Πριν από λίγες μέρες με λύπη πληροφορήθηκα το φευγιό της αγαπημένης ποιήτριας Αγγελικής Σιδηρά. Είχαμε συναντηθεί μια φορά και την έχω παρουσιάσει πολλές φορές στο Έννεπε Μούσα, αφού λατρεύω τη γραφή της. Σήμερα την αποχαιρετώ με το ποίημά της "Θερινό ηλιοστάσιο"!
Θερινό ηλιοστάσιο-ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΙΔΗΡΑ
Αγαπώ και φοβάμαι το φως.
Συνήθως αγαπώ ό,τι φοβάμαι.
Τη θάλασσα,τον έρωτα, κυρίως το φως.
Αυτό που δίνει υπόσταση στη λεπτομέρεια.
Όταν ορμάει στο δωμάτιο αδίστακτο
τα πρωινά καθώς δειλά
ανοίγω τα παντζούρια.
Μαζί αισθάνομαι το βλέμμα του Θεού
ν'απλώνεται στ'άδυτα της ψυχής μου.
Εκτίθεμαι σ'Εκείνον
όπως η κάμαρα στον ήλιο,
βιάζομαι μετά,θέλω να σκοτεινιάσει,
να κρυφτώ στον ύπνο μου.
Αυτή τη λειψή νύχτα
ο τρόμος θα ξημερώσει πιο νωρίς,
όταν απ'τα σεντόνια τιναχθώ
ακούγοντας τον ήχο
της γρήγορης ανάσας μου,
σαν κτύπος ρολογιού,
να επαναλαμβάνεται
στο άδειο σπίτι.
Πηγή: [Ο κύκλος των εποχών],"Αμφίδρομη έλξη", Εκδόσεις Κέδρος,2010
