Σαν σήμερα, στις 11 Μαΐου 1854, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις είκοσι τεσσάρων ετών ο ρομαντικός ποιητής Δημοσθένης Βαλαβάνης. Έζησε μια ζωή πολύ δύσκολη. Αν κι ορφανός και πάμπτωχος κατάφερε να φοιτήσει στην Ιατρική σχολή. Υποσιτιζόταν όμως, αρρώστησε από φυματίωση κι αποχαιρέτησε τα εγκόσμια λίγο πριν πάρει το πτυχίο του. Δεν πρόλαβε να εκδώσει καμιά ποιητική συλλογή. Σκόρπια ποιήματά του βρίσκονται σε ανθολογίες. Οι δυσχέρειες του βίου του αντικατοπτρίζονται συχνά στην ποίησή του. Ένα τέτοιο μελαγχολικό ποίημα θα δούμε. "Ψυχή νεκρή κι αγέλαστη"!
Ψυχή νεκρή κι αγέλαστη-ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗΣ
Ψυχή νεκρή κι αγέλαστη, δε φέρνεις και για μένα
χαρά μιας ψεύτικης στιγμής στη σκοτεινή καρδιά μου.
Να πως γελούν τριγύρω σου κάμποι, βουνά ανθισμένα!
Αχ! φέρε μου, άχαρη ψυχή, και μένα τη χαρά μου!
Τι κλειέσαι σαν ο φώσφορος οπού θαμπίζει εις μνήμα
μες στη σπηλιά τη σκοτεινή, την κρύα του κορμιού μου;
Ακόμα χτες η μάνα μου χαρούμενη, τι κρίμα!
μου είχε κλωστή στο δάχτυλο δεμένη του Μαρτιού μου.
Και τώρα; Τρισαλίμονο! Οι μαύροι στοχασμοί μου
μ' έχουνε με την άχαρη απελπισιά δεμένο.
Ζω και δε ζω και ψεύτικη μου φαίνεται η ζωή μου,
σαν άνθος που το βάνουνε μες στο νερό κομμένο.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
