8 Νοεμβρίου, γιορτή των Ταξιαρχών , των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα Άγγελε κι Αγγελική, Μιχάλη ,Μικαέλα, Γαβριήλ, Στράτο, Ταξιάρχη, Σταμάτη, Μεταξία κι όσοι γιορτάζετε σήμερα! Χρόνια πολλά κι ονειρεμένα και σε μένα κι ευχαριστώ όσους με θυμηθήκατε και μου ευχηθήκατε.!Θα δούμε τι είπαν οι αγαπημένοι μας ποιητές για το υπερκόσμιο αυτό πλάσμα που συνδέεται με την καλοσύνη, με την ομορφιά και με την προσφορά ασφάλειας. Για άλλους είναι ο φύλακας, για μερικούς η μορφή που παίρνει τις ψυχές. Συχνά είναι η προσωποποίηση του έρωτα!
Ωραίε μου Αρχάγγελε-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ωραίε μου Αρχάγγελε γεια σου,με τις ηδονές καθώς φρούτα στο πανέρι!
Ποιητική συλλογή: Μικρός Ναυτίλος
Γράφουν ζωές οι άγγελοι-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Γράφουν ζωές οι άγγελοι
Και αναπνέουν
Γράφουν χωρίς να στοχάζονται
Πετούν
Και δεν σηκώνεται σκόνη
Με αδρή φαντασία τραγουδάν
Με χειρονομίες σβηστές
Και το γέλιο των βουνών
Τους ακολουθεί ρυθμικά
Σαν κύμα από δυνάμεις ελεύθερες
Αλλά υπακούεις
Όταν οι άγγελοι κρύβονται
Στίλβουν τ' αστέρια
Στίλβουν οι φωνές των ζώων
Ο άνθρωπος περπατά
Και ακούγεται η καρδιά του
Από θάλασσα σε θάλασσα
Τίποτα δεν πνίγεται μες στη σιωπή.
Πηγή: Βικιθήκη
Άγγελος -ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Άγγελος
Φοβόντουσαν
δεν τονε θέλαν
αυτό τον ουρανό
—Μαύρος που είναι –λέγαν–
σαν καυτό μπαμπάκι
σκάβανε τα μωρά τους
βιαστικοί
άλλοι φωνάζαν:
—Γράμμα!
άλλοι:
—Τηλεγράφημα!
κι άλλοι φωνάζαν:
—Αλεξάντρα
όμως όλοι κοιτούσαν
το φεγγάρι
κι έλεγαν:
—Ίσως κατέβει σήμερα
ο Άγγελος
βαθιά
με τα μακριά μακριά μαλλιά
και τα πνιγμένα δόντια
Ποιητική συλλογή Σφραγίδα ή η Όγδοη Σελήνη (1964)
Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον βοά μέσα στην πλάση-ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
“Τις μέρες τις γλυκές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να'ναι πάντα καλοκαίρι
(γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος)
αναγαλλιάζουν οι ψυχές,
και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός
αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει
στο κάθε που άγγιξε κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.”
Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος
Ξυπόλητοι άγγελοι -ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (Οχτώβρης 1940)
«Ο κόσμος μετριέται με καρδιά.
Μες στη φωτιά γυμνάζουνται τα χρόνια μας.
Με φωτιά ράβουν τις σημαίες λουρίδα τη λουρίδα
κόκκινα και μαλαματένια κομμάτια φωτιά.
Μια φούχτα ανθρώποι, μια φούχτα ξυπόλυτοι άγγελοι,
με δυο φούχτες ήλιο στην τσέπη τους
με 21 μονάχα φυσίγγια στο ταγάρι τους
μ' ένα σκισμένο πουκάμισο ουρανό
τραβούσαν δώδεκα χιλιόμετρα δόξας σε κάθε δευτερόλεφτο
και δεν ξεπέζευαν ποτές απ' την ψυχή τους.
Οι άλλοι φωνάζανε : Πού πάτε; Βούιζαν οι ανέμοι στη νύχτα. Πού θα
πάμε;
Πέτρες κοφτές και πυρωμένα βόλια. Κάντε πίσω.
