Σήμερα θα δούμε ένα αφιέρωμα σ' ένα λουλούδι που έχει συνδεθεί με την αβεβαιότητα του έρωτα. Κάθε ρομαντική ψυχή μετρά τα πέταλα μιας χρυσής μαργαρίτας και ρωτά "Μ' αγαπά, δε μ' αγαπά;" Έχουν γραφτεί υπέροχα ποιήματα γι' αυτή και μερικά απ' αυτά θα θυμηθούμε!
[Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι]-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι,
στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα.
Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το νερό.
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε τον μελαψό ουρανό.
Με χείλια μπρούντζινα κορμιά γυμνά
Τσουρουφλισμένα στο τσακμάκι του οίστρου
Εε! εε! Τραντάζοντας διαβαίνουν οι αμαξάδες
Στο λάδι της κατηφοριάς τ' αλόγατα βουλιάζουν
Τ' αλόγατα ονειρεύονται
Μια πολιτεία δροσερή με γούρνες μαρμαρένιες
Ένα τριφύλλι σύννεφο έτοιμο να χυθεί
Στους λόφους των λιγνών δεντρών που ζεματάν τ' αυτιά τους
Στα ντέφια των μεγάλων κάμπων που χοροπηδάν τις
καβαλίνες τους.
Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα.
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
Στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει
Απ' τη μασχάλη τους γλυκά στάζει το μοσχοκάρυδο
Κι η άχνα πιωμένη με βαριές χτυπιές παραπατά
Στην αζαλιά στην έλισσα και στη μοσκοϊτιά!
Πηγή: Ήλιος ο πρώτος
Η μαργαρίτα-ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Χρυσό λουλούδι μου, που ανθείς
στου κήπου μου το πλάι,
για πες: Το φως μου μ' αγαπά;
Θαρρώ πως με γελάει!
Μαδώ τα φύλλα σου δειλά,
και τρέμω μήπως τύχει,
και μετανιώσω που, για σε,
μου πήγαν τόσοι στίχοι.
Να, το στερνό σου πέταλο
τραβώ μ' ανατριχίλα
και βλέπω: "Μ' αγα...",ή τάχατες
και λάθεψα στα φύλλα;
Πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης,Ποιήματα,Ζήτρος,2001
Μαργαρίτες-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
Σαν τα χέρια σας μαδούνε
λουλουδάκια τρυφερά,
κάνοντάς τα να σας πούνε:
- Μ’ αγαπάει . δε μ’ αγαπά.
τρέμω, αθώες, μην απατήσει
πλάνος έρωτας εσάς,
και παρόμοια σας μαδήσει
τ’ αγνά φύλλα της καρδιάς.
Πηγή: https://stixoi.info
Έπεσε ξάφνω η πόρτα μου-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Έπεσε ξάφνω η πόρτα μου
και 'φάνη ο μέγας κόσμος
μέσα στο λίκνο της χαράς,
έχασα τη φωνή μου.
Τρέκλιζα ενώ χορεύανε
γύρω μου οι μαργαρίτες
και για να πάω στην εκκλησιά
κρατιόμουν απ’ τα στάχυα.
Και στην ποδιά της Παναγίας
έγειρα το κεφάλι μου
που έξω απ’ την πόρτα μάζευε
για τα μαλλιά της ρόδα.
Πηγή: Τα ποιήματα, Τρία Φύλλα
Μια μαργαρίτα-ΓΙΩΡΓΟΣ Λ.ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Κρατούσε στα χέρια του
Μια μαδημένη μαργαρίτα.
Κανείς τους δεν την θεώρησε
Πιθανή αιτία θανάτου.
Πηγή: το Άλφα της στέρησης ,2019
Η μαργαρίτα-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΗΜΗΝΤΗΡΑ
Η γειτονιά χλωμή, μαραγκιασμένη,
ανέβαινε την τσιμεντένια ανηφόρα.
Μα είχε μια μαργαρίτα καρφωμένη στα μαλλιά
κι ανάσαινε. Μια μαργαρίτα ολόδροση,
φυτρωμένη στον πίσω τοίχο, και παρηγοριόταν.
Οι δοσοληψίες κάτω στη λεωφόρο ήταν παράνομες.
Δεν είχαν συγκεκριμένη ώρα.
Τα παιδιά δεν μάθαιναν γράμματα στο σχολείο.
Οι γριές, με μια μικρή ράβδο
και ένα μαυρισμένο στουπί,
καθάριζαν κάθε πρωί τα λαμπογυάλια
απ’ την κάπνα της βραδινής υποψίας.
