Κι όταν οι κραυγές του πολέμου σωπαίνουν,τα τύμπανα της ειρήνης ηχούν! Για να δούμε πώς ύμνησαν οι ποιητές την ειρήνη!
Ειρήνη-ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ
Για τους θνητούς γεννά η μεγάλη Ειρήνη πλούτη
και τραγουδιών γλυκόφωνων ανθούς.
Πάνω στους πλουμιστούς βωμούς,στην ξανθή φλόγα,
καίονται για τους θεούς,σαν είναι ειρήνη,
μηριά βοδιών,πυκνόμαλλων προβάτων,
και τότε ο νους των νέων είναι στους κώμους,
στο παίξιμο του αυλού και στις παλαίστρες.
Τα σιδεροδεμένα
χερούλια των ασπίδων αραχνιάζουν,
σκουριά σκεπάζει
τα δίκοπα σπαθιά,τις λόγχες των δοράτων.
Οι σάλπιγγες οι χάλκινες πια δε βαράνε,
δεν κλέβουν απ'τα μάτια το γλυκό
τον ύπνο της αυγής,που τις καρδιές ζεσταίνει.
Ευφρόσυνα συμπόσια είναι γεμάτοι οι δρόμοι
και,φλόγες,παιδικοί ξεχύνονται ύμνοι.
Μετάφραση: Θρ.Σταύρου
Πηγή: Ποιητική Ανθολογία Ειρήνης Σπύρου Κοκκίνη,Εκδόσεις Gutenberg,1986
46-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Πολύθεος, κοίτα, ο κόσμος. Μα δεσπότης,
και σαν απάνου από θεούς θεός,
ο Πόλεμος υπάρχει ο κραταιός,
και πληγή και πηγή της ανθρωπότης.
Μα όπου δε φτάνει ο θεός αιματοπότης,
των ιδεών ονείρων είν’ ο λαός·
της Ειρήνης εκεί ανοιχτός ο ναός,
και μέσα φωτοΐσκιος το είδωλό της.
Κι ο άνθρωπος λέει: —Θεοί, ζω, και, θεοί, πεθαίνω,
του Πολέμου και σκλάβος και θρεφτάρι,
μα πλάσμα πάντα, μέτωπο υψωμένο
προς της Ιδέας της άπλαστης τη χάρη·
τι, αν του Πολέμου το χορό χορεύω,
γονατιστός, Ειρήνη, Εσέ λατρεύω.
Πηγή: Τα δεκατετράστιχα
Εἰρήνη- ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη
Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη
Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο
μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια
μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα
καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του
εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ
ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς
κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου
καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες
φυτεύουμε δέντρα
καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ
δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα
κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους
καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο
ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ,
τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο
δὲν εἶναι φόβος,
τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα
σημαίνει φίλος,
καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα
σημαίνει οὐρανός,
γιορτάζοντας τὰ μάτια μας
μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του,
εἶναι εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι ἕνα ποτήρι ζεστὸ γάλα
κι ἕνα βιβλίο μπροστὰ στὸ παιδὶ ποὺ ξυπνάει,
τότε ποὺ τὰ στάχυα γέρνουν τό ῾να στ᾿ ἄλλο λέγοντας:
τὸ φῶς, τὸ φῶς
καὶ ξεχειλάει ἡ στεφάνη τοῦ ὁρίζοντα φῶς,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Τότε ποὺ οἱ φυλακὲς ἐπισκευάζονται νὰ γίνουν βιβλιοθῆκες,
τότε ποὺ ἕνα τραγούδι ἀνεβαίνει ἀπὸ κατώφλι σὲ κατώφλι τὴ νύχτα,
τότε ποὺ τ᾿ ἀνοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ σύγνεφο
ὅπως βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κουρεῖο τῆς συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ὁ ἐργάτης τὸ Σαββατόβραδο,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Τότε ποὺ ἡ μέρα ποὺ πέρασε,
δὲν εἶναι μιὰ μέρα ποὺ χάθηκε,
μὰ εἶναι ἡ ρίζα ποὺ ἀνεβάζει τὰ φύλλα τῆς χαρᾶς μέσα στὸ βράδυ
κι εἶναι μιὰ κερδισμένη μέρα κι ἕνας δίκαιος ὕπνος,
ποὺ νιώθεις πάλι ὁ ἥλιος νὰ δένει βιαστικὰ τὰ κορδόνια του
νὰ κυνηγήσει τὴ λύπη ἀπ᾿ τὶς γωνιὲς τοῦ χρόνου,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι οἱ θημωνιὲς τῶν ἀχτίνων στοὺς κάμπους τοῦ καλοκαιριοῦ
εἶναι τ᾿ ἀλφαβητάρι τῆς καλοσύνης στὰ γόνατα τῆς αὐγῆς.
