31 Δεκεμβρίου. Ο παλιός χρόνος μας αποχαιρετά κι ο νέος έρχεται τρεχάτος. Θα δούμε ένα υπέροχο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη!
31 Δεκεμβρίου - ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
Απόψε στο παλάτι του ψυχομαχάει ο χρόνος,
τρακόσων τόσων ημερών, γέρος οκνός,βαρύς .
τον συνταράζει σύσσωμο του χωρισμού του ο πόνος
κι αγκομαχά παλεύοντας και βόγγει ολημερίς.
Στο πλάγι η θυγατέρα του, η Λήθη, η μαρμαρένια,
τον παραστέκει ασάλευτη με χείλη σφαλιστά.
Δε δείχνει μες στα μάτια της ούτε φροντίδα,ούτε έννοια
κι έτσι βουβή,ξετύλιγο το σάβανο βαστά.
Παρέκει η Μνήμη θαρρετή,με πένα στο' να χέρι,
στρέφει, κοιτάζει ολόγυρα,σαν κάτι να ζητεί .
αναγελάει το θάνατο και κάνει του καρτέρι
και γράφει-γράφει ακούραστα σε κάτασπρο χαρτί!
Κι άλλοτε,γράφοντας, κουνεί με πόνο το κεφάλι,
και δείχνει θλίψη η όψη της και πίκρα περισσή,
άλλοτε πάλι πρόσχαρη γελά,κι άλλοτε πάλι
σκορπίζεται στα μάτια της λάμψη γλυκειά,χρυσή.
Πίσω απ' τη θύρα βιαστικός ο χάρος περιμένει
κι άφωτα μάτια, στρέφοντας, αντίκρυ του θωρεί
ένα ρολόγι ακοίμητο, που βροντερά σημαίνει
κι ακούραστο καρδιοχτυπά κι αγάλια προχωρεί.
Ξάφνου, τικ-τακ,μεσάνυχτα σημαίνουν. Μπαίνει ο χάρος,
παίρνει το χρόνο ανάρπαστο μ'αγκάλιασμα γοργό΄
κι η Μνήμη καμαρώνοντας στρέφει, του λέει με θάρρος:
"τι με κοιτάς; Στη θέση σου θα μείνω τώρα εγώ".
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία, Σταύρου Ζήγου, Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