Ο κοντός με τη γάγγραινα κάτω απ’ το πόδι,
που ουρούσε στον πίσω τοίχο καθημερινά,
αθωώθηκε.
Πηγή: Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας ,2013
Μαργαρίτες-ΕΛΕΝΗ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ
Με ποικιλόμορφους μορφασμούς
έντυνες τις λέξεις
και τα βλέμματά σου φιγούρες με αινίγματα
με προκαλούσαν να αναμετρηθώ μαζί τους.
Πειρατικός αέρας φύσηξε μέσα μου
καθώς αντίκρισα τις μαργαρίτες που κύκλωναν
τις κόρες των ματιών σου
και θέλησα να σφηνώσω τη μαύρη μου σημαία
στα καράβια που αγναντεύει η σκέψη σου.
Μα οι μαργαρίτες με τη μαύρη γύρη
ανέτειλαν μέσα μου τους χίλιους ήλιους σου
και όση δύση κι αν τους επέβαλα
αυτές εξακολουθούσαν να λάμπουν.
Έτσι η δική μου ανταρσία μετατράπηκε σε δικό σου λάφυρο.
Ας γίνω, λοιπόν, εγώ ο πειρατής, το καράβι που θα ταξιδεύεις.
Ας γίνω, λοιπόν, εγώ ο πειρατής, το λιμάνι που θα ξαποσταίνεις.
Και στις βόλτες σου πάνω – στου φευγιού σου τη μοίρα
ας γίνω εγώ, το φυλάκιο της δικής σου πυξίδας.
Πηγή: https://stixoi.info/
Τρία δάκρυα του Θεού-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Μπρος μου ψηλά σ’ αυτό το βουνό
ένας λευκός άνθρωπος κόβει μαργαρίτες
σωριάζει πέτρες μέσα σ’ αυτό το σάκο του θεού
κάπου κάπου γυρίζει και με κοιτάζει λυπημένος
μου ρίχνει ένα λουλούδι ξακολουθεί το δρόμο του.
Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες
αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.
Πηγή: https://stixoi.info/
Σαν να αναδύθηκε απ’ τα χαμομήλια...-ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
Σαν να αναδύθηκε απ’ τα χαμομήλια.
κορίτσι δώδεκα χρόνων
λευκοντυμένο. Κρατάει ένα ματσάκι μαργαρίτες και τρέχει γελαστό να μου το δώσει.
- Είσαι ο πατέρας μου, μου λέει. Στον άλλο. Τον μακρινό κι ευλογημένο κόσμο. Όπου τα αστέρια ξέρουν να μιλούν. Κι οι ταπεινές μολόχες να χορεύουν.
Χρόνια σε περιμένω πέρα εκεί.
Χαίρομαι που μαθαίνω πως πλησιάζεις.
Πηγή: Θίασος στην εξέδρα ,2006
Η επίσκεψη-ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
Η Μαρία μου φέρνει μαργαρίτες
μου φέρνει περιστέρια κι ένα γράμμα.
Δεν έμαθε η Μαρία πως ταξιδεύω
πως πια δεν κατοικώ σ’ αυτό το σώμα.
Πηγή: https://stixoi.info/
Μόνο στα όνειρα-ΕΦΗ ΑΙΛΙΑΝΟΥ
Άνθιζαν οι μαργαρίτες στους κήπους της σιωπής.
Τα μεταξένια όμως δεν άντεξαν πέταλα
στην άξαφνη ανεμοριπή.
Στη λάσπη όλα σκορπίσανε του δρόμου.
Μην πατάτε τις λευκές μαργαρίτες
μπορεί κάπου ένας σπόρος να ξέμεινε.
Υπάρχουν ακόμα κλειστοί κήποι
και παραδείσια πουλιά.
Τ’ ακούς μόνο στα όνειρα...
Πηγή: https://stixoi.info/
Ο λόγος του Θεού-ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΝΙΤΑΣ
Επιμελώς κρυμμένος
ο λόγος του θεού
στων λουλουδιών τα πέταλα.
Όταν παιδιά μαδούσαμε
τις άσπρες μαργαρίτες
σε ποιον απάντησε σωστά
στο "μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά".
Στο τέλος τ’ ομολόγησε
κοιτάζοντας αλλού,
κοιτάζοντας πολύ μακριά,
στο αχανές,
κι είπε ψιθυριστά
"δεν σας αγάπησε κανείς".
