα ρούχα.
Τα πουλιά τώρα βρίσκονται μακριά στους βράχους στέκονται.
Δεν τα βλέπεις δεν τ’ ακούς ούτε καν τα αισθάνεσαι.
Όμως υπάρχουν: Πέρ’ απ’ την αγάπη κι απ’ το χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.
Με τα ρούχα σου τούτα να περάσεις δεν μπορείς.
Αλλά πώς να τα βγάλεις, αφού πάνω σου έχουνε φυτρώσει;
Αν τα ξεντυθείς δοκίμαζες, θα έμενες
ακέριος μέσα τους τίποτε πια δε θα περίσσευε
απ’ ό,τι ήσουν ή απ’ ό,τι θα `σαι, για να περάσει πέρα.
Είσαι ένα φύλλωμα γεμάτο μνήμες μια χορδή
ανάμεσα στων παιδιών και των αγίων τεντωμένη,
που ο χρόνος, με δαχτυλιδένιες γύρω φλούδες,
απανωτά την έχει χτίσει, σαν πανάρχαιο δέντρο.
Πώς βράχος να γίνεις, αφού εκείνος εννοεί μοναχά,
δίχως να αισθάνεται; Η παλλόμενη χορδή σου,
και χτισμένη ακόμα, από αισθήσεις διατρέχεται.
Είσαι ένα δέντρο. Και το ξέρεις πως τα δέντρα
δεν ταξιδεύουν αισθάνονται μοναχά και θυμούνται.
Πηγή: «Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο», 1959
Ο αιώνιος δρόμος-ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ-ΠΑΠΑ
Δεν έχασα το δρόμο που οδηγεί σε κείνον,
όμως δεν μπορώ να φτάσω κοντά του
παρά σαν ένας ήχος δίχως όνομα
σαν μια αιώνια παρουσία
που κατεργάζεται ο χρόνος
κι εγώ με δέος από τώρα ψηλαφώ
στα απολιθωμένα όστρακα
στα προϊστορικά οστά και χαλίκια
στις ρίζες τις βαθιές της γης μου.
Και είμαι εντελώς ήσυχη
γιατί δεν θα χαθεί η ιστορία μου
ύστερα απ’ την ταφή μου
στα ευκολοσύντριφτα χαρτιά, στις πέτρες των κοιμητηρίων
αλλά, όπως της πρέπει,
για πάντα θα τη διηγούνται
οι φλοίσβοι στις ακτές
στα δάση τα θροΐσματα
η στριγκή φωνή των επίπλων στη νύχτα
κι ακόμα
ο απαρηγόρητος λυγμός ποιητών εφήβων
που μ’ αγάπησαν σαν μητέρα
Δεν έχασα το δρόμο που οδηγεί σε κείνον
αντίθετα τον άνοιξα σε μια παλίρροια σιωπής
όταν εξερευνούσα
τοπία εκπληκτικά απ’ τις αισθήσεις μου πλασμένα
ερήμους που δεν λέρωσαν πολιτισμοί
τη γη που έπινε το αίμα των παιδιών της
και μου ζητούσε να της δείξω τους ενόχους
κρατήρες σκεπασμένους από χιόνια
τριαντάφυλλα με την καρδιά τους αξεσφράγιστη.
Και προχωρούσα ασυμβίβαστη σ’ αυτό το δρόμο
(που η αξίνα μου άνοιξε σε μέγα μέρος)
σηκώνοντας αποσκευές με μυστικά εκρηκτικά
με πένθη, με ήττες αλλά και με νίκες
καπνισμένη από φωτιές κι επαναστάσεις, μεθυσμένη από κλάμα
ανεβαίνοντας, κατεβαίνοντας, φεύγοντας πάντα
σαν βέλος που δεν πέφτει αν δεν βρει το στόχο.
Και ξέρω, όπως και κείνος που με περιμένει,
πως το δρόμο αυτό δεν τον περνώ για τελευταία φορά:
Πάλι απ’ αυτόν θα επιστρέψω
να κατοικήσω στο βράχο είτε στο δάσος
να γίνω ρόδο, λύχνος, περιστέρι
μαχαίρι από πυρίτη λίθο…
Πηγή: " Ανθοφορία στην έρημο", Εκδόσεις Κέδρος, 1962
Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο συντριβάνι-ΝΙΚΟΣ- ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα.
Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη
και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών.
Θα `ναι μια νάρκωση η ο θάνατος, δεν ξέρω να πω.
Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια
γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα.
Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μέχρι τη θάλασσα,
ως τους υφάλους, έξω απ’ τον παλιό σταθμό.
Άμμος και ξερολίθια.
Σφυρίγματα των τρένων κι ο κάμπος ολόγυρα
και δε θα μπορέσω να καταλάβω
γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός.
Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ.
Μια νύχτα θ’ αγαπηθούμε για πάντα.
καθώς θάλασσα και ουρανός.
Πηγή: «Νοσοκομείο εκστρατείας», 1972
Το πλοίο - ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Μια γυναίκα σταμάτησε στην προβλήτα. Φοράει μαύρα. Είναι
αβάσταχτα όμορφη. Το δειλινό βιολετί.
Ω που έζησα με την αλλόκοτη αίσθηση: ότι ξέχασα όλες τις αποσκευές μου
σ’ ένα πλοίο
που ήδη σφύριξε και αναχωρεί...
Πηγή: «Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου»,Εκδόσεις Κέδρος, 1990
Ανεπιστρεπτί-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΓΑΛΑΝΟΥ
Η σχισμή τ’ απείρου
Ο προορισμός.