Ὅταν λές: ἀδελφές μου, - ὅταν λέμε: αὔριο θὰ χτίσουμε.
ὅταν χτίζουμε καὶ τραγουδᾶμε,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη εἶναι τὰ σφιγμένα χέρια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι τὸ ζεστὸ ψωμὶ στὸ τραπέζι τοῦ κόσμου
εἶναι τὸ χαμόγελο τῆς μάνας
Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν εἶναι ἡ εἰρήνη.
Καὶ τ᾿ ἀλέτρια ποὺ χαράζουν βαθιὲς αὐλακιὲς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ,
ἕνα ὄνομα μονάχα γράφουν:
Εἰρήνη.
Τίποτ᾿ ἄλλο. Εἰρήνη.
Πάνω στὶς ράγες τῶν στίχων μου
τὸ τραῖνο ποὺ προχωρεῖ στὸ μέλλον
φορτωμένο στάρι καὶ τριαντάφυλλα,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ἀδέρφια,
μὲς στὴν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος
μὲ ὅλα τὰ ὄνειρά μας
Δῶστε τὰ χέρια ἀδέρφια μου,
αὐτό ῾ναι ἡ εἰρήνη.
Πηγή: http://users.uoa.gr/
Ειρήνη-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Είναι,όπως ένα κλωνάρι μυγδαλιάς σε ποτήρι
στην καρδιά μου η αγάπη. Πέφτει πάνω της ο ήλιος
και γιομίζει πουλιά.
Το καλύτερο αηδόνι λέει τ’ όνομά σου ΄
Πηγή: Βασιλική Δρυς
Ειρήνη-ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ
«Έλα, Ειρήνη, χαρά των λαών, των μανάδων ελπίδα,
συ που φυτεύεις και χτίζεις και κάνεις τη γη περιβόλι,
συ που αναθρέφεις κι αντρειεύεις τα νιάτα μ’ αγώνες ωραίους,
έλα κι οι δρόμοι σου λάμπουν πλυμένοι με δάκρυα κι αίμα
τόσα κορμιά φυτεμένα στα πλάγια πετάξανε κλώνους,
έλα σαν άνοιξη κι άνοιξε πόρτες κλεισμένες και κάστρα,
έλα να βγουν τα κοπάδια στην έρημη γη να βοσκήσουν,
να βγουν ανθοί και πουλιά να λαλήσουν επάνω στους φράχτες,
έλα σαν μάνα γλυκιά, σε καλούνε τα νιάτα του κόσμου,
να μπεις με νέο τραγούδι μπροστά στο χορό τους, Ειρήνη.»
Πηγή: http://www.bluefields.eu
Η Ειρήνη, ο Ιησούς και το πουλί-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Kαθόταν ο Ιησούς κοντά στο ποτάμι,
στη ρίζα ενός δέντρου
και περίμενε τη μητέρα του. Δίπλα στ’ αυτί του,
πάνω σ’ ένα κλαδί, που το σάλευε ανάλαφρα
το φως ή τ'αγέρι,κελάηδαγε ένα πουλί.
Απ’ το ράμφος του έσταζαν διάφανες τρίλιες
στο ποτάμι που κύλαγε. Χαμογελούσε ο Ιησούς.
Περιμένανε τη μητέρα του να τους φέρει δυο δάχτυλα
μαύρο ψωμί.
Η ζωή είναι όμορφη!