Πηγή: https://stixoi.info/
Η μαργαρίτα-ΚΟΡΙΝΝΑ
Στον κάμπο πέρα στην ερημιά
που βασιλεύει παντού χαρά,
που τα πουλάκια γλυκά λαλούνε
κι οι πεταλούδες τρελά πετούνε.
Μιαν ανοιξιάτικη γλυκειάν αυγούλα
φύτρωσε κάποτε μαργαριτούλα,
Κι ήταν ολόλευκη και μεταξένια
κι ήταν ολόλαμπρη, παραμυθένια.
Διαμάντι εστάλαζε γλυκά η δροσούλα
πάνω στα φύλλα της κάθε αυγούλα
Νεράκι έτρεχεν εκεί πιο πέρα
που εκελάρυζε νύχτα και μέρα.
Την ενανούριζαν τ' αηδόνια,
την εξυπνούσανε τα χελιδόνια,
Ζούσεν αμέριμνη στην αγκαλιά της,
μέσ'την απέραντη την σιγαλιά της.
Μα ξεγελάστηκες μικρή φτωχούλα
μα ξεγελάστηκες μαργαριτούλα
Θα ζούσες νόμιζες για πάντα αιώνια
στης ευτυχίας τα χελιδόνια.
Μα ήρθαν χειμώνες, ήρθανε χιόνια
πετάξαν, φύγανε μακριά τ' αηδόνια
Εξεραθήκαν και τα χορτάρια
κι έμειναν γύρω τ' απομεινάρια.
Πεντάμορφη έμεινε στην ερημιά της,
δεν έχει τίποτε για συντροφιά της
Σπάσαν τα κλώνια της απ' τον αέρα
πέθανε, χάθηκε κι' αυτή μια μέρα
Πηγή: Η διάπλασις των παίδων,1947
Μιας μαργαρίτας τον ανθό (Παραδοσιακό)
Μιας μαργαρίτας τον ανθό στέκω και ξεφυλλίζω
και τη ρωτώ αν μ’ αγαπάς ακόμη να ελπίζω
Άραγες αν θα μ’ αρνηθείς βαστά το η καρδιά σου
ν’ αγκαλιαστούν άλλο κορμί τα χέρια τα δικά σου
Κουράγιο κάνω στην καρδιά να μην αναστενάζει
μα ο χωρισμός εγίνηκε μαχαίρι και την σφάζει
Ο χωρισμός σου εγίνηκε καταστροφή δική μου
και αν έφταιξα τα πλήρωσε για πάντα το κορμί μου
Πηγή: https://stixoi.info/
(Για το όνομα Μαργαρίτα)
Μαργαρίτα-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Άκουσε το αχνοσάλεμα της νύχτας
και κρύφτη φοβισμένη πίσω από τα χέρια μου.
Ανοίγω την πόρτα να ιδώ:
Ο κόσμος λάμπει σαν άστρο.
Ποτέ δεν άνθισε μια τέτοια νύχτα
πέρα ως πέρα στον ουρανό
ποτέ δεν ακουστήκαν τόσο καθαρά
τα τρυφερά βελάσματα των άσπρων
αρνιών απ’ τον παράδεισο σε όλη τη Γη!
Τη στέγη μας ταράζουν κάθε τόσο
οι ξαφνικές εκλάμψεις της αστροφεγγιάς.
Ανοίγω το παράθυρο και παίρνω
τ’ αστροβρεγμένα στάχυα στην αγκάλη μου.
Χιλιάδες έρωτες είναι ο Θεός!
Χιλιάδες έρωτες είναι ο κόσμος!
Έλα ιδές τ’ άπειρο, Μαργαρίτα!
Ακούμε βαθιά στον ορίζοντα
-σα μουσική που βροντά σ’ υπερπόντιες αχτές-
τους κρυστάλλινους γύρους της καινούριας ημέρας
κι ανεβαίνουμε τρέχοντας στους λόφους
να μπούμε στην ατμόσφαιρα των παγωνιών!
Το στήθος μας παλεύει να στηριχτεί
στην άπειρη φωτεινή θάλασσα
μα η ψυχή μας φυσάει από παντού
και φεύγουμε χορεύοντας με χίλια δάχτυλα!
-Ο κόσμος είναι απλός!
-Ο κόσμος είναι απλός!
Γυρίζουμε γύρω σε μια υδάτινη στήλη
καθώς τα πουλιά στις τούφες των δέντρων!