Στις πόρτες το πράσινο φαναράκι
στ' αγρυπνισμένα μάτια ο ίσκιος
μα στις καρδιές βαθιά εκεί μέσα
γαντζωμένο καλά το κόκκινο άστρο.
Και φεύγαν μες στις νύχτες οι ξυπόλυτοι άγγελοι.
Στη φυλακή ο Χριστός των προλετάριων
δεμένος τη σιωπή τριπλή τριχιά πιστάγκωνα στο δοκάρι της νύχτας.
Έτσι τον είδε η αυγή να ρίχνει με τα δόντια απ' του κελιού τα κάγκελα
το γράμμα του
ίσια στο γραμματοκιβώτιο της καρδιάς μας.
....Κάθε χωριό και κάθε ρεματιά
καλύβα με καλύβα πέτρα με την πέτρα...
Η σάλπιγγα. Και τρέχαν. Κι οι μητέρες βάζαν τα καλά τους.
Φορέσανε το φέσι του Μεσολογγιού. Τ' αγόρια πήραν μέτρο το σπαθί
του Παπαφλέσσα.
Τα κορίτσια ξετυλίξαν τον ήλιο πλέκοντας τις φανέλες της δόξας.
Μερονυχτίς τυπώναν τα τυπογραφεία τ' αγγελτήρια της νιότης του κόσμου.
Οι πεθαμένοι όλη τη νύχτα κουβαλούσαν στο μέτωπο τα φυσίγγια των
άστρων
και τα μωρά βοηθάγαν σπρώχνοντας τις ρόδες του καλοκαιριού.
Μια φούχτα ανθρώποι μ' ένα γράμμα σφιγμένο μες στη φούχτα της
καρδιάς τους
κρεμάσανε τ' αστέρι τους πάνου στο μαύρο ντουβάρι της νύχτας
φέγγοντας να περάσουν οι λαοί προς τη μεριά του ήλιου».
Πηγή: https://www.rizospastis.gr
Έφυγαν οι άγγελοι- ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ
Έφυγαν οι άγγελοι!
Είχαμε κοιμηθεί κι αποβραδύς
ήταν όλοι στη θέση τους,
φύλακες των σπιτιών,
φύλακες των δρόμων,
φύλακες της πολιτείας.
Γι'αυτό κι η καρδιά μας
ήταν τόσο ξέγνοιαστη όταν πλαγιάσαμε,
χωρίς μουγγή μια κραυγή
μήτ'ένα ξύπνημα απότομο στη βαθειά νύχτα,
βαρύς όπως σαν πέφτει βραχνάς
και καθίζει, βράχος, στα στήθεια.
Με τους αγγέλους στις πόρτες μας,
νιώθηκε πως κοιμόμαστε,
στον ίσκιο του Θεού.
Τώρα έφυγαν οι άγγελοι,
σαν ένα κοπάδι πουλιών,που υπακούει
στο ανεκλάλητο μήνυμα
του μυστικού μισεμού.
Σηκώθηκαν κι έφυγαν,
παίρνοντας μαζί τους,
τα θάρρητα και την παρηγοριά μας
κι ούτ'ένας άξιος δε στάθη,
ν'ακούσει ή να ιδεί,
και πέφτοντας στα γόνατα
να συρθεί,
να παρακαλέσει για όλους
να μείνουν ΄ μπορεί,
να λύγιζε τότες
η αμάλαγη βούληση,
σα μια καρδιά στα βάθη
του σιδερένιου ουρανού.
Μα μήτ' ένας άξιος δε στάθη ΄
και κλαίμε,
που πια φύλακες δεν έχουμε αγγέλους,
δεν έχουμε σκέπη μας Θεό.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Βρέφος και άγγελος-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΕΛΕΚΑΣΗΣ
Γλυκά ανάπνεε
ωσάν πουλάκι
το πολυπόθητο
ξανθό παιδάκι
εις της μανούλας του
την αγκαλιά.