Πηγή: Το βάθος του κόσμου
Ειρήνη είναι όταν- ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Σας χωρίζει ένα αδιόρατο χάσμα απ’ τον κόσμο.
Σας διέφυγαν πράγματα. Δεν τα ’χετε όλα
καλά λογαριάσει, δεν τα ’χετε δει,
ακούσει όσο πρέπει. Γι’ αυτό και σας φαίνεται
τόσο παράξενο, που κλείνω, ανοίγω
το παράθυρο κι άλλο δεν σας λέω:
«Ειρήνη!»
Ειρήνη, λοιπόν,
είναι ό,τι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση
και μες απ’ την κίνηση της ζωής. Και Ειρήνη
είναι κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που εννοούμε
όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή
γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος• κι ο ήλιος
ψυχή μες στον άνθρωπο.
Πηγή: Το βάθος του κόσμου
Λόγος σε συνέδριο Ειρήνης- ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Η παρουσία σου είναι παντού όπου οι άνθρωποι
μιλάνε για την ειρήνη,κ'είναι παντού
όπου τ'αδέρφια μου την βλέπουνε όνειρο
να γεφυρώνει τη γης με το ουράνιο τόξο της,
φωτίζοντας κάτω τα τρύπια καλύβια τους.
Κ'είμαι κοντά στα λουλούδια της γης, που μοιάζουν
σα να'ναι η γραφή της ειρήνης πάνω στο χώμα της.
(Γιατί ένα λουλούδι είναι ήλιος που σκέφτεται).
Και σε κάθε πουλί του Μαγιού που συνθέτει
τη λέξη ειρήνη στο φως με τις τρίλιες του.
(Γιατί η φωνή είναι ήλιος που σκέφτεται).
Και σε κάθε ρυάκι που ρέοντας σαν ένας προαιώνιος
ψαλμός,κυλά συνεχώς τη λέξη ειρήνη.
(Γιατί το νερό είναι ήλιος που σκέφτεται).
Και θέλω πολύ, ικετεύω και δέομαι
να γίνουμε όλοι αυτό το λουλούδι,αυτό
το πουλί,αυτό το ρυάκι. Να γίνει ο καθένας μας
ένας ήλιος που σκέφτεται.
Πηγή: Ο διακεκριμένος πλανήτης
Ειρήνη -ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ
Έτσι απλά όπως το γράφουμε
σαν ένα χέρι φιλικό στον ώμο
σαν καλημέρα από φωνές πουλιών
και σαν χωριάτικο ψωμί και παραμύθι
Έτσι απλά όπως το γράφουμε
σαν το χαμόγελο του ήλιου στα περβόλια
σαν προσευχή της μάνας μας
και σαν παράθυρο ανοιγμένο στη λιακάδα
Έτσι απλά όπως το γράφουμε
σαν καμινάδα που σφυρίζει στον αέρα
σαν ιδρωμένο μέτωπο
και σαν καμπάνα μυστική του δείπνου
Έτσι απλά θα τραγουδάμε
μέσα απ’ τις σάλπιγγες των παιδικών χεριών
για την Ειρήνη
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ειρήνη θέλουμε! -ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑΚΗΣ
Ειρήνη λέμε, τη θέλουμε τώρα!
Την απαιτούμε άμεσα να ‘ρθει,
με κόκκινη ρομφαία
και μάτια κάρβουνα αναμμένα!
Όχι με τη λευκή αθώα μορφή,
όχι άλλο με πλαδαρότητα και αφέλεια!
Ειρήνη θέλουμε ορμητική σαν άτι,
σα χείμαρρο και νάμα καθαρτικό!
Ειρήνη θέλουμε,
για να κερδίσουμε τη δική μας ζωή,
για ν’ απαιτήσουμε το δίκαιο μερτικό μας!
Όχι για να παρακαλέσουμε,
όχι για να προσπέσουμε,
όχι για να προσευχηθούμε,
μα για να πολεμήσουμε,
μ’ επιχειρήματα βαριά,
για να δουλέψουν τα μυαλά και οι καρδιές μας,
τα πνεύματά μας να μερέψουν τους βαρβάρους
κι ο λόγος μας τη θέληση να θρέψει!
