Πέντε ποιήματα μελοποιημένα από τον Νότη Μαυρουδή

Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο και λευτεριά
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών

Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος από τη νιότη του
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε δεν είναι μάταιο
Τίποτε για τη στάχτη

Στη μέση κόψανε το γλέντι
νεκρό ξαπλώσαν το λεβέντη
αχ μαύρη, μαύρη η γειτονιά
φίδια σε κάθε σου γωνιά

Δεν καταδέχτηκες το κλάμα
στην περηφάνια σου είχες τάμα
σ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά
κάτασπρα σήκωσες πανιά

Στ’ ανθοπωλείου τη βιτρίνα
χίλια γαρύφαλλα και κρίνα
και μια ψυχή πιστό σκυλί
χνάρι το χνάρι σου φιλεί

Δεν καταδέχτηκες το κλάμα
στην περηφάνια σου είχες τάμα
σ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά
κάτασπρα σήκωσες πανιά

Καλώς το που ήρθε το άφωτο βραδάκι
έτσι απαλό σαν χάδι να μ’ αγγίξει
και τη σκέψη μου αγάλια να τραβήξει
στο σκοτεινό στ’ ατέλειωτο δρομάκι

Εκεί που όλες οι χαρές μου καρτερούνε
το πέρασμά μου εκείθε σιωπηλές
ωραίες ελκυστικές κι άπιαστες λες
του ονείρου τα χρυσά φτερά φορούνε

Καλώς το που ήρθε σαν την καλοσύνη
το κουρασμένο βλέμμα μου να σβήσει
και την ψυχή μου ελεύθερη ν’ αφήσει
να απλωθεί πέρα ως πέρα στη γαλήνη

Δρομί, δρομάκι της φραγής,
μην πολυβιάζεσαι να βγεις,
μα ας είναι οι βόλτες σου πολλές
απ’ τα μαγκάνια, απ’ τις ελιές.

Στενό δρομάκι της φραγής,
όλο να πας κι όλο ν’ αργείς,
απ’ τα περβόλια, απ’ τις ελιές,
κι απ’ τ’ ουρανού τις αγκαλιές.

Κάθε κρυφό σου δε βαστά
ούδ’ έξι βήματα σωστά
μα μόλις στρίψει το τειχί,
κι αρχίζεις άλλα απ’ την αρχή.

Μέσα στις βόλτες σου θα βρω
ένα εκκλησίδι με σταυρό,
το γαϊδουράκι τ’ αρφανό
που λιγουρεύει για σανό.

Το νήπιο που παραπατεί
πλάι στην κυρούλα τη σκυφτή,
και τ’ αξυπόλητο παιδί
που γλυκά λόγια τραγουδεί.
{λόγια γλυκά που τραγουδεί})

Ψιλό δρομάκι της φραγής
πούθε θα πας, πούθε θα βγεις;
Θα 'χεις, το ξέρω, στο πλευρό,
κι άλλο εκκλησίδι με σταυρό,

το σκύλο, δίπλα στο βοσκό,
που δε μου οσμίζεται κακό
και το γοργό το δουλευτή
με το βασιλικό σ’ αυτί.

Σαν το βιβλίο σε μελετώ,
κατεβατό, κατεβατό,
(σαν) ανοιγμένο αλφαβητάρι
απάνω στου Θεού τη χάρη.

Στο σχολειό πολλές φορές η δασκάλα
μας ρωτούσε:
"Και τι θα γίνετε σαν μεγαλώσετε;
Τι θα γίνετε όταν σκορπίσετ’ από `δω,
σα γίνετε άντρες;"

Κατέβαζα το κεφάλι
κι έλεγα μέσα μου:
"Αξιωματικός
πάνω στο άλογο!
Αξιωματικός!"

Μα τώρα που γνωρίζω
τι σημαίνουν τα παράσημα,
τ’ αστέρια πάνω στις επωμίδες...
Μα τώρα που γνωρίζω τι σημαίνουν
οι γυαλισμένες μπότες,
τι σημαίνουν τα σπριρούνια
κι οι ματωμένες σάλπιγγες...

Προτιμώ να’ μαι βοσκός με τα γελάδια
Όλη μέρα,
βρέχει χιονίζει
στο δάσος...