Ημερομηνία αναχώρησης
Το απρόσμενο.
Αποσκευές ανάλαφρες.
Υποσημείωση:
Δε σου χρειάζεται παρά μόνο
Ανάμνηση από γέλιο που γητεύει
Απόσταγμα από δάκρυ που ξεθώριασε
Λίγη φλούδα μυρωδιάς από άνοιξη
και μια ντροπαλή ανεμώνα
που ξεχάστηκε.
Πηγή: "Συγκάτοικοι του Ορίζοντα",Εκδόσεις Σμίλη, 2000
Φανοστάτες-ΛΙΛΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ
[Β’ Πυγολαμπίδες]
Άνοιξε τα πέταλα η αυλαία
χι άνθισε φως στο πρόσωπο της ώρας
που ταξίδευε χωρίς αποσκευές
Αντέδρασε το σώμα
Σύρθηκε μέσα στη σπονδυλική στήλη
του χρόνου σ’ έναν καιρό
όπου όλα φωτίζονταν με neon light
κι αφέθηκε να επιπλέει στον ιδρώτα
γι’ αναγνώριση
Ξέμειναν οι πλανόδιοι φανοστάτες
ανάμεσα στους στίχους, στις στροφές
να στάζουν φως
απλώς για τους μοναχικούς
περαστικούς διαβάτες…
Πηγή: "Η Αλχημεία του Χρόνου ",Εκδόσεις Γκοβόστης,2001
Αμμοθύελλα-ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΔΑΤΟΥ
Ριπές αλμύρας με γαζώνουν
Μπερδεύουν τη σκέψη
θολώνουν τα μάτια
Διακρίνω ένα σώμα απολιθωμένο
Μια ελαφρόπετρα
ένα κεφάλι αποξηραμένο
από τους χυμούς της μνήμης
Οφθαλμαπάτη μέσα στην
αμμοθύελλα κάποιος να περιμένει
Νυχτώνει κι ο έρημος φάρος
με διώχνει μακριά
από τη θάλασσα
με τα συρματοπλέγματα
Μια κουκουβάγια χτυπάει με δύναμη
στο τζάμι του αυτοκινήτου
Τα μάτια της με κοιτάζουν
διαπεραστικά
Η νύχτα βαδίζει μόνη στην εθνική οδό
Πρέπει να γυρίσω πίσω χωρίς αποσκευές
τα σύνορα κλειστά
Όλα ήταν παιχνίδια
της άμμου σκαριφήματα
Πηγή:«Ούτε δροσιά», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2002
Λαβίνια-ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
αέρας μαύρος τρελός
με ρουφάει στη δίνη του
άνοιξε τις αποσκευές μου
τρέχει ανάμεσα στις πέτρες
αίμα στο δεξί του γόνατο
με αρπάζει
με στρέφει
σε ευθεία μοίρα με τον ήλιο
ζυγίζομαι
στα μάτια μου σμήνη πουλιών
ζαλίζομαι
τυφλή
δίχως χέρια
καρφώνω σανίδες
στην εξώπορτα
Πηγή: «Σκεύη Ταξιδίου»,Εκδόσεις Ενδυμίων, 2007
Η μεγάλη αναμέτρηση έρχεται-ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΚΑΠΛΑΝΗ
Η μεγάλη αναμέτρηση έρχεται
όταν πάψεις να καλείς
τον φόβο αγάπη
σπάζεις το κέλυφος
ο έρωτας πέφτει στη θάλασσα
λες είμαι έτοιμη
ξεδιπλώνεσαι όπως το κύμα
γενναιόδωρο
στροβίλισμα στον άνεμο
δακρύζει η συνείδηση στην αρμονία
με το για πάντα ποθητό
το αντίθετό της και το ξένο
όσο κρατάει το φλας μιας μηχανής
τυφλώνεσαι κι έπειτα βλέπεις
πού βρίσκεσαι και
ποιες οι αποσκευές σου
έχουμε πολύ δρόμο ακόμα
όσο επιμένεις να ζεις στην αντανάκλαση
του ειδώλου σου
(άραγε μέχρι πότε;)
ο ξένος θα παραμονεύει
τιμωρός κι ύστερα δραπέτης
ασύλληπτος.
Πηγή:«Ήχοι – απόηχοι», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007
Ύστατο σονέτο-ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Τι θλιβερή ετούτη του χωρισμού η μέρα
ο ήλιος ετοιμάζει τις αποσκευές του
να πάει να φωτίσει τις σκοτωμένες
ώρες μας στην ανυπόστατη άλλη χώρα
Όπου μόλις τώρα θα σηκωθούν αγουρο-
ξυπνημένοι οι κάτοικοι που λένε
ανάποδα από μας τις λέξεις και με
τα χείλια τους προφέρουν το νερό ορενότ
Τι παράξενη μοίρα αυτή να μην
παίρνομε είδηση ότι βρισκόμαστε
στους αντίποδες του εγώ και του εσύ
αφού μαζί περάσαμε ολόκληρη ζωή
απ’ την καλή και την ανάποδη ώσπου
μας διέγραψε του ποιήματος το τέλος
Αθήνα, Οκτ. 2004
Πηγή: "Άνθη του Θερμοκηπίου", Εκδόσεις Απόπειρα, 2010
Απολογισμός μιας διαδρομής-ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ
Απολογισμός εσόδων και εξόδων
Το ταξίδι ακριβό
Πιο ακριβοί οι άνθρωποι που δε συνάντησα
Τα αισθήματα που δε μου άπλωσαν το χέρι
Σε μια τυπική έστω χειραψία
Στις αποσκευές έκλεισα
Πιότερο τον έρωτα παρά το ερωτηματικό
Κι αγάπησα πολύ και δυνατά τους δρόμους μου
Τα μονοπάτια ακόμα
Που μου χάραξαν και χάραξα μες στο πυκνό μου δάσος
Και τις πηγές που με ξεδίψασαν στο τέρμα
Σαν έσκυψα με καθαρές τις χούφτες μου
Να βρέξω μέσα τις ευχές και προσευχές μου
Πηγή: "Οι διαδρομές τον Αδάμ",Εκδόσεις Πήλιο, 2010
Ένταλμα σύλληψης-ΛΕΝΑ ΣΑΜΑΡΑ
Έφυγε η νύχτα, χαράζει.
