Τέσσερα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη για τη βροχή

Μες στη βροχή, τη νύχτα αργά, περπατούν
αυτοί που μουσική πουλούν,
φορούν φτωχά καπέλα σταχτιά,
στα χέρια τα βιολιά
σαν τα νεκρά παιδιά.

Μες στο σταθμό, καμιά φορά, σταματούν
μακριά στο πουθενά κοιτούν,
γι’ αυτούς τα τρένα δεν ξεκινούν
και πάνε κατά κει
που κλαίει η μουσική.

Με κυνηγάει η βροχή και βάφω την τη νύχτα
μόνος μου ανεβαίνω στο νερό στους δρόμους και στις πέτρες,
ως τα ψηλά του ήλιου και τα βαθιά παράπονά του
του κόσμου τ’ άγνωστα που τα `χεις στο κορμί σου
κρυφά μικρά και μουσικά και με τρελαίνεις.

Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
που πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.

Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

Παλικάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές
το φεγγάρι ονειροπόλο
σ' ένα κρύσταλλο, ένα θόλο

 Γελαστοί θεατές του αόρατου θιάσου
στην ηχώ των ποιημάτων,
 στην αυλή είναι των θαυμάτων

Τραγουδάει ο χορός έναν ήλιο φωτεινό
 το τραγούδι λέει των άστρων,
των απόρθητων των κάστρων

Τρυγητές των καιρών
αποστάζουν τις στιγμές
 είναι οι ψυχές κρατήρες,
 οι αποταμιευτήρες