Το χλωμό πρόσωπο
σιγά ενικούσε
όλο περίλυπο,
την εκυττούσε
σαν να της έλεγε:
"Μάνα,έχε γεια".
Αφ'τον παράδεισο
ήλθε πετώντας
έν'αγγελόπουλο,
χαμογελώντας.
Στο στόμα τούδινε
φιλί γλυκό,
όλο το σκέπασε
με τα φτερά του
και σαν αδέλφι του
τα τρυφερά του
χεράκια τ'άπλωσε
εις το λαιμό.
Κι αγκαλιασμένα, τα ευτυχισμένα,
ψηλά ανεβήκανε στον ουρανό.
1832
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Αν άγγελος υπάρχεις- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ
Η ευλύγιστος φωνή σου ως αγγέλου μελωδία
τους ακούοντας ηδεία και μελίρρυτος προσβάλλει
τέρπεται πρός την ὠδήν σου πάσα τρυφερά καρδία.
Εις τα ρόδινά σου χείλη αηδών πετά και ψάλλει,
η ερατεινή μορφή σου, ως μορφή αγγέλου θείου,
νέαν λάμψιν καθ’ εκάστην, νέαν χάρη διαχέει
και ανήκοντά σοι φόρον μετά πάθους εγκαρδίου
ο καθείς εις τον βωμόν σου σμύρναν και κασίαν καίει
άλλ’ αν άγγελος υπάρχῃς, φίλτρων πλήρης και χαρίτων,
πτέρυγας κατ’ ευτυχίαν δεν σοί έδωκεν η φύσις.
Πτέρυγας αν είχες, φόβος ακαταύπαυστος θα ήτον
μή πετάξης προς τα ύψη και μακράν σου με αφήσης.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Στους αγγέλους- ΑΝΔΡΕΑΣ Γ.ΛΙΤΟΣ
Οι λευκοί οι άγγελοι,
μας υπηρετούν κι εμείς
δεν τους δίνουμε σημασία!
Φύλαξ άγγελε μου,
κάνε μου νοήματα, κλείσε μου το μάτι,
πριν την κακοτοπιά.
Φώτιζε την ακτίνα του νου,
να κατοπτεύει τον ορίζοντα
και τους κρυφούς διαύλους
της ασίγαστης ακηδίας μου
και αφροντισιάς.
Και μετά την αστοχία μου
θύμιζέ μου εκείνο που εσύ δεν χρειάζεσαι,
την μετάνοια!
Πηγή: http://www.andreaslitos.gr/
Ο λυπημένος άγγελος - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Των άστρων η πορεία κι η αιωνιότητα του’ χουν διδάξει
Ότι κι οι άνθρωποι που κάποτε, σφυρίζοντας,
Κυμάτιζαν τους ουρανούς,
Έρχεται η ώρα που ακινητούν σα γέρικο ιγκουάνα-
Ανήμποροι για το καλό και το κακό.Τραυματισμένοι.
Μη ξεχωρίζοντας την πέτρα απ'το λουλούδι,
Σβήνουν τις αηδονολαλιές και προσκυνούνε τα μυρμήγκια.
Πνίγουν τα "Ωσαννά" και υμνούν ένα αφηνιασμένο σκύλο.
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Πηγή: https://www.stixoi.info
τότε ο Άγγελος -ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ
Θα ξαναφέρω πίσω το ρυάκι
μου αποκρίνεται τότε ο Άγγελος
Τον ουρανό που έφυγε
κατάκοπος και οργίλος
Τώρα που τα έπιπλα βλέπουν παράξενα όνειρα
πως τα `χουν πάρει από πίσω οι ξυλοκόποι
Τώρα που οι φωνές των παιδιών γίναν
χασμουρητά γερόντων
Θα ξαναφέρω πίσω το ρυάκι
Τώρα που σπάσαν τα φράγματα των αιώνων
κι από κάτω
μυρίζει όμορφα το χώμα.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Αιφνίδιος άγγελος - ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ
Από ποτάμι άνυδρο έφτασαν δυο σταγόνες
νιότης. Πού θα `βρουν τις πηγές αυτοί που `ναι να `ρθούν;
Θα τους ζητήσουν τα κλειδιά αδάκρυτοι τελώνες.