Στις πόλεις του κόσμου ο χρόνος μετρά διαδρομές•
Λονδίνο, Άμστερνταμ,
Τόκιο, Νάπολη,
Ξάνθη, Καβάλα.
Ένα ρολόι συντονίζει
όνειρα, τρόπους, μουσικές•
σε μια οθόνη υγρών κρυστάλλων
σου εμπιστεύομαι τις ενοχές,
τη μοναξιά μου, τη φυλακή μου
-ένταλμα σύλληψης εσύ το λες-
χάνω το βήμα μου
τους έρωτές μου
τους καταδιώκει το sms
η ψυχή μου περιτυλίγεται
σ’ ένα πάκο αποσκευές.
Πηγή: "Ενήλικα σώματα",Εκδόσεις Γαβριηλίδης,2011
Ετυμηγορία-ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ
Ξημερώματα Κυριακής
Θα σε συναντήσω σε μια πόλη ξένη
Θα κουβαλάς εικόνες από μέρη μακρινά
Που ονειρεύτηκα να δω μαζί σου
Θα με ρωτήσεις πώς περνώ
Αν μού `λειψες
Και πώς κυλήσανε οι μέρες μακριά σου
Θα `μαι χωρίς αποσκευές
Και θα `ρθω δίχως απαντήσεις
Ήχος κανείς δε θ’ ακουστεί
Τα σφραγισμένα χείλη μου θ’ ανοίξουν
Μόνο για να γευτούνε τα δικά σου
Κι όταν το αίμα στάξει
Μέχρι τις άκρες των ποδιών σου
Θα σε αφήσω ως άπιστο Θωμά
Να ψαύσεις τις πληγές μου
Ολωσδιόλου ανίδεο
Γι’ αυτό αθωωμένον
Πηγή: «Ιστορίες με λυπημένη αρχή», Εκδόσεις Ευθύνη,2012
Σε στάση αναμονής-ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΤΙΝΙΟΣ
Είμαι διαρκώς σε μια προσωρινή κατάσταση,
σε στάση αναμονής,
σε σταθμό, χωρίς να ξέρω το μεταφορικό μέσο.
Μα είμαι πανέτοιμος, καρτερώ να επιβιβαστώ.
Έχω στις αποσκευές μου δύο χέρια, δύο πόδια και ένα κορμί,
που τα κρατά ένα μυαλό, που αρνιέται να αποδεχτεί
την προδιαγραφόμενη πορεία των κάθε λογής «λογικών».
Άνοιξε μου να περάσω, να αφήσω σε μια γωνιά τις αποσκευές μου.
Φίλεψέ με γλυκό του κουταλιού, καφέ
και δύο ρουφηξιές από το δικό σου τσιγάρο, να ξαποστάσω.
Μπαίνω στο σώμα μου και φεύγω.
Τρέχω, τρέχω, τρέχω…
Ο χρόνος, η ώρα, η στιγμή, η απόσταση, το συναίσθημα,
όλα μετριούνται αλλιώτικα από ένα δρομέα.
Ακόμα και το «πέραν πάσης λογικής αμφισβήτησης»
αμφισβητείται για λίγο.
Δοκίμασέ το και θα δει
Πηγή: "Κουνήσου μούχλα" [Με εικαστικές δημιουργίες της Πόλας Χατζήπαπα],Εκδόσεις Αρμίδα, 2014
Οδυσσέως γέννηση-ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ
Άλλες αποσκευές δεν έχω παρά μόνον
αυτές με τις οποίες γεννήθηκα.
Έτσι έφθασα μια νύχτα στον κόσμο
κουβαλώντας στους ώμους
το αινιγματικό μου φορτίο.
Θα θυμάμαι για πάντα την ασφυξία
και το σκοτάδι και τον τρόμο της γέννησής μου
μέσα σ’ ένα τραίνο που ταξίδευε προς το άγνωστο.
Εγώ που δεν αγάπησα άνθρωπο κανέναν,
αγάπησα μόνο τα μεγάλα ετοιμοθάνατα άστρα
και τους μακρινούς πλανήτες που φλέγονται.
Αγάπησα παράφορα μια φτωχή άρρωστη κοπέλα•
μια νύχτα άκουσα τη φωνή της να τραγουδά
κάτω απ’ το παράθυρό μου πριν σβήσει για πάντα
και ονομαζόταν Σουλαμίτ• και τα μαλλιά της
ήταν από στάχτη.
Πηγή: "Η ένδοξη πέτρα", Εκδόσεις Μικρή Άρκτος,2014
Ο κομπάρσος-ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΪΤΑΣ
Ήσουν πάντα εκεί
αν και ποτέ δεν ήσουν
ταινία τραβηγμένη απ’ άλλου χέρι
κι εγώ περαστικός κομπάρσος
δεν έχω τίποτα άλλο ν’ αγαπήσω
απόγονος της ουτοπίας
βραχείας διάρκειας χωρίς αποσκευές
αγάπησα τη φευγαλέα στιγμή
τον ανεπαίσθητο κυμάτισμά της αυγής
ίσως να είσαι για πάντα εκεί
δεμένη με τη διαφυγή
το μυστικό της αλήθειας στο βάθος του λάθους
μεταναστεύει διασχίζοντας παράπλευρους δρόμους.