Ειρήνη θέλουμε και απαιτούμε ειρήνη εσέ,
να τις σαρώσεις του κόσμου τις προφάσεις!
Ειρήνη θέλουμε να ρέει σα μουσική και μέλι,
να προκαλεί και να θέλγει, να απλώνει την ορμή της
και το άρωμά της να μεθά τα σύμπαντα,
να περιστρέφει ανάστροφα τη γήινη σφαίρα,
να ζαλιστούν τα ανδρείκελα,
να σπάσουν, να διαλύσουν οι ψυχές του σκότους…
Έρωτας είναι η Ειρήνη φλογερός,
πύρινος εφιάλτης για τους καθημερινούς θανάτους!
Πηγή http://gerontakos.blogspot.com
Μεταπολεμικό τοπίο- ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ-ΠΑΠΑ
Ω έλα συ, ατσαλομάτα κόρη
μεσ’ στης αγρύπνιας μας τη μουσκεμένη αυγή
έλα από κει που μας τους πήραν
και τώρα ουρλιάζουν μόνο τα σκυλιά,
θα υψώσουνε το μπόι σου οι λόφοι των κορμιών τους
το δάσος των χεριών μας θα σε προφυλάξει
σου’ χουμε καταφύγιο σκάψει μεσ’ στην καρδιά μας
σκήνωμα, Ειρήνη, ν’ αποκτήσεις
να μην πλανιέσαι μέσα σε τόσες στάχτες
επαίτισσα-
δαρμένη από έναν άπληστο χειμώνα…
Πηγή: Νέα Παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη,Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1976
Ειρήνη- ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ
Μείναμε τόσο ευγενικοί μες στο χειμώνα,
που κι ο βοριάς δεν είχε πια τι να μας πει…
Σκέψη ασημένια εντύθηκε η Σιωπή
κι εσκίρτησε πανάλαφρα προς το δρυμώνα…
Το πάρκο εγίνηκε ψυχή στο ανάβλεμμά σου.
Μα,ως έγειρα το δάκρυ της πικρό να πιω,
τα βλέφαρά σου ιρίδωνε δεν ξέρω ποιο
απ’τα παλιά μας όνειρα που ήρθε σιμά σου…
Τα βήματά μας τη βαριά ας μετρούν γαλήνη
Βουβά και μόνα. Τίποτε μην καρτερείς.
Στ’αθώα σου μάτια να μη δω πως απορείς
Για την ειρήνη που το χάδι μου σου δίνει.
Του πάθους πνίγηκε η φωνή στα ωχρά μας χείλη
Σαν την ηχώ του φεγγαριού στα κρύα νερά…
Αν κάτι νιώθεις μέσα σου να λαχταρά,
Σκέπασε μυστικά το φως προτού ανατείλει.
Πηγή: Κύκνοι στο Λυκόφως
Ειρήνη-ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
Θα ήταν αστείο αλήθεια
να πεις:
πώς πάχυνεν ο Μάρκος Κράλλης
ο πιο αδύνατος του λόχου
ο πιο αδύνατος της δοξασμένης Μεραρχίας.
Να πεις:
πώς γαλήνεψε το ρουφηγμένο πρόσωπό του
κι ένα κίτρινο φεγγάρι
έχει απιθώσει
την απάθεια του νεκρού στη μετόπη
της απελπισίας του...
Να πεις... εσύ που δεν ξέρεις
πως ο Μάρκος Κράλλης
ο πιο αδύνατος του λόχου
ο πιο αδύνατος της δοξασμένης Μεραρχίας
πνίγηκε χτες στο ποτάμι
προσπαθώντας
να σώσει έναν εχτρό του πληγωμένο
που φώναζεν: — Ειρήνη... Ειρήνη...
Πηγή: Πριν από τον θάνατο ,1958
Ειρήνη-ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
Να' σκυβε ταπεινό το χέρι μου κι ησυχασμένο
στη μεγάλη χωματένια παλάμη σου
και με γερτά μάτια ακουμπισμένα
στ'αγαπημένο σου κορμί μονάχα
να περπατούσα στ'αχνάρια σου...