Στημόνι πίσω χάραξα,
να μη χαθούν.
Ρόδι μεστό ξεχύθηκε στο χώμα
Και πότισε
από άρραγο γυαλί.
Λόγος που κυοφόρησε πολλών ανθρώπων στόμα
Κεραυνός μήτρας ήρθε η εντολή.
Ποιος ποταμός μας γύμνωσε
φέρνοντας στάχτες πύρινες ακόμα ζωντανές!
Έστρεψε αλλού τη μοίρα για
να μετρήσει ανάστημα μπροστά στο αχανές.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Αγγελάκι- ΦΩΤΟΣ ΓΙΟΦΥΛΛΗΣ
Στη σάλα μπήκε αστραφτερά τριανταφυλλένιο φως,
που σκόρπισεν ολόχαρη κι ανάερη μια δροσιά,
κι έλαμψε λαμπερόχρωμα. Κάποιος τρεμουλιαστός
πόθος σα να γεννήθηκε μες στο είναι μου βαθειά!
Και μέσα μου σιγάνεψε μια ολόγλυκη φωτιά
κείνο τ'ονειροθύμητο δροσοτριανταφυλλάκι.
Κι έσταξε από τα μάτια μου μέσα μου ως την καρδιά
κατακλυσμός τριαντάφυλλο. - Αχ, άστρινο αγγελάκι...
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Ο αρχάγγελος- ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Υπάρχω γιατί υπάρχεις.
Στο αίμα μου, στη σκέψη και στα κόκκαλα,
άλλοτε με τη στιλπνή ρομφαία του φωτός,
κάποτε με τη νοσηρή αναδρομή της μνήμης,
ή με τις αμφίβολες σκιές, που προγεύονται τη νύχτα...
(Αν θρυμματίστηκε μέσα μου το δικό σου σύμπαν,
ή αν ο ουρανός δεν έμεινε στη θέση,
που ακλόνητη την πίστευα,μαζί σου,δε ρωτάω...).
Εσύ υπάρχεις, γι'αυτό και υπάρχω.
Στις τρικυμίες, ο φάρος.
Στον ίλιγγο της αβύσσου, το στιβαρό χέρι.
Στο βάρος της πίκρας, το ελαφρό χαμόγελο.
Στο σταυρό της αδικίας, η εγκαρτέρηση.
Στο επίμονο τραγούδι του μεγάλου τίποτε,
η τρελλή καμπάνα των όρθρων.
Αποκομμένος απ' τη γη των προγόνων μου,
με την ισόβια θλίψη του ξερριζωμένου, βουλιάζω.
Με το γοργό κι ανερμήνευτο χορό του γένους
μέσ'στη σκέψη και το αίμα,
Αρχάγγελε των παιδικών μου χρόνων, μη μ'εγκαταλείψεις...
Ποιητική συλλογή: Περίπατος στη Νύχτα
Ο αρχάγγελος -ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ
Ξετυλίγει θρήνους ο τροχός
κουβάρια ζωής με τον άνεμο
Ποιος αυλός της σιωπής θα ηχήσει;
Μετράς τον κόσμο όπως μιλά
καιρός να μετρήσεις όπως τούτος σωπαίνει
Οργώνει τ’ αλέτρι κίτρινο και φθορά
Σκάβει χειμώνες στις φλέβες σου
ανεμώνες που ματώνουν στο χιόνι
Πουλιά της βροχής σιωπηλά
σμιλακιά που αγιάζει το πέλμα σου
Σιωπή και σιωπή
ώσπου ανοίγει πράσινο φύλλο
έγχορδο στα φτερά των ανέμων
και μελωδούν οι βλαστοί, κατοικούνται
Δίχως σκάλες ανεβαίνεις σε απίστευτη νίκη
Πηγή: https://www.stixoi.info
Αγγελονανούρισμα -ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΜΠΕΡΟΣ
Κοιμήσου,γελαστό μωρό, κοιμήσου ροδαυγή μου,
να μεγαλώσεις όμορφη ανταύγεια στη ζωή μου!