Τότε που έλειπα στην Κολχίδα τ’ ουρανού
ταραχή ενός ορίου που διέφυγε λάθρα
εσύ μου έδειξες
σειρήνα του αίματος
πόσες ζωές πρέπει να βαδίσω
απ’ την ορμή του κύματος σπρωγμένος
ν’ ακούσω την αληθινή ιστορία της θάλασσας.
Ανταρσία ψυχής που λαχταράει να ελευθερωθεί
απ’ τον πυθμένα της σιωπής
ξαγρύπνησα για μια μέρα που δεν υπάρχει
νεύμα από φως
μάθε μου τώρα τον τρόπο
να σε ξαναδώ για πρώτη φορά
μάθε μου να είμαι
η στιγμή που δονείται.
Πηγή: «Ο αλχημιστής του χάους», Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2015
Αχθοφόρος-ΜΑΡΙΑ ΠΑΤΑΚΙΑ
Ζητείται αχθοφόρος-συγκατάβαση!
Της τάζω φιλοδώρημα,
να μη βαρυγκομήσει
που είναι μεγάλη η απόσταση
από τη μια πλευρά
του εαυτού μου ώς την άλλη
κι είναι βαριές οι αποσκευές,
με ανώφελα «όχι»
και βαρύγδουπα «ναι»
φορτωμένες
(ή και το αντίθετο – το βάρος, ίδιο)
– έστω κι αν αφαιρέθηκε,
κατά τον έλεγχο,
η υγρή εκδοχή της μοναξιάς.
Πηγή:"Βηματιστές του χρόνου", Εκδόσεις Μελάνι, 2016
Κάπου έχεις πάει- ΑΝΤΖΕΛΑ ΓΕΩΡΓΟΤΑ
Ακούω τη φωνή σου μέσα μου,
ζεστό ρυάκι στην ψυχή.
Λένε πως έφυγες,
χωρίς αποσκευές.
Σου έσφιγγα το χέρι – το θυμάσαι;
Μα δεν σε κράτησα κοντά.
Κάθε που νυχτώνει, μίλα μου.
Δεν υπάρχει πιο βέβαιος δρόμος
(Από τη μοναξιά)
Πηγή: «Στην πιθανότητα στηρίζεται η αγάπη »,Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016
Το Δέκατο Τρίτο Φεγγάρι-ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΡΟΥΚΑΣ
Η φλόγα τρεμοπαίζοντας στο γυαλί
μετρούσε την αγωνία της μέχρι να σβήσει
και καθώς οι σκέψεις σκόρπιζαν τριγύρω
εσύ πέταξες μέσα στο σκοτεινό σου βλέμμα.
Στη θύμησή σου έμειναν λίγες νότες
πιασμένες στα τρύπια δίκτυα της μοναξιάς
που αθώρητες έγδερναν την ψυχή μου
περιμένοντας το δέκατο τρίτο φεγγάρι.
Κλειστό κοχύλι η χαρά που σιμώνει και χάνεται
τυφλός ο μάντης που θα ερμηνεύσει το χρησμό
διαβάζοντας τους ψιθύρους της νύχτας καθώς
θα υπνοβατεί στην αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Τώρα, χωρίς αποσκευές ταξιδεύω στους δρόμους
μετρώντας κλειστά παράθυρα
και θυμάμαι, τότε που ζούσα απ’ τη ζωή σου
τότε που ήσουνα δική μου.
Πηγή: «Νύχτας απόσπασμα», Εκδόσεις οδός Πανός, 2017
Εξόδιον-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΙΤΟΥ
Μάλλινος σκούφος
στους ώμους τον λαιμό κασκόλ
βαρύ παλτό
μνήμες βαριές
και ποιήματα
–προπάντων τα ποιήματα–
στο χώμα βιαστικά παρατημένα.
Μες στους υγρούς καθρέφτες
μνήμες νωπές αντικρινές
από κοινό εφήμερο τραπέζι.
Σε κούρασε ο χειμώνας φαίνεται
κι έφυγες σιωπηλός απόψε
δίχως αποσκευές
γυμνός
σε χώρες μακρινές να ξημερώσεις.
Εκεί που πάντα έχει ήλιο.
Εκεί που ο ποιητής δεν θα κρυώνει.
Πηγή:«επιτέλους αποβίβαση», Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα, 2018
Μετακόμιση- ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π.ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
Γυμνοί πια,
χρώματα ντυθήκαμε,
λέξεις και φωνές γδύσαμε,
τυφλοί πια,
το φως ήπιαμε,
το θάνατο κολυμπήσαμε,
με αλκοόλ και τσιγάρα
στις αποσκευές
ψευδομαρτυρήσαμε,
ποιοι είμαστε ξεχάσαμε,
πάνω σ’ ένα πουλί
τη ζωή μας χτίσαμε
και ξαναπετάξαμε,
απλώς μετακομίσαμε.
Πηγή: «Γραβάτα δημοσίας αιδούς»,Εκδόσεις Κέδρος,2018
Αντιστάθμισμα-ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΘΑΛΗ
Στην πολιτεία με τα ερείπια οικήματα,
οι νεκροί ζούνε μ’ ανοιχτά μάτια,
πίνουν κονιάκ εννιά αστέρων,
καπνίζουν αρειμανίως
και πάνω σε τσιγαρόχαρτα
γράφουν και σβήνουν στίχους.