το βράδι σα θα γυρνάμε απ'τα χωράφια
τ'απόβραδο θα'μαι για σένα το γλυκό ψωμί
κι η ξεκούραστη κάματα με τους γερούς
άσπρους τοίχους που κρατήσαν το φως.
Κι όταν θα κάτσω γυναίκα στο πλάι σου
στην άκρη του πεζουλιού με τη νύχτα
θα γείρω το κεφάλι στον ώμο σου
και θ'αγαπήσω την Παναγιά
με τα γλυκά σταγμένα της μάτια.
Πηγή : Ανθολογία Περάνθη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1979
Ειρήνη-ΚΥΠΡΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ
Εκεί που φύτρωσε ο κρατήρας
απ'το θυμό της μπόμπας
ήτανε μια φορά δυο σπίτια
και μια φωλιά με χελιδόνια
και είχε ένα σταύλο σα μιαν αγκάλη
και ένα πηγάδι με νερό.
Δυο χέρια εμείναν καρφωμένα
σαν ανοιχτά τριαντάφυλλα σπασμένα.
Ειρήνη,Θεέ μου,Ειρήνη.
Μες το καυτό το μεσημέρι
εδώ ζητούσαμε νερό.
Κι όταν περούνιαζε ο χειμώνας
μας φίλευαν φωτιά
και μια σταλιά κρασί.
Εδώ ξαπόσταναν τα ζα μας
πριν ξαναμπούνε στο ζυγό.
Δυο χέρια εμείναν καρφωμένα
σαν ανοιχτά τριαντάφυλλα σπασμένα.
Ειρήνη,Θεέ μου,Ειρήνη.
Πηγή:"Ποιητική ανθολογία ειρήνης Σπύρου Κοκκίνη,Εκδόσεις Gutenberg,1986
Δεν είμ' εγώ-ΠΑΥΛΟΣ ΓΝΕΥΤΟΣ
Ποτέ μου δεν εβάδισα μπροστά με τη σημαία.
Μήτε για την επίθεση εβάρεσα τη διάνα.
Τα παλικάρια να 'τα εκεί,νεκρά,χλωμά και ωραία,
μ'απ'τη βολή μου εμέ καμιά δεν έχει κλάψει μάνα.
Αν κάθονται στο δείπνο του, κι είν'αδειανή μια θέση,
να ρίχνει πένθος στην ψυχή των άμοιρων γονιών του,
δεν είν'από το βόλι μου που ο γιος τους έχει πέσει,
τραγουδιστής και δουλευτής καμάρι των δικών του.
Δεν είμ'εγώ που πρόσταξα το "πυρ' αδέρφια μου, όχι.
Εγώ θλιμμένος έβλεπα την κουρσεμένη χώρα,
κι έλεα με τη σκέψη μου, αχ,πότε θαρτ' η ώρα
να γίν' η σπάθη δρέπανο και ο γυαλός απόχη.
Και να' ρτει εκείνος ο καιρός που θα'χουμε όλα ομάδι,
το στόμα για το φίλημα,το χέρι για το χάδι.
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος,1995
Ειρήνη-ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
Ειρήνη,
περισσότερο από ποτέ
μένεις τώρα βουβή
στην τραγικότητα του κόσμου.
Ειρήνη,
το πνεύμα σου μένει ζωντανό
το σώμα σου:
στην Παλαιστίνη σκοτώνεται
στην Αμερική ανατινάζεται
στο σταθμό του Παρισιού ψυχορραγεί.
Ειρήνη,
να ερχόσουνα για πάντα στις ζωές μας
τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο
να σταματούσες
τα λευκά περιστέρια
να σκορπούσες
και να απάλυνες όλες τις πληγές.
Όμως μπερδεύτηκες κι εσύ
σε τούτη τη ροή του χρόνου
τούτος ο πόλεμος
δεν έχει εποχή
δεν έχει χρώμα και θρησκεία
μυρίζει παραισθητικά
θάνατο δίχως σημασία.
Ειρήνη,
λέξη βουβή,
εδώ και χρόνια μένεις
ο άνθρωπος, τα όπλα του
επάνω σου τα στρέφει.
Να βγάλεις τώρα μια κραυγή
βουβή μη μένεις άλλο!