Κοιμήσου και τον ύπνο σου ανάλαφρα ραντίζει
η μάνα σου σαν άγγελος φρουρός, που νανουρίζει,
το γέλιο σου στο ξύπνημα ν'ανθεί!
Νάνι-νάνι!
Κοιμήσου,γελαστό μωρό, κοιμήσου ροδαυγή μου,
να λάμπεις από δύναμη και να γελάς, παιδί μου!
Όταν γελάς, ανθίζ'η γης, ανθίζουν τα ουράνια,
ανθίζουν τ'άστρα στ'ουρανού τα κλώνια με περφάνια
για σε, γλυκό μ'αστέρι γελαστό!
Νάνι-νάνι!
Κοιμήσου,γελαστό μωρό, κοιμήσου ροδαυγή μου,
και πλήθια μάνες άγγελοι παράγγειλαν μαζί μου,
οι άνθρωποι να πάρουνε των άστρων τη γαλήνη,
για να στεριώσουνε στη γης,παιδί μου την Ειρήνη,
μην αντικρύσεις πόλεμο κι εσύ!
Νάνι-νάνι!
Κοιμήσου,γελαστό μωρό, κοιμήσου ροδαυγή μου,
Μέ πάλλευκο 'να πούπουλο στο μάγουλό σου κοίμου!...
απ'τη φτερούγα τ'αγγέλου σαν χάδι καλοσύνης
ν'απόμεινε: ... ή απ' το περιστέρι της Ειρήνης;
Κοίμου γλυκά!... και τ'όνειρο φρουρώ!..
Νάνι-νάνι
Πηγή: Ποιητική Ανθολογία της νέας ελληνικής γενιάς άγκυρας,1971
Τον άγγελο φιλεύομε-Δημοτικό νυφιάτικο
Σε τούτην τάβλα πούμαστε,σε τούτο το τραπέζι
τον άγγελο φιλεύομε και το Χριστό κερνάμε
και την κυρά την Παναγιά την διπλοπροσκυνάμε,
να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά του Παραδείσου,
ν ’ανοίξω τον Παράδεισο να μπω να σεργιανίσω,
το πως περνάει η φτωχολογιά, το πως περνούν οι πλούσιοι.
Βλέπεις φτωχούς που βάσταγαν λαμπάδες αναμμένες,
κι οι πλούσιοι σακούλες βουλωμένες.
-Πάρτε, φτωχοί, τα χρήματα, πάρτε και τους παράδες.
-Εδώ παράδες δεν περνούν, μηδέ τα χρήματά σας.
Εδώ λαμπάδες και κηριά μόνον αυτά περνάνε.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Η ουράνια κόρη - ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΑΛΑΖΗΣ
Μελέτη θανάτου
Σκυφτός στον Άδη κατηφόριζε
με πόθο τρομερό θανάτου
— τόσο τον κόσμο είχε μισήσει —
Μα να! Αγγέλων λόχοι και συντάγματα
με κομποσκοίνι τον τυλίγουν
και πίσω, στη ζωή τον ανεβάζουν.
Κι άγγελος τον εγιάτρεψε κι αρχάγγελος του λέει:
«Ευδόκησε ο Θεός να λυτρωθείς,
μ’ όλο το βάρος των κριμάτων-σου,
κι Ουράνια Κόρη Αγγέλισσα θα στείλει
με φως ν’ αλείφει τις πληγές και την ψυχή-σου.
Τώρα κοιμήσου πρόσεξε, μόνο, μην ξαναγλυστρήσεις».
Η Κόρη τονε βρίσκει να κοιμάται
Πρώτα του αλείφει τις πληγές με φως και λάδι
κι ύστερα τον στολίζει με λουλούδια κι άστρα.