Τα Σαββατόβραδα χορεύουν
φέρνοντας στροφές τον κόσμο,
σπάνε τα σερβίτσια με τα αζήτητα
και φλερτάρουν την αιωνιότητα
κρατώντας κατάσαρκα αποσκευές
με αυτοσχέδια όνειρα, αρτύματα
κι ουρανούς αγνότητας.
Γιατί έχουν κι αυτό το προνόμιο οι νεκροί.
Ναι! αυτό που ψυχανεμίζεστε•
επιπλέον οι νεκροί ταξιδεύουν.
Αντιστάθμισμα για το δωρεάν σκοτάδι.
Παραδείγματος χάριν:
Ανηφορίζουν σε σηκωμένο θάνατο,
ξαστερώνουν στις Αναστάσεις
κι επανέρχονται.
Πηγή: " Χρονολισθήσεις", Εκδόσεις Ιωλκός, 2020
Τοπογραφία-ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ
Εκ νεότητος
πολλά με πολεμούνε πάθη
Αναζητώντας την αρχή της ύπαρξής μου
ψηλαφούσα το σκοτάδι
λεηλατώντας τον ναό του σύμπαντος
κάλυψα το ασύλληπτο διάστημα της άγνοιας
γνώση εκ νεότητος
απωθημένη στις αποσκευές με τα υπάρχοντά μου
Γυρίζω πίσω και μετράω τα χρόνια τα παλιά
τα παιδικά και τα εφηβικά
τα χρόνια τα πολλά μες στα χαρτιά
τόσα πολλά κειμήλια τιμημένα
ημερολόγια
βιβλία αιώνων μισοτελειωμένα
άγραφα χαρτιά
μισοσβησμένα ή ξεθωριασμένα ιδανικά
χρωστούμενα ή
δανεικά
μνημεία ηρωικά πεσόντων οραμάτων
τόσο πολύ παλιά μού φαίνονται
που δεν τ’ αναγνωρίζω πια
Ανασκαλεύοντας μ’ ευλάβεια
αποσκευές αιώνων στα υπάρχοντά μου
ανακαλύπτω πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα
με νόημα και σημασία
ωστόσο
πως είχε νόημα η ζωή τότε παλιά
και σημασία το νόημα
το κάθε πράγμα είχε κάποιο λόγο υπάρξεως
Ξεχώριζε το ένα από το άλλο
το όμορφο από το άσχημο
το ιερό από το ανόσιο
το πρόσφορο από το καθημερινό ψωμί
έβλεπες το είδωλό σου στον καθρέφτη απέναντί σου
και ήσουνα –ή νόμιζες πως ήσουνα– εσύ
Υπήρχε διαχωρισμός πραγμάτων
τέλος πάντων
χρωμάτων κι αρωμάτων
ιδεωδών και ιδεολογημάτων
απόψεων και διαλογισμών
Η καθημερινότητα είχε κάποιο νόημα
το κάθε τι είχε υπόσταση
ήταν –κατά πώς είθισται να λέμε– υπαρκτό
Υπήρχε ένα περιτύλιγμα
τουλάχιστον
για κάθε πράγμα
υπήρχε φυλαγμένο στο ερμάρι
ένα ένδυμα ευπρεπές για τις επίσημες εξόδους
για τις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις
για τις καλές ημέρες
Παρατηρώντας τώρα
μέσ’ από την προοπτική του χρόνου
κι από απόσταση ασφαλείας
εννοείται
βλέπω τον κόσμο εκείνο χαλασμένο από την αρχή
ανακαλύπτω ένα ανθρώπινο τοπίο ρημαγμένο
καταρρακωμένο
πληγιασμένο
βλέπω έναν κόσμο αιμόφυρτο
με κακοφορμισμένα
δανεικά ιδανικά
κι ως το μεδούλι των οστών του μολυσμένο
σαπισμένο
Θωρώ τον κόσμο τον καινούριο αντικρύ μου
ολόιδιο με τον παλιό
να αιωρείται στο απύθμενο κενό της άγνοιάς του
ή της γνώσης
της πίστης ή της άρνησής του
Έχω απέναντί μου στον καθρέφτη ενδεή
ολόιδιο τον παλιό μου εαυτό με τον καινούριο
θαρρώ πως δεν ανήκω πουθενά
η ηλικία της λήθης
να με ξεπερνά
Πηγή: «Η ηλικία της λήθης», Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος Σ.Ι.,2021
Αναχώρηση-ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ
Συμμαζεύω τις αποσκευές μου ήρθε η διώχνω
Πού να χωρέσουν όλες και κυρίως ολόκληρα
Ανταριασμένα πρωινά τα δέντρα του κήπου
Τα πουλιά ο κερομύτης κότσυφας στη μηλιά
Πού να βολέψω τη ΜΥΡΤΩ με τα κυνηγόσκυλα
Στα σκαλοπάτια του μαγειρειού γλείφοντας τ’ αγια-
-σμένα της χέρια που τα τάιζαν -το σπίτι
Χαμηλώνει τη σκεπή του για να μην γονατίσει
Τη μέρα του αποχωρισμού- με τις φωνές των
Παιδιών στο χοροστάσι και τις πυγολαμπίδες
Να τα οδηγούν στα κρυφά λημέρια των
Περιοδικών τους εκλάμψεων και τα βήματα
Βαριά στα πλακόστρωτα ακολουθώντας τις
Πατημασιές των προγόνων και τις ανάσες τους
Στους τοίχους και να μην ξέρεις αν η υγρασία
Κατεβαίνει από τα λούκια της σκεπής ή έρχεται
Από τα τριχοειδή των ακριβών εκμυστηρεύσεων
Διανύοντας αποστάσεις βιαστικών αναπνοών
Πού να χωρέσουν όλα αυτά πάρεξ στα διογκωμένα
Διάκενα των στίχων τα έτοιμα να διαρραγούν
Από τις σπαραχτικές άριες των φωνηέντων.