τα λόγια σου να ακουστούν
κάνε Θεέ των ταπεινών:
ο άνθρωπος
- τον άνθρωπο -
να μην τον καταστρέφει.
Πηγή: Διερμηνείς, Εκδόσεις Σκάλα, 2009
Σαν να υπάρχει αύριο- ΙΩΑΝΝΑ ΓΚΑΝΕΤΣΑ
Στο πρώτο σάλπισμα του πολέμου
τη νύχτα των ιαχών χάσαμε την ειρήνη.
Την είδαν, με πέλματα γυμνά από αγάπη,
να τρέχει σ’ ένα χωράφι σπαρμένο μ΄οβίδες.
Στα μαλλιά της πύκνωναν ανταύγειες κόκκινες
και στο πρόσωπό της άπλωσε το λευκό του θανάτου.
Τα χείλη της δυο ευθείες γραμμές σε καπνούς κρύφτηκαν
και τα μάτια της δυο κύκλοι τρόμου έσταξαν αλμύρα και πόνο.
Τα δάχτυλά της σταμάτησαν να υφαίνουν όνειρα
μόνο πληγές μπάλωναν με δανεικό το βελόνι του φόβου.
Στο πηγάδι της θλίψης οι μάνες έκλαιγαν τα παιδιά τους
όμως κανένα μοιρολόι δε λιγόστευε τη δίψα του θανάτου.
Τη μέρα ο στρατός τραγουδούσε με λόγχες και σφαίρες
και τη νύχτα έσερνε στα συντρίμμια τη σιωπή του.
Κι όταν με σκόνη στα μάτια και κρύο στην καρδιά
ο ύπνος αγκάλιαζε την πλάση η ειρήνη σεργιάνιζε στα χαλάσματα.
Έλουζε με φως τα σώματα και χάιδευε μ’ αχτίδες τα μαλλιά
Έτσι ‘λεγαν ‘κείνοι που την είχαν ζήσει.
Μα εγώ, παιδί του πολέμου και της συμφοράς,
γεννήθηκα σε καμένη γη και μεγάλωσα στο πεδίο της μάχης.
Κι όταν ρώτησα γιατί μόνο πως πέρασε καιρός μου είπαν
Έπαψαν οι άνθρωποι να ψάχνουν την ειρήνη.
Όμως εγώ την αναζητούσα πάντα κι ας μην την είχα ποτέ γνωρίσει.
Την είχα νιώσει, στιγμές. Την είχα δει. Την είχα ακούσει.
Στα χαρακώματα, όταν οι μνήμες ξαπόσταιναν σε σωρούς από μπαρούτι
κι έλεγαν ιστορίες της νιότης και της αθωότητας.
Στο τραγούδι των πουλιών, όταν το πυρ των κανονιών
έπαυε να σκίζει τον αέρα και τις σάρκες.
Στον έρωτα μου για μια κοπέλα, όταν καθάριζε τις πληγές μου
και χαμογελούσε σαν να υπάρχει αύριο.
Στις εποχές που άλλαζαν και στα βλαστάρια των λουλουδιών
που ξεπρόβαλαν μέσα από βουνά με βλήματα.
Κι όταν, σαν έτοιμος από χρόνια, είδα μπροστά μου μιαν αστραπή
γονάτισα κι έσφιξα στις χούφτες μου το χώμα.
«Είσαι εδώ;» τη ρώτησα με μάτια κλειστά και την ψυχή ορθάνοιχτη.
Ένιωσα μιαν αύρα να με αγκαλιάζει και τότε κατάλαβα.
Το μόνο που χρειάζεται η ειρήνη για να στεριώσει σε τόπους
είναι να θυμούνται οι άνθρωποι το χθες και ν’ αγαπούν το αύριο.
Ειρήνη ημίν. Eιρήνη υμίν.
Πηγή:https://dailyreader.gr/
Ειρήνη -ΜΑΡΙΝΑ ΑΡΜΕΥΤΗ
Κάντε τόπο να περάσει.
Ξυπόλυτη χορεύοντας
στις ματωμένες πέτρες.