Όταν ξυπνήσει
θα τον πάρει από το χέρι
μαζί ν’ ανηφορίσουν
για την πολίχνη των ονείρων-τους.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Επιθανάτια τρίστιχα - ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΝΗΣ
Ο αρχάγγελος με τον υάκινθο
στο χέρι,
δεν είναι ώρα για εκδίκηση.
Γυμνός από το σώμα,
το κεφάλι στα χέρια
και η καρδιά να χτυπά έξω απ’ το στήθος.
Μεσημέρι του γκρίζου
τα δάχτυλα ακουμπισμένα στο κεφάλι
σαν κρύο πιστόλι.
Αποφασισμένος ήταν
να δει λίγο ήλιο
μέσα στη νύχτα.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Αφ’ όταν ο Άγγελός μου- ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΛΙΛΚΕ
Αφ’ όταν ο Άγγελος μου πια δε με φυλάει,
αμέριμνα μπορεί ν’ ανοίγει τα φτερά του
και τη σιωπή των αστεριών στα δύο να σκίζει
γιατί, της μοναχικής νύχτας μου, δεν πρέπει
να κρατήσει άλλο πια τα χέρια, που αγωνιούνε,
αφ’ όταν ο Αγγελός μου πια δε με φυλάει.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ο έβδομος άγγελος- ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΦ ΧΕΡΜΠΕΡΤ
Ο έβδομος άγγελος
είναι τελείως διαφορετικός
ακόμη και τ'όνομά του είναι διαφορετικό
Σέμκελ
δεν είναι σαν τον Γαβριήλ
το χρυσό
στήριγμα του θρόνου
ούτε σαν τον Ραφαήλ
χορδιστής των ψαλλόντων
κι ούτε σαν τον
Αζραέλ
οδηγός πλανητών
τοπογράφος τ'απείρου
τέλειος ερμηνευτής της θεωρητικής φυσικής
ο Σέμκελ
είναι μαύρος και νευρώδης
και πολλές φορές τιμωρήθηκε
για παράνομη εισαγωγή αμαρτωλών
μεταξύ αβύσσου κι' ουρανού
χωρίς ανάπαυση τα πόδια του κινούνται παλμικά
η αίσθηση αξιοπρεπείας του είναι ανύπαρκτη
και τον κρατάνε στην ομάδα
εξαιτίας μόνο του αριθμού εφτά
μ'αυτός δεν είναι σαν τους άλλους
δεν είναι σαν τον χετμάνο των στρατιών
τον Μιχαήλ
όλο ζυγαριά κι απαλά φτερά
ούτε σαν τον Αζραφαέλ
εσωτερικός διακοσμητής του σύμπαντος
φρουρός της πλούσιας βλάστησης της οικουμένης
που οι φτερούγες του λάμπουν σα δυο βελανιδιές
μα κι ούτε σαν
τον Δεδραέλ
τον απολογητή και καββαλιστή
Σέμκελ Σέμκελ
-παραπονιούνται οι άγγελοι-
γιατί δεν είναι τέλειος;
οι βυζαντινοί αγιογράφοι
όταν ζωγραφίζουν και τους εφτά
παρασταίνουν τον Σέμκελ
ακριβώς σαν τους άλλους
γιατί νομίζουν
πως θα καταντούσαν αιρετικοί
αν τον ζωγράφιζαν
ακριβώς όπως είναι
μαύρος νευρώδης
με το παλιό ξεφτισμένο του φωτοστέφανο
Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος
Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Μονάχα ενός αγγέλου το χέρι -ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ
Μονάχα ενός αγγέλου το χέρι
ανέγγιχτο το ίδιο, από καθαρή αγάπη,
θα μπορούσε
της παλάμης του να μου προσφέρει την κοιλότητα,
για να ξεχυθεί εκεί ο δικός μου ο θρήνος.
Του ζωντανού του άνδρα η παλάμη
παραείναι μπλεγμένη μες στα νήματα
του σήμερα και του χτες,
παραείναι γεμάτη από ζωή κι από ζωής χυμούς!