Πηγή: https://www.giannena-e.gr
Ο λαθραίος έρωτας-ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ
Ταξιδεύει
με πούπουλα
στις αποσκευές του
για ελαφρύ
συναισθηματικό φορτίο
«22 μεταμορφώσεις»
Πηγή:https://ekebi.wordpress.com
Ρίσκο-ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα `χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσάφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να `χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ’ αμπάρι μας με όνειρα.
Να `χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε την ψυχή μας
στ’ άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Πηγή: https://gr.pinterest.com/
Φθινόπωρο κατηφορίζουνε-ΕΛΛΗ ΠΑΙΟΝΙΔΟΥ
Φθινόπωρο κατηφορίζουνε
στην ακροθαλασσιά οι ποιητές
όταν οι άλλοι έχουν αποχωρήσει
με πλήρεις τις αποσκευές
Αντιηλιακά
Καπέλα ψάθινα
Αμμώδεις έρωτες.
Φθινόπωρο και κάτι.
Θα τους αναγνωρίσετε το δίχως άλλο.
Βήμα ασταθές τ' απόβραδο
και κάθε τόσο έκσταση
ενώπιον του θαύματος της κίχλης.
Όταν τ' αλλότρια αποτυπώματα
θα 'χουνε πια σβηστεί από τα υγρά
φιλήματα του φεγγαριού
ίσως αναδυθούν οι ποιητές
με φωτεινό στεφάνι
στην επιφάνεια του νερού.
Μην ενοχλείτε τους ποιητές
Σπάνιο είδος Καρέτα-Καρέτα
Και υπό εξαφάνισιν.
Μια λογική απόσταση δεν βλάπτει.
Πηγή: stixoi/info
Γυναίκα Στο Ακρογιάλι-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΑΡΙΝΗ
Ξεμάκρυνε
και κάθισε μονάχη
στην άκρη του γιαλού
να ξαποστάσει
Σκουρόχρωμη μαντήλα
τυλιγμένη, γύρω απ’ το πρόσωπό της
η πατρίδα της,
όση της είχε απομείνει
Η υπόλοιπη ,
ερείπια και κομμάτια
μες το βλέμμα.
Πίσω της ένα πλήθος φορτωμένο
προχώραγε σκυφτό
Ζωές που είχαν γίνει ξαφνικά
αποσκευές και βάρος.
Πάει καιρός,
χαμένη μες το πλήθος,
πού θα έχει φτάσει τώρα πια
κανείς δεν ξέρει.
Γυναίκα ξένη,
που ξεμάκρυνες και ήρθες
στου υπολογιστή μου την οθόνη
Πάνω στην άμμο,
δίπλα στα βρεγμένα σου παπούτσια,
με την απαντοχή της πέτρας
σε βρήκε να κάθεσαι του φωτογράφου ο φακός
Έχοντας δει όλη τη φρίκη,
βράχος που μάζεψε
όλο τον άνεμο, όλη την αλμύρα , όλη τη βροχή
σιωπηλά το πέλαγος αγναντεύεις τώρα.
Πηγή: stixoi/info
Ταξιδιώτες- ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ
Στο πρώτο μισό της ζωής
γεμίζουμε αποσκευές με τα όνειρά μας.
Στο δεύτερο μισό
βαραίνουν οι αδειανές αποσκευές στους ώμους
καθώς αναζητούμε τα όνειρά μας
στ’ απολεσθέντα.
Πηγή: stixoi/info
Δυο ποιήματα για ένα καλοκαίρι-ΕΛΕΝΗ ΚΟΛΛΙΑ
Μια μέρα ο Άγγελος Κυρίου θα `ρθει σε μια YAMAHA
θα σταθεί εκεί με τα μαύρα γυαλιά το κράνος να φωσφορίζει
στον ήλιο
η μηχανή θα μουγκρίζει θα κλειδώσω καλά την εξώπορτα
σαλτάροντας στο πίσω κάθισμα σαν κοριτσάκι,
χωρίς αποσκευές
θα περάσω τα χέρια σφιχτά γύρω στο άτρωτο
πυρωμένο κορμί
κάτω απ’ το πέτσινο σακάκι
κι εκεί θα σε ξεχάσω
σε μια στιγμή
με το πρώτο
αγκάλιασμα
για πρώτη και τελευταία φορά
θα σε ξεχάσω.
Πηγή: stixoi/info
Αδιέξοδο-ΠΑΥΛΙΝΑ ΓΕΡΟΝΤΟΥΔΗ
Τι άλλο να κάνω για να γεμίσω το κενό
που μετέωρο φτερουγίζει μέσα μου.
Γύρισα πίσω. Μέτρησα τις λέξεις που
αιχμηρές ταξίδεψαν και άνοιξαν το χάσμα.
Μέτρησα τον ιδρώτα στα χέρια μου που ήταν παγωμένα
και τον πυρετό που έκαψε του χρόνου μας το ύστερα.
Άκουσα τη σιωπή αμείλικτη,
να με καταδικάζει σε πορεία μοναχική.
Ένοιωσα το αδιέξοδο, να ξεριζώνει την αγάπη απ’ το μπαλκόνι μου,
να φυλακίζει την ψυχή μου
και να κλέβει τη μελωδία απ’ το τραγούδι μου.