Γυμνή να κολυμπήσει
στις στοιχειωμένες θάλασσες.
Κι ανάσκελα να ξαπλώσει
στα χαλίκια με τα κουφάρια.
Κάντε τόπο να περάσει.
Ατάραχη
Θρασύτατη
Πανέμορφη
Να φιλήσει τους νεκρούς
έναν – έναν στο στόμα
Κι ύστερα σ’ εμάς να γυρίσει
και ν’ αρχίσει τραγούδι.
Πιο δυνατό απ’ τις κραυγές των αιώνων
Κι απ’ τη φωτιά.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ειρήνη βαθύπλουτη-ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΙΑΒΑΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ειρήνη
Η ανάσα
Το ψωμί
Το άνθος της μυγδαλιάς
Η στιγμή της αποφυλάκισης
Η ελευθερία.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ειρήνη -ΑΝΤΡΙΑ ΓΑΡΙΒΑΛΔΗ
Τα σπίτια μας λευκά
ειρήνη
και τα ψηλά καμπαναριά
γαλήνη
Τα χελιδόνια φτερουγίζουν,
πετούν στο φως
και τα ματάκια παιχνιδίζουν
ρωτούν το πως,
ειρήνη.
Λεμονανθοί, μοσχοβολιά,
λόγια γλυκά, τριανταφυλλιά
και μες στο πράσινο
αγνοί παλμοί της Ρωμιοσύνης.
Είν’ η ζωή, η ξεγνοιασιά,
των λουλουδιών μια ζωγραφιά,
του βρέφους το χαμόγελο,
ήρεμο ξύπνημα πουλιών,
το γέλιο της μητέρας
και η φρεσκάδα παιδικών κραυγών.
Και ότι άλλο κρύβεται δειλά
μες στης αγάπης τη χαρά,
ρωτούν δυο μάτια να τους πω
εμπιστευτικά,
ειρήνη.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ειρηνοποιός -ΘΕΟΔΩΡΑ ΦΕΛΕΡΗ
Τι γυρεύεις εδώ;
Η ζωή σου δε φτιάχτηκε από μάρμαρα
Κι αν με τόσες αμαρτίες
την έχεις καταστρέψει,
μη φοβάσαι.
Κλείσε τα μάτια σου
να μη βλέπεις το μέλλον.
Κλείσε τα αυτιά σου
να μην ακούς το παρελθόν.
Ησύχασε.
Τώρα δεν έχει μείνει
τίποτε άλλο να καταστραφεί
Τώρα δεν έχει μείνει
τίποτε άλλο να μας πληγώσει.
Φτάσαμε στον πάτο.
Τα σύνορα άνοιξαν για εμάς
μα σφάλισαν το ηθικό μας
Στένεψαν το μυαλό μας
ξεχείλωσαν τις αντοχές μας
και κάθισαν ψηλά,
σε ολόχρυσους θρόνους,
να διατυμπανίζουν
ότι μας καταλαβαίνουν.
Κι εμείς;
Εμείς υποκλινόμαστε
και στέκουμε σιωπηλοί
μην τυχόν και ταράξουμε
τα υπέροχα όνειρά τους.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ειρηνοποιός-ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Ποτέ μου δεν είδα
πιο «ειρηνική» σκέψη:
Θα κάνετε ειρήνη,
αλλιώς θα σας σκοτώσω και τους δύο,
θα σας πολεμήσω,
ώσπου να βασιλέψει
επί γης ειρήνη…
Πηγή: https://www.stixoi.info
Η ειρήνη- ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ
Η ειρήνη, που αναβλύζει απ’ την καρδιά,
και κάποιες φορές γίνεται αίμα
η αγάπη σου,
που κάποιες φορές μ’ αγγίζει
και μετά γίνεται τραγωδία.
Ο θάνατος εδώ πάνω στους ώμους μου
σαν ένα πεινασμένο παιδί
που αναζητά φως και περπατά.
Να μάθεις ένα παιδί να περπατά είναι απλό,
να οδηγήσεις τους ανθρώπους
προς την ειρήνη είναι τρομερό,
αυτοί ικανοποιούν το θάνατο
με κάθε τρόπο
σαν ένα στόμα που πρέπει να τραφεί.