Το κενό μυρίζει καλοκαίρι,
τα βουνά αχνίζουν στοργή.
Περνάμε από λόφο σε λόφο
στύβουμε το χαμόγελό μας στη θάλασσα
πιασμένοι από τα μεθυσμένα φουστάνια του κόσμου
συγκλονίζουμε τη συνείδηση του Θεού
κι αναστατώνουμε τις κοίτες των ποταμιών
τρελά παιδιά της Εύας και του Αδάμ
που απ’ τις παραμυθένιες χώρες τ’ ουρανού
διαλέξαμε της γης τον έρωτα!
-Έλα να φύγουμε, Μαργαρίτα!
Οι πέτρες κι οι ωκεανοί δεν είναι τίποτα!
Περνάμε τη μυθική χώρα!
Κράτησε όσο μπορείς απ’ τη λάμψη του Κόσμου!
Υπάρχουν χώρες που δεν έχει βρέξει ποτέ.
υπάρχουν χώρες που ποτέ δεν τις φώτισε ο ήλιος.
Στη χώρα, λόγου χάρη, των Ιλιλαμά
δε φύτρωσαν ποτέ λουλούδια!
Και κατεβήκαμε από τα βουνά
καβάλα στ’ άσπρα μας άλογα
με κρεμασμένα στους ώμους μας
τη βροχή και τον ήλιο.
Οι σπόροι της ψυχής μας γιόμισαν
με κόκκινους ιριδισμούς το σύμπαν!
Συνωστισμός από φως
στην πηγή που της έδινα
το νερό στην παλάμη μου.
Πιασμένοι απ’ το χέρι
διπλώναμε τη θάλασσα
διπλώναμε τους αγέρες και τα μεγάλα βουνά,
τα ολόγυμνα στήθη μας ανάπνεαν τόσο βαθιά,
που βλέπαμε πέταλα κρίνων
να κατεβαίνουν απ’ τ’ άγνωστο!
Έλιωναν και δρόσιζε τα μαλλιά μας
του παραδείσου το χιόνι!
Τα συντρίμμια του φεγγαριού
πέφτοντας από πέτρα σε πέτρα
χρωματίζουν τη θάλασσα…
Ποτέ δεν άνθισε μια τέτοια νύχτα
πέρα ως πέρα στον ουρανό
ποτέ δεν ακουστήκαν τόσο καθαρά
τα τρυφερά βελάσματα των άσπρων
αρνιών απ’ τον παράδεισο σ’ όλη τη γη!
Η Μαργαρίτα πλέει μέσα στη διάφανη
γάζα των ουρανών. Πια δεν υπάρχει
σε πεδιάδα ή λόφο η Μαργαρίτα!
– Θείο βασίλειο των σκιών, άγνωστε κόσμε.
Πού μπορεί ν’ αναπαύεται η τελειότητα
παρά εδώ που τελειώνουν τα ποτάμια σας
κ’ οι μεγάλες πηγές τους δε βουίζουν
παρά εδώ που τα έργα του Θεού
παίρνουνε την καθάρια τους τελείωση,
εδώ κάτω μονάχα, εδώ στην έσχατη
φωτισμένη κοιλάδα της σιγής!
Η Μαργαρίτα ξεκουράζεται και λάμπει
η Μαργαρίτα ενώθηκε με το άπειρο!
Την έθαψα στο κοιμητήρι των ερώτων
λευκοντυμένη, κάτω απ’ τις αλέες
κι αντίκρυ απ’ την καλύβα της σελήνης.
Ο αγέρας της χτυπάει το μέτωπό μου
κ ’εγώ ένα στίχο δεν μπορώ να γράψω
αιώνιο, απλό και θείο, σαν την ψυχή της!
Πηγή: Μαργαρίτα-Εικόνες απ’ το ηλιοβασίλεμα
Μαργαρίτα-ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ)
Η μικρούλα η μικρή
Μαργαρίτα
να διαβάσει δεν μπορεί
άλφα βήτα.
Στα ματάκια της κυλά
ένα δάκρυ,
το βιβλίο της πετά
σε μιαν άκρη.
Το ποδάρι της χτυπά
και φωνάζει,
την κοιτάζουν τα παιδιά
κάνουν χάζι.
Να διαβάσει δεν μπορεί
άλφα βήτα,
αχ! τι άταχτο παιδί,
Μαργαρίτα!
Πηγή: Ανθολόγιο Α΄-Β ΄Δημοτικού
Έρευνα- Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