Είδα το παράπονό μου να αιμορραγεί
και να βάφει το πάτωμα κόκκινο.
Αγνόησα την απορία στο βλέμμα σου και έφυγα χωρίς αποσκευές.
Πηγή: stixoi/info
ΒΑΛΙΤΣΑ
Βαλίτσα-ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
– Κι η ζωή;
τι είναι; ρώτησα
– Μια βαλίτσα,
είπες
που κουβαλάμε με τόση προσοχή
για να ανακαλύψουμε
πως σέρναμε
τόσο καιρό, επίμονα
τα λάθος πράγματα
Πηγή: "Κλειδιά στο τραπέζι",Εκδόσεις Πανός ,2018
Ξεχασμένη βαλίτσα-ΚΑΤΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ
Μετά έσβησε το φως στον ορίζοντα.
Η νύχτα ακολούθησε άλλο μονοπάτι και την έχασα.
Χωρίς νύχτα, χωρίς φως ένιασα φόβο.
Ρωτάω τον Άγγελό μου:
Γιατί φεύγω; Και πού πάω;
Ήρθα κατά λάθος εδώ,
ακολουθώντας θύελλες και δειλινά αγριεμένα.
Δεν μπορώ να ρίξω σε κανέναν την ευθύνη
και το βάρος με κανέναν να το μοιραστώ.
Στο δεξί μου μάτι θα βλέπεις σε καθρέφτη
τον κεραυνό να απολιθώνει δέντρα και καρδιές.
Και στο άλλο το ζερβό,το χέρι του Θεού
να κόβει τα αγριόχορτα.
Τα παραμύθια μου θα γίνουν πιστευτά,
μετά...που θα αντικρίσεις στα σπλάχνα μου
όλη την απόγνωση.
Μα ήρθα κατά λάθος εδώ.
Οι καρποί μου λειψοί από τον παράδεισο.
Στα μάτια μου ανάμεσα ένα ποτάμι λέει:
Είμαστε ήδη ξεχασμένοι.
Πριν από το πριν.
Είχαμε έρθει ξεχασμένοι.
Απορεί η νύχτα,
πώς βρήκαμε τον δρόμο
και γιατί ήρθαμε εντέλει.
Δεν χρειάζεται βαλίτσα για να ταξιδεύεις,
είχα πει.
Δεν χρειάζεται όνειρο για να το σκοτώσεις,
λέω.
Χωρίς βαλίτσα και όνειρο τελειώνουν διά παντός
με την νύχτα οι ξεχασμένοι.
Πηγή: "Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο",Εκδόσεις Φίλντισι,2020
Ο άνθρωπος με τη βαλίτσα-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ
[Στη χώρα του ποτέ]
Σκέψου κι έμενα, είπε, σ’ αυτά τα κίτρινα τοπία
στους σκουριασμένους ναύσταθμους, στα έρημα εργοστάσια
που κατάντησαν φωλιές πελαργών κι αρχαίων μηχανημάτων
Σκέψου κι έμενα δίπλα στα σκιάχτρα με τα κουδούνια, ίδια φαντάσματα – λεπρών -πόσα ν’ αντέξω
σκέψου κι αυτό το άλογο που ήρθε στο μπαλκόνι μας χθες το πρωί
και μας χτύπησε την πόρτα, τον άνθρωπο
με τις μωβ πιτζάμες που περίμενε στη στάση και μας χάρισε ένα ψωμί, σκέψου κυψέλες
Σκέψου κι εμένα, είπε, πίσω απ’ τα λευκά σεντόνια που κάποιος άπλωσε
σ’ ένα σκοινί πιασμένο στα δοκάρια ενός χειροποίητου τέρματος στον κήπο σκέψου κι εμένα
μπροστά σ’ αυτό το επιούσιο ψωμί
γιατί προσεύχομαι
Πηγή: "Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου", Εκδόσεις Πόλις, 2022
Βαλίτσα επιβίωσης-Ε.ΜΥΡΩΝ
Μέσα στη βαλίτσα επιβίωσης
έβαλε αρκετά παιδικά χαμόγελα,
ένα περιδέραιο της άνοιξης,
ένα ειρηνικό φεγγάρι,
ένα ζευγάρι μυρωμένα φτερά
και τη λάμψη της αγκαλιάς.
Αυτά είναι τα απολύτως απαραίτητα, είπε.
2020
Πηγή: ΥouTube
Θέλει δε θέλει ο χρόνος-ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ
[Διαδρομές]
Από τον ιμάντα πήρα τις βαλίτσες
βγήκα στην αίθουσα αφίξεων
ήσουν τριών και με υποδέχτηκες.
Από τον ιμάντα παίρνεις τις βαλίτσες
βγαίνεις στην αίθουσα αφίξεων
είμαι πενήντα δυο και σε υποδέχομαι,
θέλει δε θέλει ο χρόνος μίκρυνα
ένα παιδάκι.
Κλαίει ήσυχα και χώνεται στην αγκαλιά σου.
Κι όμως, να σου κι εσύ της διασποράς,
κεντρομόλο σε είχα στη σπιτική εστία.
Έφευγες λίγο μα ερχόσουν πάλι.
Έχασε η Ιθάκη το νόημά της.
Ιθάκη είναι τέρμα δεν είναι αφετηρία.
Και μια ανεξαρτησία που δεν ζήτησες, για μένα μιλάω,
είναι μοναξιά του κερατά.
Πηγή:«Οδυσσέας, τρόπον τινά», Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη,2013
Το σιδηροδρομικό μου αγόρι-ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Έρχεται από άλλη χώρα πάντα.