Μα εσύ, δάσκαλε, που ακούς
τα καρδιοχτύπια τόσων στρατιωτών,
ξέρεις ότι τα στόματα του θανάτου
είναι χάρτινα
πιο σαρκώδη απ’ τα γλυκά
ανέγγιχτα χείλη
της γυναίκας που σ’ αγαπά.
Μετάφραση: Γιώργος Γκιώνης
Άγγελος ειρήνης- ΒΟΪΣΛΑΒ ΙΛΙΤΣ
Μεσάνυχτα. Όλοι οι θνητοί αμέριμνα κοιμούνται
Απ'το παλιό καμπαναριό μεσάνυχτα σημαίνουν.
Σ'αυτή την ώρα, πάρωρα, με κρίνο άσπρο στο χέρι
Ψηλά από τον Παράδεισο ο Άγγελος κατεβαίνει.
Όλοι κοιμούνται ξένοιαστα, κανένας δεν ξυπνάει,
Αθώρητος στα ζωντανά περνάει και στους ανθρώπους.
Μα τον ενιώσαν τα κλαριά και χαρωπά σαλεύουν,
Τον ένιωσε κι ο ζέφυρος κι ανάλαφρα φυσάει.
Ο Άγγελος αθώρητος περνάει μες στα σκοτάδια,
Και στο ερμοκλήσι απόμερα μπαίνει και γονατίζει.
Τα χέρια τώρα σταύρωσε χαρούμενος στα στήθια,
Και την αυγή τη ρόδινη προσμένει απ'τα ουράνια.
Μετάφραση: Κώστας Πασαγιάννης
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Δε βρίσκω ειρήνη-ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ
Ω! Πόσο,γη φιλάργυρη,φθονώ σε, γιατί Εκείνη
που επάρθηκε από μένανε και δε θωρώ,αγκαλιάζεις
και να μη βλέπω τ'όμορφο το πρόσωπο αντιπράζεις
όπου από κάθε πόλεμον εύρισκα την ειρήνη.
Ω! Πόσο και τον ουρανό φθονώ, που κλει και φράζει
και πόσο επιθυμητικά το 'χει κοντά του πάρει
το πνεύμα,που λυτρώθηκεν απ'τ' όμορφο κουφάρι
και τόσο σπάνια γι'άλλονε στέργει να παρουσιάζει.
Και πόσο ακόμα τις ψυχές φθονώ, που την αγία
και τη γλυκειά της συντροφιά,τους έχει η Μοίρα δώσει
και που ζητούσα πάντα εγώ, με τόση επιθυμία.
Κι ω! πως το Χάρο,το σκληρό, τον άσπλαχνο π'ωιμένα,
ενώ τη ζήση μου, μαζί μ' Εκείνη,έχει νεκρώσει,
στα ωραία της μάτια εστάθηκε- και δεν καλεί κι εμένα!
Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Για τον τάφο του ανθρώπου π'αγαπούσε την ειρήνη- ΧΑΝΣ ΜΑΓΝΟΥΣ ΕΝΤΣΕΣΜΠΕΡΓΚΕΡ
αυτός εδώ δεν ήταν φιλάνθρωπος,
απόφευγε τα συλλαλητήρια,τα στάδια,τα μεγάλα μαγαζιά,
δεν έτρωγε τις σάρκες του δικού του είδους.
η βία περπατούσε στους δρόμους,
χαμογελώντας, όχι γυμνή.
όμως υπήρχαν κραυγές στον ουρανό.
τα πρόσωπα των ανθρώπων δεν ήταν πολύ καθαρά.
φαίνονταν πως ήταν αποκαμωμένα
πριν ακόμα χτυπήσει η συμφορά την πατρίδα.
για ένα πράγμα αυτός πολέμησε σ'όλη του τη ζωή,
με λόγια,μ'όλη του τη δύναμη,σκληρά,
επιτήδεια , με τους δικούς του αγώνες:
το πράγμα που αυτός το 'λεγε ειρήνη του,
τώρα που το 'χει, δεν υπάρχει πια στόμα
πάνω στα κόκκαλά του για να το γευτεί.
Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