Ποτέ δε θα μπορέσει του ανθρώπου το χέρι να καθαρθεί
για χάρη του σιγαλού θρήνου του αδερφού!
Κι έτσι, μονάχα ενός λευκού αγγέλου η παλάμη
θρεμμένο απ’ τις ρίζες της μακρινές του αιώνιου κι απείρου
θα μπορούσε, γαλήνιο, να λαγαρίσει του ανθρώπου τις εξομολογήσεις
δίχως στο βάθος του να τρέμει – απέχθειας σφοδρής σημάδι.
Μετάφραση: Θεοδόσης Κοντάκης
Πηγή: http://www.periou.gr
Η Μητέρα στον Παράδεισο - ΛΙΟΥΜΠΟΜΙΡ ΛΕΒΤΣΕΦ
Στη Ρίτα Μπούμη
Τ'αγγελούδια που κεντάς
με όσο χρώμα απόμεινε στα γαλανά σου μάτια,
αυτά τα τόσο φρόνιμα αγγελούδια
σίγουρα όμοια με μένα
στην ηλικία τους
αυτοί οι μικροί άγγελοι
Μανούλα,
προσμένουν να τελειώσεις στις φτερούγες τους
τα τελευταία φτερά.
Τότε οι άγγελοι θα ψάλλουν
και θα φτεροκοπήσουν γύρω σου.
Θ'ανακατώσουν τα μαλλιά σου
τ'άσπρα
που τόσο αραίωσαν,
ύστερα θα σε φέρουν σαν άγια στον ουρανό.
Αλλά κει πάνω στον παράδεισο
θ'αρχίσεις να στενοχωριέσαι
επειδή στον παράδεισο
τίποτα
δε μοιάζει με το γιο σου.
Θα γονατίζεις μπρος στο θρόνο
του Παντοδύναμου.
Θα βρέχουνε τα πόδια του τα δάκρυά σου
και θα τον ικετεύεις
θα τον ικετεύεις
να σου επιτρέψει μια στιγμή
αόρατη
στο σπίτι να ξαναγυρίσεις...
Να μου ετοιμάσεις το μικρό μου πρόγευμα...
να βουρτσίσεις τα ρούχα μου...
να γράψεις στο πακέτο των τσιγάρων μου:
"Να μη γυρίσεις πολύ αργά!"
Και θα χαμογελάσει ο Παντοδύναμος
ας τον είχες κι αυτόν
κεντήσει
με το γαλάζιο των ματιών σου.
Μα δε θ'ακούσει την παράκλησή σου.
...Τότε ολομόναχη θα πλαγιάσεις
κάτω απ' τα φοινικόκλαδα τα τρισευτυχισμένα.
Και θα καρφώσεις με τη φουρκέτα των μαλλιών σου
ένα μικρό αστέρι
μυστικό
μ'έξι διόπτρες
για να κυττάς τη γειτονιά μας.
Στους μεγάλους ασβεστωμένους ξώτοιχους
θα φωτιστούνε τα παράθυρα
θα ξαφνιαστούν οι ερωτευμένοι ίσκιοι
και θα σταθούνε σαν αγάλματα.
Γυναίκες με τσαρούχια θα ψάχνουνε για το ψωμί τους,
Άλλες με μια φωνή τραγουδιστή
θα κράζουν τα παιδιά τους.
Μια καραβέλα
θα προσγειώνεται στον αερολιμένα.
Αθέατα τραίνα θα ουρλιάζουν
μέσα στη νύχτα.
Ω! κείνο το σφύριγμα των τραίνων
που συχνά παίρνω
τ'αφτί σου πως τεντώνεις να τ'ακούσεις!
Άκου-τα ,μάνα!
Άκου-τα!
Πως βιάζονται...
Και πως ουρλιάζουν στις επίπεδες διαβάσεις.
Ένα μέσα σ'αυτά
βραχνό και αργοπορημένο
είναι ο λυγμός μου
για σένα, μάνα.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά-Πέταρ Εφτίμωφ
Πηγή: Παγκόσμια Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
