Στις 15 Σεπτεμβρίου 1996 αποδημεί ο ποιητής Γ.Θ.Βαφόπουλος. Θα θυμηθούμε τα συγκλονιστικά πορτραίτα του!
Τα πορτραίτα-Γ.Θ.ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
Απ'το εργαστήρι μου στείλαν και φέτος,
ιστορημένο με χρώματα,
του εαυτού μου
το τελευταίον ομοίωμα.
Όμορφο τω όντι πορτραίτο.
Ύφος που δείχνει κατάκτηση
ένα βήμα σταθερά προς το θάνατο.
Τώρα χρειάζεται
να το κρεμάσω και τούτο
δίπλα στ'άλλα πορτραίτα.
Δίπλα
στα πρωτινά μου ομοιώματα.
Στον τοίχον αυτόν όπως είναι,
στην ίδια σειρά κρεμασμένα,
πόσο μοιάζουνε το ένα με το άλλο.
Όπως μοιάζει ένα φύλλο με φύλλο,
όπως μοιάζει ένα μάτι με μάτι.
Όμως αν η σειρά τους δενόταν σε κύκλο
και σμίγαν το πρώτο με το τελευταίο,
μεταξύ τους θα μοιάζαν λιγότερο
απ'όσο το λίκνο
με το φέρετρο.
Προσπαθώ να μετρήσω και πάλι
τα πορτραίτα μου,
όπως την κάθε χρονιά.
Αλλά τάχα τι νόημα
μπορεί να'χει το μέτρημα;
Θα'ναι ακριβώς όσα πέρσι συν ένα.
Μάλλον πρέπει
τα γυμνά να μετρήσω καρφιά,
που στην ίδια σειρά περιμένουν
το αμετάκλητο κρέμασμα
των μελλούμενων
ομοιωμάτων μου.
Όμως και τούτο το μέτρημα
δε βλέπω να'χει
νόημα κανένα.
Σιδερένια κλειδιά του θανάτου,
Σφίγγες,
με μειδίαμα μετάλλινο.
Με τα δάχτυλα παίζω σαν άρπα
πάνω σε τούτες
τις σκληρές σιδερένιες χορδές.
Παίζω,
προσπαθώντας να βρω
σε ποιο τάχα καρφί
θα σταματήσει το κρέμασμα.
Σε ποιον αναρτήρα
θα κρεμαστεί
το δίχως συνέχεια πορτραίτο.
Πηγή:"Το δάπεδο και άλλα ποιήματα" (1949-1951)
