Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Χατζόπουλου

Είχαμε καθίσει στην κορφή ψηλά
Τ’άστρα ήταν πολλά
Τ’ άστρα ήταν ψηλά
Τ’ άστρα κι έχουν σβήσει

Είχαμε καθίσει στην ακρογιαλιά
Κι ήταν σιγαλιά
Κι ήτανε πουλιά
Κι έχουν φτερουγίσει

Κι ήταν στην καρδιά
πρώτα στην καρδιά
τώρα μια ευωδιά
θλίψη στην καρδιά
μοναχά απομένει

Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια
τώρα που σωπαίνουν τα πουλιά
μου 'μείναν στα χείλη τα τραγούδια
ξεχασμένη αγάπη μου παλιά.

Χώρισαν οι δρόμοι μας μιαν ώρα
φορτωμένοι σύγνεφα βαριά
μες στους παγωμένους δρόμους τώρα
βάσανο η ζωή μας και καπνιά.

Τώρα περιμένουμε το θάμα
πίσω από το τζάμι το θολό
η κάμαρή μας μοιάζει μ’ ένα κλάμα
φυτεμένο μέσα μας πνιχτό.

Οι δρόμοι μας χωρίσανε για πάντα
μη με περιμένεις στη γωνιά
η άνοιξη μονάχα για τους άλλους
βάσανο η ζωή μας και καπνιά.

Άσε το Φθινόπωρο
γύρω σου να στρώσει
τ’ άνθη τα στερνά.
Μια ζωή πεθαίνει
μια πνοή περνά.
Πάντα σε προσμένει
μια άνοιξη ξανά.

Άσε το Φθινόπωρο
γύρω σου να απλώσει
μια στερνή ευωδιά.
Μια χαρά χαμένη
μέσα στην καρδιά.
Πάντα σε προσμένει
μια άνοιξη ξανά.