Κλείνει τα μάτια και γεννιέται αλλού.
Στις τσέπες κουβαλάει (χωράνε δύο) ατμομηχανές,
τουρμπίνες αερίου και καμπύλες.
Πάππου προς πάππου των τρένων πάνε οι δουλειές.
Φοράει κόκκινο σκουφί και σώμα ράγες έχει για ταξίδια.
Στα χέρια του οι βαλίτσες όλες ελαφρές,
στα χέρια του οι βαλίτσες σα ροδάκια να `χουν.
Γιατί είναι δυνατό το αγόρι μου.
Είναι δυνατό.
Για χιόνι και για κρύο.
Και την πληγή δεν τη μιλά.
Στο χώμα δυο χιλιόμετρα βαθιά τη σπρώχνει.
Κι όταν σαν τον Ντιμίτρι αγαπά, να αγαπά ξεχνά.
Σε χιόνι και σε κρύο.
Πηγή: «Φλου»,Εκδόσεις Σαιξπηρικόν,2019
ΣΑΚΙΔΙΟ
Meaning death-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΑΛΑΖΗΣ
Σ’ εκδρομικό σακίδιο κουβάλησε τα χέρια μου
Πολυδάχτυλα, πολυώνυμα, νεκρά χωρίς ποτάμι και πηγή
Ήταν γυμνή και τα χέρια ήταν νεκρά
Ήταν γυμνή και τα χέρια ήταν κλαδιά
Τα χέρια κάγκελα
Γυμνή πίσω απ’ τα κάγκελα
Γυμνή μέσα στο δάσος
Λίγος χώρος για να φυτέψει τα χέρια
Λίγος χώρος για να κλάψει γοερά και να μείνει γυμνή
Ώσπου να θυμηθεί το βράχο και το φίδι
Όμως ο χώρος δεν παραχωρείται
Και μια γυμνή γυναίκα ή αράχνη δεν πολέμα
Τελικά έσκαψε τάφο στην καρδιά της και τα φύτεψε.
Πηγή: «Ο λοιμός και άλλα ποιήματα», Λευκωσία, 1981
Μ' Ένα Σακίδιο-ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΜΑΓΝΟΣ
Μ' ἕνα σακίδιο,
τσιγάρα κι ἕνα εἰσιτήριο
γιὰ βόρεια 'πὸ δῶ,
ξέρασε τὸ Ἄδικο
σὲ κάποιο ἄδειο βενζινάδικο
στὸν ἐθνικό.
Ποιὸς θὰ τὸ πίστευε!
τ' ἀνθρώπου ἡ ἀντοχὴ φτάν' ἴσαμε
τὸν οὐρανὸ•
ὥσπου τὰ σύννεφα
ξεσπᾶνε κάποτε ἀσυνείδητα
μὲ κεραυνό.
Καμιὰ φορὰ μοιάζει μ' ἀστεῖο,
μὲ κάποια φάρσα κοσμική,
μὰ καὶ παράλογα ἀναπόφευκτο μαζὶ
τὸ πῶς γκρεμίζοντ' ὅλα στὴ στιγμή.
Τὸ μόνο σίγουρο:
τῆς κλέψαν τὸ στερνὸ σωσίβιο
σὲ μιὰ βραδυά.
Ἕνα πλάσμα ἄμοιρο
σ' ἕνα Ἄ.Τ. κάτω στὸ Φάληρο
μὲ ἄδεια καρδιά.
Ἐκεῖνος ἄφαντος.
Τὸν πῆρε ἡ ἡλιοψημένη ἄσφαλτος
κάπου μακρυά...
(Κτήνη αἰωνόβια)
Κι αὐτή 'χε μέσα σ' ἕνα χρόνο πιὰ
γίνει γριά.
Παράξενα ποὺ ἔρχονται ὅλα...
Γυρίζεις τὴ σελίδα αὐτὴ
μόνο ἂν τὸ δάχτυλο γιὰ τὰ καλὰ βραχεῖ
στὸ ἴδιο τὸ αἷμα σου καὶ τὴ χολή.
Ἔπιπλα ἀπὸ ὄνυχα,
ὀθόνες ποῦ 'παιζαν μερόνυχτα,
σκεύη ἀργυρά,
ἁμάξια, χρήματα
πετάξαν ὅλα ὡς ἀμμοτρίμματα
μὲ τὸ βοριά.
(Τι ζῶα ἀνήμερα...)
Ἁπλὰ προσεύχεσαι ἀπὸ σήμερα
γιὰ νὰ σὲ βρεῖ
ἔστω καὶ ὄρθιο
μπροστὰ στὸ ἑπόμενο ἐμπόδιο
ἡ αὐριανή.
Καμιὰ φορὰ μοιάζει γελοῖο
τὸ πῶς, ἐρήμην σου ἡ ρωγμή,
φαράγγι ἔφτασε νὰ γίνει μιὰ στιγμή...
—Μόνο ἐὰν τ' ἀφήσεις νὰ συμβεῖ!
Πηγή:" 2ος νόμος", Εκδόσεις Andy's, 2018
Αποχαιρετισμός-ΝΙΚΟΣ -ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό σταθμό.
Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας.
Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή
συγκατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος.
ο κόσμος του – πουλόβερ, βιβλία, γράμματα...
Έπρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το
θελήσαμε τάχα.
Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
τόση ερημιά
Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα.
Πηγή: "Ο Δύσκολος Θάνατος",Εκδόσεις Νεφέλη, 1985
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος : Αγγελική Καραπάνου
